Fálkinn - 21.05.1948, Page 9

FÁLKINN.
9
þessa fallegu stúlku, og var að
hugsa um hve yndisleg kona þetta
gæti orðið, ef liægt væri að „temja“
liana.
Þá — allt í einu, stökk hún á
mig eins og pardusdýr, og áður en
ég vissi af hafði hún rekið sveðju
gegnuni handlegginn á mér og inn
í tréð, svo að ég var fastur. Það
voru djöflar á Luck Island, hafði
Willy sagt. Og þarna var einn
þeirra.
Tveimur dögum siðar kom ein-
trjáningur, lilaðinn innfæddu fóiki
út að skipinu. Konan ein kom upp
á skipiði
— Hvar er linífurinn þinn? spurði
ég, þvi að ég vildi lielst komast
lijá nýju tilræða.
-— Hefi eng'an, sagði liún og hrosti,
— ég kem í vinsamlegum erindum
núna. Var það sárt -— í handleggn-
um ?
Hún rétti fram höndina og ég
tók liana. Áður en ég vissi af hafði
lnin látið sex stórar perlur detta
í lófa minn. Eg rak upp stór augu
og titraði af gleði. Hún brosti. Sagð-
ist lieita Lila og vera dóttir liöfð-
ingjans. Meðan við stóðum þarna
og vorum að tala saman heyrðist
lirópað: Eldur!
— Líttu á, sjáðu hvernig brenn-
ur! hrópaði Lila. Eintrjáningurinn
stóð í björtu báli og logarnir sleiktu
byrðinginn á skipinu mínu. Eg sá
rautt og hrópaði til óhafnarinnar
að reyna að bjarga sér. Svo reyndi
ég að bjarga Lilu. En hún gerði
sér Jítið fyrir og steypti sér fyrir
borð.
-—í Hversvegna að flýta sér svona?
hrópaði ég reiðiff — Úr þvi að þú
kemur uin borð tit að heimsækja
mig finnst mér hæfilegra að þú
standir svolitið við!
Svo fleygði ég mér á eftir henni.
í kafi náði ég taki í hárið á henni.
Hún barðist um til að losa sig og
beit mig í liöndina. Við sukkum
bæði og nú hélt hún dauðalialdi um
mig með Iiöndum og fótum og hélt
mér eins og kolkrabbi. Eg skildi
að liún ætlaði að reyna að drekkja
mér. Mér fannst lungun i mér vera
að springa, en loks gat ég losað
mig og nú skaut mér upp. Eg dró
Lilu upp á þilfarið og þorði ekki
annað en binda hana við sigluna,
með hendurnar fyrir aftan bak.
Áhöfninni liafði tekist að slökkya
eldinn og ég sljakaði eintrjáningn-
um frá skipinu með hakanum og
lét hann brenna. Um stund stóð ég
og horfði á Lilu og tottaði pípu
mina. Hve hún var falleg! Fallegar
varirnar voru svo freistandi að ég
stakk pipunni i vasann og gekk til
liennar til að kyssa liana. Henni
gramdist það og eftir á fékk ég
samviskubit af þvi .......
Daginn eftir fór ég með tvo há-
seta mína í land til að versla. Eg
sá Lilu. Hún stóð við hlið föður
síns, liöfðingjans, og' lét sem liún
hefði aldrei séð mig. Verslunin gekk
vel. Lila kom til mín og lagði tvær
svartar perlur og handfylli af para-
dísfuglafjöðrum í lófa mér — og
fékk nokkra metra af sirsi í stað-
inn.
Við urðum meslu mátar. Hittumst
á hverju kvöldi, og I-ila kom alltaf
með nýja áyexti og ágætan mat
handa mér. Og vináttan efldist —
ég varð ástfanginn af henni. Eg
hafði ahlrei haldið að nokkur kona
gæti löfrað mann eins og hún mig.
Einn morguninn vaknaði ég við ilm
af nýjum blómum. Lila hafði ofið
dúk úr þeim og breytt yfir mig
meðan ég svaf. Þeir innfæddu hafa
það lag á að biðja sér maka. Aldrei
gleymi ég þeirri stund. Við liorfð-
umst í augu og ég fann að mikils-
verðasta augnablik ævi minnar var
komið. Eg þrýsti henni að mér og
bað hana að verða konan mín.
