Fálkinn - 13.11.1942, Page 6

G
'FÁLKINN
- LiTLfi snsnn -
ROBERT W. MITCHNER;
AFMÆLISGJÖFIN
(Saga um unjran mann, sem reynir
að kaupa lífstykki handa konunni
sinni).
Jónatan Ogilvy las aftur yfir vís-
una sína og geðjaðist jafnvel enn
betur að henni en áður.
Hann hafði orkt liana, til ]>ess að
láta hána fyigja afmælisgjöf kon-
unnar sinnar, og'liaft tilbúið lítið
spjahl, sem iiann ætiaði að skrifa
hana á undir eins og hann gat á-
kveðið hver afmælisgjöfin ætti að
vera.
Þannig hljóðar vísan, sem aðeins
var eftir að botna:
Til Klöru á hennar heiðui'sdag
hjartavinur sendir brag.
En brúði þá með hlíðusnið
(ei besta súkkulað jafnast við).
(ei blómið þetta jafnast við).
Jónatan gat ekki beðið slundinni
lengur að hreinskrifa vísuna, svo
hann ákvað að hringja til eiginkon-
unnar og reyna að komast að því
með lagni, hvort liún vildi lieldur
fá blóm eða súkkulaði.
Þegar liann lagði frá sjer heyrn-
artólið var liann. í engum vafa um
hvers hún óskaði sjer í afmælis-
gjöf, og að sama skapi hafði þekking
hans á kvenþjöðinni aukist.
Klara sagði, að þegar þess væri
gætl, live litlar tekjur þau hefðu, og
að þær yrðu það sennilega þangað
til Jónatan fengi kjark til að fara
fram á launahækkun —, og auk þess
vissi hún ekki betur, en haiin hefði
oft neitað sjer um hádegisverð lil
þess að geta keypt gjöf lianda lienni,
þess vegna vihli liún langt um held-
ur fá eitthvað, sem hún þarfnaðist,
heldur en fleygja peningum i ein-
hvern rómantískan óþarfa.
Hún sagði að sig vantaði sokka-
bandabelti, sem teygði á báða vegu.
Skömmu síðar reif Jónatan í sund-
ur miðann, sem vísan var skrifuð
á, setti upp hattinn, fór í regnfrakk-
ann og Jagði af stað til þess að
kaupa sokkabandabelti lianda Klöru.
En þegar liann var á leiðinni nið-
ur í lyftunni, datt honum í hug að
hann gæti, ef Itann ynni í auglýs-
ingadeildinni, þar sem hærra kaup
væri, keypt Jtæði súkkulagi og blóm,
þegar konan hans ætti afmæli.
Hann ákvað því að fara úr lyft-
unni á neðstu liæð, og biðja Mc
Cullough um þessa kauphækkun, og
ef hann fengi liana, þá tæki hann
ekki eins nærri sjer að kaupa sokka-
bandabeltið, því að þá gæti liann
sagt við sjálfan sig: „Aldrei framar!“
Það þurfti mikið hugrekki til að
ganga inn í skrifstofu Mc Cullough
og biðja um kauphækkunina, en
Jiann gerði það. Hann sagði Mc
Cullough, að sjer hefði dottið ýmis-
Jegt gott í hug varðandi auglýsingar,
og sig langaði til að koma þvi á
framfæri.
Mc Cullougli sagði, að Jónatan
stæði sig prýðilega í útflutnings-
deildinni, þar sem hann starfaði
11 ú, og hann sagðist búast við, að
það yrði hækkað við hann kaupið
áður en langt um liði.
Svo fór um sjóferð ]>á! Jónatan
var ekki hækkaður i tigninni og'
þegar liann kom inn í lífstykkja-
búð frú Flameaux gat liann því ekki
staðið við heitstrenginguna „Aldrei
frainar."
Litla, hnetlna stúlkan fyrir innan
búðarborðið, hjelt fyrst að hann
væri að bíða eftir einhverjum, svo
að hún spurði ekki, hvers liann
óskaði. Eftir stundarkorn bauð hún
honum sæti. Þá stundi hann þvi upp
að hann ætlaði að kaupa sokka-
bandabelti. Hann tók það skýrt
fram, að það væri lianda konunni
sinni. Jónatau var ekki grunlaust
um, að stúlkuna langaði til að
laumast burt og hlæja, en liann var
ekki alveg viss um það.
Fyrst vildi liún fá að vita, hvaöa
stærð Klara notaði. Hún spurði
hann, hvort hún væri litil, í meðal-
lagi eða stór, svo að hann sagði, að
hún væri litil, en flíkin, sem stúlkan
lagði fyrir framan hann, virtist alj
of lítil á Klöru, eða raunar á hvern
sem var.
