Fálkinn - 21.05.1948, Síða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 681
LáréLt, skýring:
1. Heimsk, 5. leiftri, 10. nit, 12.
hryllt, 13. stök, 14. framkoma, 10.
á litinn, 18. sléttu, 20. mann. 22.
blautu, 24. tímabil, 25. sár, 26.
hljóma, 28. liðinn, 29. tveir eins,
30. heita, 31, labbaði, 33. ónefndur,
34. bletti, 30. karidýr, 38. form, 39.
jjrautseigja, 40. undirstaða, 42. í lóf-
um, 45. vers, 48. fangamark, 50.
dans, 52. jjvo, 53. hólmi, 54. fugl,
56. dreifi, 57. stjórn, 58. fiskur, 59.
staðið við, 61. mikla, 63. ílát, 64.
bit, 66. skógardýr, 67, skip, 68.
fraus, 70. eldsneyti, 71. ofkæling,
72. manni.
Lóðrétt, skýring:
1. Allsráðandi, 2. skekkja, 3. arða,
4. fangamark, 6. hár, 7. helming, 8.
innýfli, 9. róta, 11. málæði, 13. loga,
14. pena, 15. innvols, 17. fyrirmæli,
19. gjörvöll, 20. áorka, 21. niður-
lagsorð, 23. slóttug, 25. bæli, 27.
ferðast, 30. ílát, 32. mölva, 34. ílát,
35. vatnsfall, 37. auð, 41. raðtala,
43. fugl, 44. feikn, 45. frásögn, 46.
livíldi, 47. hólma, 49. mökkur, 51.
breyta, 52. einungis, 53. bókstafur,
55. elskar, 58. forfeður, 60. þakkir,
62. hljóði, 63. brjóst, 65. mánuð, 67.
fantur, 69. tveir eins, 70 tónn.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 680
Lárétt, ráðning:
1. Brautar, 5. flokkur, 10. nál, 12.
krá, 13. gil, 14. stó. 16. flá, 18. róar,
20. hvali, 22. fley, 24. ösp, 25. óra,
26. ani, 28. lin, 29. S.A. 30. glóð,
31. raða, 33. R.D. 34. damp, 36. rass,
38. kíl, 39. ryk, 40. kát, 42. laka, 45.
ómur, 48. I.B. 50. róla, 52. æðir, 53.
B.A. 54. ljá, 56. fis, 57. tug, 58. man,
59. satt, 61. núpar, 63. bekk, 64.
tal, 66. Rán, 67. lön, 68. gát, 70. dúr,
71. njálgur, 72. hringja.
Lóðrétt, ráðning:
1. Bifröst, 2. unir, 3. tál, 4. al, 6.
L.K. 7. orf, 8. kálf, 9. rólyndi, 11.
áta, 13. gap, 14. svað, 15. ólar, 17.
áll, 19. ósa, 20. liróp, 21. inar, 23.
eir, 25. ólm, 27. iða, 30. galar, 32.
askur, 34. díl, 35. byl, 37. sár, 41.
tilsögn, 43. kóf, 44. alin, 45. óður,
46. mig, 47. vankaða, 49. bja, 51.
asúr, 52. ætan, 53. bak, 55. átt, 58.
mén, 60. tagl, 62. pár, 63. börn, 65
lág, 67. lúi, 69. T.U. 70. Dr.
vagni. I endanum lengst frá þeim var fjöl-
skylda, sem ætlaði alla leið til Toulouse.
1 miðjum vagninum sat skrítinn lílill prest-
ur, sem var að lesa mjög slitið eintak af
Horribles et époiwantebles feits et prouess-
es du trés rennomé Pantagruel eftir Ra-
belais. Hann var í kaflanum sem lieitir „L’-
Ile sonnante“, kafla, sem ýmsir þeirra sem
skortir trú og góðvild, liafa túlkað sem
árás á páfann í Róm. Hún sá að; Hoot sat
hreyfingarlaus og hélt á hlöðunum tveim-
ur, sem hann liafði keypt um leið og þau
hlupu inn á stöðina til að ná lestinni. Ann-
að blaðið var Le Courier de Brive og liitt
Le Nouveau Journal de Paris.
Hún spurði syfjulega: Stendur nokkuð
i Brive-hlaðinu um það, sem varðmaðurinn
á safninu sagði mér af morðinu þar?
Henni sýndist augnatillitið, sem liann
sendi henni var dálítið einkennilegt. Það
verkaði á hana eins og hellt hefði verið
yfir liana heilli fötu al' köidu vatni. Hann
sagði með semingi: — Þetta fer að vei'ða
dálítið skritið. I hlaðinu frá Brive stendur
ekki eitt einasta oi'ð, hvorki um morð né
að neitt annað hafi borið við i safninu þar
í gær.
-— Iloot, ég er saixnfærð um að varðixiað-
urinn sagði mér að í öllunx blöðunum — —.
Þú getur séð það sjálf.
Þetta var átta síða blað. En þar var ekki
ein lína um, að neitt liefði gei-st á safninu.
Hún lét hlaðið detta niður í fang séi*. Gegn-
uni óhreina rúðuna sá hún eins og í þoku
fjöllótt umlxverfið þjóta framlijá. Nú setti
að henni ótta. •— Eg skil ekkert í þessu.
Og í Parísarhlaðinu stendur heldur eklci
eitt einasta orð um Samuel, heillakarlinn.
