Fálkinn - 08.07.1949, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
ÚT í OPINN DAUÐANN
ci’uð líka ósínkur. Og það kann ég vel við.
En þá ....... sagði Gregory.
Af þverju eruð þér svona bráðlátur,
sagði hún. Við skulum aka um borgina dá-
litla stund.
Gregory lét bílstjórann vita, og liann var
auðsjáanlega vanur þess konar akstri á
þessum tíma sólarhringsins.
Næstu tuttugu mínúturnar reyndi liann
að fá kossinn hjá henni, en Collette notaði
rósirnar sem skjöld. Loks leiddist honura
þessi leilcur. Það var svo að sjá sem hann
fengi engan koss fvrsta kvöldið. Hann sagði
bilstjóranum að aka á staðinn, sem hann
hafði nefnt áður.
Hún hló er hún heyrði ]rað. — Þér ætlið
þá að aka mér heim. Og svo ætlið þér í
gistiliúsið vðar og láta vður dreyma um
mig. Það verður gaman!
— Mig dreymir vafalaust um yður. En
ég vikli óska að ég þyrfti ekki að fara
svona snemma að hátta. Þér eruð ekki
þreytt heldur?
Nei Gregoire, ég er ekki þreytt. •—
Og ég hefi ekki hugsað mér að hátta fyrr
en eftir nokkra klukkutíma.
Getum við ])á ekki verið saman áfram
og gert okkur eitthvað til skemmtunar?
En hvar? Við getum ekkert farið. Og
þér hafið heðið bílstjórann að aka heim
til mín.
Einmitt. Getum við ekki farið þangað?
Hvað lialdið þér að frúin segði?
— Eg get ekki séð að hún þurfi að fá
að vita það.
Það hugsa ég ekki heldur, nema þér
segið henni það.
Hvernig ætli mér að detta það í hug.
Jæja, þá förum við lieim, sagði liún.
Þér fáið að koma inn og reykja eina síg-
arettu.
Gregory borgaði bilinn og þau fóru inn
í lyftuna og upp í húð frú Dubois. Collette
tók lvkil úr töskunni og opnaði. Það var
dauft ljós í anddyrinu og dimmt í sjálfri
íhúðinni.
Við förum inn í dagstofuna, sagði
(iollette og fór inn í forsalinn án þess að
kveikja. Gregory lokaði á eftir sér og þau
stóðu augnablik í myrkri.
Allt í einu var kveikt og Gregory sá tvo
menn silja þarna í forsalnum. Annar var
með skammbyssu i liendinni. Collette speri
sér við þar sem hún stóð í dagstofudyr-
unum. Hún benti á Gregory og sagði óða-
mála:
— Messieurs, þarna er maðurinn sem
reyndi að stela skjölum frá Dubois. Eg er
sannfærð um að hann er njósnari!
XX//. kap. Undir lás.
Þegar Collette nefndi skjöl skildi Gregory
strax hvað hafði komið upp um hann. Það
var bannsettur skjalaskápurinn, sem liann
hafði ekki getað lokað almennilega. Collette
hlaut að liafa tekið eftir þessu áður en hún
l'ór út. Hún liafði séð að efstu skúffunni
var ekki ýtt alveg inn og ályktað af því
að Gregory héfði opnað hana. Það hefði
verið nóg til þess að henni skildist að lag-
legi Englendingurinn, sem bauð lienni i
miðdegisverð og sem þóttist vera svo ein-
mana, hafði alll aðra ástæðu til að vilja
kvnnast henni.
Meðan þau voru að borða hafði hún sagt
Gregorv að hún hefði verið hjá frú Dubois
í átián mánuði. Það var meiri en nógur
tími fvrir greinda stúlku til að sjá að frúin
var ekki venjulega vel stæð ekkja. Alls kon-
ar undarlegt fólk heimsótti hana og Colletle
hafði ef til vill fengið stöðuna vegna þess
að hún var varkár. Nú minntist hann þess
líka að hún hafði ekki minnst einu orði á
frú Dubois eða kunningja hennar, þó að
hún lúns vegar talaði mikið um sina fyrri
húsbændur. Collette þótti auðs'jáanlega vænt
um húsmóður sína og vildi vernda liana.
Gregory dáðist að henni fyrir hyggindin.
í stað þess að verða óð og uppvæg þegar
hún uppgötvaði að hann hafði átt við skatt-
holið, hafði hún ekki látið á neinu bera en
hugsað sér ráð til að taka hann. Eftir að
liafa étið ágætan mat hjá honum liafði hún
farið fram í fatageymsluna og símað lil
liessara manna og sagt þeim að bíða i íbúð-
inni. Eftir matinn hafði hún látið Gregorv
aka með sig um bæinn í tuttugu mínútur til
þess að mennirnir fengju nægan tima til að
komast í iiúsið á undan þeim.
