Fálkinn - 30.08.1946, Blaðsíða 12

12
PÁLKINN
Övre Richter Frich: 16
Þöglu börnin frá Úral
III. hluti: Hetjan frá Tsjeluskin
En Sergej tapaði sér ekki. Með þvi að
beita allri sinni lægni og kunnáttu tólcst hon-
um að koma flugvélinni á réttan kjöl aftur,
og flutningurinn hætli við að bylta sér frek-
ar, en iá þar sem liann var kominn.
- Ónei, nei, hrópaði Andreas einfætti og
harði tréfætinum í gólfið. — Þetta tókst
ekki. Við höfum nú stúfað varningnum svo
vel, að hann lætur ekki þeyta sér þó að það
komi kviða.
Og svo lyfti liann svörtum vélamannsfingr
unum, eins og' hann væri að ógna einhverj-
itm ósýnilegum andstæðingi, sem mundi
liafa gefist upp eftir að fyrsta atlagan mis-
tókst.
En bardagaaðferð hvíta jötunsins var
greinileg: Hann hafði hugsað sér að spenna
greiparnar um óvin sinn og þrýsta honum
niður. Eins og glímumaður í rómverskri
glímu, sem náð hefir tvöföldu svírataki á
aridstæðingi sínum og þrýstir svo á af öll-
um kröftum.
En Norðri var gamall í tískunni og hafði
ekki gerl ráð fyrir þessum merkilega daufa
loga, sem sveipaði alla flugvélina. Hinn háli
málmur rann úr greipunum á honum eins
og áll. Hristi af sér haglélin og blauta snjó-
inn og í kjölfarinu sést móta fyrir fosforgul-
um bjarma. Alveg eins og skip, sem siglir
í maurildi á New Foundlandsmiðum.
— Þetta er tilkomumikil sjón, sagði Jer-
mak þurrlega og drakk úr kaffibollanum
sínum.... Ef stjörnuturninn í Leningrad
liefði getað séð okkur i þessari blöndu snjó-
drífu, hagls og þoku, mundu þeir liafa hald-
ið, að liér væri um að ræða nýja útgáfu af
Halleys halastjörnunni.
En hérna uppi í þessu gráa víti getum við
verið öruggir um að ekkert mannlegt auga
sér okkur, bætti liann við.
Það er övo oft talað um furðuflugvél-
ar, sagði Radevski hlæjandi.... Það gæti
átt við um okkur.
Alveg rétt, drengur minn, þegar öllu
er á botninn livolft er eitthvað kynlegt og
furðulegt við flug nútímans. Mannleg liugs-
un getur varla gripið þau undur, sem nú
gerast i loftinu. Náttúruöflin, sem fyrir tíu
árum léku sér að flugmönnunum og gerðu
útaf við þá, þykja ekki liættuleg nú á dög-
um. Við höfum lært að berjast við jötna
eins og fárviðrið, byljina — já og meira að
segja við eldingarnar. En það eru verri óvin-
ir til.
Ungi maðurinn leit forviða á gamla kenn-
arann sinn.
— Hverjir eru það? spurði hann.
Jermak svaraði ekki undir eins. Hann hjó
sterkum, gulum tönnunum í sauðarlæri og
lagði aftur augun af vellíðan. Svo tók hann
upp flösku með eplavíni, setti hana á munn-
inn og drakk upp úr lienni.
Látum okkur eta og drekka og vera
glaða, tautaði hann og henti tómu flöskunni
frá sér. . . . því að bráðum eigum við að
deyja. . . . Þú ert ungur maður, Radevski.
Kannske á lífið ennþá margt gott og fagurt
í fórum sínum handa þér. Því að heimurinn
er svo stór. En hvernig sem olckur farn-
ast, þá er það Rússland, sem við elskum
okkur tapað. Við verðum dæmdir sem flótta
menn, strokumenn munu þeir kalla okkur,
og liðhlaupa, þó að við gerum ekki annað
en að hlýða skipun. Vitru mennirnir í Ivreml
hafa þegar dæmt okkur. Þú spurðir hvaða
óvinir væru liættulegri en jötnar loftsins.
Jú,. .. . það eru mennirnir. Jæja, við leitum
okkur griðastaðar á sjálfum Norðurpólnum.
En armar Sovéts eru svo langir, að við er-
um jafnvel ekki öruggir þar. Útvarpið nær
til okkar hvar sem við erum. Engin hetju-
dáð getur hjargað okkur. Við hættum lífi
okkar til að lijálpa nauðstöddum löndum
okkar, en jafnvel þó að það takist sjáum við
okkar sæng uppreidda, og við fáum okkar
dóm þó að við komum lieim aftur eftir vel
rekið erindi. Hinn frægi múr Ljubjanka-
fangelsisins bíður okkar. Við hljótum sömu
örlögin og Tarjikov, Laski og Tjarnisjev.
— Þér er ekki alvara að......
— Jú, ég er sannfærður um það. Spurðu
vin þinn Sergej. Hveri. ig fór ekki með
Tim Jagirof. Ærlegasta og trúasta mann-
inn, sem land okkar hefir nokkurntíma
alið.
— En prófessorinn? spurði ungi maður-
iriri titrandi rödd.
