Fálkinn - 09.10.1942, Síða 9

f A L K I N N
9
fyrír þröskuldiim og studdi
hendinni á vegginn. „Ekkerl
liggur á, iaxi,“ sagði hann, „jcg
þarf að tala við þig undir fjög-
ur augu, skilurðu?“ og hann
hleypti brúnum reiðilega.
• Thommy var um og ó, en
hurðin vildi ekki lokast, svo
h'ann spurði: „Hvað viltu. Jcg
kannast ekkert við þig.“
„Jeg ætla þá að leyfa mjer
áð kynna mig, ef svo .mætli
segja.“ Hann tók í húfuna með
uppgerðarauðmýkt. „ Jeg lieili
Bob Ford, kem einhvers staðar
utan úr veröldinni, ef svo mætti
segja. Það var jeg, sem fórst
með „Mooltan", liefi verið stein-
dauður i fimm ár, en nú er jeg
kominn til þess að heilsa upþ
á konuna mína!‘“
Meðan á þessari ræðu stóð
seig neðri skolturinn á Thommv
meir og meir. Að lienni lokinni
klóraði hann sjer i höfðinu,
horfði til jarðar, góndi upji í
loftið og síðan út á götuna, en
t hvesti loks augun á gestimi.
Hann kom ekki upp nokkru
orði.
„Jeg kom til að lieilsa upp á
konuna mjha,“ endurtók inaðr
urinn. Við skulum tala um mál-
efnin undir fjögur augu.
Munnurinn á Simmons lok-
aðist hægt og hægt, og hann
gekk á undan upp stigann eins
og í leiðslu og klóraði sjer í
höfðinu. Honum skiidist smatí
og smátt, hvað um var að vera
og freistarinn Ijet þá ekki á
sjer standa. Setjum nú svo, að
þessi maður væri Ford. Myndi
hann ekki gera tilkall til konu
sinnar? Væri það nokkurl
kjaftshögg? Myndi það ríða
honum að fullu, eða hvað?
Honum varð liugsáð til huxn-
anna, u])pþvoltarins, sendiferð-
anna, lmífgnna, kallanna og
glugganna; hann hugsaði um
þetta alt eins og maður, sem
er á undanhaldi.
Er þeir komu upp á loftskör-
ina, grei]) Ford um handlegg
hans og hvislaði hásum rómi:
„Hvað er langt þar til hún
kemur heim ?“
„Hjer um bil kiukkutími,''
svaraði Simmons, eftir að hafa
hugleitl ])að með sjálfum sjer.
Því næsl opnaði hann tlagstof-
una.
„Skoðum til,“ sagði Ford,
„bærilega hefir nú farið um
ykkur. Þarna eru stólarnir og
dótið, sem hún átti,“ og hann
henti með pípunni, „eða rjett-
ara sagl jeg, svona okkar í
milli.“ Hann settist og reykti
pípu sína hugsandi. „0, jæja,“
hjelt hann áfram, „hingað er
jeg þá kominn, liann Boh gamli
Ford, sem dó og druknaði á
„Mooltan“. En nú er að gá að
því, að jeg er ekki dauður og
dottinn upp l’yrir,“og hann
potaði i hringuna á Thommy
með pípunni, „og hver er á-
stæðan? Jú, mjer var hjargað
um horð í þýskan flutningadall
þeir krökuðu í inig og fóru
með mig tií „Frisko" — nú,
síðan hefi jeg t'lækst hingað og
þangað,“ og nú leit hann hvast
á Simmons, „og nú langar mig
til að liitta konuna mína!“
„Hún vill ekki láta reykja
hjerna inni,“ sagði Simmons
eins og út í hláinn.
„Nei, þessu get jeg vel trúað,“
sagði Ford, tók út úr sjer píp-
una og Ijet hana síga niður með
hliðinni. „Jeg held jeg þekki
Hönnu. Hvernig kantu við
hana? Lætur liún þig þvo glugg-
ana?“
„Auðvitað hjálpa jeg henni
stundum,“ svaraði Simmons
vandræðalegur.
