Fálkinn - 03.07.1942, Qupperneq 10

10
F Á L K 1 N N
VNG/W
LES&NbURHIR
Ljósmyndauélin hennar filíhildar.
Þegar maSur lieitir Álfhildur er
ekkert eðlilegra en maður sje stund-
um kallaður Álfur, eða Álfa. Og
hún var kölluð Álfa, litla stúlkan
með jörpu lokkana, sem var nýlega
flutt í rauða húsið upp við skógar-
jaðarinn.
„Mamma,“ sagði Álfa litla fyrsta
kvöldið, jiegar hún var lögst fyrir
í rúminu sínu. „Heldurðu að það
sjeu ekki álfar lijerna i garðinum
og í skóginum?“
„Jeg veit ekki, en þetta gæti svo
sem komið fyrir — jeg liugsa, að
Jiað sje hægara fyrir þig, sem heitir
Álfhildur, að sjá nöfnurnar jiínar
en fyrir okkur, liitt fólkið.“
Mamma hló og fór svo, en Álfa
lá vakandi og hugsaði lengi um
það, sejn hún hafði sagt. Morgun-
inn eftir vaknaði hún eldsnemma,
og engir aðrir í húsinu voru farn-
ir að rumska. Hún flýtti sjer i fötin
og hljóp svo niður í garðinn. Han-
arnir voru farnir að gala, döggin
glitraði á grasinu og blómunum, og
þau voru frískleg og fögur. Og ljós-
myndavjelin lá á borðinu í lysti-
liúsinu.
Nú skal jeg fara og leita að álf-
unum,“ hugsaði Álfa með sjer, „og
jeg ætla að hafa með mjer ljós-
myndavjelina og taka myndir af
þeim — þá get jeg sýnt mömmu
myndirnar, ef liún trúir ekki, að
jeg hafi sjeð þá.“
Og svo fór Álfa. Fyrir utan garð-
inn tók við liásprottinn liveitiakur,
og þegar hún ætlaði að fara að
feta sig áfram mjóu götuna, sem lá
yfir akurinn, heyrði hún að rödd
sagði:
„Æ, þú verður að fylgja mjer
lieim, mýsla mín góð, jeg hefi vilsl
innan um hveitiöxin!“
Álfa varð hissa og leit við, og
livað lialdið þið, að hún hafi sjeð:
Ofurlítinn álfasvein, sem var að
tala við svolitla hagamús!
„Æ, má jeg ekki taka mynd af
ykkur?“ sagði Álfa og miðaði mynda-
vjelinni sinni á músina og álfa-
sveininn.
Álfasveinninn leit upp og hló.
„Góðan daginn, Álfa. Skelfing ferðu
snemma á fætur. Nú ætlar hún mýsla
að fylgja okkur, og jeg fer með jiig
heim í Álfaból."
Þið getið nærri, að hún Álfa varð
glöð og nú fór hún með litla dreng-
hnokkanum, sem var ósköp ræðinn
við hana og var að segja henni
ýmislegt frá álfunum, hvernig þeir
Ijeki sjer og hvað Jieir dönsuðu vel
og sitthvað fleira.
Þau voru nú komin yfir hveiti-
akurinn og nú lá leiðin um haga-
blett, sem náði alveg upp að skóg-
inum. Þá sagði álfadrengurinn alt
í einu:
„Nei, líttu þarna á hrekkjóltu álf-
ana, sem eiga að hrista döggina af
bláklukkunum og safna henni sam-
an í drykkjarvatn! Sjóðu hvernig
þeir leika sjer, strákarnir. Þcir
vinna aldrei ærlegt handartak!“
Jú, þetta var alveg rjett. Þarna
sátu fjórir örlitlir álfastrákar (þetta
voru danskir álfar og þeir eru svo
litlir) á bláklukkustöngli og róluðu
sjer í staðinn fyrir að safna dögg-
inni, eins og þeim hafði verið sagt.
En nú var sólin komin hátt á loft,
svo að döggin var að hverfa.
„Æ, þú mátt ekki jaga þá,“ sagði
Álfa, „lofaðu mjer heldur að taka
mynd af þeim!“ Og svo Jirýsti hún
á hnajipinn og tók næstu myndina
— það lilaut að verða falleg mynd!
Henni jiótti bara leiðast, að mynd-
in skyldi ekki geta orðið með lit-
um, því að állarnir fjórir voru í
svo ljómandi fallegum fötum, með
allskonar litum, og eins blómin í
kring.
