Fálkinn - 15.06.1951, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames. 11
JANET
TAMAN
Afarspennandi ástarsaga, viðburðarík og dularfull.
Gcgn vilja sínum heyrði hún sig segja:
— Þurfum viS aS vera þaS?
Hann svaraSi ekki strax, frekar en oft
áSur. Hann sneri sér frá henni og liorfSi
til hafs. — Reynir þú alltaf aS hlekkja mig?
spurSi hann liásri röddu. Heldur þú í raun
og veru, aS ég haldi .... En hann liætti.
Jæja, þaS skiptir ekki máli. ÞaS er víst
ijest fyrir okkur aS ræSa ekki máliS frá
þeirri hliS. Ef til vill var þaS ekki rétt af
mér aS slíta vináttunni svona skyndilega.
Ef til vill liefSum viS ált aS halda ujjpi
leikaraskap vegna samferSafólksins, en þú
virSist meta þaS svo mikils hvaS þaS lield-
ur. IlefSir þú viljaS þaS?
— Ef til vill liefSi ég heldur viljaS þaS
en þetta.
— Jæja þaS er ekki orSiS of seint aS
taka upp leikaraskapinn. Hvers vegna ætt-
um viS ekki aS gera þaS — eitt kvöld aS
minnsta kosti? ÞaS ætli ekki aS vera okk-
ur um megn eSa slcaSa okkur. Allir munu
halda, aS ég hefSi móSgaS þig, en hefSi
nú komiS skríSandi og beSiö um fyrirgefn-
ingu. ÞaS er ennþá stærra trornp fyrir þig'
en jiótt ég hefSi veriS jiér fylgispakur alla
lciSina. Þetta ættum viS aS gera, og j)á
færS jiú stolti þínu borgiS.
Hún liefSi geta'S hariS hann. Seinna furS-
aSi hún sig á jiví, aS hún skyldi liafa stillt
sig. En liún stóS aSeins stirS af reiSi i
sömu sporum, hún liefSi getaS snúist á
hæl frá honum. Hún liefSi getaS sagt hon-
um, aS hún mundi aldrei framar tala viS
hann. En þeirri hugsun sló niSur i huga
lienni sem leiftri, aS ef til vill mundi hún
gcta refsaS honum á eftirminnilegastan
Jiátt meS jivi aS ganga inn á tilboð lians.
Hún reigSi sig enn meira. — Já, livers
vegna eldci aS revna þaS? Þetta verSur
tómur leilcaraskapur — já, og liver veit
nema liann verSi skemmilegur. Eigum viS
aS hyrja meS aS drelcka „skilnaSarskál-
ina“, sem þú kallaSir svo áSan?
Ennþá JeiS nokkur sund, áSur en Jiann
sýndi nokkur sniS á sér aS svara Iienni.
Hann lialIaSi sér upp aS borSstokknum
og horfSi á hana. — Ef til vill er jietta
einlómt gabb af jiinni hálfu, en ég slæ
samt til. IJann rétti úr sér. — Komdu nú
ég þarfnasl sannarlega aS fá mér drykk.
IIÚN fann til sömu þarfar. Þegar liún
opnaSi dyrnar og gekk á undan honum
inn i reykjarsalinn, fannst henni sem fæt-
urnir mundu ekki hera hana. ÞaS voru
eftirstöSvarnar eftir reiSikastiS rétt áSur,
hélt hún. En henni var Ijóst, aS hún gat
ekki snúiS vi'S úr þessu.
— Eigum viS aS setjast viS horSiS eSa
harinn?
— Setjum vi'S barinn. Allt er hetra en
aS vera meS honum út af fyrir sig. ViS
barinn voru aSrir gestir.
Þegar þau gengu gegnum reykingasal-
inn, var hún viss um, aS mörg augu hvíldu
á þeim. Brátt mundu hvíslingar ganga á
milli: — Þau virSast vera orSin góSir vin-
ir aftur. SjáiS jiiS, Janet Wood virSist hafa
krækt í Jason Brown aftur. ESa öfugt.
Hún sá Sir John, frú Heathson og Sonju
viS eitt borSi'S. Sonja var i fallega kjóln-
um og virtist hin blómlegasta. — Eg vildi
aS ég vissi hvaS gekk aS henni, þegar liún
talaSi viS mig í kvöld, liugsaSi Janet. En
hún var lpó of upptekin af sínuin eigin
málefnum jiessa stundina til jiess aS hugsa
of mikiS út í liáterni Sonju.
James Ilenderson sat ennþá viS barinn.
Ilann var hlóSrauður í framan, eins og
hann liefSi drukki SstöSugt. Hún óskaSi
jiess nú, aS hún hefSi sest viS eitthvert
borSiS. En jiaS var orðiS of seint.
— Ronnn og sitrónusafa. Eg þarf aS fá
eilthvaS sterkt í kvöld.
