Fálkinn - 15.06.1951, Blaðsíða 6

6
F Á L KIN N
2.
HVAR ER EVA?
Framhaldssaga eftir
vitundarlaus, herra verkfræðingur,“
sag'ði hann.
„Já, svo sýnist mér lika. Við skul-
um fara með hana upp í bifreiðina
og sjá til hvort hún raknar ekki
við.“ sagði ungi maðurinn og
siðan hjálpuðust þeir að með að
koma Evu upp i bifreiðina. Ib Old-
entoft beygði sig yfir ungu stúlk-
una og var ekki viss, hvernig hann
gæti best hjálpað henni. En þá opn-
aði hún allt í einu stór, grá augun
og starði á hann rneð sljóvu augna-
ráði.
„Eg er svöng, banhungruð,“ sagði
hún.
Honum varð hverft við þessi orð.
„Hvað er að heyra! Lund, flýttu
þér inn í verslunina og náðu í
nokkrar brauðsneiðar og dálitið af
ávöxtum! Komdu líka með eittlivað
að drekka! Hafðu glas með! Hún
hressist strax og hún hefir fengið
eitthvað að borða.“
Bifreiðarstjórinn hlýddi. Ib hjálp-
aði Evu til að setjast upp og hlúði
að henni með púðunum. Hann
hafði slökkt á ljósum bifreiðarinn-
ar til þess að draga ekki athgli veg-
farenda að sér, en birtan frá glugga
verslunarinnar lýsti bifreiðina nægi-
lega upp.
|
Kvíði skein úr andlitsdrattum
Evu. Hún hafði lokað augunum á
ný og vissi greinilega ekki af sér.
Hann tók á púlsinum á henni og
fann, að hann sló hægt.
Hann horfði óþolinmóður til dyr-
anna á versluninni. Það leið nokk-
ur tími, þangað til Lund kom aftur.
Unga stúlkan var orðin óhugnanlega
föl. Það var ómögulegt að segja,
hvað gæti komið fyrir. En hve það
hafði verið óskynsamlegt af honum
að fara með hana inn i bifreiðina!
Réttara hefði verið að fara ineð
hana inn í verslunina strax. Þar
hefði hún komist í betri hendur og
hann hefði losnað við ábyrgðina.
En þctta hafði allt gengið svo fljótt
fyrir sig, og menn eru alltaf vitrir
eftir á.
Jæja, þarna kom Lund til allrar
liamingju — og þar með hjálpin.
Ilann mundi að minnsta kosti losna
við að þurfa að vera lengur einn
með liinni veiku. Það var líka mál
til komið fannst honum. Hann var
orðinn órólegur á taugunum.
Lund kom með smurt brauð, vín-
berjaklasa og hálfflösku af rauðvíni,
sem liann sjálfur taldi allra meina
bót. Hann tók staup upp úr vas-
anum.
Þeir hjálpuðust nú að við að
koma nokkrum víndropum afan í
hana og siðan brauðbita. Það ðlðeið
ekki á löngu uns hún opnaði aug-
un og vaknaði til vitundar afíur.
Hún horfði forviða á þá til skiptis,
en varð svo óróleg á svipinn, eins
og hún vildi flýja.
„Verið þér bara rólegar, þangað
til þér eruð orðnar hressar," sagði
Ib góðlátlega.
Ilún horfði framan í sólhrúnt,
svipfast andlit hans. Gráblá augu
H. COURTHS-MAHLER.
hans voru góðleg og augnatillitið
vakti traust.
„Hvernig liefi ég komist upp í
bifreiðina?" spurði hún.
„Það er ekkert óeðlilegt við það.
Þér stóðuð fyrir utan gluggann á
versluninni þarna, er þér fenguð
allt í einu aðsvif. Bifreiðarstjórinn
minn lyfti yður upp og lagði yður
í sætið hérna, svo að forvitið fólk
safrtaðist ekki í kringum yður. En
nú verðið þér að borða eitthvað.
Þér játuðuð áðan, meðan þér vor-
uð ekki komnar fyllilega til með-
vitundar, að þér væruð svangar.
Það er kannske langt síðan þér liaf-
ið bragðað mat?“
Hún snökti, og það fóru krampa-
drættir um hana eins og hún skylfi
af kulda.
„Já, ég hefi ekki átt peninga til
þess að kaupa mat fyrir,“ stamaði
hún.
Ib horfði á hana með vorkunnar-
svip.Svipur hennar var svo hrærandi.
Brosandi rétti hann brauðsneið upp
að vörum hennar.
„Verið þér nú þægar og fáið yð-
ur bita! Þér verðið að borða annars
verðið þér veikar aftur, og það má
ekki ske.“
Aftur snökti hún og skalf, en
neitaði. samt að borða, þó að lnin
liði kvalir af hungri- við að sjá
svona girnilegan mat.
