Fálkinn - 17.06.1949, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
MORÐIÐ í
WHYCLIFF
Jerryl benti á lága grein hjá líkinu.
Gleraugu hengu þar, og það glamp-
aði á þau i sólinni ......
hann sig upp úr glæpasálrannsókn-
unum á hverju sumri og dvaldist yfir
eina helgi í Whycliff Hall, þar sem
gamla frúin bjó nú ein sér.
Uppálialds-umtalsefni hennar voru
ættingjarnir, sem einmitt núna voru
gestir hennar, ásamt Jerryl og sem
vitanlega mundu, aS gamla konan
var yfir áttrætt og mjög rík.
Hún og Jerryl sátu inni í skrif-
stofunni eftir hádegisverSinn. LafSi
Whycliff hafSi langaS til aS tala
viS hann um gamla daga, en hitt
fólkiS var úti í garSi og fékk sér
hressingu. Þau höfSu talaS um sir
Whycliff heitinn, og ekkjan liafSi
aS visu ekki hlíft honum heldur,
vegna þess aS hann hafSi aS henn-
ar áliti hugsaS of mikiS um hesta,
viskí og tóbak, og síSan barst sam-
taliS aS ættingjunum.og áhuga þeirra
fyrir reitunum hennar.
— Og nú er ég þreytt! sagSi hún.
— Eg ætla út í garS aS fá mér miS-
degishvíld. KalliS þér á ungfrú
Brooks.
Jerryl gerSi þaS og ungfrú
Brooks kom. Hún var einkahjúkr-
unarkona frúarinnar, há vexti og
einbeitt aS sjá. Hún og Jerryl lijálp-
uSu lafSi Whycliff út í legustól í
garSinum um fimmtíu metra frá
flötinni þar sem blessaSir ættingj-
arnir liennar sátu og drukku svala-
drykki.
Hún tók bók af borSinu viS legu-
stólinn, tók sterk gleraugu úr slopp-
vasanum og svo benti hún Jerr-
yl og hjúkrunarkonunni aS hún vildi
vera ein. Þau fóru til „hrægamm-
anna“, sem sútu í hægindastólum
kringuin borS meS. drykkjarföngum.
Þar var Mary Notham, systur-
dóttir lafSi Whycliff og maSur henn
ar. ÞaS var gremjusvipur á and-
liti hennar og ástæSan til þess var
sú, aS hún hafði fjárhagsáhyggjur,
því aS maSurinn hennar, Edgar, sem
var feitur og rjóSur, var bæSi drykk
felldur og spilafífl.
Þar var Michael Whycliff og Muri-
el unnusta hans. Hann var dálitiS
unglingslegur og rennilega vaxinn,
þótt hann bæri samt meS sér aS
liann hafSi enga óbeit á ystisemd-
um heimsins. Hann var málaflutn-
ingsmaSur og skipti viS ýmsa yngri
borgara bæjarins og talsverSur hluti
af starfinu var fólginn í aS svalla
meS þeim. Muriel, sem var um
þritugt var læknir og hafSi ekki
viljaS láta af starfinu, því aS hún
þóttist ekki geta byggt á tekjum
Michaels. Þetta líkaSi lafSi Why-
cliff mjög illa. Hún bafSi andstyggS
á konum, sem unnu fyrir sér sjálfar.
Og loks var þaS Irwing Randsdale,
yngri bróSir frúarinnar. Hann var
um fertugt og meS sams konar arn-
araugu og beiskjubros um munninn
eins og systir hans.
ÞaS var molluslen í fólkinu vegna
sumarhitans, og Jerryl hlammaSi
sér niSur hjá því og varp öndinni
letilega, en ungfrú Brooks settist
dálítiS fjær meS prjónana sína.
— Jæja, er „Ljónína“ gamla farin
aS livíla sig? spurSi Michael og
glotti. Og ungfrú Brooks kinkaSi
kolli.
•— Ekki skil ég hvernig þér end-
ist til aS vera alltaf yfir henni ung-
frú Brooks, sagSi Edgar Notham og
saup djúpt af Viskíglasinu. - YSur
hlýtur aS létta þegar — hún hrekk-
ur upp af.
— Mér fellur vel aS hugsa um
farlama fólk, svaraSi hún. Þegar
lafSi Whycliff deyr ætla ég aS stofna
hjúkrunarheimili.