— Eg vil þig líka, svaraði hún,
— en .... ég verð að vera viss um
þig. Ætlarðu að lofa að fara aldrei
frá mér?
Eg svaraði henni ekki. Vagpaði
lienni bara í fanginu á mér. Æ, æ,
ekkert í veröldinni er eins og að
eignast konuna, sem maður elskar,
og hún elskar á móti! Og ég lofaði
að verða lijá lienni alla ævi. Lof-
aði að fara aldrei frá henni.
Við njöluðum saman og vorum
sæl. Eg starði á Ijósjarpt liörund
liennar, og sjnirði hana hvort faðir
hennar liefði verið sjómaður, sem
sigldi á skipi með hvítum vængjum.
—Já, sagði hún. Og meðan við
lágum í tunglsljósinu sagði hún mér
söguna af móður sinni. Eitt kvöld
hafði stórt skip komið, til að fá sér
vatn og vistir. Skipið lá þarna
nægilega lengi til þess að einn sjó-
mannanna fékk tækifæri til að kynn
ast konu liöfðingjans. Og svo átti
hún barn og það var Lila. Á hverj-
um morgni um sólaruppkomu fór
móðirin með barnið niður að sjó og
rendi augunum til liimins. Hún liélt
að með því móti gæti hún komið
boðum til sjómannsins um að barn-
ið væri fætt. Þegar barnið var eins
árs gat móðirin ekki afborið þrá
sína eftir sjómanninum lengur. Hún
óð út í sjóinn þar sem straumurinn
var mestur. — Hún sór þess dýr-
an eið, að enginn hvítur maður
skyldi koma í land í Luck Island
án þess að svipur hennar birtist og
gerði honum mein. Svo tók sjórinn
þessa ógæfusömu konu. — Um nótt
ina eftir skall á fárviðri, sem gerði
mikið tjón. Og þegar fólkið kom
niður að sjó morguninn eftir sá
það stóran hákarl á sundi i lóninu.
Það trúði því að þetta væri andi
dánu konunnar!
Lila fór með mig inn i þorpið og
fólkið var forvitið og virtist skilja
hvað á spýtunni hékk. Faðir hennar
tók kurteislega á móti mér og jiað
var farið með mig eins og liöfð-
ingja. Einn daginn vorum við á
gangi fyrir utan þorpið. Lila gekk
að pólmastofni, sem var alvaxinn
mosa og grasi. Hún sleil bót af
berkinum, og nú sá ég stóran fjár-
sjóð af perluin. í liolri trérótinni
voru ógrynni af undur fögrum perl-
um, sem hefir þurft heilan manns-
aldur til að safna! Næst á eftir því
að halda á Lilu í fanginu var þetta
ínesta töfrasjónin sem ég liafði séð.
Með þessum perlum liafði ég unnið
veðmálið við Willy — ég gat kéypt
alla véröldina fyrir þessar perlur!
En svo skall óveðrið á — alveg
upp úr þurru. Náttúruöflin hömuð-
ust með meiri ofsa en ég licfi nokk-
urntíma vitað dæmi til. Og eftir
tvær mínútur var ég tilbúinn. Eg
varð að komast um borð i skipið
lil þess að verja það. Eg só skipið
steypa stömpum eins og þegar hcst-
ur hleypur yfir garð — svo hrisst-
ist það allt og akkerisfestarnar
slitnuðu. Og með tárin í augunum
horfði ég á skipið reka upp á grynn
ingar. Mennirnir um borð gátu ekki
við neitt ráðið.
Eg skaut bátnum út, ekki gat ég
staðið þarna án þess að aðhafast-
neitt. Eftir augnablik hafði bátinn
hálffyllt af sjó. Lila reyndi að lialda
í mig, en ég sleit mig lausan. En
áður en ég gat séð við því liafði
hún tekið stóran slein og kastað
gegnum þunnan botninn á bátnum.
