Fálkinn - 25.01.1946, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Hann tók nú eftir að vegurinn
beygðist jafnt og þétt til liægri, og
nú skildist lionum fyrst hvernig
stæði á þessum vegi. Með öllum
krókunum og bugðunum bafði bann
verið aðalvegur löngu fyrir bif-
reiðaöldina, en þegar nýi, harði
vegurinn hafði verið lagður síðar,
liafði þessi vegur lagst niður, og
margir af bændunum höfðu flutt
bæi sína að nýja veginum.
Hann leit aftur á þykka böggul-
inn í sætinu, og nú dall lionum
enn nokkuð i hug og hann stöðv-
aði bifreiðina. Allar aðstæður hans
voru svo annarlegar þessa stund-
ina að hann vílaði ekki fyrir sér
að rífa umbúðirnar og opna bögg-
ulinn.
Að vissu leyti varð Steve ekki
tiltakaniega bissa á þvi, sem hann
sá, því að eftir allt það, sem á
dagana liafði drifið var hann við
öllu búinn. Hann starði aðeins á
samþjappaðan seðlabunkann, og
taldist svo til að þarna mundu
vera að minsta kosti um 100.000
krónur. Það var fimm til sex sinn-
um meira fé en hann þurfti til að
koma fyritæki sínu á réttan kjöl
aftur, og þarna hafði liann pening-
ana milli handanna — þeir voru
hans eign, ef hann afréði að halda
þeim. En þá sá hann allt í einu
fyrir sér iiið rólega, Spyrjandi
augnaráð ungu stúlkunnar, sem
hann hafði séð í birtunni frá vasa-
ljósinu. Það fór hrollur um hann
og hann lét peninganá detta niður
i sætið, og svo starði liann á fing-
urgómana á sér, eins og hann bygg-
ist við að sjá blóðbletti á þeim.
— Hvaða firn eru þetta, sem ég
hefi flækst í? spurði hann sjálfan
sig eins og í leiðslu um leið og
hann ók bifreiðinni af stað aftur.
— Hvað. . . . ?
Hugsanaþráður hans slitnaði á
þessari stundu, því að nú heyrði
liann óljóst suð fyrir aftan sig, sem
varð skýrara með hverri sekúnd-
unni. Það leið ekki á löngu þangað
til honum varð Ijóst að hljóðið
kom frá bifreið á fullri ferð.
— Eltingarleikur, tautaði Steve,
það liljóta að vera þessir „hinir“,
sem hún var að tala um. Hann jók
undir eins ferðina svo sem frekast
var unnt. Ef þeir kærðu sig um
kappakstur, þá skyldu þeir fá hann.
En þá datt honum allt í einu
nokkuð í hug. Ef liann gæti með
nokkru móti ekið til baka en þó
látið bina lialda að þeir væru að
elta hann uppi, þá kanske....
Steve var sjálfum ekki fyllilega
Ijóst hvað fyrir hónum vakti en
löngunin til að snúa við ágerðist
bjá honum, og ósjálfrátt dró hann
úr ferðinni um leið og liann reyndi
að kanna vegarbrúnirnar á báðar
hliðar.
Loks fann hann það, sem hann
leitaði að — stað þar sem runnarn-
ir voru ekki mjög þéttir, og þar
sem ltyorki var girðing eða skurð-
ur meðfram veginum. Hann sneri
á svipstundu bifreiðinni út af veg-
inum og hann ruddist gegnum
brakandi og bognandi greinar. Und-
ir eins og hann var kominn gegnum
runnann, slökkti hann öll ljós.
Hljóðið frá bifreiðinni, sem elti
hann, varð æ greinilegra og hávær-
ara, og Steve gat séð sterka birtuna
frá ljóskerunum, sem þeystust áfram
í myrkrinu. Hann lcreisti slcamm-
byssuna fast og hélt niðri í sér and-
anum meðan hann beið. Hugsum
okkur að bifreiðin hefði markað
hjólspor, sem þeir sæu o,g gætu rak-
ið! En hcnn huggaði sig við að þar
var harðvelli, svo að varla mundu
sjást hjólför, og hann vissi að lauf-
skrúðugar grænar greinarnar höfðu
lokast að baki bonum svo að bif-
reiðin yrði ekki sjáanleg af veg-
inum. Að minsta kosti ekki mönn-
um í bifreið, sein þeystu áfram og
hugsuðu um það eitt að halda braut-
inni.