„Mjer hefir víst skjátlast,“ sagði
Jónatan. „Jeg þarf að fá meðal
stærð. Meðalstærðin var með öðrum
lit, en hún virtist alt of lítil. Jón-
atan fór að lialda, að eitlhvað væri
til í því, að ástin væri blind.
Stúlkan tjet ekki á sjer standa að
koma með stærstu tegundina, en það
stoðaði ekkert, því að hún var einn-
ig greinilega of lítil.
„Hefi jeg ef til vill lent i barna-
deildinni," sagði Jónatan.
„Nei,“ sagði stúlkan, „þetta er
handa konum. Eins og þjer sjáið,
þá gefur þetta heilmikið eftir.“
Jónatan sagðist sjá það, og enn-
fremur ætti að vera alhliða teygja í
því.
Stúlkan hvað þessi vera al' þeirri
gerð. Því næst spurði liún Jónatan,
hvort konan væri á stærð við sig,
og gekk fram fyrir búðarborðið, svo
að liann gæti sjeð hana. Hún virtist
gefa í skyn, að ef svo væri, skyldi
hún með ánægju ljóstra því upp,
hvaða stærð hún notaði og útkljá
þannig málið á einfaldan liátt.
„Nei, nei,“ mótmælti Jónatan svo
skelfdur að hann skammaðist sín,
og i öngum sírium fleipraði liann
út úr sjer. „Hún er fremur á stærð
við mig.“
Stúlkan sagði þá, að ef honum
væri sama þótt sokkaböndin væri
áföst, þá væru til dálítið stærri
belti í vörugeymslúnni. Þar eð Jón-
atan setti það ekki fyrir sig, bað
hún hann að bíða augnablik, og
skildi hann eftir einan, á meðan
hún fór að sækja hin beltin. Þegar
luin var farin, gerði Jónatan sjer
Ijóst, að stærðarmunur þeirra Klöru
væri ekki orðinn svo ýkja mikill
vegna þess, live oft hann hefði neit-
að sjer um hádegisverð í seinni tíð.
Hann skildi líka hvað stúlkan hefði
átt við, þegar liún sagði, að beltin
myndu gefa töluvert eftir. í ákaf-
anum yfir að leýsa þetta vandamál
og að komast sem fyrst í burtu, datt
honuni í hug það örþrifar/ið að fara
í sokkabandabeltið utan yfir bux-
urnar og ef það væri mátulegt hon-
um, yrði ]>að áreiðanlega of stórt
á Klöru.
Án þess að luigsa um afleiðing-
ai nar, þreif liann stærstu tegund-
ina af búðarborðinu, og beigði sig
niður á bak við griðarstóran vasa
með gerfiblómum í, og tróð sjer i
beltið með miklum erfiðismunum.
Þó að það væri allþröngt honum,
jafnvel eftir að hann togaði niður
huxnaskálmina, sem hafði kippst
upp, fann liann að það mundi verða
og stórt Ivlöru, nema bún vildi bal'a
það hólkvítt.
Nú gat stúlkan komið aftur á
hverri stundu, svo að hann rikti i
beltið til þess að komast úr þvi.
Auðsjáanlega liafði liann ekki náð
góðum tökum á því, því að það
bifaðist ekki. Jónatan togaði af al-
afli i sokkaböndin, sem dingluðu
á mjöðmunum á honum, og af því
að þau voru ekki áföst, sviptust þau
af, en beltið sat sem fastast. Hann sá
fram á að hann myndi ekki losna
úr haftinu.
Aldrei liafði Jónatan lent i annari.
eins kjípu. „Hvað á jeg að gera?“
sagði hann örvæntingarfullur við
sjálfan sig, en fjekk ekkert svar.
Hann reyndi að ýta beltisskömm-
inn niður um sig, en alt stóð fast.
Honum tókst samt að rífa af því
verðmiðann, sem sýndi aö það kost-
aði 25 sliillinga. Þar fann hann
lausnina! „Nú læt jeg peningana
á borðið, ldæði mig í regnfrakkann
og fer mína Ieið.“ Hann fór því i
rcgnfrakkann og ætlaði að ná í vesk-
iö sitt, en það var i buxnavasanum
og sokkabandabeltið var svo þröngl,
að liann gat ekki seilst eftir því,
svo að hann sá sjer ekki annað
vænna en aö rjúka á dyr.
Hann komst að raun um, að það
er ]>reytandi að hlaupa i sokka-
bandabelti og lialda fast að sjer
frakkanum um leið.
