Fálkinn - 06.04.1951, Blaðsíða 12

12
F Á L K IN N
i-------------------------------
Nr. 25.
Örlagaríkt
hjónaband
Spennandi framhaldssaga.
--------------------------------1
„Johnnie, ég sagði það aldrei eða gaf í
skyn. Þú veist livers konar hjálfi Beaky er.
Hann misskildi mig gjörsamlega. Allt og
sumt sem ég sagði, var það, að það væri
ekki drengilegt af honum að láta þig ein-
an hera alla áhyrgðina; hann ætti líka að
hera ábyrgð á ákvörðunum ykkar. Þetta
er það sem ég sagði.“
„Ertu viss?“
„Auðvitað. Þú veist hvers konar bjálfi
Beaky er.“
Johnnie glotti. „Allt í lagi. Fyrirgefðu
að ég æsti þig upp, ljúfan mín. Eg hélt að
þú hefðir fengið þá flugu í höfuðið að ég
hcfði í hyggju að féfletta liann, eða eitt-
hvað þess konar rugl. Kysstu mig!“
„Ástin mín!“ sagði Lina. „Og komdu nú
niður. Yið verðum að fara að borða.“
Um nokkurn tíma á eftir varð henni það
ekki fullljóst að það var einmitt þetta, sem
hún hafði imyndað sér — og ímyndaði sér
enn.
XVI. KAPÍTULI.
Staða Aysgarths-hjónanna í félagslífi
liéraðsins var ákaflega athyglisverð, og sér-
kennileg fyrir þá umbrotatíma, sem þau
lifðu.
Þar sem Johnnie var í ætt við flestar
gömlu fjölskyldurnar, sem bjuggu í Dorset-
shire, þá voru þau Lina og liann í nánu
vináttusambandi (að svo miklu leyti sem
vináttusamhand getur átt sér stað við gaml-
ar fjölskyldur), við fólk, sem alls ekki
hleypti Lady Fortnum inn fyrir sínar dyr.
En á liinn bóginn litu Lady Fortnum, og
hennar líkar, sem nóg var til af í byggðar-
laginu, eindregið niður á Johnnie sem stand
andi þeim langtum neðar í virðingarstiga
þjóðfélagsins, sökum þess að hann stund-
aði vinnu sér til lífsviðurværis. Þau voru
stamt sem áður af og til boðin til Whinny
þó ekki væri nema af illri nauðsyn. Og það
var heldur ekki nema af illri nuðsyn að
þau þáðu lieimboðin þangað.
Þegar þess vegna Lady Fortnum var í
vandræðum með herra til þess að hafa með
sér á dansleik, sem hún hélt að Poole, þá
hikaði hún ekki andartak við að hringja
Beaky upp, en liann hafði hún liitt aðeins
tvisvar sinnum áður, og bjóða lionum í
gleðskapinn án þess að láta sér til hugar
koma að bjóða gestgjöfum hans einnig
meðv
„Nú dámar mér,“ tautaði herra Thwaite
þegar liann kom frá símanum í mikilli
geðshræringu. „Þetta er eitthvað skrítið.
Ila? Eg meina, littu á, gamli refur, hvern
fjandann á ég að gera? Ha?“ Hann út-
skýrði síðan vandamálið.
„Hugguleg ósvifni,“ sagði Johnnie glott-
andi. „Og liverju svaraðir þú?“
„Eyddi þvi öllu, gamli refur! Eg meina,
ég var hvorki hrár eða soðinn. Ha? Sagð-
ist þurfa að athuga hvort þú værir nokk-
uð upptelcinn. Eg meina — jæja, ég hirði
ekkert um hana! Ha? Líttu á, hún biður
í símanum. Hvað á ég að segja?“
„Farðu ef þig langar, Beaky,“ sagði Lina.
„Farðu ekki ef þig langar ekkert. Lang-
ar þig?“
„Oh, taktu þessu með ró. Eg meina ..
Guð minn góður! Jæja, þegar allt kemur
lil alls, þá býst ég við að dansleikur sé þó
alltaf dansleikur, er það ekki? En lítið
þið á, ég meina, ef liún hefir ekki þá liátt-
vísi til að hera að bjóða ykkur líka ....
Jæja, fari það til fjandans!“
„Þú skalt fara, Beaky,“ ráðlagði Lina.
Og Beaky fór.
„Eg held að þetta sé nú hámark ósvífn-
innar, jafnvel þótt tekið sé tillit til þess að
Lady Fortnum á í hlut,“ sagði Lina, en þó
án allrar gremju. Að hún sagði þetta
gremjulaust var þeirri staðreynd að þakka,
að nú gæti liún eitt einu kvöldi án þess að
Beaky væri að sníglast um húsið og það
var vissulega léttir.
Um kvöldið sagði liún varfærnislega við
Johnnie.
