Fálkinn - 15.03.1946, Qupperneq 8

8
F Á L K I N N
Tom Jefferson:
Leslie hefnir sín
MENNIRNIR tveir börðust upp á
líf og dauða.
Nóttin var dimm eins og gröfin,
og stormurinn gerði allt enn tryll-
ingslegra og óhugnanlegra. Á sollnu
hafinu var aðeins liægt að greina
ölduskaflana eins og gráleit ör og
brimið, sem svall á hafnargarðin-
um undir mönnunum, þeytti yfir
þá söltu löðrinu.
Svo kom elding og lýsti upp svið-
ið. Annar maðurinn hafði orðið að
hörfa út á hála brúnina. Leiftrið
hvarf og örvæntingaróp druknaði
í vælinu í storminum. Með rifin
klæði og riðandi á fótum læddist
einn maður inn í bæinn og hvarf
þar inn i einliverja hafnargötuna.
Átta dögum síðar stöðvaði Her-
bert Sleek gljáandi Arrow-bifreið-
ina sína fyrir utan piparsveinaíbúð
sína. Hann opnaði hurðina, hjálp-
aði Leslie Grung út og leiddi liana
eins og verndarengill upp dyra-
þrepin.
Leslie settist í djúpan hæginda-
stól. Þetta var í fyrsta skifti sem
hún kom heim til Herberts, og hún
varð að viðurkenna að hann hafði
ekki talað um of, þegar liann var
að dásama íbúðina sína. Hún sat
þarna í stórri stofu með ofanljósi.
Veggirnir voru eftirtektarverðir fyr-
ir það hve þeir voru smekklega
einfaldir. Hinir djörfu litir þeirra
endurtóku sig á liinum fáu en dýru
húsgögnum i stofunni, þar sem
funkisstefna tískunnar var notuð
á furðulegan og áhrifamikinn hátt.
Leslie lygndi augunum letilega aft-
ur til hálfs og leit með velsælu-
andvarpi til gestgjafa síns, sem ýtti
borði með góðgerðum að sæti lienn-
ar. Hversvegna ekki að giftast Her-
bert undir eins? Hann mundi
vernda hana gegn þeirri veröld,
sem svo skyndilega hafði sýnt
henni sitt sanna andlit. Hann mundi
vernda hana með viðkvæmni og
uppfylla allar hennar óskir.
Leslie rétti snöggt úr sér i stóln-
um. Nei, hún hafði ekki leyfi til
að hugsa svona. Hún hafði ekki
leyfi til að hugsa um sína eigin
vesæld. Eiðurinn, sem hún liafði
unnið við líkbörur hins ógæfusama
bróður síns, svall í æðum hennar.
Aldrei að linna látum, aldrei gef-
ast upp fyrr en morðingi bróður
hennar væri fundinn og væri húinn
að þola hegningu fyrir glæp sinn.
Hún var ekki framar starfandi,
þolandi og liðandi meðlimur í þjóð-
félaginu — hún var útvalið verk-
færi liefndarinnar.
Það skein einkennilegur bjarmi
úr augum hennar þegar liún leit
á Herbert Sleek.
„Þú sagðir að þú hefðir fund-
ið spor?“
Maðurinn settist við hliðina á
henni og greip um hönd hennar.
„Eg sagði það,“ svaraði hann hægt,
„og ég fer ekki með ósannindi. En
hreinskilningslega sagt, Leslie, vil
ég' ógjarnan segja þér hverju ég
hefi komist að. Geturðu ekki gert
allar þessar firrur rækar úr huga
þínum og gifst mér? Við mundum
verða hamingjusöm bæði.“
Leslie dró að sér höndina.
„Finnst þér það firra þó að ég
vilji ná hefndum yfir morðingja
bróður míns?“ hrópaði hún. Vott-
ur af undrun sást í augum henn-
ar. „Veist þú hvers virði Dick var
mér? Við vorum óaðskiljanleg eins
og börn. Við leyndum hvort annað
ekki neinu. Það, sem gladdi annað
var líka hinu til gleði. Þegar illa
fór fyrir öðru hvoru okkar grétum
við bæði.“ Það fór angurblíður
svipur um andlit hennar, en hvarf
skyndilega. „Eg veit að síðasta árið
hafði hann lenl í einhverju, sem
lá þungt á lionum, og sem hann
vildi ekki segja mér frá. Eitthvað
Iiafði komið fyrir þetta missiri sem
ég var í Kanada. Það var auðvelt
að gabba hann Dick og draga hann
á tálar, og mér dettur oft í liug að
hann muni hafa komist í klærnar á
einliverjum fanti, sem hafi þjarm-
að að honum. Veistu hverjir voru
trúnaðarmenn lians, Herbert?“
Sleek liafði staðið upp. Hann
gekk fram og aftur um gólfið og
staðnæmdist loks fyrir framan hana.
