Fálkinn - 30.07.1943, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
- LITLfi SfiBfln -
Katleen Hevitt:
Naðran
Það er ekki vert að koma við tenn-
urnar á eiturnöðru. Það getur farið
illa — ef naðran er í slæmu skapi.
SVÖRTU kobranöðrurnar hring-
uðu sig og voru á einlægu iði
í nöðrugröfinni, sem girt var með
stálvírneti, fyrir utan skála Palm-
ers. Cornish, sem stóð ásamt konu
sinni og Palmer, og horfði á þær,
líkti þeim ósjálfrátt við svartan,
fljótandi málin, sem væri verið að
sjóða í katli.
Frú Cornish var símalandi eins
og liún var vön, og sagði margt ó-
viturlegt. „Æ, en hvað þið eruð
vemmilegar! Og þær eru víst ekki
hætulausar heldur."
Ekki hættulausar! En hvað það er
líkt henni Elsie að tala svona flóns-
lega. Cornish stakk upp i hana:
„Hættulausar? Þetta eru hættuleg-
uslu eiturnöðrur, sem til eru. Þær
bíta altaf til bana.“
„En þú þarft ekki að „bíta mig
af“ fyrir því!“ Elsie sneri sjer að
Palmer. „Eruð þjer| ekki hræddur
um að nöðrurnar sleppi út?“
„Það er engin hætta á því, frú
Cornisli. Nöðrugröfin er úr stein-
steypu i botninn, undir moldinni
sem þjer sjáið, og girðingin er úr
sterkasta stálvírsnetinu, sem hægt
er að fá.‘
„Já, en hugsið þjer yður —
samt!“
Hugsið þjer yður samt — Cornisli
sárgramdist altaf þetta orðalag frú-
arinnar. Meðan hann var að horfa
á nöðrurnar varð áform. til í heila
hans. Hann sagði við Palmer: „Það
hlýtur að vera erfitt að veiða svona
kvikindi?“
„ojæja,“ sagði Palmer og út-
skýrði hvernig hann færi að þvi.
„Og áður en jeg tek úr þeim eitur-
kirtlana helli jeg yfir þær vökva,
sem svæfir þær. Sjálf kirtlatakan
tekur ekki nema þrjár mínútur.“
Aftur tók Elsie Cornish fram í.
„En hvað gerið þjer við eitrið?“
Palmer útskýrði það þolinmóður.
„Eina eitrið við kobrabiti er eitrið
úr sömu nöðrutegund. Þaö hefir oft
reynst vel. Auðvitað ber það sjaldan
við að þetta meðal sje við hendina
þegar þörf er á því, en ef jeg get
safnað nægum birgðum af þvi þá
er það gott vopn gegn þessari svörtu
plágu.“
Tíu mínútum siðar voru þau Elsie
og Cornish á heimleið. Ifann var
altaf að velta liugmynd sinni fyrir
sjer. Ekki gat hann hrint Elsie of-
an í kobra-gröfina hans Palmers —
en þar fyrir gæti hún sálast af
nöðrubiti. En jafnvel þó að hann
veiddi nöðru, mundi hún ekki velja
sjer það fórnardýr, sem hann benti
henni á. Elsie mundi hrópa á hjálp,
og þó að liún væri mesti heigull
mundi hún reyna að verjast — hver
veit nema henni tækist að drepa
nöðruna áður en lmn biti. Á svöl-
samúð út úr þornaða leðurbjórnum
á andliti hans, meðan hann lagði
lakið yfir andlitið á líkinu.
„Jeg veit það. Hún var dáin þeg-
ar jeg kom að,“ sagði Cornish. Dán-
arorsökin var augljós fyrirfram, eins
og hann liafði áætlað. Buchanan
var ekki í vafa um, að Elsie yrði
jarðsett morgunin eftir. — Það er
ekki hægt að láta lík standa lengi
uppi í hitabeltinu.
„Heyrðirðu liana ekki hljóða, eða
taka andann á lofti ?“ spurði Buch-
anan. „Eitrið verkar á hreifitaug-
arnar. Lamar iíkamann og verkar
á Öndunarfærin.“
„Jeg lieyrði ekki nokkurt hljóð.“
Cornish sneri sjer alt í einu við.
Palmer stóð í dyrunum. Appiah
hafði líklega búist við að nöðru-
fræðingurinn gæti gert kraftaverk,
þótt læknisfræðin gæfist upp.
Palmer gekk liægt að nöðrunni,
lyfti henni og skoðaði einkennilegt
hvítt merki, sem var á hálsinum a
henni. „Þetta er ein af nöðrum min-
um,“ sagði hann rólega.