En allt í einu greip liana ótti um,
að hún hefði tafið mikið fyrir hin-
um ókunna, unga manni. Hún vildi
ekki gera honum frekara ónæði.
Hún varð að reyna að ná sér sem
allra fyrst, svo að hún gæti komið
sér af stað. Þess vegna tók liún til
níatar síns — og i nokkrar mínútur
gleymdi hún öllu nema gleðinni og
ánægjunni yfir að fá liungur sitt
satt. Ib stakk brauðbita og vínberi
á víxl upp í liana og gaf henni sopa
af rauðvini til þess að skola matn-
um niður með. Evu leið brátt betur.
Án þess að mögla borðaði hún allt
brauðið og mcst öll vínberin. Hún
lifnaði smám saman við og það
fór að koma litur í kinnar hennar.
Ib skynjaði það allt í einu, að það
var allra fallegasta stúlka, sem sat
við hliðina á lionum í vagninum, og
hann varð ánægðari og ánægðari
með það að hafa getað orðið henni
að liði. En nú var Eva orðin stál-
slegin aftur og horfði á hann þakk-
látum augum.
„Þakka yður kærlega fyrir. Nú er
ég orðin södd, og ég skal ekki verða
yður til frekari byrði. Mér líður orð-
ið ágætlega og nú ætla ég að koma
mér af stað.“
„Ekkert liggur á mín vegna, ung-
frú. Ef þér kærið yður um, þá skul-
uð þér hvila yður dálítið lengur. En
svarið mér nú hreinskilnislega —
livernig stendur á þvi að þér vor-
uð svona á yður komnar? Get ég
ekki lijálpað yður eitthvað? Mér
virðist þér þurfa á lijálp að lialda.“
Það hljóp roði í kinnar hennar
og kom upp um hugsanir hennar.
Ilún leit biðjandi á hann.
„Spyrjið mig ekki — þess bið ég
yður. Þér hafið þegar gert mér svo
mikið gott, að ég mun aldrei geta
launað yður það. Eg vil ógjarnan
stofna til frekari þakklætisskuldar
við yður. Leyfið mér að fara núna.“
Hann rétti úr sér.
„Eg skil aldrei við liálfnað verk.
Hvert á ég að aka yður? Hvar eigið
þér heima?“
Ilún grúfði andlitið í augum sér
„Spyrjið mig ekki um það! Leyfið
mér að fara!“
„Ekki fyrr en þér hafið svarað
mér. Eg þarf að fara inn í verslun-
ina og gera innkaup. Á meðan getur
bifreiðarstjórinn minn keyrt yður
heim.“
„Eg er heimilislaus,“ sagði hún
og horfði í augu honum full blygð-
unar og örvæntingar. „Eg liefi eng-
an stað til að fara á.“
Hann starði skelkaður á hana.
„Já, en það getur ekki verið! Ein-
hvers staðar liljótið þér að búa!“
Hún hristi liöfuðið ákaft, og nú
streymdu orðin af vörum liennar.
Hún skýrði frá því, livernig kjör
hennar hefðu breyst til liins verra
eftir dauða stjúpmóðurinnar og
hvernig allar tilraunir til þess að
útvega ér stöðu eða jafnvel ígripa-
vinnu hefðu mistekist. Það væri
hlátt áfram eins og henni væru öll
sund lokuð. Hún væri einstæðingur
i þessum heimi, heimilislaus, at-
vinnulaus og eignalaus. Þetta væri
hinn blákaldi sannleikur, sem hún
hefði reynt að dylja. Nú hefði hann
hvingað sig til að opinbera hann.
Hún þakkaði honum að lokum enn-
þá fyrir góðvildina og hjálpsemina
og bjóst til að kveðja.
Hann gat ekki verið i neinum
vafa um, að saga hennar var sönn.
Hann var fullur af meðaumkun með
veslings stúlkunni. Hún var samborg-
ari í neyð. Hvernig gæti liann- hjálp-
að henni frekar? Hann hugsaði mál-
ið. Best væri að hann gæti tekið
hana með sér. En hvert?
Ilann var sjálfur aðkomandi i
bænum, bjó á gistihúsi, en var að
öðru leyti gestur tilvonandi tengda-
foreldra inna og á þcirra heimili
átti að halda trúlofunargildi hans
næsta dag. Hann hafði kynst unn-
ustunni í fjallaferð og hafði trúlof-
at henni óafvitadi að mestu og ó-
viljugur. Augnabliks léttúð, gáskafull
ur koss, tengdamóðir sem stóð til-
búin með blessun sina — og hann
var trúlofaður. Honum hraus liugur
við tilhugsuninni. En hann skorti
kjark til þess að rísa upp og mót-
mæla. Hann liafði þó vissulega ver-
ið að sniglast kringum Ölmu Stuck.
