Fálkinn - 12.10.1951, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Churchill er ekki af baki dottim pó að hann sé orðinn 77 ára. Hér sést hann vera að hálda póli-
tíska ræðu á fundi í Leeds, og er víst alls ekki vonlaus um að sigrast á verkamannastjórninni við
næstu kosningar. —
um um liáls herra Iiowarts og
gróf varirnar í liári hans. Verk-
vönum höndum strauk liann
næfurþunnum silkisloppnum af
lífsþyrstum líkama hennar,
munnur lians lef.taði að — og
fann — ástþrungnar varirnar.
Svo lyfti hann henni í fang sér
og Ibar liana upp á næstu hæð.
Carrol var óheinjandi ....
Daginn eftir var herra HoSvart
„alveg eins og heiina lijá sér.“
Og Carrol, já .... Carrol fannst
allt vera í liimnalagi. Þvi að,
sagði liún, John Wflburton var
vissulega dæmalaust yndislegur
eiginmaður, og áður en þau gift-
ust hafði hann stöðugt sent
henni ástarrósir, sem voru raun-
ar uppáhaldsrósirnar liennar,
— en kvikmynda- og lefkhúsfor-
Hvernig líst ykkur á þessa tísku-
tilraun, sem gerð liefir verið i
Þýskalandi. Stúlkan hefir mynd af
unnustanum sinum í stað eyrna-
hrings — eða réttara sagt dregur
hann á eyrunum.!
HVAR ER HAUSINN ?
Fólk sem kemur með myndavélar
í dýragarðinn i Lundúnum hefir
meira gaman af að mynda mör-
gæsinrnar en nokkra aðra skepnu,
sem það sér í garðinum. Enda geta
mörgæsirnar verið gamansamar,
t. d. þessi, sem felur á sér hausinn.
stjóri, sem alltaf var upptekinn
af störfum sínum og mátti al-
drei vera að því að sinna k'o'n-
unni sinni, var í sannleika sagt
ofurlítið þungbær óþreyju-
fullri eiginkonu .... Joel aftur
á móti — já, lif við hans hlið
HeVra Joel Ilowart varð for-
viða. Ó, þetta kvenfólk! Með
sínar mótsagnakenndu tilfinn-
ingar ..... En um það sagði
hann ekkert. Það, sem hann
sagði, var þett'a:
„Ástarrósir? Eru það uppá-
Iialdsrósirnar þínar? Það eru
heillandi jurtir!“
„Já, veistu bara, John sendf
mér ástarrósablómvönd á hverj-
um degi, þegar við vorum trú-
lofuð.“
„Já, einmitt gerði liann pað?
Og herra Joe Howart ákvað
að láta liendur standa fram úr
ermum. Reynsla hans af kon-
um í fimm heimsálfum Iiafðf
kennl honuni, að eina ráðið við
þess konar heilaspuna kven-
fólksins voru aðgerðir, snarleg-
ar aðgerðir. Og hann lifkaði
ekki.
Eftir hádegi þennan dag, fékk
frú Carrol Wilburton, Long
Island, risablómvönd af ástar-
rósum — frá Chicago „með þús-
und kossum frá þínum John.“
„Hve yndislegt, hve sætt hve
hugsunarsamt af elsku John,“
sagði Carrol lirærð. „Eg lield að
ég Iiaff syndgað gagnvart hon-
iím.“
„Ugglaust,“ sagði herra How-
art viðkvæmnislaust. Og liugs-
aði sér: Æ, þetta lcvenfólk ....
Svo hélt hann áfram (því að
hann var maður fylginn sér):
„Mér þykir þetta afar leitt,
en ég fékk símskeyti, sem kall-
ar mig tafarlaust tsl New York
á áríðandi ráðstefnu. Eg verð
að fara strax niður í borgina!
Skilaðu liveðju til herra Wil-
l)urtons frá mér og segðu lion-
um, að hann skuli vera öldung-
is rólegur — hann skuli fá liand
ritið sitt!“
Þannig mælti liann, pakkaði
niður og fór fyrir fullt og allt.
Og herra Wilburton fékk sann
arlega, nokkru síðar, hið lang-
þráða handrit. Mjög andrikt
verk, sem fjallaði um leikrita-
höfund, reglulega lífsreyndan
Don Juan, leikhúsforstjóra og
ástríka eiginkonu hans ....
Það fyrsta, sem herra Howart
gerði, þegar hann kom nrður í
borgina, var að heimsækja
næsta útihú „International Flo-
wer Service" — Sérgrein: Blóma
kveðjur frá öllum löndum og til
allra landa, sími: erginnafn -—
og borga ástarrósablómvönd.
Svo ákvað hann að semja
gamanleikrit, byggt á þessari
snjallræðishugmynd sinni.
— Hefir þú nokkurna tíma lent í
járnbrautarslysi, ungi maður!
— Já; það veit sá sem allt veit!
Einu sinni var ég að fara gegnum
jarðgöng og kyssti pabbann i stað-
inn fyrir (lótturina.
Foreldrunum þótti nóg um böl-
sýni iians Nonna litla. Þau sendu
liann í sveit i áætlunarbíl og sögðu
honum að skrifa nafn sitt og heim-
ilisfang á spjald og stinga í vasa
sinn. Nonni gerði það og byrjaði
svona: „Ef bilnum blekkist á þá
var þetta hann Jón heitinn Gríms-
son .......“
Agata frænka var að ná sér eftir
inflúensuna og cinhverjir takslaus-
ir gestir fóru að tala um hve illa
hún liti út. Frændi hennar, allra
besti drengur, reyndi að hugga hana
og sagði: „Þú skalt ekki taka neitt
mark ú því sem þau eru að segja,
frænka. Mér finnst þú alls ckki líta
neitt verr út en vant er.“
— Eruð jþér að leita að einhverju
í karlmannafatnaði, herra minn?
spurði búðarmaðurinn áhyggju-
fullan gest sem góndi í allar áttir.
— Nei, það er nú eitthvað annað,
svaraði gesturinn. Eg er að leita að
einhverju i kvenfatnaði. Eg er búinn
að týna konunni minni.
Litill drengur var í dvragarðinum
og spurði hvers vegna giraffinn
hefði svona langan háls. Fóðurmeist-
arinn svaraði alvarlega: „Skilurðu
það ekki drengur minn? Hausinn
á giraffanum er svo langt frá búkn-
um, að það j)arf langan háls til að
ná á milli.“
Kennslukonan í sunnudagaskólan-
um hafði verið að fræða nemend-
urna um illmennsku og að endingu
spurði luin eina telpúna: „ Jæja,
veis.tu hvað illmennska er, Maria
1 itl a ?“
„Já, ég veit það núna,“ svarar
Maria, „en ég hafði ekki hugmynd
um það þegar ég kom í skólann."
Móðir — Manstu eftir óbrjótan-
legu lcikföngunum, sem þú gafst
barninu í afmælisgjöf?
Faðir: — Jú, þú scgir ekki að
barni ðhafi brotið það?
Móðir: — Nei, en það hefir brot-
ið nærri því allt í barnaherberginu
með þeim.