Fálkinn - 03.10.1947, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNGSW
U/&N&URNIR
Nylon er gerviefni
Nylon ér gerviefni eða „surro-
gat“ en hversvegna standa stúlkurn-
ar ]já í biðröð við búðardyrnar
lii þess að ná sér í nylon-sokka?
Blátt áfram vegna þess, að sumar
gervivörurnar eru orðnar svo goð-
ar að þær taka hinu venjulega,
gamla efni fram. Nylon er betra en
bæði bómull, ull og siiki. Úr skóg-
unuin í Svíþjóð er unnið allra
fallegasta Bembergssilki, mjólkinni
Net úr mjlon væri notandi!
úr kúnum má breyta í ull, eggja-
hvítuefnið úr sojabaununum má
spinna í garn, slori úr fiski má
breyta í ull, og þvi skyldi þá ekki
vera hægt að breyta kolum og kalki
í nylon-silkisokka?
Það eru hinir svonefndu Pe-Ce-
tægjur, sem mynda nylon. Þær eru
framleiddar með efnafræðilegum að-
ferðum, sem hér er ekki hægt að
lýsa. Úr þessum tægjum má vefa
og prjóna fatnað, sem er algerlega
vatnsheldur. Hann er jafn sterkur
hvort heldur hann er votur eða
þurr. Hann getur ekki brunnið og
ekki fúnað, og þolir vel sýrur og
önnur sterk efni. Nylon-sokkarnir
hafa alla þessa eiginleika. Er þá
nolckuð við því að segja þó að
stúlkurnar rífist um að ná í þá? En
nú skulum við minnast þess, að
nylon getur komið að gagni víðar.
Hug'sum okkur til dæmis hvernig
fiskimanninum ])ætti að eignast net
sem hefði alla þessa eiginleika! Það
getur orðið með tímanum. Það er
svo ótal margt annað en sokkar,
sem hægt cr að nota Pe-Ce-tægjurn-
ar í.
Vængjaðir vetrargestir
Á haustin flýja svo margir fugl-
arnir suður á bóginn, sein heim-
sækja okkur á vorin. „Lóan í fiokk-
um flýgur, fjarlægist vetrarból“ og
á sama liátt er með kríuna, spóann
og marga fleiri fugla. Því að vet-
urinn hjá okkur og á norðlægari
löndum yfirleitt, er of harður fyrir
flestar fuglategundir. En þeir gleyma
ekki að koma aftur að vorinu og
koma þá hérumbil alltaf um sama
leyti, alveg eins og þeir ættu al-
manak.
Það er mismunandi hvað far-
í ÚLFAKREPPU
13. „Þetta eru ekki úlfaspor," sagði
Tóti, „en taktu riffilinn!“ Villi mið-
aði og hleypti af - tvisvar sinnum,
og eitthvað dalt ofan úr írénu.
„Þetta var vel hitt,“ sagði Ted. „Þú
hittir þá báða, en hvað er þelta?
Tveir blárefir!" Villi sagði að það
væru augsjáanlega refirnir, sem úlf-
arnir hefðu verið á höttum eftir.
En Nancy? Gat Nancy verið up])i
í trénu líka? Þegar refir geta tekið
upp á því að klifra upp i tré af
hræðslu, er ekki ómögulegt að hund-
ar geti gert það líka.
14. Nancy var elcki í trénu og þcir
flýttu sér í tjaldstaðinn aftur. Und-
ir sleðanum lá Nancy og svaf. Hún
hafði legið þar allan tímann og
ekkert amað að henni. Úlfarnir
höfðu þá verið að elta tófur en
ekki hunda. Villi brosti: „Refabjór-
arnir tveir eru miklu meira virði
en hermelinuskinnin, og ég er viss
um að hún mamma verður glöð
þegar luin fær þá!“ Nokkrum dög-
um síðar komust Villi og Tóti til
mannabyggða, og það er óþarfi að
taka fram, að gleðin varð mikil
yfir blárefunum.
Skrítlur
Hversvegna að læra?
Þvi meira, sem þú lærir, því
meira veistu. Því meira, sem þú
veist því fleiru geturðu gleymt. Þvi
fleilu sem þú getur gleyml því meiru
gleymirðu. Því meiru sem þú gleym-
ir því minna veistu. Þvi þá að
vera að læra?
fuglarnir fara langt suður á haustin
og enn órannsakað að fullu. í mörg
ár hafa fuglar verið merktir til þess
að komast að því hvert þeir fara.
Margir fuglar, sem merklir eru á
íslandi koma fram i Irlandi, Orkn-
eyjum og Englandi, og í Danmörku
og Suður-Svíþjóð dveljast margir
fuglar vetrarlangt.
Þér verffið' aff taka upp strangt
mataræffi. Á morgnana: liolla af
sykurlaiisii tei og 3 stykki af hrökk-
LrauÖi, eina kótelettu og hund
Hund?
Já, hund til þess að éta kóte-
lettuna.
Maður settist að með bjúgnavagn
undir gaflinum á Útvegsbankanum,
og hafði mikla verslun og það var
farið að berast um Hafnarstrætið
að hann ætti orðið peninga. Villi
kunningi hans kom einu sinni til
hans og fór að tala utan að því hvort
hann vildi ekki lána sér 100 krónur.
Já, frú, viff höfum fundið hann
.... brún föt. . . . grá augu. . og
gengur undir nafninu Hannibal.
Ef ég vissi ekki betnr, gtvli maff-
ur haldiff, aff einhver liefffi komiff
hingaff áffur.
„Eg má það ekki, góði. Þegar ég
settist að hér varð það að sam-
komulagi við bankastjórnina, að ég
lánaði engum peninga, og að þeir
seldu ekki bjúgu.“