„Jolmnie, mig langar síst til að blanda
mér í þín einkamál, en þurfum við í raun-
inni að hafa Beaky hér í langan, langan
tíma ennþá?“
Johnnie glotti framan í liana. „Ertu far-
in að þreytast dálítið ?‘
Já. Hann er svo leiðinlegui\“
„Eg er líka farinn að þreytast á honum.
Við verðum bráðum laus við hann.“
„Fýrir fullt og allt?“
„Eg vona það.“
„Þú getur stjórnað viðskiptunum án hans
hjálpar?“
„Já, það veit Drottinn, já,“ sagði Johnn-
ie. „Þetta hefir í raun og veru allt farið
út um þúfur,“ bætti hann svo kæruleysis-
lega við.
„Hvað, hugmyndin um jarðakaupin?“
„Já. Jarðarverðið liefir hækkað. Yið gæt-
um ekki grætt nógu mikið. Segðu samt
ekki Beaky frá því,“ bætti liann hvat-
lega við.
„Af hverju ekki?“
„Eg vil segja lionum það sjálfur, bréf-
lega, þegar ég slæ botninn í þetta allt
saman.“
„Af hverju elcki að segja lionum það
áður en liann fer?“
„Jah, ég veit ekki. Honum myndi detta
í hug að spyi'ja fjölda heimskulegra spurn-
inga. Það væri auðveldara að segja lion-
um það bréflega.“
Linu fannst hjartað í sér síga lítils hátt-
ar. Johnnie liafði talað alltof, alltof gá-
leysislega. Hún hugsaði með sér: Hér er
ekki hreint mjöl í pokanum, drengur
minn.
Eins og til þess að segja eitthvað, spurði
hún: „En hvað verður gert við peningana?“
„Peningana?“ Johnnie setti upp sinn
sakleysislegasta undrunarsvip.
„Fimmtán þúsundirnar, sem þú komst
með frá Ameríku?"
„Já það:! Eg býst við að Beaky ráðstafi
þeim á einhvern annan hátt. Eg veit ekk-
ert um hvernig.“
„Ilefir hann peningana núna undir
höndum, eða hefir þú þá?“
„Hann hefir þá. Þú ert afskaplega for-
vitin í kvöld.“
Lina þvingaði sjálfa sig til þess að hlæja:
„Er ég? Það er þá óviljandi. Eg liugsa að
það sé af því að mig langar svo til þess að
tala við þig fyrst við eigum eitt kvöld, á
öllum þessum tíma út af fyrir okkur.“
„Jæja, við skulum ekki vera að tala um
þessi viðskipti okkar Beakys. Þau fara í
taugarnar á mér. Og vitanlega hefi ég orð-
ið fyrir miklum vonlbrigðum í sambandi
við þau.“ En Jolinnie leit alls ekki út fyrir
að vera neit niðurbeygður, enda þóttt liann
reyndi greinilega að láta líta svo út.
Lina duldi ótta sinn og hugsaði með sér:
Jolmnie hefir telcið ákvörðun um að kom-
ast yfir þessi fimmtán þúsund á einhvern
hátt. Eg er handviss um það.
Hrollur og kvíði náðu skyndilega tök-
um á lienni.
Sjúkdómuur Johnnie hafði tekið sig upp
aftur.
2. kap.
En liún hafði enga sönnun fyrir því að
sjúkdómur Jolmnies hefði tekið sig upp
aftur.
Þvert á móti; Johnnie hafði sagt satt.
Ekki hefði Lina trúað því eitt einasta
augnahlik að þessi margnefndu fimmtán
þúsund væru í vörslum Beakys.
Lina hafði hulið spurningu sína þessu
viðvíkjandi, eins miklum reykjarmekki og
og mögulegt var, enda þótt henni stæði al-
veg á sama hvað Johnnie myndi segja ef
liann kæmist að því að liún liefði verið að
grennslast eftir þessu, og veiddi það upp
úr Beaky morguninn eftir að peningarnir
voru virkilega í lians vörslum. Þeir voru
í banka einum í París og liöfðu verið lagð-
ir inn á reikning undir dulnefni.
„Af hverju þarftu að fara svona leynt
með þá?“ spurði Lina áliyggjufull.
„Guð minn góður, það liefi ég ekki hug-
mynd um. Spurðu gamla refinn. Lögin
aftur, eða einhver ósómi annar.“
„Johnnie hlýtur að vita það, auðvitað,“
sagði Lina i flýti og gerði sitt besta til
þess að þelta samal þyrfti ekki að endur-
takast. „Ráðlagði hann að fara með leynd?“
„Fremur en ekki. Miklu meira gaman,
ha? Vil ekki láta rekast í þessu, fram og
aftur, eh? Eg meina, lia?“
,Nei, vitanlega kærir þú þig ekki um
það,“ sagði Lina glaðlega.
En samtalið hafði ekki róað liuga hennar.