Fálkinn - 29.06.1945, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Övre ^icbter-Tricty:
Það voru liðnir margir, niargir dagar
síðan „The Eagle“ hvarf í djúpið. Með
þvi að neyta sinnar síðustu orku hafði
lienni tekist að vaða í land úr bátnum,
sem rak svo aftur frá rifinu. Það var
heppilegt fyrir hana því að liinn litli far-
kostur lenti í brimrótinu og brotnaði í
s'pón fyrir augum hennar.
Kraftar liennar voru að þrotum komn-
ir. Annað slagið reyndi hún að narta í
skipskexið, en þá gerði þorstinn vart við
sig. Hún gat ekki hreyft sig framar. Bráð-
um var öllu lokið.
Ungfrú Westingbouse, lokaði augunum
og lét sig dreyma uiii æskuár sin, en hún
gat ekki fest sig við neitt. Minningarnar
runnu saman og rugluðust í liuga hennar.
Hún leitaði að einhverju til að halda sér
í, í dauðanum — einhverri bjartri von —
tveimur bláum tryggum augum, breinu og
góðlegu brosi. En hún fann ekki neitt. —
Lamandi þreyta settist að augnalokum
hennar og höfuð hennar valt á annan vang-
an. Svo krosslagði hún armana og beið eftir
hinum miskunnarlausa, óumflýjanlega
drottnara og mikla velgerðarvini.
Þá lagði hægan andvara inn i þokuna.
Hún þyrlaðist og byltist augnablik, svo
livarf hún hægt og liægt. Það rofaði í húm-
gráan kvöldhimininn. Skömmu seinna var
þokan öll á bak og burt, og hinar fyrstu
stjörnur kviknuðu. Það var Síríus og belti
Óríons.
XV. Jacques Delma.
Þetta var einkennilegur árekstur, sagði
Fjeld og laut að litla þeldökka manninum,
sem bar greinileg merki hitabeltissólarinn-
ar á andliti sinu. Það var ekkert sérstak-
lega eftirtektarvert við þennan litla ná-
unga, sem sat með krosslagðar fætur og
reykti svartan vindling. Maður sér tíu fyrir
einn af slíkum Parísarspjátrungum í ,„Rue
Royale“
En undir tómlætis og kæruleysisgrím-
unni, sem var svo greinileg á unglegum
andlitsdráttum hans, mundi skarpskyggn
athugandi hafa séð vakandi eftirtekt, sem
var svo einkennileg, að liún virtist öll vera
í eyrunum. Það voru einkennileg eyru.
Þau voru þunn og viðkvæm og runnu sam-
an í odd að ofan. Og ef maður hefði veitt
þeim nánari athygli hefði maður tekið eftir
því að þau voru eins og lifandi. Þau hreyfð-
ust án afláts. Þau teygðu sig bókstaflega
eftir liverju hljóði. Á meðan aði-ir hlutir
andlitsins voru eins og steinrunnir voru
eyrun á verði.
Saga afbrotamanna hefir ekki átt marga
slíka sem Delma. Það voru ekki mörg ár
síðan jiessi ungi tæplega þrjátu ára gamli
maður, liafði sett allan heiminn á annan
endann með ihlutun sinni í hinni miklii
gullgerðardeilu, sem endaði með því að
liætt var að nota gull sem myntfót. Og ]iað
var vitað, að þessi ungi franski blaðamað-
ur var einn af þeim allra starfsömustu í
alþjóðlega afbrotamannáflokknum, sein
gekk undir nafninu „Svörtu gammarnir“
og er hafði komið heiminum til að nötra á
grunninum. Hann hafði fjölda morða á
samviskunni og' aðeins einn tíundi liluti,
eða litið brot af syndum iians liefði nægt
til þess að koma honum á höggstokkinn,
livar sem var í Evrópu.
En lögreglan var róleg með lilliti til
Jaeques Delma. Hún þóttist viss um að
liann væri dauður. Hann liafði ekkert lífs-
mark gefið frá sér um langan tíma. Og
hann var maður — álitu þeir — sem ekki
leyfði sér, eða undi við að móka athafna-
laus.
En lögreglan ályktaði skakkt, eins og
hún gerir svo oft. Hún vissi ekki að nú var
Delma fastar tengdur við lífið enn nokkru
sinni fyrr. Þeir vissu ekki að liinn liættu-
legi afbrotamaður var liorfinn til borgara-
legra dyggða og næðis. Hann hafði kynnst
því valdi, sem gat bundið hann og sætl
við hið óbreytta líf, og sem hafði vakið hjá
honuin þá metorðagirnd, sem alls ekki
kemst í andstöðu við eða stríðir á móti
lögreglu eða liegningarlögum.
