Fálkinn - 11.06.1948, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
MARGAItET PULSFORD:
GRIBALAHS
DG féll í ómegin. Það mun
hafa verið pabbi sem lagði
mig á legubekkinn. Mannna
segir: Nú lield ég að liún sé að
rakna við. En ég má það ekki,
ekki ennþá. Eg þori það ekki.
0, ég vex-ð að reyna að liggja
breyfingarlaus. Má ekki láta sjá
að ég bafi meðvitund.
— Það befir aldrei liðið yfir
bana fyrr, er það? segir pabbi,
og mamma svarar: — Nei,
aldrei.
— Eg læt bana verða beima
á morgun og bið lækninn
um að koma, segir mamma.
Hún hefir verið svo mikið á
ferð og flugi upp á síðkastið,
— hún befir ekki þolað það.
— Hún er svo ung. Það er
ekki nema eðlilegt að hana
langi til að skennnta sér. Og
þetta er allra geðslegasta fólk,
sem liún er mest með.
— 0, pabbi, þú ert alltaf svo
góður. Þú tekur alltaf svari
mínu.
-— En tvo—þi'já síðustu mán-
uðina virðist mér bún ekki hafa
verið með þessum bóp. Ekki
einu sinni þessuin geðslega
unga pilti, Ted.
Pabbi svarar ekki og mamma
strýkur mér um ennið. Eg verð
að opna augun.
— Líður þér betur, barnið
gotl? Fyrr má nú vera bvað bún
er angistarfull á svipinn.
— Já þakka þér fyrir.
Mér finnst vatnið svo kalt á
vörunum á mér. En allt er svo
óvirkilegt núna. Það eina raun-
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Iiitstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprenf
verulega er þessi hræðilega til-
bugsun i mér, kaldari en vatn
og kaldari en ís. Mamma segir:
— Þú getur ekkert farið núna
barnið mitt.
—Nei, ég beld það varla.
— Eg skal sima til Phyllis og
láta hana vita.
— Nei, gerðu það ekki. Gerðu
það ekki.
Eg spratt allt of fljótt upp,
sagði þetta alll of bvasst, svo
að liún skilur víst að ég ætla
ekki að bitta Phyllis. Eg má til
að hugsa, baga mér skynsam-
lega, nota vitið og eyða tor-
tryggninni úr augunum á henni.
— Hún er ekki heima núna
svo að það er þýðingarlaust að
síma. Við áttum að bittast við
kvikmyndahúsið. Við kvik-
myndahúsið, skilurðu, og bún
hefir farið þar inn.
Já, ég skil.
En tortryggnin bvarf ekki úr
augunum. Hana grunar sitt
hvað enn, en að svo stöddu veit
bún ekki neitt. Hún skal aldrei
fá að vita það. Það er líkast
og hálsinn á mér bólgni allur,
eins og kjóllinn sé að kyrkja
mig, en ég get ekki snert á þess-
um hlut ennþá, ekki ennþá.
— Lofðu mér að taka brjóst-
nálina þarna, þá áltu léttara
með að anda. Er bún ný? Eg
befi ekki séð hana áður!
Eg fékk bana lánaða bjá
stúlku á skrifstofunni. Nei,
taktu hana ekki.
Eg bandaði við bendinni á
lienni og nú er hún enn angist-
arfyllri. En ég get ekki látið
liana snerta á nælunni, ég get
það ekki. Á morgun ætla ég að
reyna að losna við hana með
einhverju móti, fleygja benni
einbversstaðar þar, sem enginn
getur séð bana framar. Dem-
antsbjartað! Mitt eigið bjarta
hatar ])etta bitt bjarta. Þau eru
svo lík, það er ástæðan —
köld og gráðug. En ég held að
þau bafi ekki verið lík áður
en ég bitti Ted í fyrsta skipti;
ekki fyrr en ég varð leið á bon-
um og öðrum í bópnum, eftir
að ég kynntist Rex.
Rex þýðir konungur, og það
er skemmtilegt, afar skemmti-
legt. Eg befði gaman af að
lilæja að því, hlæja, lilæja, en
það getur ekki orðið neinn al-
mennilegur hlátur. Eg get heyrt
þetla liræðilega bljóð, sem
mundi koma.
•— Louise, bætlu þessu! Hættu
þessu!
