Fálkinn - 03.07.1942, Qupperneq 8

AÐ kom skellur frá hreyfl-
inum í hvítu flyígvjelinni.
Svo snerisl suðið upp í hósta-
kjöltur. Jolinson fann, að vjel-
in misti ferðina og liann var
önnum kafinn við áhöldin.
Sólbrendar læknisliendurnar
hreyfðust fljótt en örugt.
Hreyfillinn virtist ætla að
starfa reglulega aftur, en það
varð ekki nema stutla stund.
Svo komu smellir og skellir í
stað suðunnar og svo varð
hljótt. Loftskrúfan hægði á sjer
og hætti loksins að snúast.
Johnson læknir Ijölvaði og
svipaðist um kringum sig. Sjö
hundruð metra undir honum
var ástralska eyðimörkin, svo
ían,gt sem augað eygði. Trjá-
krónurnar virtust renna saman
i endalausu dökkgræna slikju.
En Johnson eyddi ekki tim-
anum i að dást að þessu frum-
ræna og fallega landslagi þarna
niðri. Hann varð að lenda ein-
hversstaðar i þessu völundar-
húsi frumskógarins. Það var
ekki efnilegt. í tólf ár hafði
hann flogið yfir óendanlegar
skógavíðátturnar í Queensland.
Ilann liafði sloppið heilu og
höldnu úr verstu fellihyljum
og stundum orðið að neyðlenda
á smáspildum, sein voru lítið
stgerri en beð í ;garði, og hafði
orðið að taka sig á loft úr ægi-
sandi. Tvær flugvjelar hafði
hann brotið, en sjálfur hafði
hann sloppið með eitt hand-
leggshrot. En þó að liann væri
orðinn vanur þessum hættum,
hafði hann jafnan heyg af
þeim.
Hann vissi, að hann hælti
jafnan Iífi sínu í hverri flug-
ferð. En sú liætta var ólijá-
kæmileg í því starfi, sem liann
hafði valið sjer og sem hafði
gert hann að læknininn fljúg-
andi, manninum, sem þjóðsög-
ur höfðu myndast um, alstaðar
nema hjá fólkinu, sem hann
átti að hjálpa, þegar sjúkdóm
eða slys har að höndum — fjár-
lnrðum, símavörðum og þesskon
ar fólki. Hjá því var liann engin
sagnahetja, heldur veruleikinn
sjálfur — nútíma galdramaður,
ofurlítið hæruskotinn og með
hlá, vinaleg augu.
En Johnson vissi hest sjálfur,
að hann var enginn galdramað-
ur — sjerstaklega ekki á svona
stundu, þegar hann gal ekki
einu sinni lagað stíflaða bensin-
pípu.
„Jæja, það er víst ekki um
annað að gera en lenda, Matt-
liildur,“ sagði hann. „Tröll taki
þig!“
Hvíta flugvjelin steyptist nið-
ur að trjátoppunum. Þegar ekki
voru eftir nema svo sem tvö
hundruð metrar, rjetti hann
vjelina á fluginu og skimaði
J. fl. íiztEringfDn:
LÆKNIRINN
um eí'tir opnum blelti, sem hægl
væri að tylla henni á. En það
leit illa út. Trjátopparnir eins
og samanliangandi flötur og
hvergi auður díll. Johson ljet
vjelina líða í breiðum boga. En
hún misti ferðina aftur og ljet
illa að stjórn. Johnson fann, að
hann hafði hjartslátt. Óttinn
var tilfinning, sem hann þekti
næsta lítið, en hann var hrædd-
ur núna.
Hann blístraði þegar liann sá,
að honum hafði saml orðið að
ósk sinni. Þarna rann ofurlítill
lækur gegnum skóginn. Hann
virtist svo lítill þarna að of-
an. En þar var möguleiki að
geta lent á bakkanum án þess
að hálsbrjóta sig.
Johnson rjetti vjelina svo, að
hún stefndi eftir farveginum
og fór lægra. Nú voru ekki
neina nokkrir metrar frá trjá-
toppunum að hjólunum. John-
son beit á jaxlinn og starði
beint fram.
Og þarna sá liann björgunar-
vonina. Um það bil hundrað
metra framundan var talsvert
hreið flöt i .skóginum, flöt, sem >
vissi á aðra hliðina að læknum.
„Matthildur,“ sagði liann,
„ætli við verðum ekki að
reyna?“
Vjelin seig Iægra og lægra.
Johnson lijelt dauðahaldi um
stýristöngina. Hann þorði ekki
að líta lil hliðanna. Það lá við
að greinarnar snertu væng-
broddana. Nú var að hrökkva
eða stökkva — og hver‘vöðvi
var þaninn. Hann varð að lenda
eins og meistari, annars mundu
steinvölurnar verða til þess, að
vjelin steypti stömpum, alveg
eins og hlaupari dettur um línu.
Hjólin snertu vatn og síðan
fasta jörð og þá kiptist vjelin
við, svo að Jolmson hraut úr
sætinu og slepti stýrisstönginni.
En svo náði hann aftur valdi
yfir vjelinni og hún nam von
bráðar staðar.
Hann sat dálitla stund í sæt-
inu og skalf frá bvirfli til ilja.
Strauk hendinni um andlitið
og fann, að það var vott af
svila.
