Fálkinn - 11.11.1949, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
FtJ MEI-CHING flýtti sér upp
stigann i heimavistinni til að
sækja það sem eftir var af far-
angrinum. Hún varð að flýta
sér, annars yrði hún af lest-
inni og þá um leið af skipinu,
sem hún ættaði með heim til
Kína. ()g af þvi mundi þá leiða
að hún missti af háskólakenn-
arastöðunni i Changhai og að
margra ára nám yrði til ónýtis.
Og pabbi, mamma, hræður og
systur sem biðu hennar á hafn-
arbakkanum mundu taka sér
þetta nærri.
Henni fannst ckki vera lengra
en síðan í gær, sem liún gekk
upp þennan sama stiga í fyrsta
skipti, héll sér liálf skelkuð i
gljáborið handriðið, sem lá upp
að herberginu hennar. Og samt
voru fjögur ár síðan. Þá var
hún óreynd og feimin, en um
leið talsvert forvitin kínverja-
stelpa —- brennandi af áhuga
fyrir að læra allt sem hún gæti
:í Ameríku.
En í fyrstunni fannst henni
Amerika svo liræðilega annar-
leg. Hún gat ekki að þvi gert
að henni fannst hún bæði ein-
mana og ekki eiga heima í nýja
heiminum. Henni fannst svo ó-
viðfeldið og óþægilegt að ganga
í sniðlausa, síða kínverska kjól-
hólknum sínum, innan um hin-
ar stúlkurnar, sem voru i léttum
kjólum úr fisléttu efni, eða lið-
legum prjónapeysum og stutt-
pilsi. Og ekki kunni hún neitt
til þess að farða sig eins og
sumar stúlkurnar gerðu. Mat-
urinn var með alveg nýju lagi
og málið var nýtt. Jafnvel sólin
var öðruvísi en heima, fannst
lienni og loftið var annarlegt.
Það hafði verið seinlegt og erfitt
að venjast þessum nýju lifn-
aðarháttum, og verða Ameríku-
maður —• og samt að halda sér-
kennum sinum. Ilún var fjögur
ár að þessu, nákvæmlega sama
tímann og hún var að ná próf-
inu sínu.
Og nú átti hún að skilja við
Ameríku, fara heim til Kína,
einmitt þegar hún var farin að
verða eins og heima hjá sér.
Hún var komin upp stigann og
var móð og másandi þegar hún
kom inn í herbergið sitt — her-
bergið, sem hún hafði átt heima
i fjögur dýrmæt ár, sem hún
hafði lifað í og látið sig dreyma
um fagra og bjarta framtíð.
HENNI lá við að yfirbugast og
hún fór að gráta er hún svip-
aðist um i herberginu sínu. En
það var enginn tími til að vera
bljúgur. Hún varð að ná í lest-
ina. Hún varð að harka af sér.
Ilvar var ferðataskan hennar.
Brúna sútaða kálfskinnstaskan
stóð við rúmgaflinn. Hún greip
hana og skundaði til dyra. En
allt í einu var henni ómögulegt
að hafa stjórn á tilfinningum
sínum lengur, það var eins og
nístandi sársauki kæmi yfir
hiartað á henni. Taskan rann
úr hendinni á henni og lnin
stóð agndofa á miðju gólfinu,
en endurminningunum þyrmdi
yfir hana án þess að hún gæti
slöðvað þær.
Kannske var það snertingin
við gula liandfangið á töskunni
eða gyllta M-ið, fangamarkið,
sem liann hafði sett á töskuna.
Voldugur en ósýnilegur máttur
hrevf hana með sér og endur-
siieglaði fyrir henni daginn,
sem Jim keypti fyrstu gjöfina
handa henni, fyrsta afmælis-
daginn liennar í Bandaríkjun-
um.
Jim var bóndasonur frá Illin-
ois, hár, mátti heita magur, en
hafði smitandi bros, sem bug-
aði hana algerlega. Henni hafði
aldrei fundist neitt annarlegt
við hætti lians og venjur. Eklci
gat hún gert sér grein fyrir
hvers vegna það var. Eina skýr-
ingin var ef til vill sú, að milli
verulegra góðra vina er eng-
inn þröskuldur til — enda þótt
hann væri Ameríkumaður en
hún Kínverji.
Ilún mundi það svo greinilega
núna. Gat virkilega verið svona
langt síðan? Fyrsta afmælis-
daginn hennar i Ameríku bar
upp á laugardag, hún átti frí
og var laus og liðug allan dag-
inn. Jim var sá eini sem vissi
að þetta var afmælisdagurinn
hennar. En hún hjóst ekki við
að hann.mundi gera neitt fyrir
hana í tilefni af því, -— hún
þekkti hann ekki svo mikið.
Hann bjó í húsinu sem fjarst
var, i hinum enda skólahverf-
isins. Hún liafði ekki búist við
að svo nýr kunningi og svo
fjarlægur nágranni mundi muna
afmælisdaginn hennar.
