Fálkinn - 25.01.1946, Blaðsíða 13

FÁLRINN
13
KROSSGATA NR. 570
Lárétt skijring:
1. Áhald, 7. sævar, 11. dans, 13.
endinn, 15. mælir, 17. viður, 18.
hanga, 19. tveir eins, 20. efni, 22.
ósamstæðir, 24. biskup, 25. ferðist,
20. niðurlagsorð, 28. skán, 31. kon-
ur, 32. vökvi, 34. sár, 35. höll, 30.
mann, 37. vegna, 39. skrautritari,
40. egg, 41. iitsaiim, 42. fugl, 45.
fyrstu, 40. tala, 47. hýli, 49. vökvi,
51. flík, 53. ílát, 55. manns, 56.
handi, 58. gróður, 00. stjórn, 01.
nútíð, 62. frumefni, 04. beita, 65.
guð, 06. hjáni, 08. drungi, 70. fá,
71. rödd, 72. grunaði, 74. stjórna,
75. l'iskur.
LóSrétt skýring:
1. Þvo, 2. liljóð, 3. hól, 4. verk-
færi, 5. þrír eins, 6. hnöttur, 7.
minnka, 8. fljótið, 9. ónefndur, 10.
blóm, 12. liluti, 14. lýsing, 10.
þramma, 19. hellir, 21. nýpa, 23.
heiti, 25. mannsnafn, 27. ósam-
stæðir, 29. kínv. nafn, 30. skáld,
31. fangamark, 33. sleikt, 35. innt,
38. verslunarmál, 39. skógarguð,
43. viljuga, 44. gervalla, 47. grafa,
48. skaði, 50. endi, 51. tónn, 52.
tveir eins, 54. heildsali, 55. höfuð-
borg, 56. lof, 57. greinir, 59. slöng-
ur, 01. kona, 63. stöðuvatn, 06.
fley, 07. egg, 68. svörður, 09. skel,
71. flugur, 73. greinir.
LAUSN Á KROSSG. NR. 569
Lúrétt ráðning:
1. Orustuflugvél, 12. brár, 13. orr-
ar, 14. plat, 16. LMN, 18. tak, 20.
iðu, 21. ei, 22. og, 24. ála, 26. an,
27. pelar, 29. ósætt, 30. KH. 32.
kalbletti, 34. au, 35. ill, 37. RG, 38.
FI, 39. bur, 40. nýir, 41. op, 42. La,
43. Voss, 44. Gin, 45. Rp, 47. Nh,
49. lap, 50. ar, 51. reitingur, 55.
Ni, 56. rofna, 57. eisan, 58. NÓ, 60.
tin, 62. nag, 63. SL, 64. ata, 66. blá,
68. Óli, 69. raka, 71. ybbir, 73. skær,
74. Landsbankanum.
Lóðrétt ráðning:
1. Ormi, 2. Rán, 3. ur, 4. TO, 5.
urt, 6. Fram, 7. lak, 8. ur, 9. VP,
10. éli, 11. laða, 12. blekkingar, 15.
tundurspillir, 17. molar, 19. ólæti,
22. sek, 23. galgopinn, 24. ástfang-
in, 25. ati, 28. RB. 29. ÓE, 31. hlý-
ir, 33. ló, 34. ausan, 36. lin, 39. hol,
45. refir, 46. Mi, 48. busar, 51. rot,
52. TA, 53. NE, 54. rag, 59. ótal,
61. Elba, 63. slæm, 65. aka, 66,
BBB, 67. áin, 68. óku, 70. an, 71.
ys, 72. RK, 73. SN.
— Nei, að minsta kosti ekki á sama liátl
og þér, sagði hún brosandi.
— Það er ómögulegt annað; ég veit ekki
hversvegna liún heldur uppteknum hætti
að koma liingað alltaf. Minstakosti, sagði
hann gremjulega, leiðist mér að sjá ykk-
ur samtímis
— Erik! Inga varð vandræðaleg á svip
og fannst sem hún væri stungin í hjartað.
Hvað áttu við, Erik? spurði hún svo.
— Ó, nei, ekki þannig meint, elskan min.
Þú hefir þó aldrei skilið þetta þannig,
sagði hann brosandi, þegar hann sá hvern
skilning hún hafði lagt í orðin. — Þú
ert mörgum sinnum, já, þúsund sinnum
fallegri í mínuin augum en Sylvía, þú erl
konan mín, og ert fullkomin í mínum aug-
um. Eg átti aðeins við, að það kvelur mig,
að ég skuli elcki geta gefið þér, það sem
þú þarfnast og langar til að eiga, eins
og ég gat á fyrstu hjónabandsárum okkar.
Snyrtivörur, kjóla eins og Sylvía á, og allt
það, sem konur á annað borð þrá.
— Eg hefi allt, sem ég þrái, sagði Inga,
sem nú varð aftur glöð við, er hún hafði
sannfærst um að hún hefði misskilið orð
Eriks, og hún lagði armana um háls hon-
um og hallaði sér að honum.
