Fálkinn - 24.08.1951, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
MISS AMERICA I PARlS.
Miss America 1951, sem réttu
nafni heitir Yolanda Betbeze, var
boðin til Frakklands eftir að hún
öðlaðist „tigninau og sést hér ný-
lent á OrlyflugveTlinum við París.
MISS VESTUR-BERLlN
fyrir 1951 var kosin í sumar og
varð fyrir válinu 19 ára tisku-
sýnistúlka, Ingeborg Fencher. —
Hún er hér í miðjunni.
ÞAÐ BORGAÐI SIG!
Fegurðardrottningarnar eru fæst-
ar öfundsverðar. Þeim skýtur upp
eins og fállegum flugeldi, sem
slokknar fljótt og gleymist síðan.
Og stundarmeðlætið hefir oftast
í för með sér erfiðari daga eftir
á. — Monique Bertrand, fegurð-
ardrottning frá París, er undan-
tekning. Hún hafði það upp úr
drottningartigninni að giftast for-
ríkum manni, sem getur álið önn
fyrir henni og sýnt hana prúð-
búna á tiskustöðum Frakklands.
SANNARLEGA VAR ÞETTA
leiðinlegt, sagði dr. med.
Manild við Vivi frænku sína,
sem kom hlaupandi upp húströpp-
urnar hjá honum, „en það var
verið að biðja mig um að koma
í sjúkravitjun." Hann kyssti hana
á kinnina. „Eg vona að þú bíðir
eftir mér, góða mín — ég verð
víst ekki lengi, og inni í stofu sit-
ur skemmtilegur maður, sem get-
ur stytt þér stundir á meðan.“
Vivi horfði á eftir þessum stór-
gerða manni og veifaði til hans
er 'hann setti bílinn í gang.
Þegar 'hún kom inn í sólríka
dagstofuna stóð ungur maður upp
úr hægindastól og foneigði sig.
„Mathias Warren!“ hugsaði hún
forviða með sér, áður en hann
komst til þess að kynna sig. 1
VOGEL SIMONSEN:
$tjörn
gærkvöldi hafði hún séð hann í
kvikmynd — vinsældir hans voru
stórkostlegar, einkum hjá kven-
fólkinu. Að hugsa sér: að standa
þarna andspænis honum í eigin
persónu. Jæja, hún hafði nú ekki
neitt sérstakt dálæti á leikurum
— „ég hefi ekki neitt sérstakt
dálæti á neinum“ hugsaði hún
með beiskju, og minntist trúlof-
unarinnar sinnar, sem hafði far-
ið út um þúfur alveg nýlega.
Þessi ungi, borginmannlegi
maður með fallegu djúpbláu aug-
un undir rauðjörpu hárinu beið
þangað til Vivi hafði sest. Hún
afþakkaði að setjast í hæginda-
stólinn, sem hann hafði setið í.
„Það verður ekki langt þangað
til dr. Manild kemur aftur,“ sagði
hann.
„Það gerir ekkert til,“ svaraði
hún samstundis, „ég læt mér aldr-
ei leiðast.“ Hún kastaði höfðinu
til þess að hreyfa hárið af enn-
inu, og tók bók út úr skápnum.
„Þér þurfið ekki að hugsa um
að skemmta mér, lesið þér bara
dagblaðið áfram.“
Hann horfði rannsakandi á
hana um stund. Hún var sest og
hallaði sér yfir bókina sína. Svo
tók hann blaðið og hélt áfram að
lesa.
Það var alveg hljótt í stofunni
— fluga suðaði í glugganum og
síðdegissólina lagði inn um allt.
Ekkert heyrðist nema skrjáfið í
blaðinu og bókinni.
„Æ!“ Vivi tók allt í einu um
kinnina á sér — nú kom kvölin
aftur í skrambans tönnina! Hún
hafði verið með tannpínu í nokkra
daga. Hún stóð upp og gekk að
litla borðinu í horninu, þar var
síminn. Hún hringdi til tannlækn-
isins og bað um viðtalstíma þá
um daginn.
Warren stalst til þess að horfa
á hana, bak við blaðið. „Laglegur
vöxtur,“ hugsaði hann með sér,
„hún kemur eiginlega eins og hún
væri kölluð. Svolítið hálfsmánað-
ar ævintýri núna — meðan Gertie
er í fríinu ... . “
Nú starði hann á hana, án þess
að fara dult með. Sóknin var haf-
in.
Vivi lét sem hún sæi 'hann ekki,
en þegar hún hafði slitið síma-
sambandinu heyrðist rödd Warr-
ens: „Þetta var mjög áríðandi
samtal, var ekki svo?“ Tónninn
var fremur oflátungslegur.
uhrap
Vivi leit á hann. „Hvað eigið þér
við? Eg hefi tannpínu - munduð
þér kannske ekki fara til læknis
undir þeim kringumstæðum?"
