Fálkinn - 03.07.1942, Blaðsíða 12

12
í'ÁLKIN N
Louis Bromfield: 15
AULASTAÐIR.
viö fólk eins og hún gat. Hún bai- klaufa-
lega á borð, og belti niður matnum, en á
meðan á þessu stóð hugsaði lnin enn: „Jeg
ætti að gera það, sem jeg var að hóta;
fara upp í sveitina mína aftur og ef til
vill giftast einliverjum sveitamanninum
þar, þegar þar að kemur. Og rjett í sama
bili fór hún að hugsa til þess að ganga á
búnaðarskóla. Hún ákvað að gleyma sem
fyrst öllu þessu fánýti, sem hún liafði lært
í skólanum í Austurríkjunum og ekki virl-
ist færa henni í aðra hönd annað en aukna
sálarangist, en læra í staðinn meðferð
mjólkur og smjers og heilsufræði kúa.
Þegar kvöldið var liðið, var höfuðverkur-
inn horfinn og hún var þegar farin að gera
áætlanir um það, hvernig hún gæti gert
gjörbreytingar á jörðinni hans föður síns.
Hún var meira að segja búin að gleyma
Kobba.
PJn loksins var matarframleiðslunni lok-
ið og hún hafði sjálf etið kvöldverð — og
það miklu meira en henni hefði getað dott-
ið í hug — og þá var ekki annað fyrir
hendi en að rölta heim. Og á leiðinni fiá
Safnaðarhúsinu að Aulastöðum liugsaði
hún um magra hluti og margvíslega, og
óskaði þess meðal annars, að hún væri ekki
svona heilsugóð, að geta jetið eins og
skarfur, jafnvel í sárustu sorg sinni. í
fyrsta sinn fann hún rjettilega til þess,
hversu einmana hún var, og hversu und-
arlegt væri, aðj slikt inætti ske, mitt í stór-
borg eins og Flesjuborg. Jafnvel heima á
Aulastöðum var hún einmana, af þvi að
hún þekti ekki Villu frænku og Öddu
gömlu almennilega. En jafnframt var
henni það Ijóst, að þetta var ekki þeim
að kenna; því nógu voru þær góðar við
hana og vildu alt fyrir hana gera — ekki
vantaði það. Nei, það hlaut að vera lienni
sjálfri að kenna.
„Jeg hlýt að hafa eitthvað það í fari
mínu, sem fælir fólk frá mjer“, hugsaði
hún. „Og heima í sveitinni var þetta engu
betra. Það hlýtur að vera þetta sama, sem
fælir Kobba frá mjer .... hvað sem það
nú kann að vera.
Nú var hún kominn að liliðinu á Aula-
stöðum og um leið og henni datt Ivobbi
í hug, duttu henni einnig í hug hætturnar,
sem hann hafði sagt að gætu beðið hennar
í óræktarrunnunum beggja vegna við stíg-
inn heim að húsinu. Flækingarnir, sem
gætu legið þar í leyni og ráðist á hana.
Henni hafði aldrei dottið þetta í hug áður,
en nú var ýskrið í hjörunum á hliðinu nóg
til þess, að hárin risu á höfði hennar. Hún
stóð þarna stundarkorn og hlustaði, leit
til beggja handa og sá enga sálu, sem hægt
væri að æpa á, ef illa færi. En loksins
datt henni í hug að ekki gæti hún staðið
þarna alla nóttina. Hún taldi upp að tíu
og lagði síðan af stað, og reyndi að hlaupa
ekki, enda þótt fæturnir ættu bágt með að
hlýða þeirri skipun. Og alt í einu var in'm
komin að húsinu og farin að stinga lykl-
inum í skráargatið, án þess að neinn hefði
ráðist á hana.
Þegar inn i forstofuna kom, sá hún, að
þar var meira ljós en Adda var vön að
hafa þar, af sparsemi sinni. Inst í forstof-
unni sá hún daufa sldmu út úr skrifstofu
.1. E. sáluga. — Villa frænka situr þá enn
við vinnuna, hugsaði hún, jeg ætti að
biðja liana afsökunar á þvi, hvað jeg var
andstyggileg við liana. En skrítið var þetla
nú saint .... Villa frænka vann næstum
aldrei i skrifstofunni hans .1. E. sáluga.
Hún fleygði frá sjer hatti og kápu og
gekk í áttina til dyranna, en þangað komst
hún samt aldrei alla leið, þvi alt í einu
opnuðust dyrnar alveg upp á gátt og karl-
mannsmynd kom í ljós. I sama vetfangi
gaus aftur upp öll gamla hræðslan og lnin
æpti upp yfir sig. Maðurinn gekk áfram í
áttina til liennar, eins og ekkerl væri um
að vera og milli ópanna heyrði hún hann
segja: „Þetta er alt í lagi .... það er hara
jeg. En í sama bili urðu hnje liennar mátt-
laus og hún hneig niður á gólfið, og jafn-
vel daufa birtan i stofunni slokknaði.
