Fálkinn - 15.03.1946, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
18
Oldur örlaganna
aði drengurinn og horfði með meðaumk-
un á móður sína. — Heldur þú ekki að
við fáum bráðum boð frá pabba um að
koma til hans? spurði hann alvarlega.
—i Því býst ég áreiðanlega við, en við
verðum að vera þolinmóð, hann skrifar
okkur eins fljótt og hann getur komið því
við. Hún reyndi að brosa. — Auðvitað
skrifar hann, endurtók hún svo.
— Já — hann lofaði því, og pabhi svík-
ur aldrei það sem hann lofar, sagði dreng-
urinn hughreystandi. — Ef til vill fáum
við bréf frá honum á morgun eða hinn
daginn, heldur þú það ekki?
Hún kinkaði kolli. Hún fyrirvarð sig
fyrir drengnum. Þvi gat hún ekki borið
jafn óskorað traust til Eriks og hann?
Vissulega vildi hún ekki vera kjax-kminni
og vondaufari en Per.
Hún mundi heldur ekki óttast fátækt-
ina, ef hún ætti aðeins að koma niður á
henni, en það var vegna drengsins, sem
hún var kvíðin. Hann þurfti að hafa það
gott. Hollan og góðan mat, sem hún vissi
að hún mundi ekki geta veitt honum, eins
og nauðsynlegt var fyrir heilsu lians. Hann
var alltaf að vei’ða magrari og fölari með
hverjum deginum sem leið, var alltaf
slæmur af hóstanum og kvartaði alltaf
um þreytu.
En það hlaut að koma bréf frá Erik.
Hún vildi ekki gefa uppj vonina um það
— vildi ekki vera efablandnari en harnið.
— Eg vildi að ,ég gæti eitthvað gert til
þess að hjálpa þér, mamma, sagði dreng-
urinn og andvarpaði. — Eg vildi að ég
væri orðinn dálitið stærri, því það er eng-
inn sem þai’f á dreng á mínum aldri að
halda, heldur þú það, mamma? Og ef ég
mætti vera í slcólanum skyldi ég vera dug-
legur að læra, en læknirinn sagði, að ég
mætti aðeins lesa heima. Hvenær heldur
þú að ég megi fara í skólann?
— Það verður vonandi ekki mjög langt
þangað til, sagði Inga og lagði hönd sína
á höfuð hans og horfði dapurlega á hann.
— Hefir það ekki verið leiðinlegt að
sitja aleinn heima á daginn, þegar ég liefi
verið að vinna?
—- Það gerði ekkert til, ég hlakkaði bara
svo mikið til allan daginn að þú kæmir
heim. Bara að ég væri elcki alltaf svona
þreyttur, sagði drengurinn veikróma.
— Ertu þreyttur núna, Per?
— Dálítið, mig langar mest til að fara
að hátta. En þú ert líka þreytt, mamma,
er það ekki? Mér leiðist svo þegar þú
gx’ætur, bætti hann við með skjálfandi
röddu. — Eg lofaði pabba að gæta þín,
hann myndi verða reiður ef hann vissi, að
þú þyrftir að gráta lijá mér.
— Það er ekki þér að kenna, vinur
minn, sagði Inga. — Farðu nú að hátta,
ég þarf svolítið að gera áður en ég hátta.
Eftir að hún hafði lagt drenginn fyrir
lauk hún við að ganga frá dóti sínu fyrir
flutninginn, morguninn eftir. Á meðan
var hún að hugsa ráð til þess að geta
komist í samband við Erik. Hún vissi að
það mundi verða mjög dýrt að senda hon-
um skeyti, og að því mundi hún líka ef til
vill ekkert gagn liafa. Ef hann var þannig
á sig kominn, að hann gæti ekki skrifað
henni, mundi hann ekki fremur geta svai’-
að þótt hún sendi honum skeyti. Henni
datt einnig i hug að skrifa til fyrirtækis-
ins þar sem hann vann, til að fá upplýs-
ingar um hann, en hún kom sér ekki að
því þegar á átti að herða.
Skyndilega datt henni í hug orð Kittyar.
Ef Sylvía væri komin aftur!
En það var ótrúlegt að Sylvía væri kom-
in aftur. Inga fann efasemdirnar og ang-
istina grípa um sig á nýjan leik. Yæri
Sylvía komin heim mundi hún hafa kom-
ið til hennar með kveðju frá Erik. Henni
fannst það heimskulegt að fara heim til
hennar til þess að njósna um það hvort
hún væri komin heirn. — Og þó — með
því móti myndi hún þó verða einhvei-s
vísari. Inga hugsaði sig lengi um þar til
hún tók fullnaðarákvörðun.
— Sefur þú, Per? spurði hún og beygði
sig yfir di-enginn, sem lá með lokuð augun.
— Nei, hann brosti dapurlega. — Eg
get ekki sofið, en ég er bara svo þreyttur.
— Eg ætla að fara út stundai’korn, ef
til vill verð ég mjög fljót, ert þú nokkuð
hræddur að vera einn heima? Það er ein-
hver heima í stofunni hérna við hliðina.
