Fálkinn - 24.08.1951, Blaðsíða 6

6
F Á L KIN N
10
HVAR ER EVA?
Framhaldssaga eftir H. COURTHS-MAHLER.
ÚRDRÁTTUR.
IJinn ungi verkfrœðingur, Ib
Oldentoft, er kominn til fram-
andi borgar, þar sem ú að op-
inbera trúlofun hans og Ölmu
Stuck. Af tilviljun kemst hcuin
að þvi, að hún ann honum ekki,
og slitur þess vegna trúlofuninni.
Ilann hittir Aage Torring, vin
sinn og skólabróður ú gistihús-
inu, sem hann býr í. Aage er ú
heimleið frú Afríku eftir 3 úra
dvöl þar við júrnbrautarlagningu.
Ib segir honum ekki frú fundi
sínum og ungrar stúlku Evu Malte
sem hann hafði hitt aðframkomna
af hungri. Hann hafði hjúlpað
henni, og skömmu eftir, að fund-
um þeirra hafði borið saman,
hafði hún fengið vinnu sem fiðlu-
leikari ú kaffihúsi. Eva hefir
skrifað Ib þakkarbréf og nú langar
hann til að nú fundum hennar,
en veit ekki hvar hún er niður
komin. Dollg systir Ibs, og frú
Iiaumann komu í heimsókn til
lians. Dolly og Torring eru hrifin
hvort af öðru, en Dolly vill ekki
júta það, þar sem Torring hefir
oft farið illa með hana i orða-
skiptum. Nú eru þau fjögur, Ib,
Aage, Dolly og frú Baumann lögð
af stað til Danmerkur.
Honum fannst það samt átakanlegt,
að hún skyldi liafa komið að gistihús-
inu, þar sem hann bjó, og flúið burt
óttaslegin, er bún varð þess vísari, að
hann hafði orðið hennar var. Og svo
reikuðu 'hugsanir hans inn á bann-
svæðið á ný. Honum fannst hann ekki
þurfa að fyrirverða sig fyrir það með
sjálfum sér, þó að honum félli þungt
að fara frá Sviss í þessari óvissu um
hag hennar og hug. Hvers vegna hafði
hún verið á ferli með fiðlukassann á
þessum tima sólarhringsins? Ef til vill
gat liún leikið á fiðlu og hafði fengið
starf, þar sem hún þurfti að nota hana.
Ef til vill lék hún í liljómsveit. Ef sú
tilgáta var rétt, hversu margt átti hún
þá .ekki eftir að reyna! Til slíkrar
vinnu þurfti sterkari taugar en hún
hafði.
Þannig gat hann ekki slitið hugsan-
ir sínar frá lienni. Systir hans hefði
vafalaust tekið eftir því, hve hugsi
hann var, og strax getið upp á Evu
Malte, ef hún hefði ek'ki verið svo
niðursokkin sjálf í sitt hjartans mál.
Hún liafði orðið að beita allri
sinni stillingu til þess að sýnast
róleg á yfirborðinu. Aage Torring
hafði stritt henni svo mikið en þó
alltaf verið kurteis og elskulcgur.
Ekkert virtist hins vegar bita á hann.
Hann bar sigur úr bítum í öllum
þeirra viðskiptum. Sjálfur þóttist
hann viss um, að hann gæti með því
einu móti unnið ástir hennar, að
hann kæmi alltaf fram sem hinn
sterki gagnvart henni. Hún væri þrá.
en samt mætti hann aldrei láta hana
fá liöggstað á sér, því að slíkt mundi
aðeins lítillækka hann í augum henn
ar. Hann þóttist reyndar vita, að
liún væri hrifin af honum, þó að
hún forðaðist að tjá sig i þá átt,
því að þrátt fyrir alla varfærni
hennar, koin hún upp um sig við
ýmis tækifæri. Greinilegast kom
þetta í Ijós fyrsta kvöldið, er Ib
spurði Aage, livort hann hefði skil-
ið mörg kramin hjörtu eftir i Afriku.
Hún hafði fölnað og augu hennar
fengið þetta fjarræna augnaráð. í
fyrstu hafði hann langað til þess að
scgja henni með sterkum orðum hvi-
líka hylli hann liefði unnið sér
mcðal kvennanna, og stríða henni
þannig dálítið, en hann veigraði sér
við því, þar sem hann hélt, að það
mundi fá of mikið á hana. Síðan
hafði liann Iátið nægja að segja sann
leikanum samkvæmt:
„Eg sá engan kvenmann þarna
suður frá, sem hafði nokkur áhrif
á mig. Ástæðan er sú, að ég skildi
hjarta mitt efir heima.“
Hann liafði gefið Dolly gætur í
laumi, meðan hann sagði þetta og
Iionuni brá i brún er hann sá að
henni varð hverft við þessi orð.
Hann sá, að hún skildi hann ekki.