„Já, var það ekki? Hnífana
kanske líka og hannsetta katl-
ana. Hvorl maður kannast við
það. Heyrðu,“ hann reis á fæt-
ur og aðgælti hnakkann á Simm-
ons, „lnm klippir þig þó ekki
sjálf? Þarna er hún lifandi
koniin!“
Hann grandskoðaði Simmons,
sem var orðinn rjóður, í krok
og kring, því næst Ivfti liann
upp annarri buxnaskálminni,
sem hjekk á hak við dyrnar.
„Jeg þori að veðja, að þessar
hefir hún saumað. Þetta gæti
enginn hafa gert nenia liún.
Svei mjer, ef þær eru ekki
verri en þær, sem þú ert 1!“
Freistarinn fór nú að færa
sig upp á skaftið. Ef þessi mað-
ur fengi aftur konuna sína,
yrði hann líklega að ganga í
þessum buxum.
„Eklci hefir liún skáriað,“
hjelt Ford áfram. „Drottinn
minn dýri, en sú ......“
Simmons fór að finnast, að
sjer kæmi jielta ekki lengur við.
Það var augljóst, að Hanna
var rjettmæt eiginlcona þessa
manns, og heiður sins vegna,
varð hann að viðurkenna það.
Freistarinn sýndi honum fram
á, að það væri meira að segja
siðferðileg skylda hans.
„Jæja,“ sagði Ford all í einu,
„timinn flýgur og við verðum
að lialda okkur við efnið. Jeg
vil ekki vera harður við þig,
lagsi. Auðvitað ætti jeg að krefj-
ast rjettar míns, en jeg sje, að
þú ert vandaður piltúr og þú
ert húinn að hreiðra hjer um
þig í friðsælu hjónabandi
jeg ætla þess vegna,“ og hann
varð alt í einu veglyndið sjálfl,
„fjárinn liafi það, jeg sættist á
svikin og sigli minn sjó! Við
komum okkur saman um iiæfi-
lega upphæð, segjum fimm
pund rjett og sljett.“
Simmons átti ekki fimm pund
i eigu sinni, liann átti ekki eiriu
sinni fimm penninga, og það
sagði hann. „Mjer kæmi aldrei
til liugar að spilla á ■ milli
hjóna,“ bætti liann við, „ekki
með nokkru móti. Þefta er Iiart
aðgöngu, en jeg ætla að gera
skyldu mína. Jeg fer.“
„Nei,“ sagði Ford óðamála
og þreif i handlegg lians, „gerðu
það ekki. Jeg skal heldur slá
af því. Segjum þrjú. Það er
sanngjarnt, finst þjer ekki?
Þrjú pund eru ekki háar skaða-
bætur fyrir að hverfa fyrir fult
og alt og flækjast einn um líts-
ins ólgu sjó, ef svo mætti segja
og fá aldrei framar að sjá lcellu
sína. Svona nú, þetta er aðeiris
okkar á milli þrjú pund og
jeg er farinn. Er þetta ekki
sómasamlegt tilboð?
„Víst er það sómasamlegt,“
svaraði Simmons hrærður, „það
er drengilegt, já, hreint og heint
göfugmannlegt. En jeg ætla
mjer ekki að níðast á góðvild
þinni, Ford. Hanna er þín lög-
leg eiginkona, og jeg hið ])ig
lijer með að fyrirgefa, að jeg
skyldi taka hana frá þjer. Þú
verður lijer eftir og nýtur rjett-
ar þíns. Það er skvlda mín að
víkja, og nú fer jeg.“ Að svo
mæltu gekk liann til dyranna.
„Hægan, hæga.n,“ kallaði
Ford og tók sjer stöðu við
dyrriar, „vertu ekki að flana
þetta. Hugsaðu um, hvað þú
ferð á mis við, heimilislaus og
konulaus. Það verður hræðilegt!
Heyrðu, við skulum ekki fara
að rífast. Þú lætur mig fá eitt
skitið pund, ha? Þú getur liæg-
lega náð þjer i pund, láttu
klukkuna u-pp í það. Segjum
pund, og jeg .......“
Það var barið harkalega
tvisvar sinnum á útidyrahurð-
ina. í Austurbænum eru tvö
högg altaf lil þeirra, sem húa
uppi.
