Fálkinn - 05.02.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
uniim og sagði hrifin: — En hva'ð
þau ei'u yndisleg, Alan!
Og það voru þau í raun og sann-
leika, og þess vegna var það þeim
mun óheppilegra, að stúlkan skyldi
rekast inn í sömu svifum, með or-
kideurnar frá Sebright. Eins og
Ellen sagði:-----Hún gat ekki nxóðg-
að manninn.
Það komu kiprur í vai'irnar á Al-
an: — Jæja svo að þú þarft þá
ekki á mínum að lialda. Og liann
þreif gardeniurnar og þeitti þeim
út um gluggann.
— Hvað ertu að gera, Alan?
— Því ekki það? Jeg hefi ekki
keypt þessi blóm, til þess að láta
þau standa í tannburstaglasinu þínu.
Hann sneri bakinu að henni, og fór
inn í baðlierbergið. En meðan liann
var að raka sig, þá iðraðist hann
þess, sem hann hafði gert og kall-
aði fram: Fyrirgefðu mjer!
En Ellen var alls ekki i skapi til
þess að fyrirgefa, og svaraði ekki.
Alan fór um hinar dyrnar inn i
fataherbergið. — Þetta má ekki svo
til ganga, hugsaði liann, og klæddi
sig i flýti og fór inn til Ellen.
Ellen stóð við stóra sþegilinn.
Hún var í hvítum kjól, sem var mik-
ið fleginn i bakið - ljómandi falleg-
ur kjóll.
— Heyrðu, hvar hefir þú fengið
þennan kjól? spurði liann.
— Hún Irene iánaði mjer hann.
— Það var leitt að við skyldum
ofhlaða vagninn-með öllu þessu fata-
dóti.
Ellen sneri sjer að honum.
— Jeg veit ekki livað að þjer geng-
ur. Aldrei liefir þú amast við, að
jeg fengi lánaða kjóla hjá Nell eða
Kitt!
i—Það er alt annað, Eða ftiefir
[rene hugsað sjer að vera i ein-
Iiverjum kjólnum þínum i kvöld?
— Það verður engu tauti við þig
komið, sagði Ellen.
—- Kannske jeg ætti að biðja
Sebright um að lána mjer einar
buxurnar sinar? Við höfum enn
tima til að þræða nokkrar fellingar
í þær að aftanverðu. Er ekki rjett
að nota sjer gestris'nina?
— Jeg sár-sje eftir að við fórum
hingað nokkurntíma, sagði Ellen.
— Svei mjer, ef mjer finst ekki
alveg eins. Mjer fanst það undir
eins og Irene fór að gera lítið úr
bílskrjóðnum okkar.
En þessi orð urðu til þess að Ellen
hijóp á sig.
—• Þú getur ekki fundið fólki það
tii foráttu, þó það sje betra vant.
Ef þú værir ekki svona viðbjóðs-
iega ánægður nieð sjálfan þig, þá
gætu sumir kannske haft eittlivað
að gleðjast yfir! Og svo kastaði liún
höfðinu fyrirlitlega og festi orki-
deur Sebrights á öxlna á sjer.
— Núna langar mig i fyrsta skift-
ið á æfinni að leggja þig þversum
yfir hnjen á mjer, i stað þess að
láta þig setjast á þau, sagði Alan
En hún bjargaðist úr hættunni
við það að Irene kom inn og sagði
þeim að Sebright þyrfti að skreppa
til Ítalíu eftir miðdegisverðinn.
— Þetta er það leiðinlegasta við
viðskifti í slórum stil Ilann veit
aldrei hvert hann þarf að fara í
það skiftið. Mjer þykir þetta versl
vegna þín, Alan. Jeg vona að við
getum náð í einhvern, sem þú gel-
ur leikið golf við á Mont-Agel.
"JMTARGIR gestir voru i mið-
degisverðinum. Ekki var um ann-
að talað, en spilaborðin. Ellen var
skrambi upprifin, en Alan opnaði
varla munninn. Frá Sebright heyrð-
ust þessi vísdómsorð:
— Maður græðir aldrei neitt sem
munar í baccarat, nema maður leggi
vel undir. Er það ekki rjett, Alan?
— Nei, svaraði Alan, sem fansl
þetta ekki koma sjer neitt við.
Ilann var ekkert upp niíð sjer,
þó vitnað væri til kunnáttu sinnar
i efni, sem hann hafði ekkert vil
á. Svo var liann líka að hugsa um
annað. Honum sárnaði. að þeim
skyldi hafa sinnast, Ellen og honum.
Auðvitð var það liart, að Irene
skyldi vera svo rík, en Elien svona
fátæk. Ef til vill var liann dauð-
yfli, að leggja ekki í neitt gróða-
fyrirtæki. Það gat vel verið að Pend-
er gamli, liefði gert hann að fjelaga
sinum, ef liann hefði sýnt meiri
dugnað. En sannleikurinn var sá,
að liann liafði ekki spurt liann —
eða kært sig um það. Var það ekki
óhugsandi, að lijónaband þeirra
færi út um þúfur út af þessu?