„Eg veit það,“ svaraði hann stutt.
„Og ég veit hver það var, sem
drap hann bróður þinn.“
„Herbert!“ Leslie spratt upp og
greip í handlegginn á honum. „Þú
veist það, og því liefir þú ekki sagt
mér það fyrir löngu!“
Hann þrýsti henni niður i stól-
inn aftur. „Eg fékk að vita þetta
í dag,“ sagði hann, „og ég liefi ver-
ið á báðum áttum með hvað ég
ætti að gera.“
Leslie reyndi að hafa liemil á
geðshræringu sinni. „Þú segir að þú
elskir mig, Herbert. Og ég lofa þér
því, að á þeim degi, sem morð-
ingi bróður míns afplánar refsingu
sina skal ég giftast þér. Hvort ég
elska þig veit ég ekki. Þú verður
að sýna mér dálitla þolinmæði!"
Hún bærði liöndina vandræðalega.
Maðurinn við hliðina á henni
greip höndina og bar hana upp að
vörum sér. „Jæja, Leslie,“ sagði
liann rólega. „Maðurinn sem drap
liann bróður þinn lieitir Richard
Barclay.“
„Bankastjórinn?“ spurning Leslie
hljómaði eins og hróp í stofunni.
Herbert kinkaði kolli.
Leslie fannst eitthvað hresta i
sér. Hún hafði séð Richard Barc-
lay í fyrsta sinni fyrir mánuði.
Bifreiðin hans hafði rekist í hana
á fjölförnu götuhorni einn morgun-
inn, þegar hún var að flýta sér á
skrifstofuna. Hann hafði numið
staðar og beðist afsökunar, og hún
hafði kunnað vel við opinskátt,
sólbakað andlitið. Síðan liafði hún
mætt honum því nær daglega á
sama stað — liann lieilsaði henui,
og þau skiftust á nokkrum orðum.
Leslie hafði stundum spurt sjálfa
sig hvort liún væri ástfangin af
honum.
Nú skildi liún að það var svo. í
sama augnabliki og Herbert nefndi
nafn hans gekk allur hinn liræðilegi
sannleikur upp fyrir henni. Hún
elskaði Richard Barcley — og hann
var morðingi bróður hennar!
Augun, sem hún leit til Herberts
voru hjúpuð tárum. „Sönnunina?"
hvíslaði hún.
Maðurinn dró umslag upp úr
vasanum og rétti henni. „Þetta kom
til Dick sama daginn og hann var
drepinn,“ sagði hann lágt.
Leslie greip bréfið í fáti. Það
var stilað til bróður hennar. Hún
dró það út úr umslaginu og braut
það sundur. Á örkina var prentað
„Great Western Bank“, og neðst sá
liún nafn Richards Barciay. Hún
stafaði sig fram úr innihaldinu með
mestu erfiðismunum. Þarna gat
enginn vafi leikið á. í bréfinu bað
Barclay bróður hennar um viðtal
þennan sama dag. Hann gaf í skyn
að það gæti haft þýðingu fyrir
bróður hennar — áríðandi orð-
sending — sem yarðaði líf og æru.
Hún hallaði sér aftur á bak i
stólinn, hálf meðvitundarlaus.
Það var ákveðin og stillileg Les-
lie, sem gekk hægt upp breið dyra-
þrepin að Great Western Bank. Hún
var í látlausum, klæðskerasaumuð-
um fötum, nærskorinni dragt, svo
að vöxtur liennar kom vel í ljós.
Með iítinn hatt, sem lagðist fast að
bylgjuðu hárinu.
Skrifarinn i biðstofunni virti
hana vandiega fyrir sér. Hann rak
augun í að fötin voru dálítið slitin,
prjónavetlingarnir þunnir og léleg-
ur flóki í liattinum. Bankastjórinn
var upptekinn.
Leslie fékk honum nafnspjald sitt
og bað hann að fara með það inn.
Augnabiiki síðar kom maðurinn
með bugti og beygingum og bað
hana að koma inn.