Hana grunaði allra síst, að hann
ætti við hana. llún hélt, að það væri
einhver önnur stúlka, sem hann
hefði verið hrifinn af lieima í Dan-
mörku. Þó að honum leiddist að
láta liana standa í þessum mis-
skilningi, gat liann ekki leiðrétt
liana á nokkurn hátt eins og á
stóð.
Dolly var mjög afbrýðisöm lit af
öllu þessu, og á heimleiðinni var
lnin alltaf að sækja í sig veðrið
gagnvart Aage og lét óspart rigna
yfir hann napuryrðum, svo að frú
Baumann varð dauðskelkuð. Gamla
konan hafði ekki hugmynd um,
hvers vegna Dolly hagaði sér svona.
Ib grunaði það hins vegar og Aage
var ekki i neinum vafa um það.
Þess vegna tók hann öllum athuga-
semdum hennar með stakri ró. Því
hatramari, sem hún varð, þvi meira
tjáði hún Aage um hug sinn til hans,
þvi að enginn eyðir púðri á mann-
ceskju, sem viðkomandi stendur á
sama um. Ib vorkenndi systur sinni
stundum i baráttu hennar við Aage,
og reyndi að hjálpa henni, en þá
sendi Aage honum illt augnaráð, því
að liann var mótfallinn þvi að hann
færi að blanda sér í málið.
„Þú verður að láta mig um þetta,
Ib. Ef til vill þekki ég Dolly betur
en jjú, og ég er viss um, að spilið
væri mér tapað, ef ég slakaði á núna.
Hún verður að bera virðingu fyrir
þeim manni, sem hún tekur. Vertu
nú þolinmóður dálítinn tima enn-
þá. Það er nógu erfitt fyrir mig
stundum samt, því að hún er svo
yndisleg i þrákelkni sinni oft og tíð-
um, að mér liggur við að gefast upp.
Mér þykir svo vænt um hana, að
ég hefi heldur ekki nokkra ánægju
af þvi að kvelja hana. En trúðu mér,
hún mundi skopast óstjórnlega að
mér og líta niður á mig, ef ég gæf-
ist upp núna. Mundu. að ég hefi
þekkt hana vel i mörg ár — allt frá
því að hún var barn.“
Ib varð að játa, að Aage liafði á
réttu að standa og blandaði sér þvi
ekki frekar í mál þeirra.
Unga fólkinu fannst ferðin taka
enda of fljótt, en frú Baumann var
orðin þreytt. Ilún þoldi illa langar
járnbrautarferðir og auk þess kveið
hún því, að hennar biði mikið verk
heima. Það þurfti að sjóða niður
ávexti og grænmeti úr garðinum
umhverfis Ohlentoftshúsið, og eins
og öðrum húsmæðrum fannst frú
Baumann, að slíkt yrði ekki gert,
svo að nokkurt lag væri á nema
með því að hún stjórnaði því öllu
sjálf. Þó var eldhússtúlka lijá Old-
entoftunum, sem hafði verið þar í
mörg ár. En frú Baumann og hún
áttu í sífelldum erjum sin á milli,
þvi að báðar þóttust kunna bestu
aðferðirnar við sultugerð og niður-
suðu. Frú Baumann, sem hafði ráð-
ist til Oldentoft-fjölskyldunnar fyr-
ir fjórum árum, vildi alltaf vera að
reyna nýjar og nýjar aðferðir, en
eldhússtúlkan var þvi mótfallin.
Frú Baumann var líka óróleg og
öfundsjúk yfir því, að eldhússtúlk-
an liefði núna hússtjórnina alla á
hendi. Hún gat ekki unnað henni
þcss.
Þegar þau loksins voru komin á
áfangastaðinn, þá bauð Ib Aage að
koma með þeim heim og dveljast
hjá þeim þangað til hann hefði
fundið sér góða ibúð. Þetta tilboð
var svo freistandi fyyrir hann, að
hann gat ekki annað en þegið það.
En þegar hann spurði Dolly livort
luin hefði nokkuð á móti því, svar-
aði hún kuldalega:
„Þér eruð gestur bróður mins,
herra verkfræðingur, svo að það
ætti að vera óþarfi að spyrja.“
Aage lét svarið ekki á sig fá og
fór glaður í bragði til dvalar á fjöl-
skylduhcimili Oldentoftsættarinnar.
Á öllurn götuhornum í Buenos
Ayres mátt sjá stór auglýsingaspjöld,
þar sem sagt var, að hinn frægi
fiðlusnillingur, Henrik Joachim,
mundi halda hljómleika í stærsta
liljómleikasal borgarinnar þá um
kvöldið. Þegar fyrir viku var allt
uppselt og það var jafnvel ógcr-
legt að verða sér úti um miða fyr-
ir okurverð. Það þótti mikill tón-
listarviðburður þegar Henrik Joa-
chim lét til sín heyra. Ilann hafði
aðeins örsjaklan haldið liljómleika
á síðustu árum og þá jafnan i ein-
hverju sérstöku tilefni. Henrik
Joachim var orðinn margfaldur
milljónamæringur og bjó mestan
hluta ársins á fögrum búgaði, sem
hann hafði erft eftir konu sina, sem
hafði verið stóíiirík. Þegar liann
hafði kynnst henni, hafði hann
verið mjög fátækur. Frægur varð
hann ekki fyrr en eftir að hann
giftist lienni. Hún hafði jafnan fylgt
honum á hljómleikaferðum lians.
