Fálkinn - 21.05.1948, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Thor Larsen:

|r—
Hættuleg
AÐ var bara tilviljun að „Argo“
kom til Luck Island. Stormur-
inn hafði hrakið skipið af leið, og
öllum létti þegar land sást fram-
undan einn morguninn. — Lítil eyja,
eins og vigtönn upp úr hafinu.
Norling skipstjóri lét akkerin falla
undir eins og hann hafði komið
skipinu inn á milli rifjanna. Hann
skoðaði landið í kíki — gróður-
sæll blettur með pálmum og' ban-
anatrjám og sæg af öðrum hitabelt-
isgróðri.
— Hvaða eyja skyldi þetta vera,
pabbi?
— Luck Island, lmgsa ég svaraði
skipstjórinn.
Stýrimaðurinn dáðist að föður
sinum, sem virtist þekkja livern
blett í Kyrrahafinu.
— Luck Island, já, hélt Norling
skipstjóri áfram. — Mig liefir alltaf
tangað til að sjá þá eyju. Hún læfir
verið kölluð draugaeyjan, því að
svo mörg sjómannalík hefir rekið
þar. Og mörg fley liafa lokið ævi
sinni við Luck Island. Eg hefi að
vísu ekki lieyrt að nokkur hafi far-
ið um þessar slóðir i mörg' ár, en
þegar ég var ungur gengu ótal sög-
ur um, að hér væri hægt að kaupa
perlur og kóralla, ef maður tiætti
sér i land. Eyjan er ekki stór, um
sex mílna löng og ein míla á breidd.
Nú gaf Norling allt í einu nýja
skipun — hann vildi sigla kring-
um eyjuna, og lét draga akkerin
upp. Það var aldrei of varlega far-
ið, eyjaskeggjarnir gátu verið við-
sjárgripir og það gat verið liættu-
legt að róa i land. í kíkinum sáu
þeir skipstjórinn og sonur hans að
fólkið hafði safnast saman niðri i
fjöru. Eintrjáningsbátarnir voru uppi
á þurru, og; skeggjarnir sýndu ekk-
ert snið á sér til að róa út að skip-
inu, eins og eyjaskeggjar oft gera,
til þess að versla við komumennina.
— Merkilegt, tautaði skipstjór-
inn. — Eg liefi aldrei séð innfædda
hér á Suðurhafseyjum haga sér
svona — livað skyldi eiginlega
ganga að þeim?
Robert greip i liandlegginn á föð-
ur sinum.
— Littu á þarna, iiabbi!
— Það eru skipbrotsmenn, sem
eru að gefa okkur merki, sagði skip-
stjórinn. — Þeir innfæddu vilja
náttúrlega ekki láta þá sleppa. Ro-
bert, einlivernveginn verðum við að
lijálpa þeim.
Nú var senl svarmerki frá ,,Argo“.
En svo tiðu tíu mínútur án þess að
nokkuð skeði, — en þá sáu þeir
nýtt merki, — bál sem þafði verið
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Altar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprenf
kveikt um hálfa mílu frá því fyrra.
Nær suðuroddanum. Og eftir nokkra
stund sáust fleiri bál — í beinni
línu frá hátindinum og til suður-
odda eyjunnar. En þeir innfæddu
stóðu grafkyrrir í fjörunni án þess
að hafast að.
— Ef þetta eru skipbrotsmenn þá
eru þeir ekki hvítir, þvi að annars
mundu þeir hafa gefið önnur merki.
Norling skipstjóri skipaði fyrir.
„Argo“ breytti stefnu og liélt á
fultri ferð á burt frá draugaeyjunni.
Nokkrum dögum síðar kom skip-
ið aftur upp að Luck Island. Það
liafði lent í ofsaveðri og nú lang-
aði Norting skipstjóra til að for-
vitnast méir um þennan hólma.
Þeir sáu enn frá skipinu að fjöldi
manns var í fjörunni. En nú voru
eintrjáningarnir settir á flot. Þeir
voru hlaðnir ávöxtum, hertum fiski
og öðru góðgæti.
Stýrimaðurinn kom auga á stærsta
eintrjáninginn, sem var skreyttur
blómum.
—- Þetta hlýtur að verá bátur
liöfðingjans, sagði hann.
