Fálkinn - 09.02.1951, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Nr. 19.
Örlagaríkt
hjónaband
________ Spennandi framhaldssaga. _
Lina reyndi að stilla sig. „Það er vingjarn-
legt af þér að tala svona, Ronald, en þegar
allt kemur til alls, þá þekkirðu mig ekki, eða
er það?“
,,Ef þú ætlar að reyna að telja mér trú um
það, að þú sért ekki elskulegasti kvenmaður-
inn í London í augnablikinu .... “
Lina hló vandræðafull, en þeirri fávísu ósk
sló fyrir brjóst henni, að Johnnie væri kominn
og heyrði til þeirra. ,
Hún lagði olnbogana upp á borðið og hallaði
vanganum að samfléttuðum fingrunum. ,,0g
hvernig hefirðu hugsað þér minn kæri Ronald,
að kvenmaður* ætti nákvæmlega að vera?“
Ronald varð ekki vitund forviða eða klumsa.
Hann þuldi á svipstundu upp úr sér heilmikla
romsu um það, hvaða eiginleikar og kostir
ættu fegurstir og bestir að prýða konuna.
„Jæja, ég er hrædd um að enginn þessara
kosta prýði mig,“ sagði hún hlæjandi. „Eg
skal segja þér hvernig ég er. Það er eins gott
að þú vitir það strax, fremur en seinna. Bráð-
lynd, hégómleg, óumburðarlynd, skapvond. . “
„Þú ert ekki hégómleg!" greip Ronald æst-
ur fram í. „Eg hefi aldrei kynnst konu, er hefir
verið jafn laus við að vera hégómleg."
„-------meyrgeðja, löt (afarlöt), sveita-
leg, óstundvis (þú sást það best sjálfur!) — “
„Það var ekki þér að kenna. Strætisvagn-
inn þinn tafðist.“
„Eg hefði átt að koma í leigubifreið. Nísk
líka, skilurðu. Jæja þá, ég líkist fjarska lítið
gyðjunni þinni.“
Ronald brosti til hennar. „Mér finnst þú
vera fullkomin."
Lina hló af ánægju. Ronald var vitanlega
öfgafullur. En það var notalegt að heyra þetta
um sjálfa sig.
Fram hjá þeirri staðreynd varð ekki komist:
Johnnie hafði aldrei virt hana neins.“
„Hatturinn minn?“ Lina var sér þess full-
komlega meðvitandi, að hattar voru hennar
veika hlið, en hún hafði verið alveg sannfærð
um, að þessi, sem hún hafði á höfðinu, var afar
laglegur og klæddi hana vel. Hún hafði keypt
hann í síðustu viku, þegar hún fór í búðir með
Joyce er sannarlega kunni að velja hatta hafði
verið á sama máli. Það var lítill svartur Glen-
garry-hattur, sem var látinn sitja mjög mikið
öðru megin á höfðinu. Lina hafði gert sér í
hugarlund, að einmitt þessi hattur færi henni
framúrskarandi vel. „Hvað er athugavert við
hattinn minn?“ spurði hún undrandi.
„Það vantar fjöður í hann. Yfir vinstra eyr-
að á þér.“
„Veslings drengurinn, veistu ekki að fjaðrir
eru komnar úr tísku?“
„Mig varðar ekkert um það. Það vantar
fjöður í hann. Auk þess myndir þú vera ómót-
stæðileg með litla fjöður fyrir ofan vinstra
eyrað á þér, Lina.“
„Ronald, ég er alveg hissa. Maður gæti hald-
ið að þú værir að tala við unga, sautján ára
stúlku, í staðinn fyrir gifta konu, þrjátíu og
sex ára gamla.“
„Ertu virkilega orðin þrjátíu og sex ára,
Lina? Hamingjan veit að þú lítur ekki út fyrir
það.“
„Jæja, svo er það nú samt. Hvað ert þú
garnall?"
„Þrjátíu og þriggja."
Lina andvarpaði. Það var raunalegt, að sér-
hver sá karlmaður, er henni litist vel á, hlyti
alltaf endilega að vera yngri en hún sjálf.
Ronald fylgdi henni heim til Hamilton Ter-
race í leigubifreið. Undir eins og hin skærari
götuljós voru úr augsýn, tók hann utan um
hana og kyssti hana.
„Eg hefi aldrei verið kysst í leigubíl áður,“
sagði Lina brosandi. „Er það ekki álitið vera
hræðilega ósiðsamlegt?"
„Það fer eftir því hver kyssir," sagði Ron-
ald og kyssti hana aftur.
„Hvað um það, vissulega finnst mér ég
ekki vera ósiðsamleg,“ sagði Lina, eins og
dálítið efasöm.
Ronald vildi ekki koma inn og fá sér staup.
Joyce var að lesa í setustofunni. Hún leit
upp úr bókinni. „Þú kemur snemma heim.“
„Við sátum þangað til þjónarnir voru komn-
ir á fremsta hlunn með að fleygja okkur út.“
Lina stóð eins og eintrjáningur í miðri stof-
unni og tók af sér hanskana. „Joyce.“
,»Já?“
„Geturðu komið með mér til Marshalls í
fyrramálið?"