Hún hafði verið mjög hreykin af
honum og farið með honum viða
um heiminn. Barnlaus voru þau, svo
að Iiann eignaðist öll auðæfi hennar
við lát hennar. Sjálfur hafði hann
svo einnig safnað miklum auði, svo
að hann var hættur að leggja i lang-
ar hljómleikaferðir. Síðustu tvö ár-
in hafði hann aðeins örsjaldan lát-
ið til sín heyra i næstu stórborg
við búgarðinn, en lifði rólegu lífi
uppi í sveit.
Henrik Joachim var kominn til
borgarinnar fyyrir tveimur dögum
og bjó á besta gistihúsinu. Herbergi
hans voru orðin að blómgarði. Að-
dáendur luins sáu fyrir því. En
varla glöddu þessi blóm öll þó
Juggjandann. Ilann hafði þegið svo
mikið lof og skrum á undanförnum
árum að hann var orðinn Jireytt-
ur á öllum þessum látum og send-
ingum. Stórhorgarlífið var hætt af
gleðja hann. Eftir að liann hafði
misst seinni konuna vildi hann lifa
í ró og næði. Hann var einmana og
tilfinningaríkur og naut endurminn-
inganna um hjónabandið best i ein-
verunni. Það kostaði þvi mikið nudd
að fá hann til að koma fram opin-
bcrlega nú orðið.
Meðan hann dvaldist i borginni,
mataðist hann venjulega uppi á her-
bergjum sinum i gistihúsinu ásamt
einkaritara sinum, sem fylgdi hon-
um jafnan, hvert sem hann fór. Einn-
ig var jafnan í ferðum með honum
gamall herbcrgisþjónn, sem þekkti
allar óskir hans og kenjar og upp-
fyllti allt sem hjarta hans þráði,
áður en um liað var beðið.
Þetta kvöld hafði Henrik .Toachim
samt sem áður fengið sér sæti í
borðsalnum. Hann vissi ekki sjálf-
ur, hvers vegna hann var einmitt
núna gripinn Jieirri löngun að breyta
til og borða innan um fólk. Seinna
var hann vanur að segja, að J)að
hefði verið forsjónin, sem leiddi
hann þangað þetta minnistæða
kvöld. Koma hans í salinn vakti al-
menna athygli. Allra augu beindust að
liessum tígulcga manni með sérkenni
lega höfuðið og gráskotið, hrokkið
hár. í sólbrúnu andlitinu leiftruðu
grá, mikilúðleg augu, og hátt og
hvelft ennið sýndi, að þarna var
ekki aðeins listamaður á ferð, held-
ur einnig gáfumaður. Hann hlaut
að vera liðlega fimmtugur, en hann
var þó ennþá mjög grannur og ung-
legur. Hann gekk teinréttur og virðu-
legur til borðs síns og settistniður.
Einkaritari hans var höfðinu lægri
en húsbóndi hans og á að giska
tmi Jtrítugt. Öll var persóna hans
heldur lítihnótleg við fyrstu sýn. En
augun voru gáfuleg. Hann beið, uns
húsbóndi hans Hafði fengið sér
sæti, en settist síðan niður gegnt
honum.
Henrik Joachim renndi augunum
rólega yfir salinn, en allt í einu
mrettu honum augu, 'sem störðu á
hann undrandi. Hvar hafði hann
séð þennan miðaldra mann áður?
Honuin virtist andlitið kunnuglcgt,
en hvernig átti liann að þekkja aft-
ur alla þá menn, sem hann liafði
lauslcga kynnst á ferðum sinum.
En þó — honum fannst, að hann
hlyti einhvern tíma að hafa staðið
í nánara sambandi við þennan mann
sem horfði nú á hann eins og spurn-
ingarmerki. Loksins stóð ókunni
maðurinn á fætur og gekk til hans,
knúinn af ósýnilegu afli.
„Henrik — ert Jjetta í raun og veru
þú, Henrik?“ stamaði liann og
rcyndi að brosa.
Það fór að renna upp ljós fyrir
Joacliim. Viss var liann Jió ekki um,
hver maðurinn væri, en smátt og
smátt skýrðust í Iiuga hans minn-
ingar frá löngu liðnum tímum, sem
skaut upp á yfirborðið.
„Fyrirgefið •— mér — mér finnst
að ég ættti að jjiekkja yður. Getið þér
hjálpað mér við að rifja upp hvers
vegna?“
„En Henrik jió — ég þekki þig
strax þó að þú hafir breytst mikið.
Manstu ekki eftir gömlum vini og
skólabróður, Gunnari Broberg? Við
áttum J)ó margar ánægjulegar stund-
ir saman 1 æsku.“