Fálkinn - 30.08.1946, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Brotni blævængurinn
Mazo de la Roche:
AÐ var eins og öldurnar
væru ákaflega forvitnar
um farþegana um borð á
Atlantshafsskipinu stóra. Þær
lyftu liöfði eins og þær væru að
gægjast til þeirra milli riml-
anna í horðstokknum. En far-
þegarnir virtust ekki skeyda
bárunum að sama skapi. Fólkið
sem lá í þægilegum strigastólum
á þilfarinu og livíldi sig eftir
hádegisverðinn, var að liugsa
um allt annað en gráar öldurn-
ár á sjónum. Það var annað
sem dró athygli þess. Til dæmis
hún frú Friedland, sem gekk
þarna með herra Wolfe.
Þá varð líf í fólkinu. Fx-á því
fyrsta daginn hafði forvitnin
heinst að þeim, þegar þau gengu
í hægðum sínum urn þilfarið,
hann með hreiðu lierðarnar, af-
ar hugfanginn af dömunni —
hún brosandi og hlustandi á
liann, og hafði ekki dökku aug-
un af andlitinu á honum.
Á hverjum degi var hún í
einhverri nýrri flik — nýjum
loðfeldi, nýjum skóm, nýjum
kjólum. Hún hlaut að hafa
feikna farangur með sér því að
allir þessir loðkragar og feldar
tóku mikið rúm. Hún liafði lang-
dýruslu farldefana um boi’ð. —
Ilá, ung, sviplaus stúlka var
með henni til föruneytis.
Þegar þessar tvær dömur og
Wolfe settust við horðið sitt á
máltíðum, heindust allra augu
þangað. A engu borði voru vín-
glösin jafn mörg. Engin var með
eins mikið af brilliöntum og
smai’ögðum utan á sér og frá
Friedland. Vín-þjónninn og
nokkrir fleiri voru að staðaldri
í námunda við horðið hennar,
og úrvalsréttir matsveinsins
voru jafnan boðnir lienni fyrst.
llún sáði þjórfénu lcringum sig.
Framlag hennar (il hljómsveit-
arinnar, eftir liljómleikana var
nærri því eins mikið og allra
Iiinna farþeganna lil sainans.
Það mátti líka greinilega sjá,
að það var fyrst og frernst fyrir
hana, sem hljómsveitin spilaði.
En að öðru levli sinnti hún
ekki öðru en Wolfe. Iiiin hafði
ráðið með sjálfri sér að hann
skildi verða siðasti elskhugi
hennar. Þetta var liennar „Ind-
ian summer", síðustu fjörhrot
ástríðna hennar. Hann var kom-
inn að fertugu, liún nær sex-
tugu en fimtugu.
Síðasta kvöldið um borð
höfðu yfirmennirnir á skipinu
liaft viðhúnað til að halda grímu-
dansleik, sem átti að taka fram
öllum þeim skemmtunum, sem
fólkið hafði haft á leiðinni.
Þetta kvöld var veðrið allt i
einu hlýtt og gott. Ilmandi golu
lagði um skipið frá Spánar-
strönd, og dró það ekki úr á-
nægjunni. Gluggarnir á dans-
salnum voru opnaðir upp á gátt,
og danslögin bárust með golunni
til Marokkostranda. Hringinn í
kring um dansgólfið hafði ver-
ið komið fyrir smáhorðum fyr-
ir þá, sem ekki voru dulbúnir
og handa fólki að hvíla sig við
milli dansanna og drekka
kampavín og i’eykja.
Frú Fi’iedland kom nokkuð
seint, til þess að vekja meiri
eftirtekt en ella, klædd dýi’indis
kvennabúrshjúpi, grænum og
skreyttum með silfri. Hún leit
vai’Iega og ói’ólega kringum sig
gegnum gullhreistraða slæðuna
sem hún har fyrir andlitinu,
það var þrái yfir augunum og
kringum munninn, en jafnframt
gráthænir um að dást nú að
sér. Wolfe kom við hliðina á
lienni, klæddur eins og ind-
verskur rajah, með vefjarhött
og glitrandi skartgripi. Hann
laut niður að henni og brosti.
Það var ekki hægt að kornast
hjá að taka eftir þeim, þegar
þau komu inn, húningar þeirra
voru ljómandi, og þeim var
tekið með dynjandi lófaklappi.
Frú Friedland bráðnaði við
þetta og varð fríari af sér en
áður, og þegar leið á kvöldið
og kætin fór vaxandi, vai’ð
glensfyllri og drakk kampavín
með fólki, sem hún hafði vai’la
séð áðui’, — hún dansaði meira
að segja við einn herrann.
