Fálkinn - 26.05.1950, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
„Iíannske bið ég yður um uppbót
einlivern tínia síðar,“ sagði Calgary
og hló.
VALENTINE kom aftur.
„Teið cr tilbúið,“ sagði hún. „Og
hún mamma bað mig að segja að
gestaherbergið væri tilbúið, ef þér
vilduð verða bérna nokkra daga.“
Og hún leit rannsakandi á Calgary.
„Það er undir McFee komið,“ sagði
hann.
Mamma sat við teborðið á svölun-
um þegar við komum heim.
„Þetta er konan mín,“ sagði pabbi.
Og við mömmu sagði hann: „Anette,
þetta er herra Calgary. Hann ætlar
að hjálpa okkur við tamninguna.
„Velkomnir liingað, herra Calg-
ary,“ sagði mamma.
„Sleppið þér þessu „herra,“ frú
McFee,“ sagði Calgary. Hann beygði
sig og kyssti á höndina á mömmu.
„Þaklca yður fyrir vinsamlegar mót-
tökur,“ bætti liann við.
„Þó að við tækjum nú vel á móti
góðum tamningamanni,“ sagði
mamma. Valentine hafði sjáanlega
sagt henni af lionum.
Við fengum bollur og ágætar tví-
bökur með teinu, eins og við vorum
vön. Og pabbi dýfði sínum i teið,
eins og Búa var siður. Við Valcntine
vorum líka vön að dýfa tvibökunum
í. En nú bagaði Valentine sér allt í
einu svo penpíulega og beit varlega
í liarða tvibökuna. Eg hló með
sjálfum mér. Veslings Valentine, hún
var sjálfsagt bálskolin í gestiiíum.
Hún gat varla litið af lionum, og
laglegu blágráu augun i henni voru
full af hrifningu. Hún var nýlega
orðin átján ára.
Þessi maður mun skipta okkur
miklu máli, hugsaði ég með mér.
Pabbi var hrifinn af sigaunabragð-
inu hans. Valentine var gagntekin
af honum og hvað mig sjálfan snerti
þá var ég- stórhrifinn af honum. Eg
held að ég hefði vaðið eld með
honum ef hann hefði ymprað á þvi.
Það hlaut að vera hættulegur eigin-
leiki þetta, að geta vakið svona
traust lijá fólki, liugsaði ég með
mér. Það var ekki nema klukkutími
síðan hann kom. Og á þessum tima
liafði liann tamið trylltan liest, töfr-
að stúlku, vakið aðdáun tamninga-
manns og hóps af basútum og haft
djúp áhrif á ungan pilt og móður
hans. Því að ég sá að mamma var
lika hrifin af gestinum. Fallega and-
litið á henni Ijómaði af velvild, og
í fyrsta skipti um langt skeið tólc ég
eftir hve falleg liún var í raun og
veru, með svart hárið yfir háu enni
og bláu augun. Eg minntist þess að
hún var ekki orðinn þrjátíu og sex
ára ennþá. Hún hafði með öðrum
orðum ekki verið eins gömul og
Valentine var nú, þegar lnin giftist
pabba. Eg sá að liún og pabbi litu
hvort lil annars. Svo brosti mamma
aftur og ég sá að Iiún var að hugsa
um Valentine, alveg eins og ég. Og
kannske hugsaði hún svolítið til sin
og pabba líka •—• þegar þau voru
ung. Pabbi hafði vafalaust verið
föngulegur maður þá. Hann var það
ennþá.
ÞEGAR við Iiöfðum drukkið fórum
við niður að tröðinni til þess að
lialda áfram með folana. Sá rauði
var tjóðraður við staurinn, eins og
þegar við skildum við hann. Calgary
tók linakk og beisli og fór til hans.
Hesturinn hörfaði undan út á hlið,
lagði eyrun aftur og ranglivolfdi i
sér augunum svo að ekki sást nema i
hvítuna. Calgary nam staðar skammt
frá hausnum á honum og fór að
tala við liann. Augun í folanum kom-
ust i samt lag aftur og nasirnar
hættu að titra. Calgary færði sig
varlega nær og hélt áfram að tala
við hestinn. Og loks lagði hann við
liann beislið og kom linakknum á
hann. Folinn dansaði rólegur með-
an Calgary var að girða hnakkinn,
en róaðist smám saman. Calgary hélt
áfram að tala við hestinn i gælutón.
Eg hafði búist við að liann settist
á bak áður en hesturinn var losað-
ur úr tjóðurbandinu. En liann gerði
það ekki. Hann sneri sér til okkar
og bað okkur um að opna hliðið.
Hann beið meðan einn af piltun-
um opnaði. Svo leysti hann liestinn.
Fyrst í stað skildi liesturinn ekki
að hann var laus. Augnablik stóð
hann grafkyrr. Og þetta augnablik
notaði Calgary til þess að styðja
vinstri liendinni á hakkbogann, en
tók handfylli með hinni í faxið á
hestinum, samtimis taumunum. Það
var grafkyrrt í tröðinni. Líkt og
verið væri að horfa á kveikt í tundri
og beðið eftir sprengingunni.
