Fálkinn - 29.06.1945, Blaðsíða 9

P Á L K I N N
9
legt á milli. og að hjónunum
var órótt.
„Eg segj yður það satt, lierra
Neath, að það er langt síðan ég
lagði þessa peninga til hliðar!“
sagði konan með þýðri hljóm-
fagurri rödd. „Eg geymdi þá
án þess að segja Jim frá því,
svo að við hefðum eittlivað upp
á að hlaupa, ef óvænt bágindi
bæri að höndum. Eg var ekki
heima áðan þegar þér komuð,
en þegar Jim sagði mér að
við yrðum borin út, ef hann
borgaði ekki liúsaleiguna, þá
tók ég fram peningana — og'
hérna eru þeir.“
„Þetta eru mínir peningar,“
rumdi í þeim digra, „eða rétt-
ara sagt, greifans! Eg hefi ver-
ið á randi i allan dag til þess
að innheimta landsskuldir og
húsaleigu, og þessir peningar
þarna liafa legið í vasabókinni
minni. Haldið þér kannske að
ég þekki ekki númerin á seðl-
unum, sem voru í vasabókinni?
Dettur yður í liug að þér getið
talið mér trú um, að þér liafið
lagt peninga til liliðar? Þér og
letimaginn, maðurinn yðar! -
Ha ha! Onei, ekki alveg! Eg
gleymdi vasabókinni minni hér
og þér liafið hnuplað lienni
og gerist nú svo djörf að ætla
að borga mér með mínum eigin
peningum.... þetta er sann-
leikurinn“
„Nei, það er ekki satt!“ hróp-
aði maðurinn, dreyrrauður af
reiði, „þessa peninga hefir kon-
an mín reytt saman. Þér hafið
alls ekki gleymt vasabókinni
yðar liér, að þvi getum við
unnið eið, bæði konan mín og
ég.“
„Þið getið gert eins og ykk-
ur sýnist!“ hvæsti sá digri. „Og
það get ég líka! Þessir seðlar eru
með númerum, og þau stemrna
við númerin, sem ég skrifaði
á blað, sem lá í vasabókinni
minni! Eg tilkynni greifanum
þelta og kæri svo fyrir lög-
reglunni.....“
„Lögreglunni....?“
John Luck hrökk við er hann
heyrði angistina í rödd kon-
unnar. Hún hallaði sér fram
með barnið á handleggnum og
sagði biðjandi:
„Yður er ekki alvara að kæra
okkur fyrir lögreglunni? Þér
getið gert húsrannsókn hjá
okkur, ef þér viljið!“
„Ónei, og finna ekki neitt!
Þér munuð hafa falið afgang-
inn þar, sem ómögulegt er að
finna hann! Ónei, ég þakka.
En númerin eru næg sönnun.“
„Nei,“ sagði maðurinn, frá
sér af reiði. „Konan mín og
ég getum giskað á hvað að er,
herra Neath! Þér viljið bola
okkur burt. En þjófur er ég
ekki, og sá sem dirfist að saka
mig um þjófnað......... liann
skal fá fyrir ferðina!“
John Luclc fannst litli mað-
urinn verða allt of stór til að
komast fyrir þarna i litlu stof-
unni. Hann sá liatur og ofsa
leiftra í augum hans.... og
liann sá tvo óhreina hnefa
kreppast til höggs!
Konan æpti.... og í sama
vetfangi stóð John Luck á
stofugólfinu — óboðin gestur,
sem í einu vetfangi hafði enda-
skifti á allri rás viðburðanna.
Hendurnar á vérkamanninum
sigu. Konan hans rak upp undr-
unaróp. Barnið á liandlegg
hennar saug þumalfingurinn og
starði á Jolin Luck og liossaði
sér á handlegg móður sinnar.
Barninu fannst þetta auðsjá-
anlega vera skemmtilegur leik-
ur. En það fannst þeim digra
ekki! Hann horfði á Jolm Luck
með gremjublandinni forvitni.
„Hver í and.......?“ byrjaði
liann.
Jolin Luck liafði gersamlega
gleyint sínum eigin áhyggjum
og eiginlega lá vel á lionum.
„Hafið þið ykkur nú hæg,“
bvrjaði liann, „setjum svo að
ég væri lögregluspæjari!“
Digri maðurinn rauf þögn-
ina, sem nú varð. Hin stóðu og
störðu.
„Þér eruð máske að villast?“
sagði sá digri.
John Luck liló.
„Það væri þó alltaf skömm-
inni skárra en að týna pening-
unum sínum, er það ekki?“
sagði liann og sló á öxlina á
þeim digra. „Hvað voru þetta
miklir peningar alls?“
„Heyrið þér maður!“ Sá digri
tók andköf. „Hver eruð þér?“
„Svarið þér spurningunni:
hve miklum peningum liafið
þér týnt?“
„Hvernig vitið þér að ég liefi
lýnt peningum?“
„Opnar dyr og opin eyru!“
svaraði Jolin Luck. Honum var
skemmt.
Sá dig'ri steig skref áfram.
„Segið þér mér — liafið þér
fundið vasabók með teygju-
bandi utan um?“
„Hægan, hægan..!“ svaraði
Jolin Luck. „Eg lieyi'ði elcki
hetur en að þér bæruð á þetta
fólk, að það hefði tekið vasa-
bókina yðar og falið hana?“
„Hversvegna komið þér hér
og spyrjið eins og flón?“
„Af því að ég kæri mig ekki
um að fólk heimski sig á mis-
tökum. Setjum nú svo, að ég
liefði fundið vasabók með
teygjubandi um.“
„Þá á ég liana!“
„Ef til vill.... en hefði ég
fundið liana þá gat þetta fólk
ekki liafa stoli henni?“
„Það er nú undir ýmsu komið,
þér gætuð verið meðsekur!“
„Hægan, hægan, góði minn,“
sagði Jolin Luck og rétti úr
sér.