„Yðar?“ hrópaði Cornish. „En
þjer sögðuð, að þær gætu ekki
komist út?“
„Það geta þær ekki heldur. En
jeg er vanur að sleþpa þeim þegar
jeg hefi tekið úr þeim eiturkirtlana.
Jeg kæri mig ekkert um að drepa
kvikindin. Jeg merki þau svo að
jeg geti þekt þau aftur, ef jeg kynni
að veiða þau á ný.“
Læknirinn varð vandræðalegur.
„Já, en ef þjer liafið tekið úr lienni
eiturkirtlana þá — — —“
Hann þagnaði, en þeir Palmer
sneru sjer báðir að Cornish, eins
og þeir væntu skýringar. \
En Cornisli þagði. Hann starði ú
nöðruna sem hjekk máttlaus i hendi
Palmers. Hún var svo ömurlega lík
gljáandi svartrk. snöru.
unum var járnstöng, sem ætluð var
til að drepa nöðrur með.
Og þó að naðran biti hana —
hvað stoðaði það? Þjónarnir mundu
sækja Palmer og hann koma ])jót-
andi raeð móteitrið sitt og Buchan-
an, herlæknir, sem bjó vart hundr-
að metra frá, mundi reyna að bjarga
henni.
Nei, Elsie varð að deyja öðru-
vísi, en þannig að hægt væri að
kenna svartri kobra-nöðru um.
Cornish blandaði sjer glas með
appelsinusafa og gin og tæmdi það.
Elsic hlammaði sjer ofan í legustól
og ljet sjer leiðast. „Hjer skeður
aldrei neitt,“ sagði hún kveinandi.
Cornish fór inn og fór að athuga
lyfjakassann sinn. Hann fann glasið
sem hann leitaði að. í því var nægi-
legt veronal til þess að drepa heil-
an hest. Hann hafði lceypt meðalið
i París, einu sinni þegar hann þjáð-
ist af svefnleysi.
Vandinn var að ná sjer í rétta
nöðrutegund. Það var krökt af þeim
á þessum slóðuin, en það var á-
hættusamt að veiða þær og fIytja
þær heim.
Sama kvöldið, áður en myrkrið
fjell alt í einu á, yfir þessa tiu—
tólf skála eins og þjett voð, gekk
Cornisli kvöldgöngu. Elsie vissi ekk-
ert um tvöfalda boldangspokann og
þykku skinnhanskana, sem Cornisli
hafði með sjer. En hann varð að
fara margar ferðir áður en hann
náði í herfangið — liálfsannars
metra langa, svarta kobranöðru.
Hann gat böglað henni ofan í pok-
ann, og bundið fyrir hann. Svo
setti hann pokann inn i hjall, þegar
hann kom heim.
Um kvöldið kvartaði Elsie undan
því að kaffið væri svo einkennilegt
á bragðið. Undir eins og hún hafði
drukkið úr bollanum þá fór hún að
blunda. Cornist skolaði bollann
hennar og helti dálitlu kaffi í hann,
svo að alt skyldi vera með feldu.
Svo bar hann Elsie inn í svefnlier-
bergið og lagði hana í rúmið. Það
var svo' einkennilegt hvað hún and-
aði hægt í næturkyrðinni.
UM lágnættið var andardráttur
Elsie orðin veikur og klukku-
stund siðar var hún dáin. Cornish
tók járnstöngina á svölunum og fór
út í hjallinn. Naðran iðgði og hring-
snerist í pokanum, svo að liún sýnd-
ist vera lifandi. En Cornish gerði
útaf við nöðruna með tveimur högg-
um. Hún varð stinn eins og spíta.
Svo bar Cornish pokann inn í
svefnherbergið, lielti dauðri nöðr-
unni úr honum og setti upp hansk-
ana til þess að sjá fyrir óræku
sönnuninni.
Ifann glenti upp ginið á nöðr-
unni og þrýstj eiturtönnum liennar
inn í kinnina á líkinu, svo að
greinileg merki sáust eftir. Svo faldi
hann pokann, lagði hanskana ofan
i skúffu og hrópaði:
„Appiah! Kojo!“
Voru þjónarnir lieyrnarlausir?
Hann lirópaði aftur og nú kom
Appiali, eldliúsþjónninn, þjótandi.
„Naðra bitið Missy,“ sagði Corn-
ish þurrum hálsi. „Sækið lækni!
Flýttu þjer, drengur!"
Appiah tólc til fótanna, lafhrædd-
ur og með opinn munninn.
Buchanan læknir kom 20 mínút-
um siðar. „Hjer er engin von, Corn-
ish“, sagði liann þegar. Það skein
ThEodáp flrnason:
TÓNSNILLINGAR
LÍFS 0G LIÐNIR
--- i— —i ---
HEnriEÍíz Scintag.
1806—1854.
