Fálkinn - 26.05.1950, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Húsið og bifreiðina eigum við skuldlaust,
en minna í bankanum -— aðeins fáein
bundruð —, og svo auðvitað skuldabréfin
okkar. Rúmlega þrjú þúsund i skuldabréf-
um. Það er ekki svo lítið. Taktu það sem
þú vilt, Jane. Ef þér er sama, þá vil ég
það heldur en þurfa að borga — meðlag.
Eg meina að ég hefi ekki svo há laun núna
að ég geti, þú skilur, séð fyrir —“
„— konu og fyrri konu,“ bætti Jane við.
,,Yertu rólegur, Ted. Eg vil ekkert — í
sannleika sagt ekkert. Þú veist, að ég hefi
peningana, sem mamma lét mér eftir. Það
ev nóg til að lifa af. Og salt að segja gæti
ég ekki liugsað mér að taka neitt af þér
núna. Eg vona, að þú skiljir, að það er ekki
af neinum kala lil neins. Eg er ekki reið
úl í nokkurn. Eg kæri mig bara ekki um
nokkuð frá þér. Best að skilja hreinlega að
skiptum, finnst þér ekki?“
Ted starði á hana, vantrúaður og undar-
lega harðneskjulegur og ákveðinn. En brátt
mýktist svipurinn. Hinar livössu línur bogn-
uðu. Ted beygði af. Ilann var sami litli
drengurinn og í gamla daga. Jane glúpn-
aði, þegar hún sá geðshræringu hans.
Hann liafði liugsað þetta svo vandlega.
ííann var ákveðinn í að ganga gegnum
þetta, hvað sem það kostaði. En nú var
liann reikull í ráði og deigur, er kostnað-
urinn ætlaði að verða miklu minni en hann
hafði reiknað með. IJann var farinn að velta
því fyrir sér, hvort hann hefði tekið rétta
stefnu.
Jane brá fljótt aftur af braut viðkvæmn-
innar og setli upp festusvip. „Finnst þér
það ekki best, Ted? Skilja hreinlega?“
„Jú,“ sagði liann þungur á brá og sneri
sér frá henni. „Skilja hreinlega. Allt í lagi,
Jane.“
Og þá -r- þá fyrst, mundi liann, að liann
þurfti að segja meira. Hann sneri baki að
l.enni og röddin var undarlega óstyrk:
„Mér þvkir þetta leitt, Jane, mjög leitt. Það
er ekki svo að skilja, að við höfum gert
neina vitleysu. Við gerðum það sem rétt var.
Við áttum að giftast. Mér mun alltaf þykja
vænt um þig, Jane. En þetta — þetta er
eitthvað annað — meira. Þetta er nauðsyn.
Ef ég hefði ekki kynnst Lee, liefði ég al-
drei getað trúað því, að til væri betri lcona
en þú. En nú hefi ég fundið haríh, og ég
verð að giftast henni. Eg kann ekki að
koma orðum að þessu, en —“
„Eg skil,“ sagði Jane rólega. „Þetta er
allt í lagi, Ted.“ En það var ekki allt í lagi.
Þegar hann sneri sér að henni aftur, sá
hún að hann langaði ekki til neins frekar
tn að halla höfði sínu í skaut hennar og
leita hugfróunar. Hún sjiratt á fætur og
gekk hvatlega fram lijá honum og fram
í eldhús. Það er best að skilja lireinlega,
hugsaði hún. Skilja hreinlega.
II. KAFLI.
Lee Addings festi fallegar flétturnar í
hnakkanum, strauk kragahornin á vel-
sniðnum dragtarjakkanum og sneri sér að
herbergisfélaga sínum með dökkum, stór-
um augum.