En hverjir voru þessir menn? Gregory
lék mesta forvitni á að vita það. Voru þeir
félagar frú Dubois eða voru þeir lögreglu-
menn? Hvort heldur var þá var hann sjálf-
ur í mestu klípu. Væru þeir kommúnistar
þá mundu þeir varla laka gilda þá skýr-
ingu hans að hann væri kominn til að hitta
frú Dubois sem vinur. Og væru þeir úr lög-
reglunni þá var málið kannske ennþá verra.
Þá yrði liann kannske lokaður inni sem
hættulegur maður og yrði að lítillækka sig
og biðja sir Pellinore að bjarga sér úr fang-
elsinu.
Iiann var ekki lengi í vafa. Maðurinn
sem miðaði á hann skammbyssunni var
lítill og feitur, breiðleitur og með sakleysis-
leg, blá barnsaugu, hinn var yngri og dökk-
hærður. Sá digri hafði gát á Gregory með
skammbyssunni en sá yngri fór bak við
hann, rannsakaði vasa hans og tók af hon-
um skammbyssuna. Hann fór svo fimlega
að þessu að Gregory þurfti ekki að vera
í vafa. Hann var genginn í greipar frönsku
lögreglunni.
Digri maðurinn talaði til hans, hratt og
hjó orðin sundur. Herra minn. Eg er
Ribaud lögregluforingi frá Sureté Generale.
Mér hefir borist frétt úni að þér hafið gert
grunsamlega heimsókn hérna. Eg krefst
þess að þér komið á lögreglustöðina til yf-
irheyrslu. Hér er lögregluskirteini milt.
Gleður mig að kvnnast yður, herra
foringi, sagði Gregorv. En ég get clcki
hugsað mér að ég hafi aðhafst neitt ólög-
legl hér. Og það er ofar mínum skilningi
livað liefir komið ungfrúnni ti! að halda
að ég væri njósnari.
Þér komuð hingað til að spvrja eflir
frúnni, sagði (iollette. Tveimur tímum sið-
ar komið þér hér aftur, sögðuð mér frá því
hve þér væruð einmana í París og fenguð
mig til að fara úl með yður. Ivvöldin á ég
sjálf, og hvers vegna skyldi ég ekki gera það.
Eg gerði það líka, en meðan ég var að hafa
fataskipti notuðuð þér tækifærið til að
lmýsast í bréfasafn frúarinnar. Eg veit ekki
hvort þér hafið stolið nokkru þaðan, en
það getur vel verið að þér hafið gerl það.
Frúin hefir átt marga pólitiska óvini. Hún
er meira hötuð af nasistum en nokkur önn-
ur kona í F'rakklandi. Við getum ekki
sannað |>að, en bæði lögreglan og vinir
hennar álíta að ])ýskir njósnarar hafi ekið
á hana viljandi. Þér segist vera Eriglend-
ingur. Eg veit ekki hvort það er satl eða
ekki, en ég er viss um, að þér eruð útlend-
ingur, og jafn augljóst er hitt að þér reynd-
uð að koma yður í mjúkinn hjá mér lil
])ess að fá tækifæri til að snuðra hér i
íbúðinni. IIví skylduð þér gera það ef þér
væruð ekki óvinur frúarinnar? Eg endur-
tek það sem ég hefi sagt, að ég held að
þér séuð nasista-njósnari.
Colletle litla var gjörbreytl. Það brann
éldur úr augunum á henrii hatur, sem
hún reyndi ekki að leyna.
Cherie, yður skjátlast gersamlega,
sagði Gregory. — Lítið þér á, hérna er
enska vegahréfið mitt. Hann tók vegabréf-
ið úr vasanum og reyndi að sýna henni
]>að, árangurslaust.
— Vegahréf gela verið fölsuð. Þér fóruð
i hréfasafn frúarinnar. Ef þér viljið athuga
það, þá sjáið þér að skúffan stendur enn-
þá einn sentimetra fram úr. Eg þurrka af
hérna á hverjum degi, og ég get svarið að
skúffan var alveg inni í morgun. Og engir
aðrir en þér hafa komið hérna inn síðan
frúin fór.
Jæja, jæja. Forvitnin drap köttinn,
sagði Gregory góðlátlega. Eg þurfti að
drepa tímann meðan þér voruð að skipta
um kjóla. Og hvaða dauðasynd var það
þó að ég færi að fikta við skúl'fima? Það
var að vísh ekki rétt, en er það nægilegt
til þess að saka mig um að ég sé nasisla-
njósnari ?
Það er nóg til ])ess að við óskum að
þér komið á lögreglustöðiná, herra minn,
sagði Ribaud, sérstaklega þegar við líl-
um á hver á heima hérna. Hvað er i ])ess-
um böggli?
Tvær ka.mpavinsflöskur, sagði Gre-
gory og hló. — Eg hefði gert mér von um
að fá ungfrúna til þess að drekka úr þeim
með mér. Það mun vist líka eiga að vera
sönnun fyrir -— hm — sakleysi mínu?
Ribaud skildi sneiðina og brosti, en Col-
lette skemmti sér ekki.