Fálkinn - 26.05.1950, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Calgary færöi sig nær trylltum folanum .
MAÐURINN, HESTURINN o. STULKAN
ÞAÐ var sjaldgæft um þær mundir
að gestir kæmu í bæ til okkar
í Transvaal, svo að meðfram þess
vegna var Calgary boðinn hjartan-
'lega velkominn. En ekki ez/igöngu
þess vegna. Ein ástæðan var sú, að
hann kom eins og hann væri kall-
aður. Honum skaut upp einmitt þeg-
ar við vorum að temja nýjan hóp
af villistóði, sem pabbi hafði hrams-
að. Pabbi var alkunnur merakóng-
ur og tamningamaður og hafði nóg
að gera allan ársins hring. Og núna
var liann að temja hestahóp handa
lögreglunni. Þetta voru fimmtíu fol-
ar, svo að nóg var að hugsa, og
allir í önnum — hann, Valentine
og ég. Við tömdum folana. Valen-
tine var systir min og djarfari og
fimari reiðgikk hafði ég aldrei
vitað. Enda var hún fædd og upp-
alin innan um liesta alveg eins og
ég. Við höfðum noklcra snarpa og
óhrædda boys — innfædda basúta
— til að hjálpa okkur, og þeir voru
líka vanir liestum.
Við vorum að glíma við fallegan,
rauðan graðfola, þegar við heyrðum
rödd segja bak við okkur:
„Vantar ykkur hjálp, gott fólk?“
Það var sjaldgæft að heyra fram-
andi rödd á þessum slóðum og all-
ir litu við eins og eftir skipun.
Fyrir utan tröðina sat maður á
gráum hesti og horfði á okkur. Hann
renndi sér niður úr hnakknum og
kom að grindinni, batt hestinn við
staurinn og vatt sér yfir grindina.
Hann var hár og grannur og klæddur
eins og menn, sem ég hafði séð
myndir af i enskum vikublöðum —
buxurnar hólkvíðar um lærin en að-
skornar um hnén og há, brún reið-
stigvél. Sútaskinnsbelti og gljáandi
hringju um mittið. Og svo rjómalit
silkiskyrta og grár flókahattur.
„Eg heiti Calgary,“ sagði hann og
rétti pabba liöndina.
„McFee heiti ég,“ svaraði pabbi.
Og þetta eru Tim sonur minn og
Valentine dóttir min.“
Calgary kinkaði kolli til mín. Svo
tók liann ofan og heilsaði Valentine.
Hann var Ijósliærður eins og hún,
bláeygur og með fallegar tennur. Þeg
ar hann liló var eins og augun hyrfu
í brosfellingarnar kringum augun.
Þegar Calgary hafði heilsað okkur
fór hann að athuga þann rauða,
þar sem hann stóð og hringsnerist og
rykkti i tjóðurbandið. Hann var ólm
ur og styggur og reyndi með öllu
móti að losna. En pabbi liafði bund-
ið hann vel við sterkan hæl, svo að
hann komst ekkert.
„Fallegur foli,“ sagði maðurinn og
gekk til hans.
Þetta var cinn baldnasti foli sem
við höfðum nokkurn tíma átt við. ”
Þrevetringur sem aldrei hafði verið
bandaður og aldrei komið linakkur
á. Og eins og ég sagði neytti hann
allra bragða til að losna og jós og
prjónaði. Hann ólmaðist þangað til
hann var orðinn löðrandi i svita.
Það var lífshætta að koma nærri
honum, en Calgary gerði það samt.
Hann studdi hendinni á hrygginn á
honum og fór að gæla við hann:
„Duglegur foli .... fallegur hest-
ur ....“
Bæði ég og þau hin bjuggust við
að folinn mundi þá og þegar hlaupa
á gestinn, en hann gerði það ekki.
Hann hélt að vísu áfram að reyna
að losna og sparkaði og krafsaði.
En allt í einu gerðist dálitið skrítið:
Það var eins og titringur færi um
sveittan skrokkinn og svo stóð fol-
inn grafkyrr og starði á Calgary.
Calgary liorfðist í augu við liann
og hesturinn róaðist við að horfa
á hve maðurinn var rólegur. Eg hefi
aldrei séð því líkt.