„Eg liefi aldrei liitt konuna hans,“ sagði
liún einlæglega. „Aldrei séð liana, nieira
að segja. Ilúsið lians Teds er í útjaðri borg-
arinnar og liún virðist ekki koma oft inn
í borgina. Að minnsta kosti kemur liún
aldrei á skrifstofuna. Eg veit satt að segja
alls ekki, hvernig hún lítur út. Ted er ekki
af því sauðahúsi, að liann liafi mynd af
konunni sinni á skrifborðinu.“
„Finnst þér þetta ekki skrýtið?“ sjiurði
Carol. „Eg meina, að mér finnst þú svo
köld fyrir þessu, Lee. Hann er giftur mað-
ur, þegar öllu er á botninn hvolft. Það rétt-
lætir ekkert, þó að þú þekkir ekki konuna
lians. Eða finnst þér það kannske?“
„Auðvitað ekki,“ samþykkti Lee og reýndi
að sitja á sér. í sannleika sagt hafði
henni alltaf fundist Carol leiðinleg, og hún
var ákveðin í að losna við félagsskap henn-
ur, strax og kostur væri á.'En nú gekk hún
samt til hennar, seltist í slól gegnt lienni
og fór að skýra fyrir henni málin, þótt hún
vissi, að hún mundi ekki skilja sig. Sjálf
skildi hún ekki framvindu málanna til fulls.
„Auðvitað,“ byrjaði hún, „fór ég ekki af
ráðnum hug út í þetta ástarævintýri með
giftum manni. Ted lagði heldur ekki út í
þetta að yfirlögðu ráði. Hann er elcki þann-
ig gerður. Hann hefir aftur á móti gaman
af að gantast við stúlkur í fullu sakleysi.
Kynni okkar byrjuðu einu sinni ekki með
saklausum leik.“
„Fyrst þegar ég fór að vinna hjá honum,
leist mér ágætlega á hann. Hann var geð-
ugasti maðurinn, sem ég minnist að liafa
kynnst. Hann var sérstaklega háttjirúður.
Það mátti sjá, að hann hafði gengið í góð-
an skóla, átti indælt heimili — já, yfir höf-
uð, hafði allt það að bjóða, sem ég hafði
lengi þráð, en ekki getað veitt mér.“
„Svo komst ég að því, að liann væri gift-
er. Þa ðvar mikið áfrall fyrir mig. Eg var
nokkurn tíma að jafna mig á því. En mér
fannst samt jafn gaman að vinna með
honum áfram. Hann var duglegur. Öllum
geðjast vel að honum, og hann gerir sér
far um að vera þægilegur í viðmóti og allri
umgengni. Ef það kom fyrir, að Ted þurfti
eð viima fram yfir venjulegan tíma, þá
vann ég með lionum. Það kom ósjálfrátt.
Eg liafði áhuga á starfinu. Það var skemmti
legt að vinna með honum, og mér fannst
brátt, að störf okkar væru órjúfanlega
tvinnuð saman.“
Hún tók sér málhvíld til þess að athuga,
hvort Carol fylgdist með. Herbergisfélagi
liennar kinkaði kolli og sagði: „Þetta er
gott, svo langt sem það nær! En, Jesús
minn góður, ég vinn líka stundum fram eftir
og þá knýr vinnuáhuginn mig ekki eins og
þig. Getur það hugsast, að ég sé í hættu
líka ?“
„Ekki fyrir húshónda þínum,“ sagði Lee
með glott bak við hátíðlegan svip, „ef liann
er eins garnall, feitur og sköllóttur og.þú
segir. Ted varð líka að vinna um hádegið
stundum.“
„Láttu senda mér smurt brauð, Lee, en
þú skall skreppa í mat. En, 'góða, vertu
fljót,“ sagði liann.
„Eg lét sækja smurt brauð lianda okkur
háðum og vann með honum allan daginn
án þess að víkja frá. Nú, svo liægðist um
vik nokkru seinna. Þá bauð liann mér með
sér í hádegismat á veitingahúsi. Hann sagð-
ist vilja bæta mér upp matmissinn frá því
áður. Eg þáði auðvitað boðið. Eins og þú
veist, þá sleppi ég aldrei ókeypis máltíð.