Mamma grípur um bendurn-
ar á mér og heldur um þær.
Ilennar bendur eru svo blýjar
og lifandi.
— Plvað gerði ég?
— Eg veil ekki livorl þú
varst að lilæja eða gráta, —
livað gengur eiginlega að þér,
væna mín?
Eg lít kringum mig en sé ekki
nema liana, pabbi er farinn lit.
Hún segir:
— Nei, pabbi er farinn til að
sleppa Timmy út. Við erum al-
einar. Gelurðu ekki sagt benni
mömmu þinni það? Ætli ég
geti ekki skilið það?
— Nei, ég befi ekkert að segja
frá. Það gengur ekkert að mér.
Eg skil ekkert í ]>ví að það
skyldi líða yfir mig — og allt
það.
Aldrei ætla ég að segja þér
það, möðir mín, og ég bið Guð
þess að þú fáir aldrei að vita
það, því að þú rnunt ekki geta
skilið það og þú getur aldrei
gleymt því. Eg skil það ekki
sjálf. Skil ekki hvernig þetta
gal komið fyrir.
Eg kynntist bonuin af tilvilj-
un, það var byrjunin. Mig lang—
aði til að kynnast bonum. Það
sópaði svo mikið af bonum, og
ég var á nýjum kjól og langaði
til að upplifa eitthvað nýtt.
Við fórum inn á Ritz til að
fá okkur glas, og ég bafði aldrei
komið þarna áður, eða á
neinn annan slað, sem eitthvað
líktist þessu. Fyrsta kastið var
ég óróleg, ég var á verði, en
það leið hjá, og þegar bann
spurði hvort ég vildi borða með
sér miðdegisverð þá símaði ég
heim og sagðist ætla að bitta
Pbyllis. Það var svo ótrúlega
auðvelt og liann sagði: Hverl
langar yður til að fara — þér
eigið alla borgina.
Hann gaf mér alla borgina,
og það kviknaði ljós í hjarta
mínu. í fyrsta skipti fann ég
að ég var kona, að menn girnt-
ust mig.
Við fórum á Berkeley, og
þetta var jafn fjarri veruleik-
anum eins og að leika í kvik-
mynd. Hann talaði um alla
þessa liluti, sem ég bafði að-
eins lesið um: Veðreiðarnar i
Ascot og Longcbamps; sam-
kvæmi á landssetrum bjá frægu
lólki, sem hann var kunnugur.
Mér fannst bann dásamlegur,
og mér fannst það nærri því
ótrúlegt, að ég skyldi sitja á
veitingaliúsi með öðrum eins
manni. Eg, sem vann á skrif—
stofu, og var með unglingum
sem bvergi komu og sem ekki
þekktu neitt. Eg fór að lilæja
að þeim undir eins þá, og ég
reyndi að gera mér i hugar-
lund bvernig svipurinn befði
orðið á Ted ef bann befði séð
mig núna, og bve klaufalegur
og vandræðalegur bann befði
verið, ef bann befði setið þar
sem Rex sat nú.
Já, svona byrjaði þetla, og
ég liélt að það mundi ekki vara
lengi. En það gerði það. Við
bittumst kvöldið eftir, og þá
sagði ég þeim heima, að ég ætl-
aði út með Cecily. Það var svo
auðvelt að ljúga og lialda áfram
að ljúga að fólki, sem þykir
vænt um mann.
Pabbi kemur inn í stofuna
aftur og undan augnalokunum
get ég séð að mamma hristir
böfuðið til bans til að biðja
bann um að liafa ekki bátt.
Hún heldur að ég sofi.
Það var verst að komast út
af við kunningjana. Þeir liéldu
áfram að spvrja og spyrja
hversvegna ég vildi ekki vera
með þeim áfram. Þau spurðu
svo þrotlaust — öll nema Ted.
Hann var þögull og virtist vera
særður og lífsleiður. Og bráð-
um bvarf liann og það þótti mér
vænt um. Þá varð auðveldara
að bitta Rex.
En ég varð ekki ástfangin af
honum. Eg vissi það vel með
sjálfri mér að ég mundi aldrei
verða það. Þótti mér það betra
eða verra? Verra, miklu verra,
og ég befi vitað það frá því
fyrsta. En ég hugsaði bara um