Hann var að gefa Irene hornauga.
Hún var ekki vitund ástfangin aí
Sebright, en hún hafði hitt. Ellen
var ástfangin,.en vantaði hitt. Bráti
mundi Irene verða leið á öllunx all -
nægtunum og liún mundi þrá ást
ina. Og liver veit, nema það gerði
út af við hana. En gæti þráin eft-
ir allsnægtunum þá gert út af við
Ellen?
Gestirnir kvötjdu skömmu eftir
að staðið var upp frá borðum. Lítill
og fitukembdur greifi kysti Ellen
á höndina.
— Við hittumst i íþróttaklúbbn-
um? Er liað ekki?
llún hristi höfuðið. Hún var þreylt
eftir þriggja daga akstur, óvenju-
legan mat og ósamlyndið við Alan.
Irene tók utan um hana.
— Ilún verður að fara snemma
að hátta. En þú ferð, Alan?
— Jeg veit ekki, svaraði Alan.
— Jeg vona að þú farir, sagði
Ellen kuldalega. — Jeg bið þig um
það.
Hann ætlaði á eftir henni út úr
stofunni, en Sebriglit náði í hann.
—- Augnablik, vinur minn. Jeg
ætla að biðja þig að sjá um, að
Irene fái þetta armband i fyrramál-
ið. Það á að koma á óvænt, af þvi
að jeg verð að vera að heiman á
afmælisdaginn liennar.
Alan iagði armbandið i töskuna
sína og fór niður aftur. Sebright
var farinn. Tvíburarnir sátu sam-
an á sófanum. Ellen leit ekki upp,
þegar hann kom inn. Hann laut
niður til að kyssa hana, og liún
rjetti að honum kinnina en ekki
munninn.
— Farðu hægt, þegar þú kemur
heim. Jeg býst við að verða sof-
andi.
— Það slcal jég gera, sagði Alan.
ER eitthvað að milli Alan og þín ’
spurði Irene, þegar hann var far
inn út.
— Nei, ertu frá þjer! Hversvcgn i
heldur þú það? Þó að Ellen væri
fokreið við Alan var hún svo liol'
að lienni datt ekki í hug að kvart,,
jafnvel ekki við tvíburasystur
— Æ, jeg meina ekkert með þvi.
Honum finst liann kannske’ vera
ókunnugur hjerna. Það er það, sem
er að honum.
— Ókmmugur! Hversvegna skyldi
honum finnast það?
— Jæja, að lionum finnist þetla
öðru vísi en liann er vanur því.
Þessu gat Ellen ekki tekið þegj-
andi: — Góða mín, vertu ekkert
að státa, þegar þú talar við mig.
Þegar öllú er ú botninn hvolft
vorum við ekki annað en algeng-
ár skrifstofustúlkur. Það er óskap-
Ieg flónska af þjer að láta eins og
þú værir fædd dollaraprinsessa.
En Irene liafði lært að verja sig.
Hún hló ljettum hlátri.
— Ekki hjelt jeg að þú gætir
talað svona barnalega.
— Barnalega — nei, nú þykir
mjer taka í hnúkana! svaraði Ell-
en.
— Þarf.tu að láta það bitna á
mjer, þó að þú hafir verið að ríf-
ast við Alan? Og mjer fanst það
alls ekki kurteysi að sýna mjer
það, meðan gestirnir mínir voru
viðstaddir.
Ellen spratt upp: — Að við skul-
um geta verið svona heimskar!
Eða, rjettara sagt, við öll! Jeg fer.
Jeg ætla að ná i Alan og segja hon-
um að mjer leiðist þetta.
- Leiðist lxvað?
—- Leiðist að jeg setti þessar
viðbjóðslegu orkideur á' nfig, auð-
vitað! Og með þeim orðum hljóp
hún út í ggrðinn og leitaði þar
í runnunum, þangað til hún hafði
fundið gardeniurnar frá Alan, sem
hún hafði fieygt út um gluggann.
PÆEN fanst mikið til um alla
-*-i dýrðina í íþróttaklúbbnum, en
liagaði sjer að dæmi Irene, og ljet
ekki á sjer sjá, að hún væri hrifin.
Þær fóru um alla salina, en livergi
fundu þær Alan. Ellen duttu alt í
einu í liug öll sjálfsmorðin, sem
framin höfðu verið í Monte Carlo,
og hún spurði með titrandi rödd:
— Hvar er hugsanlegt að hann
sje, úr þvi að hann er ekki hjer?
Irene datt i hug Casino, og þær
fylgdust að gegnum garðinn milli
Casino og kliibbsins.
