Fálkinn - 04.08.1944, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 12
Litlu flakkararnir
bergi og kom gætilega við péningalcistuna.
— Já, og livað svo, spurði Zephvrine.
— Þggar jeg Iijelt að jeg væri húin áð ná
peningunum, var komið að mjer. En þótt
undarleg't megi virðast, er ennþá til heiðar-
legt fólk. Þessi maður hefði hæglega getað
kallað á lögregluna og' látið handtaka mig,
en í stað þess sá hann að jeg væii fyrir-
myndar lærifaðir og trúði mjer fyrir harni
sínu, með því skilyrði að jeg ljeti aldrei
framar heyra frá mjer. Jeg skal lika verða
honum sannur faðir. ...
Þau höfðu haíði tæmt hvert glasið á fæt-
ur öðru og voru nú innilega hrærð.
— Je>g skal vera honum móðir, ]>ú veisl
ekki hve góð móðir jeg er.
Hún kysti Galgopann innilega. En skyndi
lega ultu þau hæði niður í skurðinn og
steinsofnuðu.
Claudinet kom út. Hann ljet sem hann
sæi þau ekki, en tíndi saman matarleyfarn-
ar og liugsaði með sjer: Nú verður friður
nokkra stund. Jafnvel Troppmann 'var ör-
uggur og Iagðist í grasið. En hundurinn var
á verði. Hvergi var maður sjáanlegur. —
Claudinet sat dreymandi í vagndyrunum.
Hann lmgsaði til þess tírna, er hann var á
spítalanum og lifði hinu kyi’rláta og reglu-
lega lífi, hann grjet hljóðlega. Þá heyrði
hann þrusk og leit við. Fanfan hafði vakn-
að og horfði undrandi á hann:
— Hversvegna ertu að gráta?
— Jeg' grjet elcki, sagði Claudinet, skelfd-
ur vegna þess að nú hafði hann verið
staðinn að þvi senx honum var strang-
lega hannað.
-— Jú, þú vai’st vist að gráta. Kinnar
þínar eru votar. Þú skrökvar, þegar þú
segir að þú liafir ekki verið að gráta, og
þá vei’ður hún mamma þín vond við þig.
— Jeg á enga mömmu.
— Áttu enga mömmu? sagði Fanfan
hissa og reis upp.
— Hvar er hún þá?
— Hún er lijá Giiði.
Fanfan þagði góða stund, svo sagði hann:
— En pabba þinn?
— Jeg á heldur engan pabba.
— Áttu hvorki pabba nje mömmu?
— Nei.
— Ekki heldur ömmu?
— Nei.
Fanfan þagnaði, svo sagði hann:
— Hvað heita þau?
— Claudinet.
— Claudinet, jeg skal muna að segja
pabba og mömmu frá því, og svo send-
um við þjer eitthvað gott.
— Og hvað heitir þú?
— Gaston, þjónninn segir litli herra
Gaston, amma kallar mig Fanfan.
Claudinet horfði undrandi á hann.
Fanfan hjelt áfram:
— En hver er þá g'óður við þig, og
hverjum þvkir vænt um þig, þar sem
þú átt enga foreldra?
— Engum, nei áreiðanlega engum. Jeg
hý hjá frænda mínum og frænku, sem
ala nxig' upp.
— Hvað heita þau?
— Frændi minn er aldrei kallaður ann-
að en Galgopinn, en frænka mín heitir
Zephyrine.
Fapfan lá við að lilæja að þessum
undárlegu nöfnum, en í sömu svipan varð
honum lifið í kringum sig í hinni ein-
kennilegu vistarveru og' hann stirnaði af
skelfingu.
Hann horfði á fataleppana, sem hann
hafði verið færður í, og hann fylltist við-
hjóði. Hvað liafði hann hjer að gera og
hvernig hafði hann komist liingað? Hið
litla hjarta hans titraði af ótta og liann
var að því kominn að hrópa: —Mamma
mamma.
En liann dii’fðist ekki að segja orð á
meðan Claudinet talaði:
— Mjer þykir ekkert vænt um þau.
Samt eru þau skárri þegar þau eru drukk-
in, því að þá skifta þau sjer ekki af mjei’,
°8' Je8 get sest út í horn og verið rólegur,
en þau refsa mjer ef þau Jiafa enga pen-
inga til að diekka fyrir. Þau kenna lióstan-
um, senx jeg lief um allt sainan og berja
mig svo. En þú átt að lcoma í minn stað,
þegar jeg er dáinn. Jeg heyrði þau segja
það.
— Á jeg að vera lijer í þinn stað?
— Já, þú getur reitt þig á, að það er
ekkert skemtilegt. Frænka er ekki eins
vond og frændi, en hún slær mikið fast-
ar. En þetta sjer þú allt af eigin reynd,
nú ert þú harn þeiri-a.