Og nú kom hún! Folinn prjónaði
og barði loftið með framfótunum.
Calgary sat hinn rólcgasti og lét
hestinn teygja úr sér. Hann gaf hon-
um lausan tauminn og reyndi ekki
að spyrna á móti honum. Hesturinn
prjónaði aftur og dansaði á afturfót-
unum. Svo uppgötvaði hann að hlið-
ið var opið — leiðin úr. fangelsinu
út til lieiðanna og frelsisins. Eg sá
Iiann taka viðbragð og sendast út
um hliðið í einu stökki. Það var eins
og hann flygi um loftið. En Calgary
sat eins og gróinn í hnakknum þeg-
ar framfætur folans snertu jörðina
aftur.
Hesturinn þaut út úr kvínni eins
og kólfi væri skotið, elcki á stökki
heldur í eins konar dýfum eða rassa-
köstum. Hvert augnablik bjóst ég
við að sjá Calgary þeytast gegnum
loftið og lenda einhvers staðar langt
úti í móa — hálsbrotinn. En hann
sat eins og hann væri gróinn við
hestinn. Ekki stinnur og keikur held-
ur laus og liðugur og fylgdi hverri
hreyfingu folans. Það var eins og
maður og hestur væri ein heild.
Aldrei liefi ég séð slika reið, hvorki
fyrr eða síðar.
Svo liljóp folinn reglulegan sprett
og Calgary fór að stýra honum, í
stóran boga kringum húsið og tröð-
ina. En ekki var þar með búið.
Eftir annan hringinn lioppaði Calg-
ary af baki, hljóp nokkur skref sam-
hliða liestinum og vatt sér upp i
linakkinn aftur. Fyrst öðrumegin og
svo hinu megin. Loks stöðvaði hann
hestinn með taumunum og teymdi
hann til okkar.
„Afbragðs liestefni, McFee,“ sagði
hann.
„Vcl af sér vikið, Calgary,“ sagði
pabbi.
Calgary hló. „Eg skal temja fyrir
yður tvo hesta á dag og skila þeim
þægum eins og lambi,“ sagði hann.
„Svo getið þér og piltarnir riðið þá
til gangs.“
Pabhi kinkaði kolli. Hann var á-
nægður. „Tvo á dag — eins lengi og
þér viljið,“ sagði hann.
Aldrei hafa dagarnir liðið eins
fljótt hjá mér eins og þeir næstu. Eg
hafði aldrei trúað, að maður eins
og Calgary væri til i raun og veru.
Tamningin gekk eins og leikur. Pabbi
hramsaði villihesta, Calgary tamdi
þá og ég og basútarnir riðum þá til.
Strákarnir svörtu litu upp til Calg-
ary eins og bann væri konungur.
Þeir kepptust um að gera honum
allt til geðs og hann sagði aldrei
eitt óvingjarnlegt orð við þá.
Eg sá á mömmu að hún vissi
hvernig mundi fara milli Calgary og
Valentine. Þau sáu ekki sólina hvort
fyrir öðru. Og á kvöldin þegar dags-
verkinu var lokið lagði Calgary á
Grána sinn og rauða folann, sem
hann hafði tamið, og svo riðu þau
Valentine saman út á kvöldroðna
heiðina.
EINN daginn sat innfæddur maður
fyrir utan tröðina. Ilann var zulu-
negri og var kominn margra dagleiða
ferð. Þegar ég spurði hann livað hann
væri að fara svaraði hann:
„Ungi herra, ég rek slóð gula ljóns-
ins eins og sjakal, til að vara hann
við veiðimönnunum.“
Eg skildi ekki hvað hann var að
fara og gleymdi þessu. En um nón
sama dag sagði Calgary allt i einu
við mömmu: „Eg veit ekki hvernig
ég get þakkað yður alla gestrisnina,
frú McFee. Þér hafið verið mér eins
og móðir.“ Hann hló og dró annað
augað í pung um leið og liann sagði
síðustu orðin, og mamma hló líka.
Hún var hlægilega ungleg til þess
að eiga átján ára gamla dóttur og
sextán ára son, sem var miklu hærri
en hún sjálf.
„En heyrið þér góði, — eruð þér
að fara?“
,Já, á morgun.“
„Ekki veit ég hvernig við hefðum
getað tamið folana án yðar lijálp-
ar,“ sagði pabbi. „Þér munuð vænt-
anlega ætla að taka þann rauða
með yður?“
„Já, ég hefi hugsað mér það,
McFee.“
Seint um kvöldið drap ég á dyr
hjá Calgary. Eg hafði séð að ljós
logaði í herberginu lians ennþá.
„Eg lieyri að þér séuð að fara,“
sagði ég.