Richard Barclay stóð upp úr
stólnum bak við skrifborðið mikla
og hraðaði sér á móti lienni. Það
færðist vingjarnlegt bros yfir alvar-
legt andlitið. Leslie nam staðar
frammi við dyr og boraði nöglun-
um í lófana.
„Hvað get ég gert fyrir yður,
ungfrú Grung?“ Hann bauð henni
sæti við borðið og settist við hlið-
ina á henni. Leslie herti upp liug-
ann. „Eg kem til að biðja yður að
hjálpa mér,“ sagði hún og horfði
í augun á honum.
„Með hverju móti gæti ég hjálp-
að yður?“
„Eg stend ein uppi í veröldinni,“
svaraði Lesli hægt. „Foreldrar mín-
ir eru dánir fyrir mörgum árum
og bróðir minn drukknaði í fyrri
viku. Eg hefi haft skrifarastöðu í
þrjú ár, en nú hefir mér verið sagt
upp.“ Lygin rann sjálfkrafa yfir
varir hennar. „Getið þér veitt mér
stöðu hérna í bankanum?“
Barlay horfði hugsandi á hana.
„Var Dick Grung bróðir yðar?“
spurði hann. Hún kinkaði kolli og
einblíndi á hendurnar á sér.
„Afsakið, að ég minnist á þenn-
an hryggilega atburð,“ liélt Barclay
áfram, „en ég las um málið í blöð-
unum — var það — slys?“
Hún leit upp: „Hvað gæti það
annars verið?“
Nú kom til hans kasta að verða
niðurlútur. „Nei, auðvitað," sagði
hann. Hann pikkaði fingrunum i
borðið, bugsandi, og sat lengi vel í
þönkum. Svo rauf liann þögnina:
„Eg hefi lengi verið að hugsa um
að ráða mér einkaritara," sagði
liann. „Hingað til liefi ég notast við
fólkið í bréfritunardeildinni. Vilj-
ið þér verða einkaritari hjá mér?“
Áköf sigurgleði fór um hana alla
og hún lagði aftur augun til að
leyna ánægjunni, sem í þeim ljóm-
aði. „Þetta er afar fallega gert,“
sagði hún með titrandi röddu og
stóð um leið upp og myndaði sig
til að fara.
Barclay fylgdi henni til dyra.
„Þér komið þá klukkan níu í fyrra-
málið,“ sagði hann glaðlega um
leið og hann opnaði hurðina fyrir
henni.
Leslie var eins og í draumi á
leiðinni heim til sín. Fram að
þessu hafði áformið tekist — á-
form hennar og Herberts. Þegar
lnin hafði náð sér eftir bilbuginn,
sem á iiana kom eftir upplýsing-
ar Iierberts, hafði hún fyrst í stað
einráðið að fara til lögreglunnar.
En Sleek Jiafði sannfært hana um,
að það mundi verða til ónýtis.
Það sem var sönnun fyrir liana var
ekki sönnun fyrir lögregluna. Og það
var hægt að hitta Barclay með
öðru móti. Fyrst og fremst varð að
koma honum á kné fjárhagslega,
eyðileggja álit lians. -— Leslie bar
glóandi hatur til hans, og var al-
tekin af því. Vegna þessa liaturs
hafði hún leikið á liann í dag. Hún
hafði ekki misst fyrri stöðu sína.
Ilún ætlaði blátt áfram að segja
lienni upp og fórna sér allri til að
eyðileggja Barcley. Sem einkaritari
hans gat liún, hafði Herbert sagt,
fengið upplýsingar, sem Herbert
gæti notað sem vopn á hann. Les-
lie fann til ljúfrar ununar við
þessa tilhugsun.
Dagurinn eftir og næstu dagar
stóðu í óljósri þoltu fyrir Leslie.
Hún vann í bankanum á daginn.
Hún vann starf sitt með vélrænni
nákvæmni, svo mikilli að hana
furðaði á l>vi sjálfa. En á nóttinni
bylti hún sér fram og aftur í rúm-
inu. Aldrei aiveg vakandi — en
aldrei í djúpum, styrkjandi svefni.
Barclay umgekkst liana með
kurteislegri aiúð, Hún fann að
hann starði oft á hana rannsak-
andi augum, og þá titraði liún af
hatri.
Leslie hafði unnið í hankanum
rúma viku þegar JBarclay stöðvaði
t