Eg tók eftir að pabbi bað Valen-
tine að fara heim og segja mömrnu
að kominn væri gestur, og að þeir
mundu koma heim eftir dálitla stund
til að fá te. En Valentine tók ekki
eftir þvi. Hún stóð og starði á Calg-
ary og rauða folann, og furðan
skein úr liverjum andlitsdrætti. Hún
vissi ekki af öðru í veröldinni.
Og Valentine var sjáanlega ekki
sú eina, sem var annars hugar. Basút-
arnir góndu líka á þennan tamninga-
jöfur. En þó vildu þeir ekki trúa
þvi ennþá að gesturinn og sá rauði
væru orðnir vinir. Þeir þekktu ó-
temjurnar og vissu hve óútreiknan-
legar þær gátu verið. Og nú bjuggust
þeir við að folinn mundi þá og þegar
fara að óhemjast og bita og slá.
Calgary tók á makkanum á hest-
inum og strauk hægt eftir hryggn-
um.
„Þessu tekur hann ekki þegjandi
hugsaði ég með mér. En mér varð
ekki að þeirri spá. Hesturinn stóð
grafkyrr. Og Calgary færði sig fram
með folanum. Nú stóð hann við
hausinn á honum. Hann klóraði hon-
um bak við eyrað og strauk honum
um ennistoppinn. Og folinn lireyfði
sig ekki.
Við héldum niðri í okkur andan-
um og liorfðum á livernig hann
strauk folanum um makkann og aft-
ur eftir möninni á bakinu. Og nú
gerði hann það skritnasta sem við
höfðum séð: liann strauk hestinum
hægt niður hausinn og þegar hönd-
in var komin niður á nef gerði liann
einskonar trekt úr lófanum og blés
inn í nösina á honum.
Hesturinn kipptist við. Svo prjón-
aði hann og tvísteig um slund á
afturfótunum áður en hann tók niðri
með framfótunum aftur. Þetta end-
urtók sig nokkrum sinnum án þess
að Calgary sleppti hausnum á hon-
um. Við sáum að hann hélt aðeins
laust i múlinn og lét undan öllum
hreyfingum hestsins stóð og horfði
hann, sneri sér frá og steig nokkur
skref undan. Hesturinn stóð og horfði
á hann án þess að hreyfa sig. Hann
liefði auðveldlega getað hoggið tönn-
unum í handlegginn á honum og
troðið liann undir framfótunum. En
hann stóð kyrr og bar hausinn hátt.
Calgary sneri að honum aftur og
klappaði honum á hálsinn. Svo kom
Iiann til okkar.
„Eg hefi átt við hesta alla mina
ævi,“ sagði pabbi, „en aldrei hefi
séð neitt þessu likt.“
„Þetta er sigaunabragð,“ svaraði
Calgary, eins og það væri fullnægj-
andi skýring.
„Farðu nú og beiddu um te, Valen-
tine,“ sagði pabbi.
Valentine mændi á Calgary. Svo
sneri hún frá og gelck heim að hús-
inu, bein og liðug eins og zulu-
stelpa.
„Ef yður vantar hjálp get ég vel
verið hér i nokkra daga.“ sagði
Calgary.
„Hvað viljið þér fá fyrir það?“
spurði pabbi.
Calgary horfði á hann, dálitið for-
viða. —- „Nú peninga eigið þér við?“
Hann hló. „Eg vil ekki neitt kaup
fyrir að gera yður þennan greiða
eins og þér skiljið. Eg hefi gaman
af liestum. Og ekki síst að temja þá
og ríða' þá til,“
„Eg hefi fimmtiu liesta sem þarf að
temja og riða til fyrir landamæra-
lögregluna." sagði pabbi. „Og þessu
liggur á.“
„Lögreglunni liggur alltaf á,“ sagði
Calgary og brosti. „Mér er sagt að
þeir hafi aukið varðgæsluna liérna.“
„Já, við erum svo nálægt landa-
mærunum. Og þeir segja að mikið
hafi kveðið að vopnasmyglun upp á
síðkastið.“
„Og gripasmyglun líka,“sagði Calg-
ary. „En lieyrið þér mig, mr. Mc-
Fee. Nú ætla ég að gera tillögu. Eg
hjálpa yður að temja folana og fæ
mat og húsnæði fyrir, og svo má ég
velja mér liest úr hópnum þegar ég
hefi tamið þá?“
Því vil ég ganga að,“ sagði pabbi.
„En sannast að segja finnst mér það
léleg borgun.“