•— Já, svona er þaS meS okkur
lækna og hjúkrunarkonur, sagSi
Muriel hæSnislega. -— ViS göngflm
þyrnibraut sjálfsfórnarinnar. En þú
mátt ekki gleyma því, Milhael, aS
viS þurfum aS tala um dálitinn
hlut viS liana frænku?
— Nei, sagSi hann og andvarpaSi
um leiS og hann stóS upp. Kannske
þaS sé bcst aS gera atlögu aS henni
meSan hún hvilir sig, þá notar hún
kannske ekki klærnar eins mikiS.
Michael og Muriel hurfu aS lund-
inum, sem lafSi Whycliff sat í.
— Við liefSum þurft að tala við
hana lika, manstu? sagði Mary
Notham og leit til mannsins síns.
En fyrst þarf ág að tala svolítiS við
þig — undir fjögur augu.
— Jæja, sagði Edgar og stóð upp
og þau gengu saman lengra inn í
garðinn.
— Þeim er orðið mál að ná í
peningana hennar nú þegar, sagði
Irwing Ransdale með ógeSfelldum
þurrahlátri. En þeim þýðir lítiS að
reyna þa'S. Skelfing er heitt hérna,
tautaði hann svo. Eg held ég verði
að setjast inn í skrifstofuna og reyna
aS lesa dálitið. Hann staulaðist heim
að Imsinu.
Muriel og Michael komu til baka
rétt á eftir. Það var enginn ánægju-
svipur á þeim.
— Hana langar í glas af sítrónu-
safa, sagði Muriet við hjúkrunarkon-
una. En annars held ég að hún hafi
sofið þegar við fórum frá henni.
Það er mér sálfræðileg ráðgáta •—
Þetta fóllc sem á peninga, sagði liún
nepjulega við Jerryl, er ungfrú
Brooks fór til lafði Whýcliff með
glas og könnu meS ísvatni. Þó að
þvi sé ómögulegt að nota tiunda
lilutann af þeim meSan það lifir,
heldur ]iað í hvern skilding, eins og
hann væri þeirra síðasti.
— Einasti tilverurétturinn sem
svona fólk á er sá, að það deyr
einhvern tíma, svo að eignir þess
verða notaðar til einhvers sem þarf-
legt er, sagði Michael drungalega.
•— Og þetta þarflega — eruð það
þér? spurði Jerryl. Michae) leit
snöggl til hans, svo yppti hann öxl-
úm og svaraði með sama kesknis-
brosinu:
— Já, því ekki það? Eg mundi að
minsta kosti gera mér glaðan dag
fyrir peningana.
Hjúkrunarkonan kom aftur. —
Já, hún svaf, sagði lnin og settist
aftur og fór að prjóna.
— Pú-ú -— en það loft, tautaði
Michael. Ilún vekur gleði kringum
sig sú gamla, þaS verð ég að segja.
ÞaS er ekki aðeins hitinn sem hvil-
ir eins og farg hér yfir Whycliff
Hall. ÞaS er líka eins og — eins
og — —
— Eins og við værum öll að biða
eftir einhverju, bætti Murriel við,
og Michael kinkaði kolli.
— Það er ekki nema eðilegt, sagði
Jerryl og fann hvernig viskíið fjörg-
aði blóðiS. — Nokkrir erfingjar liafa
safnast samaji hjá frænku sinni •—
hún er gömul og vitanlega vonast
þeir allir, meira og minna sjálfrátt
eftir aS ......
Hann lauk ekki setningunni, því
að nú heycðist hávaði. Það var eins
og borSum væri velt og glös brotin.
EFTIR PALLE FÖNNS
ÞETTA eru eintómir hrægammar,
segi ég, — eintómir hrægammar.
Gamla konan liristi beinaberan
fingurinn framan i Jerryi Lescott
og var sjálf ekki ósvipuð hræ-
gönnnunum, sem hún var að tala
um. Mjótt höfuð, tindrandi augu og
eitilharka um munninn, hálsinn
mjór og skininn. Konan var lafði
Whycliff, og fólkið sem liún var að
tala um, voru ættingjar liennar.
Jerry Lescott liafði ekki miklar
mætur ú henni, en af tryggð við
manninn hennar heitinn, sem hafði
verið föðurlegur vinur lians, reif