Þegar Delma giftist Natascha, dóttur síns
fyi'verandi yfirmanns, var hann eins og
ljónið í barnshöndum. ITann hafði falið
sig í afskekktasta kima Mexico. Og þar
liafði liann undir nafniu Giafferri unnið
sér álil og virðingu, að svo miklu leyti, sem
liægt er að öðlast slíkt í hinu fyrirheitna
landi ræningjanna.
Nú var hann í París og naut ilmsins af
fæðingarborg sinni. Og ef til vill naut liann
liættunnar — þessarar alltaf yfirvofandi
liættu. Hún sat um liann og lá fyrir honum
alltaf, því þau afbrot, sem hann liafði fram
ið, fyrndust ekki. En hann liafði alltaf
verið barn tilviljananna og tækifæranna.
Og þó að hann væri villuráfandi æfin-
týramaður, trúði hann alltaf á hin óhagg-
anlegu örlög.
— Heimurinn er ósköp lítill, sagði
Delma. Hann lætur þá hittast, sem eiga
að liittast. Þér voruð einusinni okkar góða
örlagadís, læknir. Það sannarlega gleður
okkur að sjá yður aftur. Nú hittumst við,
hér á gistihúsi í Rue Richepause. En síðasl
þegar við hittumst, var það að morgni dags
þegar sólin skein yfir Ori/aba. Dauðaóp
Zapatasar hljóma ennþá i eyrum mér. Það
var dýrðlegur söngur.
Fjeld horfði dreymandi fram fyrir sig.
- Eruð þér að luigsa um Ebbu Torell?
spurði Natascha hóglátlega.
Já, svaraði Fjeld. Eg get aldrei
gleymt hinum brostnu augum liennar. Húu
var sannarlega eitt af olnborgbörnum
mannanna i æfintýrinu
- Og nú livilir hún undir grænni torfu
i landi liins eilífa vors, bætti Natascba við.
Kameliurnar blómstra alltaf í kirkjugarð-
inum í Jalapa.
Þau sátu öll þögul — hvert með sínar
hugleiðingar. Þau horfðu á stjörnubjartan
næturhimininn sem livelfdist yfir þeim.
Annað slagið bárust til þeirra ámátleg,
hás óhljóð of götunni fyrir neðan þau.
— Hvaða óliljóð eru þetta? spurði Delma
eftir nokkra þögn. — Eru andar liinna
framliðnu bilaþorpara gengnir aftur?
Fjeld stóð skyndilega upp og þreif auka-
blað upp úr vasa sínum.
— Það er afar dularfullur atburður,
sagði Jiann. — Nýja ameríska risaskipið
„The Ealge“ sem fór frá New York fyrir
sex dögum, er gersamlega horfið. Þegar
tveimur dögum eftir að það fór úr liöfn i
New York, var ekkert loftskeytasamband
við það. Það sigldi inn í þokuna á Ný-
fundnalandsniiðununi og síðan hefir ekkert
til þess sést eða spurst. Já, hér getið þér
sjálfur séð.
Hann rétti Delma aukablaðið.
Frakkinn las það af mikilli athygli.
—- Það befir verið dálagleg upphæð i
verðmætum, sagði liann kæruleysislega. —
Eigum við að áætla það fjötrutíu til finnn-
tíu miljón króna?
— Það voru um það bil tíu þúsund manns
um borð, tautaði Fjeld liásum rómi. Marg-
ir bestu menn Ameríku, voru með skipinu.
Og það var blátt áfram kraftaverk að for-
setinn fór ekki með þvi. Tíu þúsund manns
burfu í hið eilfa þokuliaf. Þetta er liræði-
legt!
Delma hnyklaði brúnirnar.
— Það er mjög einkennilegt, sagði liann.
— En afbrotamannseðlið er svo ríkt í mér
ennþá, að ég er ósnortinn af slíku sem
þessu. Og því miður álít ég að hér sé um
að ræða djarft og aðdáunarvert rán.
Þér haldið þá. . . .?
— Já, auðvitað, svaraði Delma og bar
ört á. Þetta er fyrsta sjóránið í stórum „ný
tísku“ stíl. Eg liefi lengi átt von á því. Á
minni tið var talað um svona rán. Og þok-
an á Nýfundnalandsiniðunum barst oft i
tal, á milli okkar. Jaap van Huysmann var
með margar ráðagerðir í þessa átt. En svo
dó hann. Aðal erfiðleikarnir voru í þvi fólgn-
ir að þokan var árásarmönnunum til jafn
mikilla óþæginda og áhöfn skipanna, sem
ráðist var á.
— Þér álítið eftir þessu. . . . ?
— Það er ekki nokkur vafi á því. Mál-
ið er augljóst. Skip eins og „The Eagle“