Það get ég hetur skilið. Þeiixi er víst ekki að
skapi að hirta neitt unx nxálið, livort lieldur
lianxx er dauður eða ekki.
Cally sagði: — Þú verðxxr að tx*úa mér!
Eg sver þér að varðmaðurinn sagði að
þetta stæði í blöðunum. Eg heyrði hann
segja það. Og glerið í skápnum nxeð stein-
gervingunum var brolið. Hann sagði þetta.
Heldurðu að ég sé að Ijúga að þér, Hoot?
Fannstu nokkurntíma safnið í raun
og veru?
— Víst fór ég á safnið, sagði hún og
reiddist. — Það getur hugsast að frásögnin
af moi'ðinu sé í fyrstu útgáfunni, og að þeir
liafi tekið fréttina út i þéirri næstu. Kann-
ske------.
Hoot tók fast i höndina á henni. Hann
hallaði sér aftur á bak en Iiélt dauðalialdi
í liöndina. Það var rétt svo að hún gat
heyrt þegar hann livislaði, með höfuðið liall-
andi aftur: — Nú lxeld ég svei xnér að ég
sé fai'inn að sjá mei'kilega hluti líka.
— Hoot ég fullvissa þig um, að þetta er
ekki ímyndun fx*á nxinni hálfu. Hana fór að
verkja í hendina, þvi að hann kreisti hana
svo fast. Hann linaði á takinu, linaðist all-
ur og lagði fæturna upp á sætið andspænis
þeinx. Það var svo stutt á milli sætanna
að hann gat setið svona með bogin kné,
og huldu þeu nokkurnveginn andlitið á
lionum. Haxin sneri sér að henni og livísl-
aði: — Litli presturinn þarna — það getur
vel verið að mér skjátlist, en ég er fús til
að sverja að hann gei'ir allt sem liann get-
ur til að lieyra hvað við erum að tala um.
Cally hi'ökk við og fór að athuga pi'est-
inn. Hún gat ekki séð annað en kri.nglótt-
an, litlausan haus, sem laut yfir hókina.
Iloot sagðist ætla að fylgja henni til
Rocamadour eins og hann liefði lofað, en
að hann yrði að; fai'a aftur til Brive á
morgun. Hann vai'ð að ganga úr skugga
um hvort það væri satt, að maðurinn sem
verið hafði milliliður lxans, lxefði verið
drepinn. Hann áfelldist ekki Cally. En það
gerði allt svo mikiu erfiðara að hann vildi
ekki gera það. Hann neyddist beinlínis til
að efast um atluigunargáfu hennar. Hon-
unx fannst sárt að þui'fa að efast og hann
lxölvaði sjálfum sér fyrir það. Rólega og
blíðlega útskýrði hann fyrir henni, að hann
hefði fvrir löngu átt að liafa i liuga hvílík-
um áföllum hún hefði orðið fyrir. Meðan
hann var að tala hafði liann nánar gætur
á prestinunx, til að atliuga hvort hann
mundi héýra nokkuð.
Hún var ekki i vafa unx það að hún liefði
séð það, sem hún hélt að hún hefði séð. En
sanxt var liún nú farin að velta því fyrir
sér livort viðburðiniir liefðu gert hana ringl-
aða. Hún vildi lielst ekki trúa því, nei, hún
trúði þvi ekki. En máske liafði hún þrátt
fyi'ir allt haft hausavíxl á mynd eftir Hoot
og klessumynd, senx einliver annar lxefði
gert. Jæja, það var meira að segja ekki
ómögulegt að það liefði aðeins vex-ið ínxynd-
un hennar, að liún liefði séð kvikmynda-
trúðinn Didon og eineygða gestgjafann
Landoc á götunni i Brive. Það var liugs-
anlegt, en ekki var þar nieð sagt að hún
væri að vei'ða kolbrjáluð. En það var þetta,
sem lxún var orðin hrædd um, eftir það
senx lxún hafði upplifað síðustu dagana.
Öllum getur skjátlast. En hitt var útilokað
að hún hefði ekki lxeyrt varðnxanninn á
safninu segja lienni nákvæmlega og ítai'-
lega frá moi'ðinu fyrir framan sýninar-
skápinn, sem var fullur af steingefvingum
og þvílíku, er var ótrúlega margra þxxsund
ára gamalt. Hún hefði að vísu séð skakkl,
eftir að liún hafði misst gleraugun sín, en
jxað var alveg óviðkomandi því, sem liún
heyrði fullorðið fólk segja frá. Maður þarf
engin gleraugu til að heyra. Hún reyndi að
þröngva sér lil að finna nokkurnveginn
sennilega skýringu á því að blöðin í Bi'ive,
eða að minnsta kosti eintakið, sem hún
liafði keypt í flýti á stöðinni, sögðu ekki
með einu orði frá morðinu. Þvi að einhvér
skýring hlaut að vera á því -------—•.
Þau fói'U úr lestinni i Gramat. Það voru
fleiri, sem fóru þai', svo sem litli prestur-
inn, digra konan með hlóðlilaupnu kinn-
arnar og maðui'inn með tréfótinn, — senni-
lega var hann giftur þeirri hlóðhlaupnu,
eða svo var að minnsta kosti að sjá. Öll
þessi, og Callv og Hoot fóru inn i bifreið-