Fanfan lá kyrr og gat ekki komið upp
nokki’u oi’ði. Hann vissi ekki hvaðan á
hann stóð veðrið. Honum komu í lmg
sögur sem hann hafði heyrt um vonda
menn, sem rændu hörnum. Hann liugsaði
með sjer að lxann skyltli vera rólegur og
treysta Guði.
— Þjer skjállast, Fanfan. Jeg heyrði þau
segja, að þú ættir hvorki föður nje móð-
ur. Nú átl þú að stela alifuglum al' hæj-
unum i staðinn fyrir mig.
Fanfan varð rauður af reiði.
— Þau fá mig aldrei til þess, sagði liann
—Jú.
—Á jeg' að stela, á jeg að vei'ða þjófur?
sagði hann og krepti hnefana.
— Þau bei’ja þig þá, þangað til að þú
lætur undan.
— Þau mega herja mig eins og þau
vilja. Jeg skal aldrei slela. Veist þú ekki
að það er synd að stela?
Claudinet varð liugsandi. Óljósar end-
urminningar hrutust fram í liuga hans.
Hann mundi að hann hafði haft óbeit á
að stela.
— Það er alveg satt, Fanfan, það er
Ijótt að stela. Fvrst vildi jeg ekki heldur
gera það, en það er ekki svo erfitt, og þegar
þú kemur heim með liænu, lilær frændi og
frænka kyssir þig, svo fáum við heitan mat
og vín með.
— Það er sama, jeg stel ekki.
Svo er annað verra.
— Vei’ra?
Já, á morgnana er stundum blóðblett-
ur á vagnsgólfinu, og frænka. . . .
Bylmingshögg hatt enda á frásögn Claud-
inets.
Galgopinn liafði koxnið upp í vagninn,
án þess þeir yrðu varir og' hafði heyrt síð-
ustu orðin. Hann var viti sínu fjær af bræði
og tók drenginn og kastaði lionum endanna
á milli í vagninum og lúbarði hann þangað
til hann gat ekki meira og henti honurn
svo út á pallinn.
í sama bili kom Zebhyrine með Tropp-
mann. Hún reisti drenginn á fætur og sagði
rólega:
— Þetta er allt í lagi. IJann deyr ekki af
þessu. Við skulum leggja hann útaf.
Galgopinn hafði fyrst verið liræddur um
að hann hefði verið of liarðhentur, og gert
eitthvað, sem komið gæti honum í klípu.
Hann var nú orðinn rólegur og gekk til
Fanfan og sagði:
— Nú sjerð þú, hvernig fer fyrir þeim,
sem tala of mikið. Frændi þinn hefir feng-
ið ráðningu, sem þú færð líka, ef þú ert ó-
hlýðinn. Þú ert nógu stór til þess að skilja
það. Fjölskvlda þin er dauð úr kólerufar-
aldri. Allt ruslið er á hak og burt. Þú átt
ekki aðra eftir en móður þína blessaða og
svo föður þinn elskulegan, sem stendur hjer
frammi fyrir þjer. Það verður að nægja
þjer. , mM'
Fanfan liafði fallið i öngvit.
— Honum líður víst ekki beinlínis vel,
sagði Zephyrine.
— Það lagast á leiðinni, sagði Galgopinn
og larndi Troppmann.
— Förum nú af stað.
III. Tengdamóðir og tendadóttir.
— Hjálp! Hjálp! lirópaði Terese og opn-
aði gluggann. Hjálp! Frúin deyr! Hún flýtti
sjer til Helen de’Montlaur og fjekk með
erfiðismunum tosað lienni upp á legubekk.
IJún opnaði ilmsaltglas, en Helfen hærði
ekki á sjer.
Jósep hafði til allrar hamingju hitt lækn-
inn heima og kom hann að vöímu spori.
Hann tók þegar að skoða greifafrúna og
varð fremur órótt, ekki vegna sjúkleikans,
heldur svipsins á andliti hennar. Svartir
haugar voru umliverfis augu og drefjar af
hlóðfroðu i munnvikjunum.
— Frú Montlaur hlýtur að hafa lent i
mjög mikilli geðshræringu.
- Já, það er vist áreiðanlegt. Carmen og
maður liennar fóru til Guyane í gær, og
um sama leyti sneri maðurinn liennar heim
frá Panama formálalaust. Ennfremur heim-
sótti tengdamóðir liennar hana og færði
henni Fanfan litla. Frúin fór aftur í morg-
un með húsbóndanum og skildi eftir brjef.
Þegar frúin las það varð hún veik.
— Búið um rúm frúarinar og lokið glugg-