„Hver er að koma?“ spurði
Bob Ford fullur eftirvæntingar.
„Jeg skal gá,“ svaraði Simm-
ons og þaut niður stigann.
Boh Ford heyrði liann opna
útidyrnar. Hann gekk að ghigg-
anum, og er hann gægðist nið-
ur sá liann ofan á kollinn á
kvennhatli, sem livarf inn úr
dyrunum og nú barst honum
til eyrna kvenrödd, sein haun
kannaðist vel við.
„Hvert ertu að gana, liatt-
laus?“ spurði röddin hvrst.
„Alt i lag'i, Hanna. Það er
einhver uppi, sem vill tala við
þig,“ svaraði Sinnnons. Það var
farið að bregða birtu, en mað-
urinn, sem Ford sá skjótast nið-
ur götuna, var enginn annar en
Thomas Simmons.
Ford stökk í einu vetfangi
fram á loftskörina. Konan lians
stóð enn í dyrunum og starði
á eftir Simmons. Ilann henlist
aftur inn i stofuna, þreif opinn
glugga og stökk niður á þvotta-
húsþakið, þaðan ofan í liúsá-
garðinn, klöngraðist síðan í ör-
væntingu yfir girðinguna og
hvarf út i rökkrið. Enginn. lif-
andi maður hafði sjeð til lians.
Nágrönnunum er það þessvegna
enn i dag hulin ráðgáta, að
Simmons skvldi hlaupast á
brott, og' það meira að segja
rjett við nefið á konunni sinni.
EIGENDASKIFTI AÐ AULESTAD.
Hið fræga setur -skóldsins Björn-
stjerne Björnsson, Aulestad í Follebu,
liafði eigandaskifti uni síðastliðin
óramót. Ekki gekk stórbýlið þó úr
ættinni, því að sá seni keypti var
Harald, sonarsonur Björnson en son-
ur Eriings Björnsson þess, sem tók
við búforráðum á Aulestad eftir föð-
ur sinn.
Það var árið 1875 sem Björnstjerne
Björnson keypti Aulestad, að róði
ungs vinar síns, Karls Seip. Björn-
son var þá i Róin og liafði aldrei
sjeð jörðina, en af brjefum, sem
hann skrifaði síðar, má sjá, að
hann liefir ekki iðrast eftir kaupin.
Þannig skrifar hann, skönunu eftir
að hann settist að á Aulestad: „Hjer
er framtíð min. Nú er jég glaður
eins og jeg var þegar jeg var strák-
ur, nú á jeg aftur vonir, eins og þá.“
Gamla aðalhúsið á Aulestad fjekk
núverandi sjerkenni sín árið 1881,
l>egar frú Karoline Björnson ljet gera
samanhangandi svalir meðfram
þremur hli'ðum hússins, til þess að
gleðja mann sinn, sem þá var í
fyrirlestrarferð vestur í Ameríku.
— Árið 1922 keypti rikið aðalbygg-
inguna og geymir luin nú'safn ýmsra
minja eftir Björnson.
DANSK-JAPANSKT.
Fyrsta Iierskip Japana, sein hjet
Adzuma, á 'sjer merkilega sögu. Það
var smíðað i Frakklandi og þótti
mikill gripur á þeirri tíð, og var
r.éfnt Sphinz. En árið 1864 keyptu
Danir þetta brynvarða skip og gáfu
fyrir það 800.000 ríkisdali. Skírðu
Danir skipið Stærkodder og kom
það við sögu hertogadæmastriðsins
1864. Siðar var það selt til Nprður-
Ameríku og hlaut nú nafnið Stone-
wall. Og loks lenti það i japanska
lierflotanum og hefir verið skírt upp
fjórum sinnum síðan. Fyrst hjet það
Ko-Te, þá Tsú-Kan, næst Ádzum-
Kan og loks Adzuma.
SMÆLKI.
Auðæfi eru yfirhöfn, sem hylur
fjölda synda. — Menander.
Hrukkurnar eru árfarvegir, sem
guðirnir liafa gral'ið fyrir tár okkar.
— Emile Augier.
Þegar hepnin fylgir dirfskunni,
setur enginn út á hana. Le S-age.