Fálkinn - 19.07.1946, Side 9

F Á L K I N N
9
var það sem hún sagði jafn töfr-
andi, og Beatrice tók eftir að eigi
aðeins Ted heldur einnig Jack settu
á sig hvert einasta orð sem hún
sagði. Marion spurði Ted hvers-
vegna hann reyndi aldrei að semja
leikrit.
„Hefir þér aldrei dottið í hug að
skáldsagan þín, „Lögmál náttúrunn-
ar“, er ágætlega vel fallin fyrir leik-
svið?“
Ted Taylor fikraði liugsandi við
vínglasið. Hann hafði lengi langað
til að gera leikrit úr þessari skáld-
sögu. „En ég kann ekki tæknina,“
sagði hann.
Marion svaraði þessu engu um
sinn. En þegar þau Ted og hún
súlu i sófanum á eftir, en Beatric
og Jack voru að dansa við útvarps-
tónlistina, sagði hún:
„Yrði það ekki góð hugmynd, að
við ynnum saman, Ted? Eg held
áreiðanlega að við gætum gert mik-
ið úr þessari skáldsögu saman.“
Ted hafði undir niðri vonað, að
Marion kæmi með þessa uppá'-
stungu, og tók henni með hrifningu.
„Við skulum koma og líta á þetta
undir eins,“ sagði hann ákafur.
„Bókin liggur inni í skrifstofunni
hjá mér.“
Marion stóð brosandi upp, og þau
fóru saman út að dyrunum.
„Ilvert eruð þið að fara?“ spurði
Beatrice forvitin.
„Við ætlum að tala saman um
leyndarmál,“ sagði Marion. „Dans-
ið þið bara áfram.“
Þegar dyrnar liöfðu lokast eftir
þeim sneri Beatrice sér að Jack.
„Hvað heldurðu að þau hafi ætlað?"
spurði hún.
„Hún hefir víst bara ætlað að
gera okkur greiða,“ sagði Jaclt. „Hún
er annars bæði lagleg og skemmti-
leg. Eg Iiefi aldrei séð manninn
þinn skemmta sér svona vel.“
Beatrice beit á vörina. „Þig talar
hún nú við eins og skólastrák,"
sagði hún ónotalega. „En hún er að
vísu eldri en þú.“
„Hún er ljómandi," sagði Jack
lirifinn. „Jafn mikilsverð mann-
eskja má vel fara með mig eins og
skólastrák.“
Marion komst að þeirri niður-
stöðu að því færi fjarri að Ted
væri jafn afbrýðissamur liarðstjóri
og konan hans vildi vera láta. Þvert
á móti var hann bæði nærgætinn
og hleypidómalaus. Og þegar hún
fullvissaði hann um, að ef hann
gæfi Beatrice óskorað frelsi, þá
mundi hún aldrei nota sér það,
g'erði hann þetta samstundis. Ilann
hætti alveg að mótmæla því að
Beatrice færi út með Jack. Marion
hafði fengið hann til að líta á þetta
sem saklaust gaman.
Þegar þau störfuðu saman var
Marion vön að borða miðdegisverð
hjá þeim, og Ted fór að stinga upp
á að Beatrice byði Jack að koma
um leið. .Beatrice var alltaf jafn
liissa á jsessu og henni fannst i
rauninni það ekki vera orðið nærri
eins gaman að hitta Jack núna,
þegar enginn hindraði l)að.
Hún tók eftir að Ted hafði ger-
breyst upp á síðkastið. Hann var í
miklu betra skapi og var ekki eins
strangur í dómum sínuin um æsk-
una og liann liafði áður verið. Hann
var líka miklu glaðværari og meira
gaman að tala við hann — eðlileg
afleiðing þess að hann hafði hitt
konu, sem skildi hann og kunni að
meta hann.
Marion var farin að hlakka meira
og meira til þeirra stunda er þau
Ted áttu að starfa saman og stund-
um spurði liún sjálfa sig hvort þetta
væri eingöngu vegna verkefnisins.
En þegar slíkt hvarflaði að lienni
þá vísaði hún því á bug. — — —
Leikritsgerðinni hraðaði drjúg-
um áfram, og brátt kom að því
að þau fóru að tala um livaða leik-
húsi skyldi boðið leikritið. Þau
höfðu átt tal við kunna leikkonu
og beðið hana að lesa það, og einn
daginn símaði hún og sagðist vera
fús til að leika aðalhlutverkið el'
leikritið yrði tekið til sýningar.