Bifreiðin þaut fram hjá honum
með feikna gauragangi og Stéve
gat aðeins greint skuggana af tvei'm-
ur mönnum, sem kúrðu fyrir inn-
an framrúðuna, en þetta varaði ekki
nema augnablik, því að vörmu spóri
voru þeir komnir langar leiðir á
burt.
Hann ók nú bifreið sinni bratt
lil baka gegnum runnana en bafði
nánar gætur á að hreyfillinn hefði
eins lágt og frekast var unnt, og
ekki kveikti liann á Ijósunum. —
Undir eins og hann var kominn
upp á veginn aftur sneri hann bif-
reiðinni í áttina, sem hann bafði
komið úr. Það var skýjaslæða fyrir
tunglinu, en tvö gul sporin á veg-
inum sáust greinilega.
Steve gerði sér eiginlega ekki
Ijóst livers vegna hann sneri aftur.
Unga stúlkan var i hættu — það
varð maður að minnsta kosti að
halda, og það hafði hún lika sjálf
viðurkennt. En ung stúlka, sem gat
skotið mann til bana og svo eftir
á staðið róleg yfir líkinu og horft
á það eins og henni stæði á sama,
þurfti vísl ekki á hjálp að halda.
Og svo voru það peningarnir —
en það var nú allt annað mál. Að
vísu átti hann engan rétt til þeirra,
en — liver hefði þá meiri rétl?
Unga stúlkan? Eða kanske hinir?
Steve hló — Ijótum, óhugnanleg-
um hlátri, sem sýndi vel í hvers-
konar örvæntingarskapi hann var.
Hann nálgaðist nú staðinn og
Jét bifreiðina renna hljóðlaust nið-
ur hallandann heim að húsinu. —
Þegar hann kom nær, sá hann
daufa birtu í einum glugganum i
búsinu, og þegar bifreiðin rann
hægt framhjá glugganum tók hann
eftir að einhver vera hreyfði sig
milli Ijóssins og gluggans. Það var
stúlkan, en hún var ekki ein, —
eftir augnablik sá hann skuggann
af háum, grönnum karlmanni.
STEVE ók bifreiðinni góðan spöl
út úr trjágöngunum, sem lágu
fram hjá liúsinu, svo að hann komst
í hvarf í smábugðu á veginum. Svo
tók hann seðlahrúguna og hljóp
varlega við fót niður veginn, með
brúna böggulinn í bandarkrikan-
um og skammbyssuna i hendinni.
Þegar hann kom að húsinu, nam
hann staðar augnablik og hlustaði,
en allt var grafhljótt enda þótt ljós-
ið logaði enn í annari stofunni,
og skugginn af manninum væri á
iði fram og aftur fyrir innan glugg-
ann.
Steve mjakaði sér nær og lagði
eyrað upp að gluggakarminum.
— ....... hollara að segja sann-
leikann, hvæsti maðurinn. — Það
er ekki við lambið að leika sér, þar
sem þeir tveir náungarnir eru, og
þeir láta ekki bjóða sér frekari
þvætting. Segðu mér nú hvað þú
hefir gert við ])essi hundrað þús-
und, — það forðar þér frá margs-
konar óþægindum.
— Eg hefi þegar sagt þér það
bvað eftir annað, að ég veit ekki
livar peningarnir eru, svaraði stúlk-
an þreytulega.
— Jæja, svo að þú veist það ekki,
sagði maðurinn og röddin umhverfð
ist af nýju reiðiskasti. — Eg veit
að þú lýgur! En ég skal áreiðan-
lega koma vitinu fyrir þig.........
Steve lieyrði nokkur þung skref,
fólskulegt ragn og svo skerandi
sársaukaóp. Eittbvað datt á góll'ið
og maðurinn hélt áfram að tala:
— Nú, svo að þú ætlaðir að skjóta
mig, en ég skal sýna þér dálítið
annað .........