Eg varð reiðiir — ofsáreiður — og
barði til liénnar og liitti hana í
andlitið. Hljóp svo fjöruna til að
reyna að nó inér í eintrjáning.
Eg sá rautt, gleymdi öllu — vegna
skipsins míns. En ég gat ekki við
neitt ráðið og það sökk þarna fyrir
augunum á mér. -—• Stormurinn
æddi, mér fannst ég lieyra alla
draugana ó Luck Island hlæja að
mér. Einliver varð að líða fyrir
þetta og ég sneri mér liatursfullur
að Lilu. Hún liafði prettað mig,
tafið mig með ástarlotuni og
perlum svo að ég gleymdi öllu.
Eg hefði getað drepið hana þá stund-
ina, fannst mér — og stundum
er skammt milli liugrenninga og
framkvæmda.
Eg hljóp á eftir henni, óður af
reiði. Og hún varð hrædd. Þegar
hún sá að ég var örvita af reiði
hljóp hún út i sjóinn. En ég liafði
ekki hugsað mér að láta hana sleppa
þannig. Eg fór auðvitað á eftir
henni. Mér.stóð á sama um allt.
Eg vildi ná liefndum — hefndum
á konunni, sem ég elskaði. Og svo
synti ég eins og ég gat ó eltir henni,
vitstola ....
Þá fann ég allt í einu svíðandi
sársauka í öðrum fætinum, eins og
þúsund nálar væru rcknar á kaf í
hann. Sjórinn varð rauður. Hákarl-
inn — -j-! Fæti minum hafði verið
fórnað ■ til móður Lilu. Eh nú er
þessi illi andi ekki lil lengur, því
að Lila risti hákarlinn á kviðinn.
Eg Iiafði fallið í ómegin og raknaði
ekki við >fyrr en viku síðar í kofa
Lilu. Hún hjúkraði mér. Það var
liægri fóturinn, sem ég hafði misst
Og svo hefi ég nú ekki meira að
segja, sagði Svíinn og tæmdi glasið.
— Nú er ég konungur á eyjunni.
og Liía er clrottning mín.
— En — en —hvað varð af öll-
um perlunum? spurði Norling skip-
stjóri, sem hafði setið hljóður
meðan hann hlustáði á söguna.
—- Þær eru niðri á botni í lón-
inu! Yður dettur víst ékki i liug að
ég láti þær vera á glámbekk —
perlur þýða sama og' kaup og sala,
vöruviðskipti, prang, freistingar,
fjársvik — siðmenningu! Og við
leggjum áherslu á að lialda öllu
slíku sem lengst undan, hér á Luclc
Island. Þvi að þetta er sælasti og
besti bletturinn á jörðinni ....
Svíinn hafði staðið upp og eins
konan hans. Norling skipstjóri skildi
liann og tók fast i liöndina á hon-
um. Þeir óskuðu hvor öðrum allra
heilla.
— Ef þér liittið minn gamla
kunningja, Willy Burns, ])á heilsið
lionuin og segið að ég hafi tapað
veðniálinu. Eg ætla aldrei að stíga
fæti mínuní á skipsfjöl framar. Það
er livergi rúm fyrir einfættan skip-
stjóra. Verið þér sælir, skipstjóri!
— Verið þér sælir!
Skipstjórinn á ,,Argo“ létti akker-
um. Hann tók kikinn og starði
inn á ströndina, og sá að Lila hélt
utan um Svíann það var líkast
að hún væri dálítið hrædd um að
hann mundi freistast til að strjúka
með skipinu, sem var að leggja frá
landi.
*****
£ Nkrítlnr II
— Ökuskirteinið, — já, gerið þér
suu vel. En ég er viss um að þér
veltist um þegar þér sjáið hattinn,
sem ég er með á myndinni.
Þetta virðisl vera afar sjáld-
yieft tré.
I-
Hefirðu talað við nr. 37 um
hvaða handverk hann vil helst læra
meðan hann verður hérna?
— Já, hunn vill helst læra málm-
smiði oy vill fá þjöl oy meitil.
— Nú hefir dýralœknirinn verið
þarna innan i honuin i hálftima . .!