Fálkinn - 24.06.1949, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
ÚT í OPINN
— Hann lieitir Reuben Sonnenschein og
hefir skrifstofu* i Norfolk Street, Strand.
— Gotl. Ef þér verðið Jiess var að gát sé
höfð á yður þá getum við hisl einlivers
slaðar þar nálægt. Farið á Park Lane-járn-
hrautarstöðina og kaupið farmiða til
Temple, en í staðinn laumast þér inn í vagn,
sem fer austur á bóginn, svo skyggjendurn-
ir missi sporið, ef einhverjir eru. Svo stíg-
ið þér af á næstu biðstöð og takið vagn
vestur á hóginíi til Temple. Þar stígið þér
af og fáið yður bíl til Strand Palace Hotel.
— Eg skal gera eins og þér segið, hr.
Sallust. Bestu þakkir — þúsund þakkir —-
fyrir að þér viljið hjálpa mér. Þér hafið
gefið mér nýja von, nýtt líf. Mér finnst ég
geta litið upp aftur, þrátt fyrir allt sem ég
hefi gert.
— Það er mitt að þakka, sagði Gregory
brosandi. — Yið hittumst þá á morgun,
Góða nólt!
Hann var varla kominn út um hliðið fyrr
en hann kallaði aftur lil Gyðingsins: —
þér verðið að gera svo vel að lána mér fyr-
ir vagni. Archer og kónarnir lians hirtu
alla peningana mína.
Þegar Gregory kom úl á veginn mundi
hann að hann hafði alveg gleyrnt að spyrja
livar hann var. Bíllinn sem hafði flutt hann
þarna út hafði ekið U])j) brekku, og þess
vegna hélt hann nú niður á móti, þangað
til hann hitti lögregluþjón, sem sagði hon-
um til vegar inn í borgina.
En honum tókst ekki að ná i leiguhíl.
Bílstæðin voru tóm og hann varð að ganga
nokkra kílómetra áður en hann næði í
vagn.
Klukkan var orðin fjögur að morgni er
hann kom heim, og nú fyrst fann hann hve
þreyttur hann var eftir þessa löngu hat-
römmu nótt. Honum fannst nærri því ótrú-
legt að ekki skyldu vera nema sjö tímar
síðan hann hafði ekið heim að húsi Tom
Archers í Kennington. Það hafði svo margt
gerst síðan. Tvívegis hafði hann verið á
heljarþröm. Þegar liann sá sig í speglin-
um sá hann hve tærður og þreyttur hann
var.
Nefið og efrivörin voru blóðstorkin eftir
höggið, sem annar af hnefaköppum Ar-
chers hafði gefið honum. Það var eins og
hann væri allur lurkum laminn. Úlnliður-
inn og ökklarnir voru rauðir og jirútnir eft-
ir böndin, fötin rifin og skítug. Hann skrif-
aði nokkur orð á blað lil konunnar sem sá
um húsið í íjarveru Rudds, og bað hana um
að vekja sig klukkan tíu. Svo fór liann i
bað og síðan í rúmið.
Morguninn eftir, klukkan tuttugu mínút-
ur yfir ellefu gekk hann jafn fínn og strok-
inn og liann álti vanda til inn í forsalinn á
Strand Palace Hotel og bað um kaffibolla.
DAUÐANN
Ilann hafði gát á dyrunum meðan hann var
að lesa blöðin.
Hálftími leið og klukkan varð tólf. Jacob
Rosenbaum hafði ekki sýnt sig enn. Gre-
gory beið ennþá í hálftíma.
En þá varð hann að fara. Honum var ó-
rótt. Datt í hug að heimsækja sir Pellinore,
cn hælti við. Hann hafði komið öllu í óefni
á ný og átli auk þess sök á dauða Archers.
Það kunni að vera að fráfall hans væri
ekki tjón fyrir landið, en liaiin hafði haft
upplýsingar sem hefðu getað verið mikils
virði og komið að notum.
Það eina sem Gregory hafði fengið að
vita var þetta: - Þér verðið að aðvara frú
Dubois. En hver var frú Dubois? Hún var
áreiðanlega ekki J)ýsk og sennilega ekki
ensk lieldur.
En jiegar Rosenbaum hafði sagl honum
ítarlega frá heimsóknum Graubers og um
Karl og um snuðrarann sem starfaði á
skrifstofu Rosenbaums, nmndi lögreglan
geta haft upp á öðruni þýskum leynisnáp-
um. Og þá gæti kannske tekist að ná í
Grauber í næsta ski])ti sem hann kæmi til
Englands. Gregory gá?li heimsótl sir Pelli-
r.ore þegar hann hefði komist yfir þær upp-
lýsingar. Best að fresta því j)angað til.
En hann varð að komast fyrir ástæðuna
til J)ess að Rosenhaum hafði ekki komið.
Hann símaði fyrst á skrifstofu Gyðingsins
og fékk það svar að hann hefði ekki komið
J)angað. Svo hringdi hann á skrifstofu mála-
flutningsmannsins og fékk sama svar. Ros-
enbaum hafði átt að vera þar klukkan hálf-
tólf en kom ekki. í simaskránni sá Gregory
að Rosenhaum átti heima í Maresfield Gard
ens í Hampstead, en hann J)orði ekki að
síma þangað.
