Fálkinn - 05.06.1942, Page 13

F Á L K 1 N N
13
GERIST ÁSKRIFENDUR FÍLKASIIS HRINGIB í 2210
KROSSGÁTA NR. 418
Lárjett. Skýring.
1. neita sjer um, 5. forn maður,
10. tóbakstegund, 12. stjarna, 14.
fuglar, 15. kvíða, 17. líkamshluta,
19. þróttur, 20. íláti, 23. svik, 24.
narr, 26. öskrar, 27. órennilegur, 28.
ærð, 30. svar, 31. rimpa, 32. við-
kvæma, 34. í fjósi, 35. sýndi van-
þóknun, 36. mannsn. þolf., 38. þykja
vænt um, 40. kvennheiti, 42. gleði,
44. gælunafn kvk., 46. versna, 48.
hljóð, 49. einkenni þgf., 51. á fæti
ef., 52. kvennlieiti þolf., 53. sælu-
staður, 55. kaldi, 56. fljót, 58.
mannsnafn, 59. fúsa, 61. verkfæri,
63. fara vel með, 64. barnaleikföng,
65. færa fórn.
Lóðrjett. Skýring.
1. náhljóð, 2. leiða, 3. fat, 4. tveir
samhljóðar, 6. játum, 7. mannsnafn,
8. norskt skáld, 9. dugnaðar, 10.
dýfir, 11. tjóni, 13. skordýr þolf.,
14. hafa gát á, 15. gefa hljóð frá
sjer, 16. ílát, 18. einvöld, 21. tveir
hljóðstafir, 22. titill, 25. útþandir,
27. höfðinglynd, 29. leiðsla, 31. ó-
regla, 33. skel, 34. fjármunir, 37.
sjávardýr, 39. bátslieiti, 41. atviks-
orð, 43. dundar, 44. lireinsa, 45.
svipur, 47. húsdýra, 49. frumefni,
•
50. tveir samstæðir, 53. verkfæri,
54. einleikur, 57. aldin, 60. sje, 62.
tvihljóði, 63. skammst.
LAUSN KROSSGÁTU NR.417
Lárjett. Ráðning.
1. lafmóð, 6. lóukló,' 12. hialín,
13. dreifa, 15. an, 16. ónóg, 18. lærl,
19. r. f., 20. Nes, 22. agasemi, 24.
kól, 25. gips, 27. agana, 28. sama,
29. skjót, 31. nus, 32. hlúað, 33. elja,
35. Kron, 36. heilabrot, 38. seið, 39.
átan, 42. lotin, 44. her, 46. aðall,
48. árum, 49.' Jósef, 51. irja, 52. r.
ð. n. 53. iausyrt, 55. tón, 56. ab, 57.
jarm, 58. körg, 60. t. d., 61. nágaul,
63. kjálki, 65. gugnar, 66. skeifa.
Lóðrjett. Ráðning.
1. Lineik, 2. a a, 3. fló; 4. mina,
5. ónóga, 7. ódæma, 8. urri, 9. ket,
10. 11, 11. ófróma, 12. liangsa, 14.
aflaði, 17. gagn, 18. lens, 21. spje,
23. Sauðaness. 24. kaun, 26. sól-
heim, 28. slotaði, 30. tjein, 32. lirota.
34. aið, 35. krá, 37. kláran, 38. stun.
40. nart. 41. alandi, 43. orðbág, 44.
hóum, 45. reyk, 47. ljótka, 49. jarla,
50. frökk, 53. laun, 54. trje, 57. jag,
59. gái, 2. gu, 64. 1. f.
manninum, sem hún hafði sjeð á lögreglu-
jstöðinni..
„Það var skaði að þjer skylduð ekki
verða lögreglunni fyrri lil að sjá hann. Jeg
get aldrei þolað það, þcgar almennilegir
menn lenda í höhdunum á Dortahyskinu.“
Þegar Adda var komin í rúmið slökti
frúiu öll ljósin nema það, sem var í for-
stofmmi, og fór upp á loft, lil þess að fá
sjer hað og þvo þunna, gráa háriö á sjer.
Henni fanst hún aldrei hafa verið svona
þreytt áður, og nú lá hún lieila klukku-
slund i volgu vatninu, og gerði sjer rellu
yfir því, hvernig öllu reiddi al', ef svo færi
að kraftar hennar þrytu eimnitt nú, þegar
hlaðið þarfnaðist þeirra sem allra mesl.
Þegar hún var komin í rúmnð, lá hún
andvaka, all þangað til hún lieyrði híl stað-
næmast fyrir utan húsið. Þá steig hún
hljóðlega á fætur og ætlaði sjer að hjóða
Sjönu góða nótt. Þessi fyrirætlun hennar
var í góðum tilgangi gerð, en alls ekki í
þeim að veiða upp úr henni frjetir, því að
lnin vissi mæta vel, með hverjum Sjana
hafði verið um kvöldið. Meðan hún var að
ganga eftir löngu, dimmu göngunum, kom
aftur upp löngun hennar til að hjálpa vesl-
ings stúlkunni eitthvað, en liitl vissi lnin
ekki, hvernig að því skyldi fara. En Jiegar
hún var rjett komin að dyrunum á lierbergi
Sjönu, heyrði liún snökt og nam staðar,
hrædd og hikandi. En nú hafði hún aldrei
átt hörn sjálf, og var því í nokkrum vafa,
hvað gera skyldi. Og sem snöggvast datt
henni meira að segja i hug, að Sjana væri
miklu reyndari en hún sjálf. Hún liafði að
minsta kosti verið í skóla í Austurríkjun-
um og tilheyrði auk þess kynslóð, sem vissi,
hvað hún vildi og kunni að fá vilja sínum
framgengt, miklu hetur cn gamla kynslóð-
in. Gamla konan stóð þarna drjúga stund,
en loksins varð hún að játa sína eigin
heimsku og úrræðaleysi, og fór í rúmið
aftur.