Steve þrýsti andlitinu að rykugri
og óhreinni rúðunni og horfði inn
um gluggann. í stofunni logaði kerta
Ijós á litlu borði, og húsgögnin voru
jafn gömul og léleg eins og hið
hrörlega lnis sjálft. Á aðra hlið
borðsins stóð unga stúlkan og horfði
róleg og æðrulaus á svarthærðan
mann, sem virtist vera að ógna
henni.
Ailt í einu rétti hún út höndina
eftir straumrofanum að lampanum,
en í sama vetfangi þreif maðurinn
með siguröskri um úlfliðinn á henni
— höndin á honum virtist um það
bil svörl í samanburði við mjall-
hvítan arminn á stúlkunni.
Borðið milli þeirra vallt um koll
og ljósið varpaði hvítum geisla yfir
stofuna. Svo datt kertið lika á gólf-
ið og nú varð svarta myrkur í
stofunni.
Steve rak upp öskur og réðst á
gluggann og notaði seðlaböggulinn
sem barefli. Umgerðin og glerbrot-
in duttu inn á gólfið svo að glumdi
í öllu. Stúlkan hrópaði aðvörunar-
orð til lians, og úr öðrum stað í
stofunni sást drápsglampinn af
skammbyssunni.
Steve fannst allt þetta fremur ó-
raunverulegt, en eigi að síður gerði
bann sér vel ljóst allt það, sem fram
fór; skilningarvit hans höfðu aldrei
verið betur vakandi eða hæfni hans
skarpari. Spenningurinn og hættan
verkuðu á hann eins og áfengi.
Þegar hann hoppaði úr glugga-
kistunni niður á gólfið var skotið
í annað sinn og hann kendi allt í
einu til í öxlinni. Hann tók krampa-
taki um sina eigin skammbyssu og
skaut. Maðurinn inni í borninu
riðaði ofurlítið, en svo datt hann
á gólfið.
— Haldið þér að þér getið fund-
ið tengilinn að rafljósinu? lieyrðisl
Steve segja rólega í myrkrinu.
— Já, en heyrið þér — þeir koma
aftur — hinir!
Steve heyrði hljóðið, og nú rann
það upp fyrir honum, að hann
hafði i rauninni heyrt það í nokkr-
ar sekúndur, án þess að liugsa frek-
ar um það.
Steve heyrði það á lireyfilhljóð-
inu að þeir fóru eins hratt og unnt
var. Þeir mundu hafa lieyrt skotin
og snúið aftur sem fljótast þeir
gátu.
— Flýtið yður! sagði Steve. Bif-
reiðin mín er við veginn, hérna rétl
fyrir neðan. Þeir skulu að minsta
kosti verða að bafa dálítið fyrir því
að ná í okkur! Flýtið yður nú og
komið með mér!
— En...., röddin var miklu nær
lionum nú, og þegar Steve rétti
höndina út í myrkrið varð fyrir hon
um hlý og föst kvenliönd.
— Nú ætla ég að ráða, sagði hann
rólega, er þau hlupu út.
Það lá við að Steve fleygði stúlk-
unni inn i bifreiðina, svo hoppaði
hann inn sjálfur og sveigði bif-
reiðinni út á veginn. Þau sáu ljósin
á hinni bifreiðinni greinilega i
einni bugðunni.
Jæja, kunningi, nú skaltu sýna
hvað átta kólfhylkin þín duga, taut-
aði Steve við bifreiðina sína og
steig fast á bensingjafann.
Bifreiðin fór að herða á sér og
það ískraði í henni unt leið, það
lá við að hún færi á flug eftir veg-
inum og hún skar myrkrið með
logandi augunum. Vindurinn fór að
hvína i framrúðunni og varð að
ýlfri, er þau þeystu fram auðan
veginn. Og bak við þau drundi
hin bifreiðin og leitaði í ákafa
með ljósunum.
Steve var mjög duglegur ekill,
annars befði þessu ferðalagi lok-
ið með slysi. Það var eingöngu
dugnaði hans að þakka að hann
gat haft vald á bifreiðinni í öllum
þeim háskalegu beygjum, sem\ á
veginum voru, og það voru aðeims
sterkar taugar hans og skarpur og
Framhald á bl. 14.