„Já, það hugsa ég. Til hvers?“
„Eg ætla að fá mér fjöður í þennan hatt.“
„Elsku besta, fjaðrir eru ekki lengur í tísku.“
„Eg get ekkert gert við því. Það vantar
fjöður í þennan hatt.“
„En það gengur enginn með fjaðrir lengur."
„Það vantar fjöður í hattinn," sagði Lina
einbeitt. „Yfir vinstra eyrað. Og það sem
meira er: ég verð ómótstæðileg með hana,“
bætti hún við, en ekki upphátt.
Auðvitað skoðaði Lina sig sem ástmey Ron-
alds.
Hún eyddi mestum hluta næturinnar í að
hugsa um það.
Hér var elskhuginn, er Joyce hafði svo á-
kveðið hvatt hana til þess að krækja sér í.
Hún sá sjálfa sig í fanginu á honum, hún sá
hann kyssa sig, hún sá sjálfa sig uppi í rúmi
hjá honum. Niðurstaða hugsana hennar fyllti
hana bæði undrun og skelfingu. *Að hún lað-
aðist að honum, að hún var geysilega hrifin
af honum, og að hann var einasti karlmaður-
inn, að Johnnie undanskildum, er hafði vak-
ið holdlegar fýsnir hjá henni, það vissi hún
þegar. Það, sem hún hafði ekki gert sér Ijóst
fyrr.en nú, var það, að hún þráði hann á-
kaflega.
Að þrá mann, sem maður hefir ekki þekkt
lengur en einar litlar tuttugu og f jórar klukku-
stundir! Þrátt fyrir sambúðina við Johnnie,
var Lina ennþá svo gamaldags í hugsunar-
hætti, að henni þótti það vera heldur óvið-
feldið.
Hún velti því fyrir sér hvort siðferðisástand
Jonnies hefði haft spillandi áhrif á sig. Þar
sem hún lá nú þarna alein í rúminu, án þess
að hafa nokkurn karlmann við hliðina á sér
til þess að faðma og kyssa, þá fannst henni það
bera vott um spillt siðferði, að hún skyldi
sakna þess. Og það meira að segja, að hún
skyldi sakna karlmanns, er hún hafði aðeins
þekkt svona ótrúlega stuttan tíma — og það
karlmanns, er hún í raun og veru þekkti
alls ekki neitt. Oð það einnig, þegar hún elsk-
aði hann vissulega ekki.
(Og Johnnie hafði líkt henni við blautan
fisk!)
Ekki svo að skilja að hún elskaði Johnnie
lengur.
Nú hataði hún Johnnie — hataði hann beisk-
lega og sárt og innilega. Vel mátti það vera,
að hann hefði eitt sinn verið barnið hennar,
en hann hafði verið barnsskrímsli, sem hafði
gerst móðurmorðingi. Nei, Johnnie myndi
ekki verða nein fyrirstaða þess, að hún tæki
Ronald sér sem elskhuga, ef henni kæmi slíkt
að lokum til hugar. Auðvitað ætlaði hún sér
ekki að gera það strax. Ronald, er hafði svo
ánægjulega háar hugmyndir um hana, mætti
aldrei finna að hún léti of auðveldlega undan,
Því hafði snemma verið komið inn hjá Linu
að enginn karlmaður virti nokkurs þá konu,
er hann gæti fyrirhafnarlaust komist yfir. —
Einhvern veginn hafði það samt atvikast svo,
að hún hafði ekki gefið þeirri gullvægu reglu
nægan gaum áður en hún trúlofaðist Johnnie.
Og sjáið bara afleiðingarnar!
Hún lá á bakinu og starði upp í loftið og
braut heilann um það, hvort hún ætti að taka
Ronald sér sem elskuhuga nokkurn tíma eða
aldrei.
Henni var hugsað til Janet, er átt hafði við
sams konar viðfangsefni að stríða, og hafði
tekið ákvörðun.
Hún fann ekki til neinnar beiskju í garð
Janet. Þeirri beiskju, sem hún hafði réttilega
getað fundið til gagnvart henni, hafði hún
bætt á reikning Johnnies eins og hún lagði
sig. Janet hlaut að hafa liðið afskaplega áður
en hún tók fasta ákvörðun, og enn þá meira á
eftir. Lina gat aðeins vorkennt henni.
Gagnstætt flestum öðrum konum, var Janet
ekki hræsnisfull. Þess vegna var það, að Linu
hafði geðjast vel að henni allt frá því fyrsta
að hún kynntist henni. Henni hlaut að hafa
liðið hræðilega illa í gervi flagðsins. En henni
hafði ekki verið sjálfrátt. Engum, sem elskar,
er sjálfrátt. Lina skildi það. Janet hlaut að
hafa þjáðst. Hún hlaut að hafa reynst ákaf-
lega ófullnægjandi. hjákona fyrir Johnnie.
En Johnnie......
að véla hana. Líklega hafði hann gengið á eftir
Hann hafði vitanlega lagt sig fram til þess
henni svo árum skipti. Janet hafði sannarlega
haft fölskvalausa andúð á honum í fyrstunni,
og Johnnie mundi ekki hafa getað þolað það,
þar sem kvenmaður átti hlut að máli. Það
hafði verið stríðsyfirlýsing, sem honum hafði