„Jeg er taugaveiklaður eins
og leikkona,“ tautaði liann. Svo
jafnaði hann sig og fór að skoða
umhverfið. „Vel af sjer vikið,
Matthildur/1 sagði hann og kink-
aði kolli til vjelarinnar. Hann
FLJÚGANDI
sá nú, að lendingarstaður sá,
sem hann hafði neyðsl til að
nota, var stærri en hann hafði
virst vera úr loftinu, þó ekki
væri hann of stór — það var
svnd að segja: ekki meira en
svo sem 40 metra langur og
kanske þrisvar sinnum breiðari
en vjelin milli vængjabrodd-
aniia.
Hann gáði til veðurs. Ilann
mátti engan tíma missa, þvi að
]iað var farið að skyggja. Hann
brölti út úr vjelinni og fór að
eiga við hreyfilinn. Eins og
liann liafði giskað á, hafði ben-
sínpípan stíflast og það olli
biluninni. Það var eklci nema
tíu mínútna verk að laga það.
Þegar hann hafði gert það
og' sneri sjer að læknum til að
þvo óhreinindin af höndunum
á sjer, varð honum ljóst, að
honum var ómögulegt að láta
í loft þaðan sem vjelin stóð.
Við lendinguna hafði vjelin
runnið flötina á enda. Fyrir
framan hana var þjettur skóg-
ur og lækurinn þrengdist þar
í tilbót, svo að liann var lítið
breiðari en vjelin. Trjen uxu
fast fram á bakkann.
„Of áhættusamt," sagði John-
son, „altof áhættusamt. Vjelin
verður að hafa undanfæri, ann-
ars mölva jeg liálsinn á bæði
Matthildi og sjálfum mjer. Við
verðum vist að snúa nefinu á
þjer i hina áttina, kindin mín.“
Ilann vissi, að liann mundi
ekki liafa afl til þess einn, að
lyfta stjelinu á vjelinni og snúa
henni við. Hann varð að fá að
minsta kosti einn mann til að
hjálpa sjer. Jolmson hnyklaði
brúnirnar. Ilann þekli umdæm-
ið sitt, þekti það vel. Þekti göl-
urnar heim að híbýlum livers
einasta bónda og veiðimanns
og rataði til þeirra, eins og
læknir i borg ratar um götur
og í bús. Og nú fór hann að
hugsa sig um, hvort nokkur
manneskja mundi eiga heima
þarna nálægt.
„Braley — jú, vitanlega. Það
vor sex ár síðan hnífur John-
sons hafði bjargað lífi Braley
frá bráðum bana, er liann fjekk
botnlangabólguna. Braley hafði
verið honum mikið þakklátur
síðan.
Jolmson tók fram uppdratt
og fletti honum sundur til að
ákvarða staðinn, sem hann var
á. Innan skamms hafði hann
ákveðið lendingarstaðinn með
mikilli nákvæmni. Með reglu-
stiku og áttavita gat hann nú
sjeð, hve langt var til nýlendu
Braleys. IJún var um átta kíló-
metra til norðausturs, og hann
gerði ráð fyrir, að hann yrði
að fara um þjettan skóg lil að
komast þangað. Það var óhugs-
andi , að Braley og hann væru
kofnnir aftur að vjelinni fvrir
myrkur. Þessvegna mundi liann
ekki geta haldið áfram fyr en
í fyrramálið.
„Það verður víst úr, að Bra-
ley verður að hýsa mann í
nótt,“ tautaði Jolmson. „Og þú
verður víst að híða hjerna
þangað til á morgun, Matthild-
úr. En við því er ekkerl að
gera.“
Svo braut bann uppdráttinn
saman og stakk honuni í vas-
ann. Rendi síðan augunum til
hvítu flugvjelarinnar og livarf
inn í skóginn til norðausturs.
Það var þreytandi og erfiður
gangur gegnum þjettan undir-
skóginn og það var komið rökk-
ur, þegar Johnson kom heim
að húsi Braleys. Húsið var úr
gildum viðum,' með bárujárns-
þaki og sneri út að smalagölu,
sem lá frá norðri til suðurs og
niður að árbakka.
Johnson læknir staldraði við,
tók af sjer flughjálminn og
þurkaði sjer um ennið með
yasaklút. Hann liaf'ði mæðst á
göngunni gegnum skóginn. Það
yrði gott að fá matarhita og
golt rúm að sofa i. En nú
lmyklaði hann brúnirnar. Það
stóð blá bifreið við liúsdyrnar.
Skrautleg bifreið og dýr og það
var ómögulegt að Braley ætli
liana. Tóbaksuppskeran liafði
verið afar Ijeleg síðustu tvö ár-
in, svo að það var óhugsandi,
að Braley hefði haft efni á að
kaupa sjer hifreið.
Johnson ypti öxlum og lahh-
aði inn á svalirnar með flug-
hjálminn í hendinni og barði
að dyrum.
Hann heyrði lireyfingu inni
og bráðum var hurðinni lokjð
upp. En maðurinn, sem kom
til dyra, var ekki Braley. Það
var lítill hnubbaralegur maður
með svart hár. Hann hafði
hægri hendina i jakkavasanum
og andlitið var kuklalegt. Bláu
fötin, sem hann var i, voru
auðsjáanlega saumuð af klæð-
skera og Johson sá, að það var
dýrt efni í þeim.
„Nú — hvað viljið þjer?“
spurði maðurinn.
„Jeg ætlaði að hafa tal af
Ted Braley,“ svaraði Jolison.
Maðurinn hugsaði sig um sem
snöggvast. „Eruð þjer vinur
hans?“ spurði hann svo.
„Já — jeg heiti Johson.“