— Eg aSvara þig. Kona, sem drekkur
sterkt vín í hitabeltinu, stefnir niSur á viS.
— Mér finnst þér megi standa á sama
um JiaS, úr Jiví að jiett aer síðasta kvöldið
sem við verðum saman á ævinni, sagði
liún mjög rólega.
— Vissulega, svaraði lilann alvarlega, —
en jiað er nú samt alltaf leitt aS jmrfa að
sjá einhvern, sem maður liefir Jiekkt, stefna
í glötunina. Já, en gott og vel, Jjú skalt fá,
jiað sem lni biður um, og ég fæ mér jiað
sama.
Einn farþeganna, ferðamaSur frá Norð-
ur-Englndi, kom upp að barnum. Hann
var vinalegur, en ófágaður í framkomu.
Hann studdi fingri á nefið og deplaði
augunum til þeirra,.
— Sjáið til! Hafa ekki ástarfuglarnir
okkar náS saman aftur! ÞaS verður reglu-
lega ánægjulegt. Og nú megjS þiS til með
að leyfa Josep /rænda aS drekka fagnað-
arskálina meS ykkur.
Janet fann hvernig liún roðnaði. — Við
höfum jiegar pantaS fj'rir okkur, herra
Chesley, sagði hún kuldalega.
— Þér eruð jió ekki reiðar við mig, er
það? Hann hló hátt. Konan mín egisr alltaf,
að ég kunni mig ekki — að minnsta kosti
ekki Jiegar um affaires da coeur er að
ræða. En ég krcfst Jiess, að þessi skál
verði drukin á minn reikning. Þetta er
siðasta kvöldið okkar um horð. Finnst yður
J)að ekki dapurleg tilhugsun! Engin okk-
ar mun sjást framar, þó að ég þykist vita,
að það gildi ekki um ykkur tvö. Þið eruð
nátúrulega full af áformum um framiS-
ina. Þetta er ekkert skipsdaður, þori ég
að sveia mér upp á. Þetta er eitthvað, sem
varir. Jæja, til liamingju. Hann rak aftur
upp hrossahlátur og lyfti glasi.
Janet varð kafrjóð í framan, og hún
jióttist merkja ofurlítinn roða á sólbrúnu
andliti Jasons. svo kom vínið til Jieirra
Þau skáluðu svo að lítið bar á og forðuð-
ust að líta á hvort annað.
Janet fannst sér létta, Jiegar Henderson
fór frá manninum, sein liann liafði verið
að tala við, og kom að barnum til þeirra.
IJann kinkaði kolli til Jasons og beygði
sig niður að henni.
— Þér ættuð heldur að liugsa um þetta,
sem ég talaði við yður um, ungfrú Wood,
sagði hann og röddin var gróf. Henni
fannst hún jafnvel ógnandi.
— Eg liefi sagt yður, að ég liefi ekki í
hyggju að selja eign mína, fyrr en ég liefi
talað við Jeberson og gengið úr skugga
um, livers virði liún er.
— Eg liefi sagt yður hvers virSi liún er.
Eg býS yður meira fyrir liana, og Jiað
væri liyggilegt fyrir yður að gera út um
söluna við mig í kvöld. Nú var greinileg
ögrun í röddinni.
— Eg hefi sagt yður, að ég hefi ekki í
hyggju að selja hana eins og er.
— Hlustið á mig, mín kæra, hyrjaði liann,
og reyndi að þrengja sér milli liennar og
Jasons, J)egar Jason sagði rólega:
— Hefðuð J)ér nokkuð á mói J)vi að fara
yðar leið? Þessi stúlka er með mér.
— Ha — livað? Hann sneri sér snöggt að
Jason, Ilvað kemur yður þetta við?
-r- Eklcert, en fyrst ungfrú Wood er með
mér, þá værum við ykkur þakklát, ef þér
vilduð láta okkur i friði. Rödd hans var
slillt — allt of stillt og kurteisleg. Hender-
son stökk upp á nef sér.
— HvaS haldið j)ér að ég sé? þér getið
sjálfur farið }rSar leið. Eg þarf að útkljá
mál við ungfrú Wood.
Jason stóð upp. Hann fór að engu óðs-
lega, en J)að var eitthvað ógnandi í fasi
Iians.
— Ungfrú Wood hefir engin mál að ræða
við ySur. llún hefir þegar sagt, aS liún
hafi ekki áhuga á tilboði yðar varðandi
cign hennar.
— Það eruð þá J)ér, sem liafið gert hana
fráhverfa j)ví, geri ég ráð fyrir, rumdi í
Ilenderson.
— Alls ekki. Eg liefi einmitt ráðlagt
lienni að taka þvi, ef J>ér kærið yður um
að vita það, svaraði Jason. Það er ákvörð-
un ungfrú Wood sjálfrar að selja ekki
eignina að svo stöddu.
— Og mjög skynsamleg ákvörðun, verS
ég að segja, ef ég má blanda mér í málið,