Norting skipstjóri kinkaði kolli.
— Þetta er alveg eins og ég liélt.
Hann er livitur þessi höfðingi, og
það er kona með lionum.
Þeir feðgarnir störðu forvitnir á
livíta manninn og innfæddu konuna
i skrautiega bátnum, sem nátgaðist
„Argo“. Höfðinginn var eins og ljón,
þarna sem liann sát, með feiknamik-
ið ljóst hár og skegg — ímynd
valds og orku.
■—■ O hoi, skipstjóri! var lirópað
frá bátnum. Höfðinginn hafði stað-
ið upp í bátnum og veifaði til lians.
— O hoi, höfðingi! svaraði skip-
stjórinn á móti.
Eintrjáningurinn var nú kominn
að skipinu og þeir innfæddu bröltu
um borð í „Argo“. Höfðinginn sagði
eitthvað við þá, á undarlegu, syngj-
andi máli.
,-k Pabbi, liann cr með tréfót!
Nú fyrst sá skipstjórinn að þessi
státni maður var eins og sært
tjón, annar fóturinn var af fyrir of-
an liné og tréfótur i staðinn.
—- Gefið mér línu, skipstjóri!
lirópaði höfðinginn á merkilegri
norrænu. Og á næsta augnabliki
sveiflaði liann tréfætinum yfir borð-
stokkinn og stóð fyrir framan Norl-
ing.
— Velkominn til Luck Island,
skipstjóri, sagði liann brosandi og
tók í hönd skipsljóranum. •— Já,
það mátli ekki miklu muna lijá yð-
ur úni daginn .... ég ættaði bara
að aðvara yður, það er liættuleg
sigling hérna.
Hvíti liöfðinginn svipaðist um.
— Þetta er ljómandi skip, og veru-
lega gaman að vita almennilegt þil-
far undir fótunum á sér afturi-Eg
heiti Linder og er af sænslcum
ættum.
Norling skipstjóri hristi innilega
framrétta liendina. Svo kynnti hann
son sinn, stýrimanninn. — Inn-
fædda konan sat enn niðri i bátn-
um.
— Hún verður þar þangað til ég
kem, sagði Svíinn þnrrlega.
Þeir fóru niður í klefann og nú
var borið fram viskí og sódavatn.
Og svo töluðu þeir um allt milli
himins og jarðar, eins og farmenn
eru vanir að gera þegar þeir hitt-
ast fjarri heimaslóðunum.
■— Hve lengi tiafið þér dvalið
tiérna á eyjunni og hvernig í ó-
sköpunum .........?
■— Það er ekki furða þó að þér
spyrjið, skipstjóri. Látum okkur sjá,
•— það eru bráðum etlefu ár síðan.
Eg kom liingað til þess að kaupa
perlur, græða peninga. En svo
missti ég skipið mitt.
— Ellefu ár! Fyrr iná nú vera
.... En það hljóta að hafa komið
hingað skip allan þennan tíma, sem
hefðu getað flutt yður héðan?
Svíinn svaraði ekki, saup vel á
glasinu og reykti.
— Nú getið þér komið með okk-
ur, lierra Linder! sag'ði Robert
stýrimaður. Han liafði setið hjá föð-
ur sínum og horft á liinn hvíta
höfðingja með stakri aðdáun.
Já, vitanlega, sagði Norling
skipstjóri. — Komið þér með far-
angur yðar um borð, og þá skal
mér vera mikil ánægja að koma
yður á land á einhverjum betri
stað en þessum.
Svíinn j>at lengi og þagði. Ofan
af þilfarinu heyrðist hark og há-
reysti -— það voru þeir innfæddu,
að versla við skipsmennina á
„Argo“.
Allt í einu opnuðust dyrnar ....
og innfædda konan stóð í dyrunum!
Hún var drottningin. Fas hennar,
göngulag •—•. hvernig liinir innfæddu
viku úr vegi fyrir lienni ■— sýndi
það. Hún var gulljörp á hörund,
hárið kolsvart og í dökkbrúnum
augum liennar mátti tesa liinn
sama ótanula kraft, sem gerði Lind-
er svo tignarlegan. Ilún kom inn i
klefann og settist lijá Svíanum.