„Gátuð þér ekki hinkrað með
að hringja, þegar við vorum ein
saman?“ Röddin var lokkandi. —
Hann gætti þess að tala hæfilega
lágt. Honum reyndist það áhrifa-
mikið, venjulega.
Vivi kipraði varirnar, henni var
engin ástleitni í huga. Þegar hún
leit upp stór dr. Manild í dyrun-
um: „Jæja, nú fáum við te!“ kall-
aði hann glaðlega. „Gerið þið svo
vel!“
Vivi stóð upp og gekk fim og
leggjagrönn inn í borðstofuna.
Warren kom hugsandi á eftir.
--------Vivi setti frá sér tóm-
an bollan. „Jæja, nú má ég til að
fara,“ sagði hún. „Eg á að vera
komin til tannlæknisins eftir tíu
mínútur. Þökk fyrir teið, frændi.“
Hún kyssti hann á ennið.
Warren hafði líka staðið upp.
Hann þagði. Stóð í þannig stell-
ingum að líkamsvöxtur hans nyti
sín sem best.
Vivi rétti honum höndina og
sagði: „Verið þér nú sælir, herra
Warren!“
Hann tók ekki í höndina. „Eg
fylgi yður til tannlæknisins,"
sagði hann óðamála.
Vivi hafði hvasst svar á vör-
unum — um stúlkur, sem helst
vildu vera í friði fyrir oflátung-
um, en hún þagði vegna þess að
frændi hennar var nærstaddur.
Þau gengu niður götuna. Vivi
með hattinn í hendinni. Haust-
svalinn lék um hana, svo að roði
kom í kinnina.
„Þér kunnið best við yður hatt-
laus?“ spurði Warren og horfði
á fallegt hár hennar.
Hún kinkaði kolli. Hún varð að
stíga tvö skref fyrir hvert eitt,
sem hann steig. Hún nam staðar
við bókabúðarglugga.
„Þarna er nýja bókin eftir Sin-
clair Lewis,“ sagði hann.
„Já, það var einmitt hún, sem
ég var að horfa á.“
„Hann er uppáhaldshöfundur
minn!“ Warren 'horfði spenntur á
hana.
„Líka yðar?“ Vivi gleymdi sér
alveg og brosti til hans. Hann
kvittaði fyrir með því að brosa
enn hlýjar. Nú þóttist hann ekki
í vafa um að hann hefði sigrað
hana fullkomlega. Eftir hálftíma
mundu þau sitja saman í sófanum
heima hjá honum, í hálfrökkri.
— Hann fékk ávallt sínu fram-
gengt. Svo rétti hann úr sér og
spurði: „Má ég gefa yður bók-
ina?“
Á næsta augnablikl hafði Vivi
áttað sig. „Þakka yður fyrir sam-
fylgdina," sagði hún upphátt, „ég
vil helst halda áfram ein.“
„Já, en .... hefi ég móðgað
yður?“ Röddin var flauelsmjúk.
„Alls ekki.“ Hún brosti alúð-
lega, ópersónulega. „En ég er
vön að gera það, sem mér dettur
í hug. Og nú vil ég vera ein.“
„Já, en .... Vivi... . ?“
„Eg heiti ungfrú Sander?"
„Hvers vegna eruð þér svona
ónotaleg?“
„Hvers vegna eruð þér svona
ágengur?"
Nú varð þögn. Svo smáhóstaði
Warren og sagði brosandi: „Fæ
ég ekki að vita, hvar þér eigið
heima, ungfrú Sander?“
„Þér skuluð ekki dirfast að
senda mér orkideur." Hún mátti
nú til að hlæja, þrátt fyrir allt.
„Mér er illa við orkideur og yfir-
leitt við allan vermihúsagróður.
Starandi augu o. s. frv.“
Og svo var hún 'þotin. Warren
stóð þarna gónandi, eins og hon-
um hefði verið gefið utan undir.
Stúlka, sem fyrirleit útbreiddan
faðm kvennagullsins mikla! Hann
var hugsandi er hann ranglaði á-
fram niður götuna.
Daginn eftir var hann orðinn
sammála sjálfum sér um, að þetta
hefði verið lúalegt framferði af
hennar 'hálfu. Þegar hann hugs-
aði sig um, mundi hann vel ein-
staka stúlku, sem ekki hafði fallið
honum til fóta við fyrstu atrennu.
Þær voru sumar svo, að þeim
fannst heiður sinn liggja við, ef
þær gerðu honum ekki sigurinn
dálítið dýrkeyptan — mjög erfið-
ur hafði hann aldrei orðið honum.
Ef ekki tókst í fyrstu atrennu, þá
tókst það alltaf í annarri. Engin