Á nitjándu öldinni komu fram all
margar söngkonur, sem — ef trúa
skal tröllasögunum, sem um þær hafa
verið sagðar, hafa verið slíkir „virtú-
ósar“ í söng, að þeir sem hafa lifað
það sem af er tuttugustu öldinni,
hafa ekkert af slíkum undrum að
segja. Liklegt þykir manni þó, að
í ýmsu hafi þeim verið ábótavant,
sumum þessum söngkonum, að
minsta kosti, á nútíðar mælikvarða.
En það er víst óhætt að fullyrða
það, að þessir frábæru söngfuglar
nítjándu aldarinnar hafa verið alveg
dásamlega vel af Guði gerðir, hvað
raddböndin snertir, og flestir þeirra
auk þess verið gæddir frábærlega
góðum tónlistarhæfileikum og smekk-
vísi og á þessu byggist það, að þeim
nægði miklu lítilf jörlegri tilsögn
en góðar söngkonur njóta nú, — en
gátu þó vakið slika lirifningu, meðal
áheyrenda, að tæplega þekkjast hlið-
stæð dæmi á vorri öld. Á fyrri hluta
aldarinnar voru það einkum þrjár
slíkar konur, sem settu veröldina
„á annan endann“ með söng-snilli
sinni. Elst þeirra var Pasta, sem
sagt liefir verið frá í þessum þátt-
um (f. 1798), þá Sontag, sem nú
verður sagt frá, og loks Malibran
(f. 1808). Grisi er f. 1811, en lmn
telst til þeirra, sem mest kveður að
uin miðbik aldarinnar, og er þá
á hátindi frægðar sinnar.
Henriette Sontag (siðar Rossi
greifafrú) fæddist í Coblenz liinn
3. jan. 1806. Faðir liennar var leik-
ari, — talin ágætur skopleikari og
móðir liennar var leikkona, og það
meira en að nafninu til, skilst manni
því að Henrietta liafði leitað til
hennar um leiðbeiningar uin með-
ferð hlutverka (hvað leik snerti)
jafnvel eftir að liún var sjálf fræg
orðin.
Henni gafst snemma tækifæri til
að venjast leiksviði, eða jafnvel í
bernsku. Hafði því verið veitt at-
hygli snemma, að hún hafði fagra
söngrodd og þegar þær mæðgur
fluttu til Prag (að látnum föður H.)
var henni veitl upptaka í tónlistar-
skólann þar, þó að liún liefði ekki
aldur til (1815). Weber var þá
hljómsveitarstjóri við óperuleikhús-
ið, og mun hann hafa ráðið því, að
Henrietta var tekin, þegar svo stóð á,
að barnahlutverk var í óperu. Þetta
var henni góð æfing undir lífsstarf-
ið, og kom brátt í góðar þarfir sú
æfing, þvi að 15 ára gömul var hún
til þess kvödd að syngja í óperu í
stað „prímadonnunnar", sem var
forfölluð, hlutverk prinsessunnar í
„Jean de París“ eftir Boldieen. Það
þóttu mikil býsn, og myndu þykja
enn, að fimtán ára gömul stúlka
skyldi ráða við slíkt hlutverk með
ágætum. En röddin mun hafa verið
frábærlega fögur og henni gefin ör-
ugg smekkvísi, enda var henifi fagn-
að vel.
En litlu síðar fór móðir hennar
með hana til Vínarborgar, og dvöldu
þær þar nokkur ár. Þar söng Hen-
ríetta bæði í ítölskum og þýskum
söngleikjum við góðan orðstý. Web-
er var þá þangað ltominn og bauð
henni aðalhlutverkið, Elryante, í
samnefndri óperu hans. Var það
merkiskyöld í æfi ungfrú Sontag,
er frumsýning fór fram, hinn
23. október 1823. Beethoven hafði
heyrt til ungfrú Sontag áður og
hafði mætur á henni, en hann
hafði ekki getað verið viðstaddur
þessa frumsýningu Webers. En það
'fyrsta, sem hann spurði um eftir á,
viðvíkjandi leiknum var: „Hvernig
stóð hún sig, liún litla Sontag?“ Og
sagt er að liann liafi orðið glaður
við, er honum var sagt, að hún
hefði sungið og leikið svo dásam-
lega, að nú stæðu lienni allar leiðir
opnar.
Þetta var rjett. Sontag litlu stóðu
allar leiðir opnar. Og þegar níunda
symfónía Bethovens og D-dúr Messan
voru fluttar ári síðar (1824) var
Sontag fengin til að taka að sjer
hið mjög svo erfiða og vanþakkláta
sópran-hlutverk, og bar það uppi
með glæsilegum yfirburðum.
Var hún nú næst ráðin til Leip-
Frh. á bls. 11.