Klukkan átta um kvöldið sat hann i hií'-
reið, á leið til Maresfield Gardens. Ilann
hafði afráðið að hnýsast um Rosenhaum.
í J)etta skipti var liann vel undirbúinn.
Hann hafði uppáhalds skammbyssuna sína
i bakvasanum. í hinum vösunum voru vasa-
ljós og mikið af lyklum. Ilann hafði stung-
ið kúbeini niður i buxnaskálina og hafði
læki til að skera rúður úr glugga án J)ess
að heyrðist. Hann var í gúmmískóm og al-
svartklæddur.
ITann rór út úr hifreiðinni fyrir neðan
hrekkuna og læddist hljóðlega upp að lnis-
inu og að bakdyrunum.
Hvergi sást ljós í húsinu. Gregory gægð-
ist á hvern gluggann eftir annan en gal
hvergi séð glætu fyrir innan gluggatjöldin.
Hann fór aftur að dyrunum, reyndi lykl-
ana sína og fann loks einn sem gekk að.
Hann opnaði afar gætilega litlu dyrnar í
steingarðinum og komst inn í garðinn bak
við húsið. Þar athugaði hann alla glugga
til að gá að Ijósi og komast að hvort nokk-
ur gluggi væri opinn. Það var árangurs-
Iaust og svo læddist Iiann að gluggaútskoti
einu. Þar var allt lokað lika.
Hann staldraði augnablik og hugsáði sig
um. Hann varð að ganga úr skugga um
hvað hafði komið fyrir Rosenbaum. Ef Gvð-
ingurinn var flúinn varð lögreglan að fá að
vita það, og ef eitthvað misjafnt hafði kom-
ið fyrir hann og liann var fangi i húsinu
eða kannske mvrtur, var óhjákvæmilegt
að liafast eifthvað að. Gregorv varð að gera
ráð fyrir iið Karl væri þarna. Hann var
óhræddur við að hitta liann í þetta sinn,
en hann varð að ná honum lifandi og helst
varð að láta hann ganga lausan um sinn.
Ef eitthvað kæmi fyrir Ivarl núna strax J)á
niundu J.cir aldrei ná í Grauber, en það var
liann sem þurfti að hremma.
Gregory varð lika að gera ráð fvrir að
J)jófabjöllur væru um alll húsið, sem mundu
hringja ef Iiann reyndi að laumast einhvers
staðar inn. Ef til vill var svona útbúnaður
i garðinum líka og hafði kannske gefið
hljóð frá sér. Það var ekki að Vita nema
Karl liefðj orðið var við að einhver var í
garðinum.
Gregory vai1 djarfúr en hann liætti sér
ekki að óþörfu. Það var tilhugsunin um
Gyðinginn, sem kom honum loks til að á-
kveða sig. Sennilega hafði Karl með ein-
hverju móti fengið grun um Rosenhaum
og hafði nú heitt hann ofbeldi. Gregory
gat ekki farið án J)ess að ganga úr skugga
um J)elta.
Hann tók kúbeinið, ýtli því inn i rifu með
fram gluggaumgerðinni og þrýsti úl á hlið.
Gluggakrókurinn lét undan og glugginn fór
upp og hátt ískur heyrðist i ryðguðum löm-
unum.
Gregory vissi að dauðinn gat beðið hans
fvrir innan gluggatjöldin, en hann tók
skammhyssuna og vatt sér innfyrir.
XXI. kap. Dauði og koss.
Hann þorði varla að draga andann. Svo
beygöi hann sig og lvfti J)ykku gluggatjahl-
inu varlega frá gólfinu. Aldimmt var í stof-
unni. En væri Karl i húsinu og heí'ði orðið
einhvers var, gal hann komið Ipegar minnsl
varði og kveikt. Þá mundi hann undir cins
finna Gregory bak við gluggatjaldið og
skjóta án l>ess að athuga hver J)að væri.
Gregory lagðist flatur á gólfið og skreið
undir gluggatjaídið inn á gólfið. Svo stóð
hann upp og hlustaði. En ekkert heyrðist.
Með skammbyssuna í hægri hendi og
viðbúna tök hann vasaljósið i vinstri hönd
og kveikti. Geislinn féll á Iiurð á ])ilinu
beint á móti. Gregory gekk varlega að dvr-
unmn og fikraði sig fram hjá stórum hús-
gögnum úr maliogni. Þetta var stór stofa.
Þegar hann kom að dyrunum stakk hann
Ijósinu í vasann og tók í húninn. Þrýsti
honum varlega niður og opnaði hurðina
þumlung fyrir þumlung. í anddyrinu var
heldur ekki ljós. Og sama dauðakyrrðin.
Ilann læddist fram í anddyriö og að stig-
anum. Hann sneri haki til veggjar og hrá
upp ljósinu og læddist á tánum að bóka-
stofudyrunum. Þar var líka dimmt. Þetta
var of snennna kvölds til þess að þeir Karl
og Rosenbaum gætu verið háttaðir. Ef J)eir
væru ekki i eldhúsinu mundi liúsið vera
mannlaust. Gregory opnaði dyrnar og ætl-