En svefninn vildi ekki koma. Hún lá vak-
andi í myrkrinu og þjáðist af þreytu og á-
liyggjunum, sem kvölclu hana sí og æ. Hún
hugsaði um óaldarflokk Dorta og svo Sjönu
og reikningana yfir prentpappirinn, sem voru
komnir langt fram yfir tímann, svo og
veðin, sem livíldu hæði á Aulastöðum og
hlaðinu sjálfu og unga manninn viðfeldna,
sem lögreglan tók og nú gisti i Steininum,
um Gasa-Maríu og alt það, sem hún hafði
sagl frá, og í sambandi við Maríu kom svo
endurminningin um borgina, eins og hún
hafði verið, þegar þær háðar voru litlar
stelpur. „Jeg hlýt að vera orðin gömul,“
hugsaði hún, þegar hún fann, hversu miklu
meira gaman hún liafði al' því að hugsa um
löngu liðna atburði, heldur en nútíðina og
áform um framtíðina.
Loksins var fortíðiu orðin svo rík í huga
hennar, að hún fór á fætur, fleygði yfir sig
gömlum innislopp, tók síðan lvkil upp úr
litla skrautkassanum, sem Helena frænka
fyrrum trúboði í Kína — hafði gefið
henni, endur lyrir löngu, og fór aftur fram
í forstofuna, og kveikli á eldspýtum jafn-
liarðan, til þess að sjá fyrir fætur sjer. Hún
opnaði dyrnar á skrifslofu J. E. og kveykti
á gamla gaslampanum. Þegar hún var sest
að i gamla skinnstólnum, sat hún stundar-
korn grafkyr og liorfði á rauðviðarskrif-
borðið, pennann hans J. E. og merskúmspíp-
una hans og litla blýantabakkann, sem alt
stóð þarna nákvæmlega eins og hann hafði
skilið við það fyrir þrjátíu árum. Og nú
streymdu endurminningarnar um ]>essa
löngu liðnu sæludaga og hrifu hana með
sjer og gerðu hana unga aftur, auðmjúka
og þakldáta. Því hún vissi, að hún sjálf
hafði öðlast það, sem svo fáum fellur i
skaut: fullkomin sæla og ást, sem var al-
gjör og eilíf — þannig ást var henni svo
umhugað um, að Sjana eignaðist líka. En
Sjana var þverlynd og ung og gat ekki skil-
ið eða metið slíka ást, heldur kallaði hana
heimskulega og tilfinningasama um of.
Þreytan hvarf von bráðar fvrir endur-
minningunum um liðna daga og áður en
hún vissi, hafði hún tekið upp pappír og
blýant (þó ekki blýanta .1. E., því að þeir
voru helgir dómar, heldur sína eigin) og
var farin að vinna að bókinni.
Og nú skrifaði hún alt hvað af tók, mcð
krafti og ljeltleik, sem hún hafði aldrei
haft af að segja áður. Þetla voru síðustu
blaðsíðurnar af bókinni sem hún liafði lagt
í — með feimni þó — alla auðlegð endur-
minninga sinna og ættarsögu, sem hún álti
ein, allan þann eld og ástríðu, sem liafði
aldrei fengið útrás í þrjátíu ára ekkjustandi
hennar, því í auðmýkt sinni liafði henni
aldrei dottið í hug, að smáborgarlífið í
Flesjuborg gæti verið eins merkilegt og líf-
ið í heiminum almenl. Nú skrifaði hún af
innri þörf —- liún varð að segja það, sem
henni lá á lijarta. Sagan var í rauninni orðin
fullgerð fyrir löngu, en komst nú fyrsl á
pappírinn.
IJún liafði hafið þessa ritmensku sína
fyrir ævalöngu, en skammaðist sín þá fyrir
framhleypni sína — að henni skyldi detta
það í hug, að hún væri rithöfundur! Hún
hafði aðeins ætlað sjer að skrifa niður það,
sem liún vissi og mundi af lifinu í gamla
daga, en einhvernveginn hafði orðið úr þessu
skáldsaga og ,T. E. var orðin að hetju og
svona hafði lialdið áfram þangað til sagan
var orðin afskaplega löng — mörg hundruð
blaðsíður, sem nú voru geymdar í gömlu
skinntöskunni uppi á ruslalofti á Aulastöð-
um. Enginn myndi sjá þessa bók — ekki
einu sinni Sjana, fvrr en þá höfundurinn
væri löngu dauður. Bókin var í rauninni
einkabarnið hennar og því hafði hún helg-
að alla ásl sína, síðan .1. E. dó, það af henni,
sem þá var ekki helgað Sjönu, öddu og
veslings flökkurunum, fátæklingunum í
Flesjuborg og svo samtíðarfólki hennar svo
sem Gasa-Maríu og veslings drykkjuræflin-
um honum Villa Frikk.
Nú skrifaði liún alt livað af tók, þangað
lil svarta myrkrið úti fyrir gluggunum var
farið að verða grátt. En þá kom yfir hana
meiri þreyta en hún hafði nokkurntíma
fundið til áður — það var alveg eins og sál