Það var staðreynd, sem ekki tjáði
að neita. Hann var ðþví nú að taka
afleiðingunum af gerðum sínum.
Þess vegna var hann nú kominn til
til bæjarins þar sem unnustan bjó og
hafði fengið sér herbergi á gistihúsi.
Hann hafði skrifað systur sinni —
einu manneskjunni, sem var hon-
um nákomin, siðan foreldrar h-ans
dóu — og beðið liana um að koma
og vera viðstödd, þegar hann opin-
beraði trúlofun sina. í raun og sann-
leika liafði það verið neyðaróp til
hinnar ástkæru systur, Dolly, í
þeirri von, að hún gæti bjargað
lionum frá hinni vanhugsuðu trú-
lofun. Nú sat hann hér i bifreiðinni
með illa staddri ungri stúlku. Hvað
átti Jiann til bragðs að taka? En
ei'tt var hann viss um: Hann varð
að hjálpa heni á einhvern liátt!
í skyndi tók hann veskið upp úr
vasanum, tók upp hundrað franka
seðil og lagði hann í kjöltu hennar.
„Hérna, takið þennan til að byrja
með. Eg hefi ekki mikla peninga á
mér í augnablikinu. Farið þér aft-
ur til konunnar, sem þér leigðuð
hjá. Hún mun áreiðanlega taka við
yður. Að minnsta kosti skuluð þér
leysa út muni yðar, sem hjá henni
eru. Á morgun kemur svo systir
min til bæjarins til þess að vera við
trúlofun mína, og þá munum við
leita yður uppi og sjá til hvernig
við getum lielst orðið yður að liði.
Nú læt ég bifreiðarstjórann aka yð-
ur þangað, sem þér leigðuð. Eg má
ekki vera að þessu lengur.“
Hún starði á peningana með ráð-
leysissvip. Stolt hennar átti í harðri
baráttu við nauðsynina á að þiggja
velgerðir af þessum unga manni.
Hún muldraði’ ókröftug mótmæli
í barm sér, en liann greip fram i
fyrir lienni.
„Segið mér eitt,“ sagði liann næst-
um reiðilega. „Ilvað verður annars
um yður? Verið nú skynsamar!'1
Iiún kreisti hnefana. Það var
hræðilegt að þurfa að auðmýkja sig
svona við bláókunnugan mann. Hún
leit óttaslegin á hann.
„Ef ég tek við þessum peningum
af yður, þá — þá veit ég ekki, live
nær ég get borgað þá aftur.“
„Hugsið ekki um það.“
„Já, en tilhugsunin mun liggja á
mér eins og mara. Viljið þér vera
svo góður að gefa mér upp nafn
yðar og heimilisfang, svo að ég
viti, hvernig ég geti sent peningana,
þegar mér hefir heppnast að spara
eitthvað saman?“
„Sjálfsagt, ef það róar yður. Hér
er nafnspjald mitt. Hér í bænum
bý ég á Hotel Baur au Lac, en ég
mun heimsækja yður strax á morg-
un, eða í allra siðasta lagi daginn
eftir morgundaginn, ásamt systur
minni. Segið mér nú, hvert bif-
rciðarstjórinn minn gelur ekið yð-
ur.“
„Eg vil heldur ganga.“
„Nei, þér eruð of máttfarnar til
þess. Eg þarf ekki á bifreiðinni að
halda i augnablikinu.“
Þá gaf hún upp heimilisfang kon-
unnar, sem liún hafði leigt hjá. Ib
kvaddi hana, fór út úr bifrciðinni
og gaf bifreiðarstjóranum fyrir-
mæli.
„Bless,“ hrópaði hann og veifaði
ennþá einu sinni til Evu.
Ib Oldentoft hvarf inn i i versl-
unina. Eva starði á eftir honum.
Hún klemmdi peningaseðilinn fast
í hendi sér. En — undarlegt var
þetta! Þó að hún hefði nú undir
liöndum peninga, sem i hennar aug-
um var stór upphæð, þá fannst henni
hún vera ennþá aumari en áður.
Stolt hennar hafði liðið mikið við
þá auðmýkingu að þurfa að þiggja
þetta fé. Hún beygði höfuðið niður
og leit á nafnspjaldið. Hann var þá
frá sama landi og hún hafði fæðst
í, og meira að segja frá fæðingarbæ
hennar.
„Ib Oldentoft, yfirverkfræðingur,"
stóð á spjaldinu ásamt heimilisfangi
í höfuðborg heimalands lians. Hún
stundi. Bara að sá dagur kæmi, að
hún gæti greitt lionum skuldina! En
hvernig átti slíkt að geta átt sér stað,
einmana og fátæk eins og hún var.
Hún stakk peningunum og spjald-
inu i vasann og tók um leið þá
ákvörðun að hún skyldi aldrei fram-
ar hitta þennan verkfræðing, Ib
Oldentoft.