Hún bað Marion o.g Ted að eta með
sér miðdegisverð hjá henni, svo að
þau gætu talað um leikinn. Kvöld-
ið sem þau áttu að fara þangað
keypti Ted tvo leikhúsmiða handa
Beatrice og stakk upp á að hún
byði Jack með sér.
Beatrice starði á hann. „Áður
sagðir þú alltaf að það væri skömm
að því að ég færi út með Jack,“
sagði hún önug.
„Já, en ég er nú vaxinn upp úr
því,“ sagði Ted brosandi. „Svo er
Marion fyrir að þakka. Þú skilur
að þú verður að fara út og skemmta
þér í kvöld, þegar ég ætla út sjálf-
ur.“
Betrice varð stótrauð í framan.
„Þig langar kannske til að ég bjóði
Jack heirn i kvöld, úr þvi að ég hefi
svona einstakt tækifæri!!“ sagði hún
fokreið.
Ted var í öðrum hugleiðingurn
og heyrði ekki nema fyrri hlutann
af setningunni, og lionum datt ekki
i liug, að neitt sérstakt lægi bak
við orðin hjá Beatrice. Hann var
aðéins að hugsa um, að hún gæti
átt notalega kvöldstund, þegar hann
færi út að skemmta sér.
„Já, ef þér þykir það hentugra
geturðu vel gert það góða mín.“
sagði liann vingjarnlega.
Beatrice svaraði ekki. Hún hljóp
bgra út úr stofunni og skellti hurð-
inni á eftir sér.
Klukkan var rúmlega ellefu þegar
Ted og Marion komu aftur frá leik-
konunni, Florence Fortescue. Það
var ýmislegt smávegis, sem þau
höfðu komið sér saman um að
breyta, og þessvegna fóru þau heim
til Teds beina leið. Þegar þau gengu
gegnum forsalinn og inn í skrif-
stofuna staðnæmdist Ted allt í einu
og sagði forviða:
„Heyrðu, Beatrice!“
.Beatrice stóð og sneri bakinu að
arninum og horfði á þau. Hún var
náföl og liélt höndunum fyrir aft-
an bak, eins og hún væri að fela
eittlivað. Það var þrái og hræðsla
í senn, sem lesa mátti úr andliti
hennar.
„Þú hélst auðvitað að ég væri
ekki heima,“ sagði hún áköf. „Þér
hefði vist komið það best, er ekki
svo? Þú imyndar þér víst að þú
getir losnað við mig með því að
fleygja mér í faðminn á Jack. En
þér skjátlast illilega þar, Edward
sæll. Eg ætla mér ekki að fara út
með Jack framar. Það er allt búið
milli mín og hans.“
Ted liafði ósjálfrátt stigið skref
aftur á bak. Marion stóð kyrr og
horfði á Beatrice, með ofurlítið
bros um munninn.
„Standið þér ekki þarna og leikið
sfinx,“ sagði Beatrice hamslaus.
„Haldið þér að ég sjá ekki, að þér
eruð ástfangin af manninum min-
um? Fyrsta ástin og svo framvegis.
Jú, ég þakka — ég þekki það. Þér
hafið borið ú hann víurnar frá
fyrstu stundu. Og nú hafið þér stol-
ið honum frá mér.“
Ekkert getur gert manninn jafn
flónslegan innvortis og að hlusta á
konuna sína óskapast yfir því að
önnur kona sé áslfangin af honum.
Og þegar maður finnur sig fións-
legan verður hann óhjákvæmilega
reiður. Og það varð Ted. Nú varð
han í fyrsta skifti á æfinni veru-
lega reiður við Beatrice.
„Skammastu þín, í'iflið þitt!“ æpti
hann. „Skilurðu ekki að þetta er
gífurleg ákæra, sem þú berð fram
gegn Marion? Það varst þú, sem
sem hvattir mig mest tii að skrifa
leikritið, en ég kunni ekki tökin á
því. Marion hefir veitt mér ómet-
anlega aðstoð og svo fær hún þetta
þakklæti lijá þér. Eg lieimta að þú
biðjist afsökunar undir eins.“
Eitt augnablik starði Beatrice ráð-
þrota á mann sinn. Svo hrópaði
hún með grátstafinn í kverkunum:
„Vitanlega ver þú konuna, sem þú
eiskar!“ Og áður en nokkur vissi
fleygði hún einhverju í eldinn á
arninum. „Þarna liggur þetta dýr-
mæta leikrit ykkar!“ hrópaði hún
sigri hrósandi. „Gerið ])ið svo vei!