Launin mín leyfa mér það ekki. Eg fór að
fara út með Ted í liádegisverð. Við fórum
að rabba saman. Það var gaman, reglulega
gaman, Carol. Ekkert persónulegt. Við töl-
uðum um kaupsýslu og því um líkt, ekkert
innilegt. Mér féll vel að vera samvistum
við liann. Við sátum tvo tíma yfir matn-
um. Það var sem lultugu mínútur.“
„Þannig byrjaði þa^, Carol. Síðan fór ég
að fara i hádegismat með Ted oft í viku.
Eg fór að kalla hann Ted í staðinn fyrir
herra Cohante. Mér geðjaðist æ betur og
betur að honum. En aldrei áttum við stefnu-
mót. Eg fór aldrei út með honum að kvöldT
lagi. Þetta virtist allt vera ákaflega sak-
laust.“
„Vissulega liljómar þetla sakleysislega,“
samþykkti Carol. „Ókeypis máltíð með geð-
ugum manni sem hefir yndi af návist
mánns. Hver slær hendinni á móti slíku?
En hvenær fór hann að færa sig upp á
skaftið ?“
„Aldrei —,“ byrpaði Lee og roðnaði. „Það
fór aldrei út í þá sálma. Aldrei. Ted er
ekki áleitinn. Hann er x’æðinn, og brátt fói’-
unx við að tala uxxx persónulegri jxxálefni.
Mér fannst það lika skmmtilegt. Hann
sagði mér af sínunx högxuxi og sennilega
lxefi ég sagt lxonunx af mínum líka —“
„Skilur konan lians hann ekki?“ spurði
Carol dálítið kaldlxæðnislega.“
„Við töluðunx ekki uixx konuna haixs,“
sagði Lee dálítið hvasst. „Eg hefi þegar
sagt þér, að hann var ekkert að færa sig
upp á skaftið viðnxig. Ert þú að sp}rrja íxiig
uixx Ted eða ertu að tala við mig senx gjör-
fallinn kvemxxann, senx ekki vei’ði bjargað?“
„Vertu ekki reið,“ sagði Carol sefandi.
,.Fyi-irgefðu. Eg skal ekki segja þetta aft-
ur. IJallu bara áfranx.“
„Nú jæja,“ byrjaði Lee með lieldur blíð-
ai’i rónxi, en þó var heixixi ckki alveg ruixxxiix
reiðiix. „Hann bauð mér í kvöldverð einu
sinni, og einhvei-n veginn atvikaðist það,
að liann kyssti nxig. Eg liafði ekki ætlað
mér að leyfa lioixunx það, og ég er viss um,
að liann hefir ekki ætlað sér það sjálfur.
En ásetningurinn raixn óafvitandi út í sand
inn -—“
„Já, ekki ber á öðru,“ muldraði Carol.
„— og,“ hélt Lee áfranx og skeytti ekki
um athugasenxdina, „samt vissuxxi við bæði
að þannig mátti ekki halda áfranx. En við
komumst hrátt að þeirri niðurstöðu, að okk-
ur var ónxögulegt að vera án lxvors annars.
Við hættunx að vera saixian í bili, en þá
varð allt svo tómlegt og skrifstofuvinnan
leiðinleg. Eg bauð Ted þess vegna til kvöld-
verðar liér. Það var kvöldið, sem þú fórst
út, manstu? Þá töluðum við mikið sanx-
an. Ted sagði mér að lxamx liefði ekki ætlað
sér að fella ástarliug til nxin, en nú væri
svo konxið sanxt eigi að siður. Og saixxa var
að segja um mig. Hann sagðist nxuxxdu biðja
konu sína um skilnað, ef ég 'vildi giftast
sér. Eg játaði þvi. Kymxi okkar hafa eklci
vei’ið kynferðisleg, þau liafa byggst á
sanni-i ást. Þau liafa verið á skynsemi reist,
vex-ið borin uppi af skemnxtilegunx sam-
ræðum, en ekki af því að horfa og snerta
__«
,-,Fær ha íii skilnaðinn ?‘“
„Eg veix ekki,“ svaraði Lee. „Hann ætlar