Hann stakk hendinni í vas-
ann og tók upp vasabókina.
„Eruð þér nú alveg viss um
að þetta sé vasabókin yðar?“
„Já, handviss. Það er hún!“
Hann rétti ákafur út höndina.
„Augnablik!“ Jolin dró að sér
hendina. „Hvernig á ég að vita,
hvort þetta er yðar vasabók.
Eg' fann hana á þjóveginum.
Það getur margur maður átt
liana. Hvernig getið þér sann-
a'ð, að þér eigið hana?“
„Hvernig? Haldið þér að ég'
þekki ekki mína eigin vasa-
bók ?“
„Þér vissuð ekki hvar þér
týnduð lienni! En við skulum
ekki vera að þrefa um þetta.
Eg lieyrði að þér sögðuð, að
peningarnir sem þér hafið
þarna, liefðu verið teknir úr
vasabókinni. .. . það væri gam-
an að heýra hvort þér liefðuð
númerin. Þér fullyrtuð það!“
John vissi að hann liafði ráð
þess digra i liendi sér og honum
var skennnt að horfa á, hve
illa honum leið.
„Væri ég í yðar sporum," —
sagði Jolm Luck, „mundi ég
reyna að vera ekki svona ó-
svífinn! Þér liafið ekki númer-
in. Vitið þér livað þér eruð? Þér
eruð dóni! Erkidóni! Slordóni!
Og hérna er vasabókin yðar
ineð öllu því, sem i lienni var.
Gerið þér svo vel.“
John fleygði vasabókinni á
borðið. Sá digri var að kafna
af vondsku, en þorði ekki að
segja neitt þegar hann tók vasa-
bókina.
„Væri ég i yðar sporum,“
sagði Jobn Luclc hlægjandi, „þá
mundi ég liypja mig á hurt
undir eins. . . . áður en yður
verður sparkað út! Mig langar
ekki að skíta út á mér liendurn-
ar með því að snerta á yður,
en ég' ætla að láta duga að að-
vara yður! Þér liafið ekki hug-
mynd um hver ég er, og þér
fáið elcki lieldur að vita það.
En ég veit að greifinn óskar,
að þetta fólk sæti sæmilegri
meðferð eftirleiðis. Hafið þér
skilið mig?“---------
Jolm Luck kom ekki lieim
fyrr en seint, en hann var stolt-
ur og glaður yfir að þetta hafði
gengið svona vel. Eftir á liafði
hann orðið vinur verkamanns-
ins og' konunnar hans, og það
var ekki fyrr en eftir að hann
var kominn heim, að áhyggjur
lians settust að honum. Nú
yrði hann að segja konunni
sinni sannleikann, hva'ð sem
það kostaði.
Hún var með gleðibragði
þegar liún tók á móti honum
og hafði lieitan mat tilbúinn.
Hún hafði verið dálítið óróleg
vegna þess live liann kom seint
og spurði um ástæðuna.
„Eg skal segja þér það með-
an ég er að borða, góða mín!“
sagði hann, og hugurinn var
ekki upp á niarga fiska. En
þegar hann fór að leita að orð-
um til að byrja, varð honum
litið á bréf við diskinn sinn —
og hann sá þegar, að það var
frá einum forstjóranum í firm-
anu.
Hann reif upp bréfið og las:
„Iværi hr. Luck!“
„Eg liefi átt langt samtal við
nýja forstjórann í dag, og hann
hefir beðið mig að segja yður,
að vegna þess að nú er búið
að gera samning við útsölu-
staðina úti á landi, verði þörf
fyrir fleiri starfskrafta en bú-
ist var við, og er uppsögn okk-
ar til yðar þvi liérmeð tekin
aftur. Eg bið yður um að líta
inn á skrifstofuna á mánudag-
inn klukkan 11, til skrafs og
ráðagerða, og vona að þér fá-
ið einhverja launahækkun! Eg
þarf ekki að segja yður að mér
þykir vænt um þetta.“
Jolin Luck var að lesa bréfið
til enda þegar konan bans kom
inn með lieita matinn. Hann
kyssti hana og liló.... liann,
sem hafði ekki húist við að
hlægja nokkurntíma framar!
Þegar konan lians fór út að
glugganum til að draga tjald-
ið fyrir, sagði hann:
„Bíddu svolitið, góða. Eg
kann svo vel við að það sjáist
birta út um gluggann. Maður
veit aldrei liverju það getur
inunað fyrir þá, sem ganga
framhjá."
„IJvað áttu við, John, ég skil
þig ekki,“ sagði hún brosandi.
„Nú skal ég segja þér liva'ð
á daga mína hefir drifið,“ sagði
John Luck og kyssti hana.
Verkstjóri lijá ríkinu sendi skila-
boð á skrifstofuna þess efnis að
sig vantaði fleiri skóflur handa
mönnum sínum.
Innan stundar fékk hann svo-
hljóðandi svar: „Engar skóflur fá-
anlegar. Segðu mönnunum að halla
sér hver að öðrum.“
Vísan hans Kolbeins.
Kuldi.
Næmt mig kól i norðanátt,
næddi gjúlan þváa.
Harða skóla hefi ég átt,
hæga stóla fáa.
Kolb. frá Kollafirði.