Nú verðið þið að finna ykkur aðra
átyllu til að vera saman!“ Svo rigs-
aði hún út.
Edward Taylor varð orðfall og
starði á lokaðar dyrnar. Svo rann
upp fyrir honum hvað hún hafði
gert og hann hljóp að eldinum. Log-
arnir höfðu eyðilagt nokkurn hluta
handritsins, en meiri hlutinn var
eftir. Hann rétti fram höndina ti 1
að bjarga þvi.
Marion stöðvaði l)ann. „Gerðu það
ekki!“ sagði hún.
Ted starði forviða á hana. „Sástu
ekki hvað það var, sem hún fleygði
í eldinn?" spurði hann og röddin
skalf af geðsliræringu. „Á öll vinnan
okkar að fara til ónýtis?"
Augu þeirra mættust. Marion var
miklu eldri en Beatrice. En hún
var fallega vaxin og hafði gáfulegl
andlit. Og hún las i augum Teds að
hann hafði uppgötvað að hún hafði
aðdráttarafl. Hún vissi að hún gat
unnið ást lians. En vísaði ])eirri
hugsun á bug.
„Þetta leikrit hefir færi þér mesta
sigur, sem þú getur krafist. Það
hefir gefið þér ást konunnar þinn-
ar. Nú tilbiður hún þig. Það er ó-
vissan sem veldur því. Mér reynd-
ist vel að gera hana afbrýðisama.
Meðan hún var viss um þig, kunni
hún ekki að meta þig.“
„Afbrýðissöm? Hversvegna skyldi
hún vera afbrýðisöm?“ Ted var
bara karlmaður og það kitlaði iié-
gómagirnd l)ans að Beatric væri af-
brýðisöm. Hann horfði bæði efandi
og sæll á Marion.
„Skilurðu ekki að ég l)efi duflað
við þig frú því fyrsta?“
„Nei, Marion, það vissi ég ekki,“
sagði hann blátt áfram, og' hún fékk
sting fyrir hjartað.
„Þú ert besti eiginmaðurinn i
veröldinni," sagði hún í gamni og
alvöru. „En nú gef ég þér síðasta
ráðið: Láttu konuna þína aldrei vita,
að þú hafir ekki verið hrifinn af
mér. Og vertu sæll!“
Sama kvöldið sat Marion við ar-
ininn heima hjá sér og lét sig
dreyma. Hún hugsaði um hve beisk-
lega og kaldrifjað hún hafði alltaf
skrifað um l)jónabandið, og þennan
litla leik, sem hún hafði leikið. Og
hún brosti er hún rifjaði upp setn-
inguna sína:
„Flónið eitt lætur samviskuna
komast upp ú milli sín og og gæf-
unnar.“
Orðin viidu ekki sleppa l)enni.
Hún stóð upp og kveikti sér í vindl-
ingi. Svo muldraði hún i barminn:
„Ef það er rétt, sem ég hefi skrifað,
er ég mesta flón, sem skapað hefir
verið."
SONUR GANDHIS í LONDON. Það
er ekki að sjá að þessi búsini maður
með kringlukinnarnar sé sonur mein-
lælamanfisins Gandhi. En þó er það
nú suo. Hann heitir Davades Gandhi
og er framkvæmdastjóri indverska
blaðsins Hindustan Times. Kom
hann nýtega til London til að ræða
við Attlee forsætisráðherra. Ilér
sésl hann með landa sinum á gangi
i Ilgde Park.
„VELKOMNIR, AÐGÆTNIR ÖKU
MENN! Til þess að auka örgggi á
almannafæri og draga úr umferða-
slysum hafa fíretar m. a. sett víðs-
vegar upp skilli eins og það, sem
sést hér á myndinni og er við flug-
völlinn i Hendon, við London. Þar
stendur: „Þetta er Hendon. Við
bjóðum aðgælna ökumenn vel-
komna.“