Herrann veri með honum og okkur
öllum, sagði Jermak út í liött. Hvað veil
ég? Við erum allir þrælar, ofurseldir duttl-
ungum laganna. . . . En nú erum við frjáls-
ir menn, Leo Radevski, borgarar í hinu
dýra ríki loftsins. Engir njósnarar snuðra
kringum okkur núna. Við gerum skyldu
okkar. Við erum á leiðinni til liins ysta
hafs einverunnar. Eg' óttast ekkert þegar
Sergej situr við stýrið. Hugboð hans flytur
oss til hins stærsta af öllum æfintýrum..
Eg þekki piltinn — hann hefir blóð hinn-
ar miklu eyðimerkur í æðum sínum. Hann
er hingað kominn úr frumskógunum í
Úral, og er viss með að rata auðnir ísanna
líka. Þangað sem Nansen, Peary, Byrd og
Roald Amundsen liafa vísað veginn....
Berðu höfuðið hátt, drengur minn. Það
er enginn ástæða til að örvænta meðan
æfintýrið kallar á okkur.... Sjáðu, það
er farið að birta. Hvíti jötuninn hefir gef-
ist upp við árásina. Nú fáum við að sjá
hvað óvænt ísliafið liefir að hjóða.....
Jermak hafði aftur tekið hringfarann
sinn og laut fram til Sergej, sem hafði nú
lokað öllum leiðslunum, sem varið höfðu
flugvélina ísingu og snjó. Stundum var
eins og kippt væri i vængina en það var
enginn vafi á þvi, að storminum var að
linna. Loftið var ekki alveg heiðskírt enn-
þá, en við og við skein sólin á skógarhéruð-
in, sem þeir fóru yfir.
— Nú er komið mál til að hækka flugið
aftur, sagði gamli maðurinn. . . . Þetta hef-
ir verið hörð skorpa, og við hljótum að
vera komnir eittlivað af réttri leið. Við
stefnum nokkrum strikum austar, annars
eigum við á liættu að lenda yfir finnsku
1 a n d am ær u num.
Sergej hlýddi skipuninni
Það hefir gengið skrambi á oliubirgð-
irnar, sagði hann.... Ef við fáum fleiri
svona rumbur getur verið álitamál hvort
við komumst lil Rúðólfseyjar. Kannske við
getum fengið olíu í Murmansk?
Það nær ekki nokkurri átt! svaraði
Jermak ákafur. — Þvi að þá komumst við
ekki lengra. Við verðum að spara olíuna
eins og við getum. Ef nauðsyn her til verð-
um við að draga úr ferðinni. Loftvogin
spáir mildu veðri og bliðu. — Vindinn er
að lægja. Stormurinn liefir seinkað okkur
um einn eða tvo tíma og lirakið okkur af
leið. En það ætti ekki að vera erfitt að
finna leiðarmerki jafnvel án miðanna.
Ladogaskurðurinn ?
Já, vitanlega. En það er best að halda
sig sem lengst frá öllum nýju verksmiðj-
unum og námunum. Það er allt fullt af
slílcu þegar við nálgumst Ob. Á leið okk-
ar eru margar flugstöðvar, sem herinn relc-
ur, enginn veil nema skipanir hafi komið
þangað um að liafa gát á okkur, og ekki
þarf nema litla orustuflugvél með hríð-
skotabyssu lil þess að stöðva okkur og
neyða okkur til að lenda. Því að við erum
algerlega óvopnaðir. Það er að segja: við
höfum engin vopn nema á rostunga og
ísbirni.... Lítið þið á, nú birtir. . . .
— Blár himinn í norðaustri, sagði Radev-
ski, sem stóð i útsýnisturninum.
Jermak hnyklaði brúnirnar.
— Vindurinn er kominn á austan, sagði
Sergej.... stillings gola. Alls ekki meira
en 8-9 metrar.
Það er eins og í Paradís, tautaði gamli
maðurinn og veifaði hringfaranum sínum
óþolinmóður. Við verðum víst að liækka
okkur aftur. Við verðum að komast í 3000
metra liæð að minnsta kosti, til þess að
njóta sólarinnar. Og hraðinn?
Hann er 350 km. á klukkustund.
— Stefnan?
Norð-norðaustur.
Jermak mældi nú eitthvað á uppdrætt-
inum og leit svo á klukkuna.
Þegar við erum komnir upp í rétta
hæð, sagði hann, er hest að við breytum
stefnunni í hánorður. Þá getum við brugð-
ið okkur til „þúsund vatna landsins“, ef
í harðbakka slær. ... í heitasta helvíti,
livað er nú þetta?
Þeir heyrðu hvell af skoti. Og nokkur
hundruð metra undir sér sáu þeir mynd-
ast eittlivað, sem líktist hvítum bómullar-
linoðra.
Jermak greip kíkirinn sinn.
Þelta var frá einni af nýju loftvarna-
byssunum, sagði liann hitur. Alls ekki sem
verst, í þessari fjarlægð. .. . Ófétis sólskin-
ið. Þá sjáum við að símað hefir verið um
ferðalag okkar. Nú er ekki annars kostur
en að forða sér inn yfir Kyrjála og treysta