— Nei, ég er ekkert hræddur, sagði
drengui’inn og hristi höfuðið. — En á ég
ekki að koma með þér, það er orðið svo
framorðið fyrir þig að vera ein á gangi úti.
— Nei, þú skalt vera kyrr í rúminu og
fara að sofa, ég verð áreiðanlega ekki
lengi. Hún kyssti hann á kinnina, svo tók
hún hatt sinn og kápu og fór út.
Þetta var ylríkt sumai’kvöld; það hafði
vei-ið steikjandi hiti í bænum um daginn.
Inga óskaði með sjálfri sér að hún gæti
gengið kápulaus, en kjóll hennar var ekki
það fínn að hún gæti það. Hún gekk við-
stöðulaust þar til hún kom að hinu stóra
liúsi, þar sem Sylvía átti heima, en þá fékk
hún mesta löngun til þess að snúa aftur.
Það var lieimskulegt að láta sér detta þaff
í hug að Sylvía væri lcomin aftur, -— hugs-
aði hún með sér, — og leggja á sig svona
langa göngu til þess eins að koma að lok-
uðum dyrum lijá henni.
En þegar hún allt í einu kom auga á
Ijós í stofunni í ibúð Sylvíu, fann hún blóð-
ið streyma fram í kinnar sér.
Svo Sylvía var þá komin heim! Hún
var komin aftur. Ef til vill gat Svlvía
skýrt henni eitthvað frá líðan Eriks, og á-
stæðunni fyrir því að hann hafði ekki
skrifað henni.
Hún hljóp upp tröppurnar, og þegar
hún hringdi dyrabjöllunni, titraði hún af
eftirvæntingu.
Hún varð að hringja tvisvar, áður en
lokið var upp. Það var Sylvía sjálf sem
kom til dyranna. Henni hrá er hún sá
gestinn er á tröppunum stóð, og Ingu virt-
ist liún gefa sér óvingjarnlegt auga.
— Nei, ert það þú, gerðu svo vel og
komdu inn, sagði Sylvía og hopaði afivr
á bak.
— Þökk fyrir, —- ég er noklcuð seint á
ferð mér er það ljóst, en ég mátti til með
að koma til þín, ég — —
— Gerðu svo vel og komdu inn og fáðu
þér sæti augnablik. Eg ætlaði að fara að
liátta, þjónustustúlka mín er úti, og þess
vegna var svona seint komið til dvra,
sagði Sylvía um leið og hún fylgdi Ingu
inn í liina stóru stofu þar sem hún bauð
henni sæti og settist sjálf á móti henni.
— Villu reykja?
— Nei, þökk fyrir, ég er hætt að reykja.
Inga fann að hún var með ákafan lijart-
slátt. Hversvegna sagði Sylvía henni ekki
strax eitthvað um Erik, liún hlaut þó að
vita í hvaða erindum hún var, og lilaut að
vita liversu eftirvænting hennar var mikil.
— Hvað er langt síðan þú komst heim?
spurði Inga svo allt í einu og fór lijá sér um
leið.
— Það eru átta dagar frá því að ég kom.
En hvernsvegna spyrðu að því?
— Þú hefir ekki komið til min ennþá!
Eg var að vonast eftir fréttum frá Erik
með þér.
— Eg hefi engan tíma haft siðan ég kom
heim, sagði Sylvía og kveikli sér í sígar-
ettu, og Inga sá að hendur hennar skulfu
ofurlítið. — Og auk þess hefi ég ekki ver-
ið vel frísk....... Fyrirgefðu þótt ég fái
mér einn snaps, taugar mínar eru ekki i
góðu lagi. Má ég ekki bjóða þér glas af
víni líka. Hún stóð upp og náði í glas og
hálfa flösku af vislcí út úr skáp og drakk
sjálf út úr einu glasi. Það var auðséð á
augum hennar að þetta var ekki fyrsta glas-
ið, sem hún liafði drukkið þetta kvöld.
— Viltu hragð líka? endurtólc liún, þegar
Inga svaraði ekki fyrri spurningunni.
— Nei, þökk fyrir. Hversvegna segir þú
mér ekki frá Erik? Þú hittir liann þó fyrir
vestan, og getur skilið hve mikið ég þrái
að frétta eitthvað af honum. Inga reyndi
ekki lengur að leyna hugarkvöl þeirri sem
hún leið.
—! Já, ég sá liann, og átti auðvitað að
bera þér kveðju frá honum.
— En leið honum vel? Var hann frísk-
ur? spurði Inga áköf og titraði af geðs-
hræringu. — Þú lilýtur að skilja áliyggjur
mínar. Eg hefi ekki fengið bréf frá honum
i þrjá mánuði. Hefir eitthvað komið fyrir
hann ?
Sylvía ansaði ekki. Hún var náföl með
samanbitnar varir, svo yppti hún öxlum og
fór að ganga um gólf með glasið milli hand
anna, og Inga beið alltaf svarsins.
— Hversvegna hefir þú ekki heimsótt
mig. Hversvegna liefi ég engar fréttir feng-
ið af Erik? sagði Inga með skjálfandi rödd.
— Einhver ástæða hlýtur að vera fyrir því.