Fálkinn - 06.12.1946, Page 9

FÁLKINN
9
ég liafa kubbað af yður fingurinn.
— Hvernig viljið þér þá skýra
það, að fingurinn er blár?
— Þér rákuð fingurinn upp i
mig af svo mildu afli — ef ég
væri ekki kurteis maður þá mundi
ég segja af svo miklum hrottaskap
— að þér brutuð úr mér tönn.
Hérna er tönnin.
— En hversvegna er fingurinn
blár?
Nú verð ég reiður og segi:
— Herra Heurteaux fulltrúi, ég
veit ekki hvort þér hafið gyllinæð.
En ég geri ráð fyrir því. Og hún
er blá.
Allir fara að hlæja, nema vitan-
lega Aimé. Félagar hans hafa sagt
mér, að það sé ekki neitt leyndar-
mál að hann hafi gyllinæð.
En nú á að fara að athuga inni-
haldið í handtöskunni. Það er Cast-
ier sem opnar hana. Hann tekur
upp umslagið með sjö þúsund frönk
unum, nærfötin, snyrtigögnin, vasa-
bókina og ýms skjöl. Allt það hættu-
lega er horfiö, þarna er ekkert
grunsamleg't.
Castier verður forviða. „Ruffel
minntist á að þarna væri ýmislegt
fleira.“ Svo er Ruffel sóttur. Hann
verður enn meira hissa yfir hvarfi
rauðu minnisbókarinnar og yfir
þvi live vasabókin er orðin þunn.
— Þér munið víst að það var
minnisbók í töskunni, segir hann.
— Hún getur hafa verið þar, en
ég man það ekki. Eg var að hugsa
um alit annað.
— Jú, þér munið að ég opnaði
bókina og blaðaði í henni.
— Ónei, ekki man ég nú eftir
því.
—- Það er undarlegt. Þvi að þér
stóðuð við hliðina á mér. Hvar er
minnisbókin?
— Nú er mér nóg boðið, herra
minn. Er það ég, sem á að vita
hvar minnisbókin er? Mér fyrir mitt
leyti er fjandans sama um skræöuna.
—Þér hljótið að hafa séð mig
taka bókina upp og leggja hana
aftur ofan á dótið i töskunni.
Eg set upp minn allra fallegasta
sakleysissvip.
— Bíðið þér við .... jú, það er
alveg rétt, mig rámar í að þér haf-
ið stungið henni í vasann og' sagt
um leið: — Eg legg löghald á þessa
tösku.
— Hvað eruð þér að segja? hróp-
ar Ruffel sárreiður. — Þér ljúgið
þessu! Eg hefi ekki stungið neinu
á mig! Eg gerði ekki annað en aS
opna vasabókina, og þá var miklu
meira í henni en nú, og svo leit
ég i minnisbólcina og sá hvers efnis
hún var, en lagði svo allt á sinn
stað aftur. Bókin var full af allskon-
ar minnisgreinum og héimilsföngum
og þessum . setningum, sem þeir
hrópa í B. B. C. Hugsið yður nú
vel um!
— Það eina sem ég man var að
sex pakkar af sígarettum voru í
töskunni, og þeir eru þar elcki
lengur. Einhver hlýtur að liafa
hnuplað úr lienni.
Það voru ekki aðrir en lögreglu-
fulltrúarnir tveir og fimm lögreglu-
þjónar, sem höfðu aðgang að her-
berginu, sem taskan stóð í, og þess-
vegna átti ekki að vera erfitt aö
finna þann selca.
— Jæja, þetta er nóg í bili, tekur
Castier fram í. — Undirskrifið þér