A liorninu var blaðsöluturn. Jóa
gamla blaðsala fjell vel við Jónatan,
af því að hann var ekki ýmist að
spyrja hann, hvort honum væri of
heitt eða of kalt. Jónatan áætlaði
að sjer mundi takast að komast inn
í blaðsöluturninn, áður en frú
I'lameaux gæti kallað á lögregiuna,
og hann var viss um að Jói myndi
hleypa sjer inn i bakherbergið, en
þar gæti hann farið úr sokkabanda-
beltinu. Þegar Jónatan komst loks-
ins í gættina á söluturninum, leit
Jói til hans með óttaslegnu augnaráði
yfir öxlina á tötralegum náunga og
kallaði: „Fljótir, herra minn! Lög-
reglan!“
Jónatan hjelt, að hann ætti við
það, að lögreglan væri á hælum
lians, en hann var of uppgefinn til
]>ess að ldaUpa léngra, svo að hann
ákvað að fara inn í bakherbergið
og reyna að varna lögreglunni inn-
göngu, þar til hann væri búinn að
losa sig við ófjetis beltið. Fyrr vildi
hann láta lífið, en liann yrði hand-
samaður svona á sig kominn. En
þegar hann gerði sig líklegan til að
fara inn í bakherbergið, sneri þessi
náungi að honum og ógnaði honum
með skammbyssu.
Jónatan kærði sig því síður um
að láta koma að sjer dauðum i
sokkabandabeltinu. Kjarkur hans
lians hafði líka magnast á leiðinni
úr lífstykkjabúðinni, svo að liann
snerist nú af alefli gegh þjófnum.
Áhlaupið var svo snöggt, að árásar-
maðurinn fjell yfir blaðabunka og
misti hyssuna, en Jói gamli var þá
ekki seinn á sjer að handsama hana.
Þegar lögregluþjónarnir komu
sögðu þeir aðeins við Jönatan: „Lag-
lega af sjer vikið!“ um leið og þeir
leiddu sökudólginn burt, en frjetta-
ritararnir vildu fá að vita, hvað
liann hjeti og hvar hann ætti heima,
livaða atvinnu hann stundaði og
hvernig þetta hefði alt viljað til.
Blaðaljósmyndarinn reyndi að fá
Jónatan til að fara úr regnfrakkan-
um áður en liann tæki af honuin
mynd. En Jónatan var ófáanlegur
til þess, svo að ljósmyndarinn smelti
al' honum einni í frakkanum.
Þegar mannsöfnuðurinn dreifðist
loksins, fjekk Jónatan lánað rak-
blað hjá Jóa og fór því næst inn i
bakherbergið. Þar risti hann af sjer
sokkabandabeltið og fleygði því út
i horn.
í leiðinni á skrifstofuna kom hann
við í búð frú Flameaux. Þar var
enginn- maður sjáanlegur, svo að
liann læddist að búðarborðinu,
lagði á það 25 shillinga og hraðaði
sjer burt.
Þegar liann kom aftur á skrif-
stofuna, sendi Mc Gullough eftir
lionum. Forstjórinn sagði, að blaða-
menn hefðu hringt og spurt sig, hve
lengi Jónatan befði unnið þar, og
þeir hefðu skýrt honum frá hreysti-
verki hans. Mc Cullough sagðist ætla
að veita honum stöðuna í auglýs-
ingadeildinni, því að liann sæi að
það væri meiri töggur í honum en
hann hafði búist viö, og frásögn
blaðanna gæti einnig orðð góð aug-
lýsing fyrir stofnunina. Hann tók
hlýlega í hönd Jónatans, bauð hon-
um vindil og l'ól gjaldkeranum að
greiða lionum nú þegar tvö pund,
og tveggja punda uppbót vikulega
framvegis.
Undir eins og Jónatan var laus úr
vinnunni, setti liann upp hattinn og
fór út. Á leiðinni keypti hann stóra
' siikkuaðiöskju og heila tylft af rós-
um.
Hann bað blómasatann um hvílt
spjald, og á það skrifaði hann:
Til Klöru á liennar heiðursdag
hjartavinur sendir brag.
En briiði þá með blíðusnið
ei blóm og súkkulað jafnast við.
Það var eins og þungu fargi væri
af honum ljett. Iiann kveikti í vindi-
inum, sem Mc Cullough gaf honum,
varp öndinni ljettilega og sagði:
„Guði sje lof!“ i
Getur þú, Steini litli, nefnt
mjer mjöq mikinn mann, frá elstu
tímum sögunnar?
—• Já, hann tíoliat!