En Jiegar Jieir urðu varir við Álfu
og álfasveininn voru jieir ekki sein-
ir á sjer að hætta leiknum og fóru
nú sem ákafast að hrista dögg í-
blómbikara, sem þeir höfðu haft
með sjer.
„Nú fer jeg að verða svangur,"
sagði álfasveinninn, „ert þú ekki
svöng líka, stúlka litla?“
„Jeg er svöng líka,“ sagði liaga-
músin, „mig langar í linetur og
akarnsafa til að drekka með þeim.“
„Akarnsafi, hvað er jiað?“ sagði
Álfa. „Það mun ekki vera kaffi?“
„Nei, nei,“ sagði álfasveinninn,
„Jiað er drykkur, sem hún systir
mín býr til. Nú skal jeg lofa þjer
að smakka á honum rjett strax.“
Nú komu þau inn í yndislegan
og svalan skóginn, og gengu þar
talsverðan sfpöl, liangað til liau
námu staðar hjá nokkrum stórum
sveppum. Þar sat systir álfasveins-
ins, ljómandi falleg lítil stúlka með
stóra fiðrildavængi blágræna og i
grænum kjól. Hún hafði borið á
borð, sem hún hafði sett sarnan úr
sveppum og þar stóðu bollar og
skálar úr akarni, með safanum góða,
en álfakökur lágu á grænum blöð-
um, og þarna í smjörblóminu var
liunang, því að álfaunum liykir það
betra en smjör.
„Þú skalt drekka varlega svolílið
af safanum mínum,“ sagði systirin,
„þá verður þú alveg eins og við.
En eftir dálitla stund verður þú
stór al'tur.“
Álfa drakk safann og hann var
líkastur súkkulaði á bragðið, en í
sama bili varð hún eins lítil og
álfatelpan. Og nú hjeldu þau þarna
veislu, og hagamúsin fjekk líka að
eta og át mikið. Og þau skemtu
sjer svo vel, að Álfu Jiótti leiðinlegt,
þegar álfásystkinin sögðu, að nú
yrðu jiau að fara lieim.
„Bráðum stækkar þú aftur, og
þessvegna er best að við kveðjumst
meðan þú ert lítil,“ sagði álfatelp-
an. En Álfu fór að s.vfja.
„Jeg ætla að leggjast fyrir og iá
mjer blund,'“ sagði liún, og i saina
bili steinsofnaði hún. En svo vakn-
aði liún við, að einliver kallaði á
hana.
„Heyrðu, Álfa mín,“ sagði móðir
hnenar, „liggurðu steinsofandi
hjerna úti i skógi. Hvað gengur að
þjer?“
Álfa litla reis ujiij við dogg og
njeri stýrurnar úr augunum. Nú var
hún orðin eins stór og hún átti að
sjer að vera. En Jiegar hún for
að segja mömmu sinni frá þvi, sem
fyrir liana hafði borið, hrisli
mamma bara höfuðið og sagði: „Þig
hefir dreymt þetta, telpal“
„Við getum sjeð það á ljósmynd-
unum, sem jeg tók,“ sagði Álfa, og
hún linti ekki látum þangað til
myndirnar höfðu verið framkall-
aðar.
En þvi var nú ver, að liún hafði
víst ekki lialdið rjett á myndavjel-
inni, Jiví að þarna var ekkert nema
skuggi, með einhverju krábulli á.
Svo að henni tókst ekki að sanna,
að hún hefði sjeð litlu álfana..
— Nú er mjer nóg boðið — bil-
skúrmim hefir verið slolið i nótt!
— Við getum há ekki ekið út i
dag?
— Jii, því miður hafa þeir skilið
bilinn eftir.
— Ná verð jeg að hækka mún-
aðarpeninga konunimr minnar um
20%.
— Ini œttir að kenna henni að
spila poker.
— Til hvers ætti jeg að gera það?
— Þú gætir þú uunið dúlítið af
henni til baka.
i---------------------------------
S k r í 11 u r.
_________________________________i
— Nú kemur nr. 67 — sá skal
fú snjóbolta beint i snjúldrið!
Hansen bílviðgerðarmaður vill
hafa nœði við blaðalesturinn, með-
an konan er að taka til.
Veðurfræðingurinn: — Mjer likar
ekki veðurspúin okkar i dag. Kó'lt-
urinn klórar sjer bak við egrað og
það veit altaf ú rigningu.
Eskimóar hafa fengið sleypibaðs-
úhöld.
Fálkinn er langbesta heimilisblaðið.