Fimm manns sátu saman við
eitt hoi’ðið með glös sín og
vindlinga. Þetta var ungt fólk,
tvenn nýgift hjón, en sú fimmta
var systir annarar frúarinnar.
Hún var með glógult hár, fjólu-
hlá augu og alveg töfrandi
munn. Þegar frú Wolfe dansaði
framhjá, við Wolfe, mættusl
augu hennar og ungu stúlkunn-
ar í svip, og lienni brá dálítið
er hún sá að stúlkan var líka
í kvennahúrshjúpi, hvitum,
þunnum og léttum búningi sem
lagðist eins og ský um grann-
an líkama hennar.
Frú F. hafði oftsinnis tek-
ið eftir andliti þessarar ungu
stúlku. Það hafði elt liana með
aðdáandi eftirtekt þegar frúin
var að ganga um þilfarið. Hún
liafði séð það brosa yfir öxlina
á ungum manni hin danskvöld-
in. Hún hafði litið lauslega á
þetta andlit, rétt eins og maður
lítur á hlóm. En nú fannst
lienni það vera ógnandi. Hún
fékk sársaukakennd, alveg eins
og taugarnar í henni engdust
og titruðu, og þessi tilfinning
fékk framrás á þann liátt að
frúin varð ofsareið yfir því að
stúlkan skyldi hafa dirfst að
velja sér samskonar kjól og hún
sjálf, og yíir að hún skvldi
vera yngri og fallegri.
"piMLEGA kastaði unga stúlk-
an pappírsþveng i áttina til
Wolfe, sem var höfði liærri en
fjöldinn í kring. Hann hitti
vefjarhöttinn og rann svo niður
á beran hálsinn á honum. Fólk
hló og klappaði. Hún steig nú
skref fram og kastaði öðru til.
Hann hitti þau bæði, og þegar
þau dönsuðu áfram elti stúlkan
þau, hálf feimin en djörf í
aðra röndina og lét pappírs-
ræmum rigna yfir þau og snú-
ast utan um þau. Wolfe þrýsti
frú Friedland því fastar að sér
og sagði: „Hún vill að við skilj-
um aldrei framar!“
Frú Friedland brosti af unaði.
Öll reiði og fyrirlitning hvarf
eins og dögg fyrir sól. Ilún fann
lil óstjórnlegrar gleði, að hún
skyldi vekja svona mikla aðdá-
un. Hún fann hve fast liann
liélt utan um hana og hlustaði
á djúpan hlátur lians. Hún ósk-
aði með sjálfri sér að pappírs-
ræmurnar hefðu verið úr stáli.
Ræmurnar slitnuðu er aðrir
dönsuðu hjá og komu við þær.
Hljómsveitin þagnaði, og hann
fvlgdi henni að auðum stað og
settisl hjá lienni. Hún andvarp-
aði, sæl. Svo tók hún eftir að
hann hafði farið með liana
að næsta borði við þar sem
stúlkan sat. Hún leit snöggvasl
til lians og' sá að hann var að
liorfa ástúlkuna. Bros lék um
varirnar á lionum. Ný alda
ofsareiði reis í hug frú Fried-
land, taugar hennar titruðu.
Ilún lyfti blævængnum og faldi
andlitið hak við liann. Þetta
var sterkgrænn austurlenskur
hlævængur, með mjóum rifjum
úr fílabeini og lótusblómamynd-
ir grafnar á.
„Skemmtir þú þér? Ertu á-
nægð ?“
Hún liélt blævængnum að vör
unum og svaraði: „Já, en ég
er bara dálítið þreytt.“
Hann svaraði ekki. Horfði á
nýgiftu lijónin, sem gengu fram
lijá. Þau ætluðu að fara að
dansa.
Unga stúlkan sat ein eftir,
með hvíta liandleggina undir
gagnsæju híalíninu rétta fram
á horðið, og var að fitla við
kampavínsglas með asnnari
hendirini.
Wolfe, sem annars ekki var
vanur svo mikið sem að líta á
aðrar stúlkur, varð frá sér num-
inn. Hann sneri sér að frú
Friedland og' spurði:
„Er hún ekki töfrandi?“ sagði
Iiann.
Frú Friedland lét hlævæng-
inn síga niður á hnéð, og sýndi
hvíta hrosandi grímu. „Já,“
liún. „Eg hefi verið að taka eft-
ir henni líka.“
Kona og dætur Trygve Lie. — Trygve Lie, aðalritari hinna Sameiiiuðu
þjóða, sem hefir haft í mörgu að snúast í sumar, fór fyrir skömmu
til Noregs i sumarleyfi. Myndin er tekin af konu hans og clœtrum,
Mette og Guri að nafni, rétt eftir komu þeirra til Noregs.