Fálkinn - 01.06.1951, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
— En lwað það verður gaman
þegar hann verður stór og lærir
að slú blettinn!
— Hvort fjallið var það, sem þú
hrapaðir ofan af?
Já, méh Igst Ijömojidi vel á þennan
— viljð þér gera svo vel að slökkva
á öllum hinum, svo að ég sjái hvern-
ig hann Igsir.
4,é+4,4,^+4,4,4,é4,4'4'4,4'4''!|?4,4'4'4'4'+,i'4'+íK
filirfi
U/eMNMNM
4r4,4,4,4'4'4'4,4'4'4,4"44,4'4'4,4,4?4,4,4,4,4,4,4,4,X
Í
Sir
Richard
Grenviile
Stöðugt eggjaði hann
menn sina: „Berjist,
berjist, berjist,“ ........
Sir Riohard Grenville frá Bideford
í Devon var einn hinna frægustu
flotaforingja Englands á rfkisstjórn-
arárum Elísabetar drottningar. Enda
þótt hann ætti víðáttumikil óðul, og
væri mjög auðugur maður, þá lineigð-
ist liugur hans fremur að því, að tak-
ast ferðir á hendur til nýju landanna,
sem höfðu nýlega verið uppgötvuð,
heldur en að sitja um kyrrt heima.
Sökum hins fádæma hugrekkis síns
og óbifanlegu ákvörðunar sinnar, um
að hrökkva aidrei undan neinum ó-
vini, hversu svo sem hann væri ofur-
efldur, þá varð hann svo lánsamur,
að ávinna sér óbrotgjarna frægð í
einhverri stórglæsilegustu sjóorrustu,
sem sögur fara af.
Árið 1591 var hann aðstoðarflota-
foringi yfir litilli herskipadeild, sem
í voru sex orrustuskip, sex birgðaskip
og tvær eða þrjár hleypiskútur, allt
undir stjórn Lord Tliomas Howard.
í ágústmánuði það ár, lágu þeir fyrir
akkerum undir Florensey, en þangað
hafi flotadeildin leitað til þess að
endurnýja og auka vatnsbirgðir sínar,
taka kjölfestu og, siðast en ekki síst,
til þess að hressa áhafnirnar, því að
margir mannanna voru orðnir þjakað-
ir og sjúkir.
Helmingur áhafnarinnar af skipi
Grenville var ekki þjónustufær og var
i landi, þegar það fregnaðist að
spænskur herskipafloti, sem í væru
fimmtíu og þrjú skip, væri i grennd-
inni.
Þegar flotaforinginn, sem vissi að
hann var i vonlitilli aðstöðu, frétti
þetta, bauð hann liinum skipunum i
flotadeild sinni að létta þegar akkerum
og fylgja sér út í opið haf.
Allir flotaforingjarnir hlýddu fyrir-
skipuninni nema Sir Richard Gren-
ville, en það var skylda hans sem að-
stoðar-flotaforingja að fylgja í kjölfar
meginflotans. Hann beið einnig þang-
að til þeir manna hans, sem í landi
voru, gátu komið um borð.
Á meðan undirbjó hann allt til orr-
ustu og lét flytja alla þá sjúku undir
þiljur.
Hin ensku skipin voru komin langt í
burtu, næstum þvi horfin út við sjón-
deildarhringinn, og Spánverjarnir, er
höfðu nálgast í skjóli við eyna, höfðu
tekið stefnu, í tveim deildum, í áttina
til „Revenge" áður en það var segl-
búið. Þá sneru yfirmennirnir, sem sáu
hversu illa þeir voru komnir, sér til
Sir Richards og báðu hann að treysta
á hraða skipsins, og „að hækka stór-
seglið og skásigla skipinu og fylgja
yfirflotaforingjanum.“
En Sir Richard fylltist ofsabræði,
og sór að liann myndi láta liengja sér-
hvern þann, sem vogaði sér að sýna
af sér liinn allra minnsta bleyðiskap.
Hann bætti við, „að hann vildi miklu
lieldur deyja, fremur en að vanvirða
sjálfan sig, landið sitt og herskip
hennar hátignar."
Hann tjáði mönnum sínum hvössum
rómi, að liann liræddist enga óvini,
að hann myndi þvinga sér leið í gegn-
um spænsku flotadeildina og neyða
hana til þess að hrökkva undan.
Frh. á bls. 11.
— Læknirinn hefir bannað mér að
spila, hann sagði mér að stunda
cinhverja fristundaskemmtun.
Listaverkið er verndað.
**
^ >j)& XA
Óþægl hár.