Alan sat á háum kollustól við
bar-borðið með -whisky-glas fyrir
framan sig. Hann var niðursokk-
inn í að hugsa um framtíðina, en
svartklædd kona í þröngum kjól sat
nærri honum og virtist vera uð
gefa iionum undir fótinn. í hug
Alans hrærðust margar liugsanir,
en þessi unga kona virtist auðsjá-
anlega aðeins liugsa um eitt.
—- Með allri virðingu fyrir góð-
um tilgangi yðar, þá vildi jeg samt
biðja yður, að hverfa á burt lxjeðan
frá mjer, sagði Alan.
— Andlitið á yður ber það með
sjer, að þjer eruð hepnis-maður,
monsieur! svaraði liún. Svo tók hún
glasið úr hendinni á honum og har
það upp að vörum sjer.
Það var ekki á allra heppilegasta
augnahliki, sem Ellen kom inn.
Alan var að reyna að ná i glasið
aftur þegar lxún kom auga á liann.
Stúlkan reyndi í spaugi að varna
honum þess.
— Þetta er gæfubikarinn okkar,
er ekki svo?
Augu Ellenar leiftruðu, þegar haiin
kom auga á hana.
— Gott kvöld! kallaði hann. Er.
Ellen var snúin við á leið til dyra.
Hann stóð upp og liljóp á eftir
lienni: — Hvað hefir skeð? Hvnð
er að?
Það var undursamlegt, live Ellen
tókst vel að stilla sig.
— Æ, góði. Ekki neitt. Mjer þyk-
ir bara gaman live vel þú skemtir
þjer.
— Vertu ekki að þessari vitleysu,
stundi Alan. Mjer þótti ákaflega
vænt um, að þú skyldir koma ein-
mitt núna. f
— Svo að jeg gæti sjeð, live vel
þú kemst af án mín.
— Bull, sagði hann og gretti sig.
Þessir staðir eru allir eins. Dettur
þjer í hug, að jeg hafi verið að gefa
stelpugæskninu undir fótinn?
— Verðurðu samferða heim eða
verður þú það ekki? spurði Ellen.
— Jeg verð ekki samferða heim.
Alan gat verið þrár, þegar svo bar
undir. Mig grunar að jeg muni vera
heppinn í kvöld. Máske iðrast jeg
eftir þetta seinna, en þá er að taka
því.
— Já, þú iðrast þess seinna, það
skaltu eiga vist.
Hann ætlaði að fara að svara
henni skætingi, en þá tók hann eftir
nokkru.
—Góða mín. Þarna eru þá blóm-
in, sem jeg gaf þjer.
Ellen tók blórnin af öxlinni á sjer
og setti þau í hendina á honum.
— Gefðu henni vinkonu þinni þau.
Hþn fór og Alan horfði á eftir
henni. Hann reyndi ekki að aftra
henni. Þjónn kom til hans, hneigði
sig og sagði:
Place vide ú table numero trois,
Monsieur!
P LLEN lá í stóra hjónarúminu lijá
-*-■* Irene og hjelt fast í höndina á
lienni.
— Þú aflæstir dyrunum, var það
ekki? spurði hún.
— Já, góða. Hve oft ætlar þú að
spyrja um það? svaraði Irene syfju-
lega og hálf önug.
— Hann vill áreiðanlega komast
hingað inn og spyrja um mig, þegar
lian sjer að rúmið mitt er tómt,
hinumegin. Ef hann ber, þá mátt
þú ekki svara. Viltu lofa mjer þvi?
:— Jeg hefi lofað þjer því.
— Hann er vís til að verða óður
og uppvægur og brjóta upp dyrnar.
Við höfum aldrei verið aðskilin sið-
an við giftumst.
— Sebright er meinilla við að
borga peninga fyrir viðgerðir, sagði
Irene og virtist fremur tilfinninga-
laus.
En Ellen virtist ekki láta það
skifta sig neinu máli, hvað Sebright
væri vel eða illa við.
— Hugsa sjer að láta sjá sig með
öðru eins kvendi! sagði hún.
Nú varð Irene fox-vitin og liætti
við að reyna að sofna: — Er Alan
einn af þesskonar mönnum, sem ekki
er hægt að treysta, meina jeg?
Ellen sparkaði framan á legginn á
Trene, eins fast og hún gat.
— Æ, liljóðaði Irene.
— Þú hefir gott af þessu. Þetta
var illa mælt. Auðvitað er liægt að
treysta honum. Hann mundi aldrei
vilja líta á annð kvenfólk.
— Hvers vegna ertu þá að draga
borð og stóla fyrir hurðina? spurði
trene og ekki að ástæðulausu.
Eiginlega var ekki liægt að svara
þessu, og þess vegna sagði Ellen:
— Alan er tryggasti maðurinn, sem
jeg hefi þekt. Hvað er klukkan?
— Ætlastu nú til að jeg fari að
kveikja aflur?
En hún gerði það samt. Klukkan
var tvö. Ellen settist upp í rúminu
og beit sig i fingurna, til þess að
verjast gráti. Frh. á bls. 11.