„Já, ég fer á morgun, Tim. Sestu
snöggvast.“ Sjálfur sat hann á rúm-
stokknum. „Hefirðu nokkurn tíma
heyrt talað um að maður hafi orðið
ástfanginn af hesti, Tim?“ spurði
hann. Og án þess að bíða eftir svari:
„Eg þekki mann, sem varð það. Og
um lcið varð liann ástfanginn af
stúlku — dóttur mannsins sem átti
hestinn. Þessi stúlka var eins og
gullinn kornakur á hárið og átti
yndislegasta bros í heimi. Hún var
yfirleitt það fegursta, sem nokkur
maður gat augum litið, og liún lof-
aði manninum að ef hann ynni
veðreiðar á hestinum hans pabba
síns þá skildi hún giftast lionum. En
þetta með veiðreiðarnar var nú
reyndar tilbúningur. Hún hafði hugs-
að sér að eiga manninn hverju sem
tautaði, því að henni þótti svo vænt
um liann. En hann giftist henni
aldrei, Tim. Hún dó. Hesturinn datt
undir henni. Hann liljóp á strengd-
an stálvír og steyptist kollhnis og
lnin lenti undir hófunum á honum.
um.
Maðurinn sem elskaði hana lilýtur
að liafa verið fávita af harmi um
stund, þvi að hann vissi ekki hvað
hann gerði. En fólk segir að hann
hafi fundið þorparann, sem strengdi
stálvírinn og hafi drepið hann. Þetta
varð aldrei sannað, þvi að svo var
að sjá sem þorparinn létist af slys-
förum. Hesturinn hans hljóp á spretti
fram af hárri brún á grjótnámu með
hann á bakinu. En það var spor eft-
ir tvo hesta fram á brúnina og
far eftir svipuól á andliti þorparans
og á skrokknum á dauða hestinum
En málinu var ekki lireyft, þvi að
eins og fólk sagði — hvernig í ó-
sköpunum átti nokkur maður að geta
riðið á harðaspretti fram á hengju-
brún, snúa hestinum þar og ríða á
spretti til baka En samt fannst vin-
um mannsins sem hafði verið trú-
lofaður stúlkunni, að það væri viss-
ast að liann hyrfi á burt um stund,
þangað til þessi söguburður gleymd-
ist aftur.“
Calgary kveikti sér í vindlingi.
„Maðurinn fór að því ráði,“ sagði
liann svo. „Hann fór út i heim. Til
Argentinu, Afriku, Ástralíu. Hann
átti nóga peninga og stóran búgarð,
sem beið lians heima i Englandi.
Og svo græddi liann peninga hvar
sem hann kom. Ilann elskaði að lifa
í lífshættu. Það var eins og liann
væri alltaf að vonast eftir að eitt-
hvað kæmi fyrir sig.
En það var eins og kraftaverk —
hann slapp lifs frá öllu. Og einu
sinni datt honum í hug að reyna að
finna hest, sem væri sem likastur
þeim, er honum liafði þótt svo vænt
um. llann leitaði vikur, mánuði og
ár og loks fann hann hann. Hann
var rauður og trylltur og mjúkur
eins og silki, og svo líkur hinum að
halda mætti að hann hefði verið
undan lionum. Og svo gerðist annað
enn skrítnara: hann fann líka stúlku,
sem var svo undurlík þeirri sem
liann hafði misst. Ekki i útliti Iield-
ur í látbragði: frjálsleg og hispurs-
laus og glöð.“
„Valentine?“ spurði ég.
„Já, Tim.“
„Þér eruð þá að segja mér sögu
af sjálfum yður?“
Hann kinkaði kolli.
„En hvers vegna farið þér þá frá
okkur?“
„Vegna þess að lögreglan er að
elta mig. Eg liefi fengist við að
smygla vopnum og kvikfé. Ekki til
að græða peninga heldur til þess
að ég þurfti að hafa spenning og
rata í ævintýri.“
„En nú verðið þér ekki mæðumaður
lengur, er það?“ sagði ég. „Eg á
við — síðan þér liittuð Valentine.
Þér komið aftur og sækið hana —
er það ekki?“
Hann hló. „Eg get ekki sagt um
það ennþá Tim. En svo mikið get
ég sagt þér að við Valenline erum
samliuga. Eg sleppi henni aldrei,
Tim. En nú verð ég að fara •— eins
°8 þjófur á nóttu. Heilsaðu lögreglu-
fulltrúanum þegar liann kemur.“
Ferras fulltrúi kom morguninn
eftir með tvo lögregluþjóna. Þeir
voru i preriuvagni með tvcimur
múldýrum fyrir.
"Við Valentine mættum þeim á
leiðinni niður i hestagirðinguna og
létum sem við vissum ekki um er-
indi þeirra.
„Eruð þér kominn til að sækja
hestana, fulltrúi?" spurði ég. „Nú
höfum við góða hesta lianda yður,
trúið mér til.“
Meira var ekki sagt fyrr en Ferr-
as hafði litið á hestana og sat heima
á svölunum með glas af heimagerðu
vini í annarri hendinni og pípuna
Frh. á bls. lb.