Þegar hún raknaði við, sat hún í einum
slitna hægindastólnum í skrifstofunni, en
Villa frænka og Adda gamla stóðu yfir
henni í sloppum sínum, en bak við þa*r
stóð ungur maður með ljósleilt hár og
gleraugu. Villa frænlca sagði: „Vertu ekki
hrædd, góða mín. Hann gerir þjer ekki
neitt. Ilann á heiina hjerna i húsinu.“ Iin
henni fanst ekkert vit í þessu, jafnvel þótl
Villa frænka segði það. Þá gaf Adda henni
vænan sopa af viski og Villa frænka tók
að útskýra fyrir henni, að þetta væri ung-
ur maður, Ríkarðs að nafni, sem ætlaði
að fara að vinna með þeim við Gunnfán-
ann, hvernig hún hefði bjargað honum úr
fangelsinu, þar sem hann var í rannsókn-
arferð sem blaðamaður, og nú ætlaði hann
að vera hjá þeim í fæði og húsnæði. A
meðan Villa frænka Ijel dæluna ganga,
hrestist Sjana smámsaman og fór að virða
fyrir sjer nýja samverkamanninn.
Meðan hún hlustaði á síðustu fyrirteklir
Villu frænku, sá hún, að ungi maðurinn
leit sæmilega út, enda þótt hann væri ekki
beint fallegur. Gleraugun með stálumgerð-
unum gáfu honum greindarlegan uglusvip,
en hann var samt ekk.i hlóðlaus og slvttis-
legur eins og flestir ungir gáfumenn; hann
var herðabreiður og í nýjuin tilbúnum föt-
um frá Frendlich hinum þýska. Jafnveí í
núverandi hugarástandi, viðurkendi Sjana
með sjálfri sjer, að ef til vill yrði vistin í
húsinu ekki út af eins leiðinleg, þegar ungi
maðurinn bættist í hópinn.
Hann sagðí: „Mjer þykir leitt að hafa
hrætt yður svona. En jeg leit þarna inn og
fann Endurminningar Grants í skápnum
og fór að lesa í þeim, því einlivernveginn
hef jeg aldrei getað náð neinstaðar í þær
fyrr.
Hún svaraði: „Þetta var ekki neitt.“ Sið-
an varð vandræðaleg þögn, þangað til
Adda gamla gerði enda á henni með þvi
að segja: „ Jeg fer fram og bý til bolla
af kókó handa þjer. Það er svo gott fyrir
taugarnar.“
Þau fylgdu nú Öddu fram í eldhús, og
meðan hún bjó til kókóið og hinar smurðu
brauðsneiðar, fór viskíið að hafa sínar
verkanir á Sjönu, svo hún komst í ágælis
slcap og hugsaði sjer meira að segja, að
húsverk — jafnvel matreiðsla þvrftu
hreint ekki að vera eins leiðinleg og hún
hafi altaf haldið. Ungi maðurinn var alveg
eins og lieima hjá sjer. Hann hjálpaði
þeim við bráuðsmurninguna, slcrafaði og
var fyndinn, svo að Adda skellihló, en ht-
ið þótti Sjönu nú samt til fvndninnar
koma.
Nú settust þau þrjú við horðið og Adda
gekk um beina og settist því næst við ann-
að borð. Alt var í lukkunnar velstandi og
brátt tók ungi maðurinn að segja ferða-
rollu sína, er hann kom sem flakkari alla
leið frá New York. Þegar Sjana hafði
hlustað á stundarkorn, hafði hún alveg
gleymt raunum sínum og var hin ánægð-
asta. Einkum varð hún ánægð, þegar hann
gat þess, að hann hefði verið í Harvard-
háskólanum.
„Jæja, þá fæ jeg fyrst cinn andlegan
jafningja hjer í Flesjuborg,“ hugsaði in'm
með sjálfri sjer, hálfkend af viskíinu.
Snöggvast gat hún meira að segja glevmt
búnaðarskólanum og búskapnum fyrir
þessu nýja mannsefni, sem þarna birtist.
Að minsta kosti var gott, að einhver karl-
maður væri í húsinu.
Það var komið miðnætti, þegar þau
gengu lil náða og skildu Öddu eftir í eld-
húsinu til þess að þvo upp og slökkva
ljósin.
Þriðjudagsmorguninn hóf hr. Rikarðs
vinnu sína við blaðið og frá sama tíma
var eins og breyting yrði á öllu þar í skrif-
stofunni. í setjarasalnum hljóp nýtt lif í
vjelsetjarana við gömlu vjelarnar og
Zimmermann gamli, sem hafði sett og lagt
af í fjörutíu og átta ár, fanst eins og nýtl
líf færast í gömlu slitnu blýstafina. Niðri
í skrifstofunni skeði það meira að segja,
að Marta gamla Friklc rjetti úr sjer meira
en lnin hafði gert árum saman og fullyrt
var, að hún hefði meira að segja brosað,
þótt það væri nú að vísu ekkert sólskins-
bros.
Uppi i ritstjórnarstofunni hafði nýliðinn
fengið gamalt borð við glugga með útsýni
vfir torgið, og þar sat hann og sneri sterk-
legu bakinu að Villa Frikk og Sjönu. í til-
efni af deginum hafði frú Lýðs farið í ný-
legan kjól, og í augum Sjönu var dagurinn
rjett eins og sá fyrsti, sem liún vann við
blaðið, jiá nýkomin úr skóla og með höf-
uðið fult af allskonar endurbótum. (Þetta
var áður en hún varð; óánægð og ljet und-
an síga fyrir rukkurunum og reikningun-
um, daufingjaskapnum i allri ritstjórninni
og vindhanaskapnum í Villu frænku).
En nú þegar hún horfði á þennan breið-