— Af þeim ástæðum mátt þú áhyggju-
laust líkja okkur Sylvíu saman, hélt liún
áfram. Eg vil ekki fyrir neinn mun skifta
á hlutskifti mínu og hennar, og klæðnað-
ur minn er mér ekkert áhyggjuefni, frem-
ur en þú þarft að bygðast þín fyrir klæða-
burð þinn. Fölin gera okkur ekkert minni
i augum hvors annárs, ef við látum ekki
hégómagirndina ráða fyrir okkur. Þótt smá
erfiðleikar kunni að vera á vegi okkar dug-
ar ekki að láta þá draga úr sér kjark, þeir
þroska okkur aðeins. Eg vildi að þú litir
á þetta sömu augum og ég, þú sérð að
þetla er rétt skoðun, Erik.
— Já, svaraði Erik og þrýsti konu sinni
að sér. — Þú hefir á réttu að standa, ég er
hálfgert flón. Það er af þvi að ég liefi miklu
minni manndóm í mér heldur en þú, Inga,
þú ert svo þroskuð, svo þróttmikil og stilll
alll það sem mig vantar, en verð að
reyna að temja mér. Eg lofa þvi að reyna
það, ég lofa því, Inga. Eg vildi ekki valda
þér vonbrigðum, en. . . .
— Þetta hefir alll saman verið erfiðara
fyrir þig heldur en mig, tók hún fram í
íyrir honum. — Enda lilaut það að verða
svo, þar sem viðhorf okkar voru svo ólík,
og mér finnst þú sannarlega hafa borið
þig vel. Ef til vill hefi ég látið þau orð
falla, að þú hafir valdið mér vonbrigðum,
en það er ekki rétt orð yfir hugtak mitt
í þessu sambandi. Eg átti aðeins við, að
þú mættir ekki vanmeta sjálfan þig, og
álíla jietta niðurlægingu fyrir þig. llún
strauk höndunum niður eftir jakka hans.
— Á morgun sagði hún brosandi, skal ég
snúa við skyrtulíningunum þínum.
— Nei, híddu með það þar lil Sylvía er
búin að vera bér al'tur, svaraði hann og
það kom fjörlegur glampi í augu hans. -
Eg verð fyrst að sýna henni, að ég hefi yfir-
unnið liégómaskapinn og veikleikann, og
að framvegis geti ég verið jafn þroskaður
og' sterkur og þú. Ef það getur orðið til
að sannfæra þig, liélt hann áfram lilæj-
andi, skal ég lála skyrtulíningarnar mínar
verða ennþá slitnari og láta þær standa
fram úr jakkaermunum án þess að blygðast
mín..... Inga, þú ert virðingarverðari og
dásamlegri kona, en nokkur annar maður
liefir átt.
— Nei, það er ég ekki, ég er aðeins blátt
áfram húsmóðir. En ég er þó ákveðin i
að venda skyrtulíningunum þínum á morg-
un. Inga spratt upp af knjám manns síns
og byi-jaði að laga til í stofunni, en skyndi-
lega varð hún döpur á svipinn. — Hevrir
þú, sagði hún. — Per lióstar ennþá.
Daginn eftir fór Inga með Per til læknis,
sem rannsakaði drenginn nákvæmlega, og
hað hana að koma aftur með hann eftir
nokkra daga.
Hún beið eftirvæntingarfull og kvíðin.
Hún hafði séð að læknirinn hafði verið
mjög hugsandi og alvarlegur, og þegar
hún fékk að vita eftir næstu skoðun að
drengurinn væri veikur í lungum, og yrði
að minnstakosti i eitt ár að hverfa úr
skólanum og helst að komast í sveit, fanst
henni það meira áfall en svo að liún væri
fær um að bera það.
Það voru engin efni til þess að senda
Per í burtu, það vissi hún, og hún hafði
varla þrótt til þess að spyrja um það,
sem henni lá þyngst á lijarta, en stundi
því svo loks upp með titrandi málróm.
— Honum er náttúrulega mjög hætt við
berklum, ef lians er ekki gætt mjög vel?
Læknirinn kinkaði kolli. — Já, það er
þessvegna, sem ég ráðlegg yður að senda
drenginn i sveit, ef þér mögulega getið.
Hann má ekki liúka við skólaborðið, hann
verður að komast í hreint og tært loft,
hann á helst að vera úti frá morgni til
kvölds. Þér megið til með að fylgja mín-
um ráðum, frú.
lnga gekk heim á leið og var þungt í
huga. Hún vissi aðeins um einn möguleika.
Hún gat sent drenginn til bróður síns og
mágkonu, en lienni þótti mikið fyrir að
þurfa að fara þá leið. Þau mundu ekki
skilja drenginn hennar, og mundu ekki
sýna honum þann kærleika, sem liann
þarfnaðist og var skilyrði fyrir vellíðan
lians. Þau voru svo lítið gefin fyrir börn,
þrátt fyrir að þau liefðu ált eitt sjálf.