Hann leit til liennar og það var
htýja i augunum er hann brosti til
hennar.
— Þetta er Lila, konan mín, sagði
liann og tók um rennitegt mittið á
henni. Hvernig hann sagði orðið
,,konan“ sýndi að liann notaði orð-
ið í þeirri merkingu, sem livítir
menn leggja í orðið. Hún brosti til
lians og það skein í tivítar, sterkar
tennurnar.
— Er hún drottning á eyjunni?
spurði Robert forvitinn.
— Hún er allt, ég er bara sjó-
maður! Allir verða að lilýða skip-
unum liennar. — Eg þakka ykkur
fyrir að þið viljið flytja mig i menn-
inguna aftur, cn ........
Norling skipstjóri teit forviða á
Svíann.
— Ha, viljið þér ekki fara héðan?
Það kom einkennileg'ur gljái í
augun á SvíanUm. •— Nei, og þegar
leið
þér liafið tieyrt sögu mína skiljið
þér ef til vill .... Ilann saup aft-
ur á glasinu og tók svo til máls:
-— Eg liefi alltaf verið talsverður
ævintýramaður. Það var veðmál,
sem breytti mér úr skipstjóra á
eigin skútu í einfættan konung á
Luck Island. Þegar ég gerði veðmál-
ið hafði ég vitanlega ekki hugmynd
um livaða tromp forlögin höfðu í
bakhendinni lianda mér. Vinur
minn, Willy Burns, var skipstjóri á
perluveiðaraskipi. Luck Island er
rómað sem pertuveiðistöð. Þeir
sögðu að maður gæti grætt milljón
á stuttum tíma, ef .... nú jæja.
Willy spurði hversvegna ég færi
ekki til Luck Islands og græddi pen-
inga. Eg svaraði lionum því, að ef
ég tæki það i mig þá mundi ég
gera það. Við töluðum aftur og
fram um þctta og Willy spurði
livort ég væri hræddur við að sigla
til Luck Istand. — Þú þarft pen-
inga, sagði liann —- hversvegna
ferðu ekki og sækir perlur? Eg
itennti ekki að svara honum.
— Eg veðja fimni hundruðum
um að þú getur ekki tagst við Luck
Island og verstað við þá innfæddu
— náð í perlurnar án þess að
stranda á rifjunum, sagði Willy. Eg
liló og svaraði að ég tímdi ekki að
taka frá honum alla sparipening-
ana lians: — Jæja, sagði ég loksins.
— Eg ætla að hætta á það samt!
Einn fallegan sumardag sigldi ég
frá Ano Lovue Sound áleiðis til
Luck Island. Nóttina sem við vor-
um að koma upp að eyjunni horfði
ég á þennan friðsæla btett þarna
fram undan. Þetta var eins og æv-
intýri. Eg sagði við sjálfan mig, að
nú væri Witly búinn að tapa pening-
unum sínum. Og svo kastaði ég
akkerum.
Daginn eftir fór ég í land
til að svipast um. Eg var gersam-
tega töfraður af náttúrufegurðinni.
Þegar ég stóð i fjörunni og var að
liugsa mig um tivaða leið ég skyldi
fara brá mér lieldur en ekki i brún.
Rétt hjá mér lá 15 metra langur
hákarl. Og svo heyrði ég hræðilega
stunu, alveg eins og Iiún kæmi úr
undirheimum. Síðan heyrði ég fóta-
tak bak við mig. Og þar stóð hún.
Aðeins sextán ára en samt full-
þroska. Ljósbrúna hörundið og það
livernig hún liorfði á mig færði mér
heim sanninn um að hún væri livit
í aðra ætt.
•— Þú ert kominn á tivítra manna
skipi? spurði hún.
— Já, ég er kominn til að kaupa
perlur, eða liafa vöruskipti .......
Þú skalt fara héðan sem fljótast.
sagði hún aðvarandi og benti út á
hafið og grynningarnar.
•— Ekki fyrr en ég hefi keypt
altar pertur, sem til eru á eyjunni!
Hún varð ákafari, og það kom
teiftur í augun á henni.
— Farðu burt undir eins!
Eg liló og hallaði mér upp að
stóru tré. Reyndi að tala meira við