fopr gpiiur
vv ® til pDis
Gull og silfur
er dýrmæt eign og vegleg gjöf. ' I
Úrval góðra gripa til minjagjafa: «>
Skartgripir úr gulli og silfri I!
Borðsilfur ! ►
Kristall frá Tjekkoslovakiu og Bretlandi
Sjónaukar ;;
Loftvogir ;;
Úr, merki Rolex
Jðn Slpmun^sson
Skortpripaverzlun ö
Laugaveg 8, Reykjavík. $
skrána um innihald töskunnar og
farið þér svo.
Eg heyrði aldrei framar minnst
á liandtöskuna og minnisbókina.
Síðar var ég fluttur í fangabúð-
irnar við Mauzac. Þegar fangaverð-
irnir urðu sérstaklega leiðinlegir tók
ég upp blaö og blýant. Þessir hlutir
voru harðbannaðir, en af þvi að
vörðunum hafði sést yfir þá þegar
ég var rannsakaður þá fékk ég
að halda þeim. Eg skrifaði nafn
eins af fangavörðunum og benti
á hann með fingrinum:
— Allt í lagi með yður. Þér verð-
ið hengdur!
Þegar ég hafði leikið þetta fjór-
um fimm sinnum kom Gros liðs-
foringi til mín.
— Þetta er alvarlegt mál, sagði
hann. — Mjög alvarlegt. Þér hafið
haft í hótunum við einn fangavörð-
inn.
— Hvernig getur yður dottið í
hug, sagði ég, — að vesæll fangi
eins og ég geti haft í hótunum?
Þetta eru engar hótanir. Það var
bara loforð.
Gros hugsaði sig um lengi, leit
á fangavöröinn og sagði:
— Loforð.. þá er þetta annað
mál!
Mér óx hugur við þetta og sendi
konunni minni lista um nöfnin á
fangavörðunum og bað hana um
að koma lionum til Espado og að
hann sæi um að listinn yrði lesinn
upp tiltekinn dag.
Eg fór til varðmannanna og sagði
þeim að þeir skyldu hlusta á breska
útvarpið þennan sama dag. Þá
mundu þeir lieyra mikilsvarðandi
uppljóstranir.
Varðmennirnir heyrðu nöfn sín
lesin upp og var þessum orðum
hnýtt aftan i: «,Þeir skulu standa
reikningsskil gerða sinna.“
Gros varð reiður. Hann hélt fyrst
að mér hefði tekist að lauma inn
í fangabúðirnar senditækinu, sem
ekki fannst lieima lijá mér. Nú
voru allar fangabúðirnar kannaðar
hátt og lágt, en vitanlega varð eng-
inn árangur að því. Eg var kvaddur
til lians, og krafðist hann þess að
ég segði til um hvar ég liafði falið
scnditækið.
— Þið finnið það aldrei, sagði
ég. — En ég ætlaði einmitt að fara
að gera boð fyrir yður til þess að
segja yður sorglega frétt. í morgun
höfum við fengið skeyti, sem segir
að Comité National Francaise hafi
haldið fund undir stjórn de Gaulle
hershöfðingja og að þar liafið þér
verið dæmdur til dauða.
Gros fékk taugaáfall.
Mér leiðist að húka í þessum
fangabúðum. Konan mín á að fara
að eignast níunda barnið sitt, og
mér þætti gaman að vera heima.
Eg sendi bréf bæði Ijóst og leynt
og bið fnálaflutningsmann minn að
skerast í málið. Hann svarar mér
því, að ef ég hefði til dæmis verið
þjófur, mundi það hafa verið hægð-
arleikur að fá mig lausan úr fang-
elsinu vegna heimilsástæðna minna,
en, nú sé ég sakaður um tilræði við
örygg'i ríkisins, inn á við og út á
við.
Þeg'ar konan mín kemur til mín
í heimsókn segi ég við hana, að
næsta skifti sem hún komi skuli
hún hafa með sér alla átta strák-
ana okkar (það sér á henni hvar
liinn níundi er). Þau koma, og me®
fjóra peyja á livora hlið geng ég
um herbúðirnar og lirópa:
— Travail! Famille! Patrie! Húrra
fyrir stefnu stjórnarinnar! Störfin
eru liindruð. Heimilislífið lagt í
rústir. Ættjörðin seld!
Eg vek þarna ógurlegt hneyksli,
með . góðri aðstoð hinna fanganna.
Það var einmitt það sem ég vildi.
Fréttin um þetta berst til stjórnar-
innar i Vichy, sem verður æf af
reiði.
Nokkrum dögum síðar fæ ég lieim
sókn. Það er Guth lögreglustjóri.
— Það gleður mig að fá að sjá
yöur, segi ég. — Eg þykist skilja
að verknaður minn hafi borið á-
vöxt. Eg endurtek liann á liverjum
föstudegi i heimsóknartimanum. Og
ég ætla að láta skíra níunda barnið
mitt liérna í fangabúðunum.
—- Við bönnum konu yðar að
koma hingað í fangabúðirnr fram-
ar, og þér fáið ekki að taka á móti
fleiri heimsóknum.
— Það liggur vegur hérna með-
fram fangabúðunum. Iíonan mín og
strákarnir munu ganga þennan veg
á hverjum fimmtudegi, en ég verð
á vakki innan við gaddavírsgirð-
inguna. Og þá verður þessi leik-
sýning enn fallegri.
Næsti fimmtudagur fer fram sam-
kvæmt áætlun. Þegar ég gef merki
fara allir strákarnir að væla hið
alkunna lag: Marechal, nous voila!
Gros sleþpir sér af bræði, liinir
fangarnir engjast sundur og saman
af hlátri og bændurnir úr nágrenn-
.inu þyrpast að fangabúðunum. Vic-
hy er á öðrum endanum.
Eg fæ bréf frá konunni minni
þess efnis að ég verði látinn laus
úr fangabúðunum um sinn gegn
20.000 franka tryggingu. Það fannst
mér of mikið og fæ tryggingarféð
lækkað niður í 10.000 franka. Og
þann 10. febrúar var ég látinn laus.

„UMIIYGGJA FYRIR HÖRUNDINU ...“
9 af hvcrjtim tíu filmsljórnum vitu aö litill, hressandi þvottur
með LUX handsúpu et- ákjósunleijastu umhijygjun fyrir hörund-
inu. Lálið þvi fcyuróarsápu lilmstjarnunna gera hörand yðar
mýkra og jafnara en nokknrntimu áður.
LDX TOILET S0AP
Notað a[ 0 filmstjörnum aj twcrjmn 10
X*1«TS 678-025