ÞAÐ var ömurlegt að eiga að
vera alein á afmælisdaginn sinn,
án þess að nokkur einasta mann
eskja í veröldinni skipti sér af
manni. Skynsamlegasta ráðið
lil að evða deginum var að
hnipra sig í rúminu og reyna
að lesa í góðri bók til að drepa
tímann. En það var svo erfitt
að festa hugann við bókina. Hún
gat ómögulega stillt sig um að
vorkenna sjálfri sér, óskaði þess
meira að segja að hún hefði
aldrei gerst svo stórhuga að
ætla sér að læra allt sem hægt
væri að læra í Ameríku. Betra
hefði verið að halda sig heima,
i Kína.
Hún lá og snökkti i laumi
undir ábreiðunni þegar ein af
hinum skólastúlkunum kom
hlaúpandi upp til liennar og
sagði lienni að einhver vildi
tala við hana i símanum niðri
i setustofunni.
Mei gat ómögulega skilið hver
þetta gæti verið, sem símaði til
hennar. En hún flýtti sér upp
úr rúminu og fór í símann.
Til hamingju með daginn!
sagði lilý ungleg en karlmann-
leg rödd i símanum.
Ert það þú, Jim .... Guð
l)lessi þig, Jim. — - Hún gal
ekki sagt meira, - hún var
svo lirærð að hún fékk kökk
i hálsinn.
— Komdu með mér út, við
skulum borða saman, •— þá get-
urðu blessað mig persónulega,
sagði Jim. — Eg skal lofa þér
þvi að þetta skal verða veru-
lega skemmtilegur afmælisdag-
ur. , \
Þökk fyrir, Jim, — en . .
— Ekki neitt „en‘, sagði Jim.
Eg kem og sæki þig eftir hálf-
tíma.
Ilann fór með liana á sænsk-
an veitingastað. Þau átu af-
bragðs mat og hann fékk hana
til að drekka glas af rauðvini, en
það hafði hún aldrei bragðað
áður. Feimnin fór af henni og
hún varð ræðnari. Jim brosti
svo hlýlega til hennar og var
svo ræðinn að áður en liún vissi
af var hún farin að rökræða
við hann um Shelley og Keats,
Beethoven og Wagner. Henni leið
svo vel að hún steingleymdi
því að hún hefði nokkurn-
tíma verið einmana i Ameríku,
þessu ókunna landi.
Þegar þau liöfðu matast stakk
Jim upp á því að þau færu i
búðir og versluðu eitthvað. I
leðurvörubúð einni valdi hann
úr fallegustu ferðatöskuna, sem
lil var. — Mei, sagði hann al-
varlegui’,, þetta er afmælisgjöf-
in mín til þín.“
Hún var steinhissa. Átli hún
að taka við þessu? Hún strauk
fingrunum mjúkt um leðrið,
hált og gljáandi og um saumana
á liornunum. Hún opnaði tösk-
una. Þar voru þrjú hólf, nægi-
legt rúm fvrir fatnað og skjöl
og snvrtigögn.
•— Ó, Jim! sagði hún, hún
er svo í'alleg!
•— Líst þér vel á liana? Jim
var ánægður.
Hún liló. List mér? Eg
hefi aldrei átt neitt svona fallegl
á ævi minni.
Honum var ánægja að sjá
hana svona glaða.. •— Eg vona
að hún lcomi þér að gagni. Og
svo bætti liann við: ■-— Viltu
hafa faugamarkið þitt á henni?
Jú, þakka þér fvrir.
Jim rétli manninum fyrir
innan borðið töskuna. Þegar
hann kom aftur með hana var
komið stórt, logagyllt M undir
lásinn.
Eg bað hann um að setja
aðeins einn staf sagði Jim hugs-
andi og leit blíðuaugum til
hennar. Svo bætti hann við.
Kannske þú giftir þig einn góð-
an veðurdag og þá hreytist síð-
ari stafurinn hvort sem er.
Mei skildi ekki hvert hann
var að fara, en tók við gjöfinni
og þakkaði.
Ui)j) frá þessum degi höfðu
þau að öllum jafnaði verið sam-
an i frístundum sínum. Þau
lágu í fjörunni og böðuðu sig
í sól og sjó. Þau fóru á hljóm-
leika eða gengu langar göngur
upp i liæðirnar i kring og horfðu
á sólarlagið. Þau urðu góðir
vinir, nákomnir vinir. Þau
liöfðu engar áhyggjur en voru
gæfusöm og glöð. Svona hélt
þessu áfram fram til loka fjórða
ársins þegar prófið nálgaðist
hjá þeim Mei og Jim.
Það hafði alllaf verið ætlunin
að Mei færi aftur til Kína und-
ireins og hún liefði lokið prófi.
En henni fannst ómögulegt að
slíta sig frá Jim. Og auk þess
var hún farin að kunna svo vel
við sig í Ameríku og innan um
Amerikumenn, að hún gat ekki
hugsað sér að taka upp gömlu
lifnaðarhættina i Kína aftur.
Hvað átti hún að gera? Átti
liún að fara eða verða kyrr?
Ilún taldi fram það sem var
með og móti. Ilún hikaði, beið,
reiknaði. Þetta ákvörðunarleysi
lá þyngra á henni en prófið
hafði gert. Nótt eftir nótt hafði

Eg hefi afráðið -