Fálkinn - 07.03.1952, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
UÓS og SKUGGAR
Framhaldssaga eftir Adelaide Rowlands.
FUNDUR ATLANTSHAFS-
RÁÐSINS.
Á fandi Atlantshafsráðsins í
Lissabon mættu fnlltrúar
fírikkja og Tyrlcja í fyrsta sinn.
Á myndinni, sem tekin var
einn fyrsta fundardaginn, sjást
nokkrir hinna mörgu utanríkis-
ráðherrt (sitjandi í fremstu röð)
Idappa fyrir ræðu Venezilosar
griska utanríkisráðherrans.
Frá hægri sjást þessir ráðherr
ar: Van Zeeland, Be(cjíu, einn
óþekktur, Iiraft, Danmörku,
Schuman, Frakklandi, Bjarni
Benediktsson Islandi, de G'asp-
eri, ltalíu og Beck Luxemburg.
Fyrir aftan Bjarna situr Torkil
Kristensen, hinn kunni danski
fjármálasérfræðingur.
að salurinn var næstum því mann-
laus. Þetta var yndislegt kvöld og
flestir gestirnir höfðu farið út til
þess að fá sér hressingargöngu eða
aka um nágrennið. Sumir höfðu
einnig farið í spilaskálarin.
Briggs kom á móti henni með
framréttar hendur.
„Þér liafið alveg gert mig rugl-
aðan!“ sagði liann. „Eg veit ekki,
livað að mér gengur. Eg er ekki
vanur að koma svona bjánalega
fram. En þér eruð dásamlegar,
Elísabet — og yður hlýtur að þykja
eitthvað dálítið vænt um mig, ])ví
að annars hefðuð þér ekki gert það,
sem þér gerðuð i gær. Ungar, ensk-
ar stúlkur eru venjulega svo ákveðn-
ar og hreinar og beinar i framkomu,
þegar þær ferðast einar sins liðs.
Þér farið áreiðanlega ekki i ökuferð
með ungum mönnum nema að hug-
ur fylgi máli og einhver alvara sé
á bak við.“
Hann dró hana til sin og hélt
þéttingsfast um báðar hendur henn-
ar. Hún dró þær ekki strax að sér,
þvi að hún þurfti að fá dálítinn
tíma til þess að átta sig. Hún hafði
greinilega leikið sér að hættulegum
eldi — það sá liún nú. Og hún hafði
aldrei hugsað út í það, að henni
kynni að reynast erfitt að bíta
þennan dóna frá sér.
„Þetta er vitleysa hjá yður, herra
Briggs," sagði hún. „Það vitið þér
mætavel. Nú á dögum geta enskar
stúlkur jafnt sem aðrar gert það sem
þeim finnst ^æmandi, án þess að
einhver og einhver þurfi að fara að
rangtúlka það.“
„Eg veit það,“ svaraði ungi mað-
urinn. „En mig hafið þér ekki fyrir
leiksopp, EIísabet.“
Hann hélt stöðugt fast um liendur
hennar svo að það er örðugt fyrir
hana að losa sig. En loksins tókst
henhi það og hún rétti úr sér og
sagði:
„Eg kom hingað niður, af því að
ég óttaðist, að þér kynnuð að gera
einhverja glennu fyrir utan her-
bergið mitt.“
Hvers vegna voru menn svona
heimskir? Hvers vegna gat hún ekki
hitt rétta manninn? Gerald Briggs
var alls ekki af þvi tagi, að Elisabet
kærði sig um hann. Svo var hann
allt of ungur. Hann var næstum því
drengur ennþá. Hún var sjálfri sér
gröm fyrir það, að liafa eytt svo
miklum dýrmætum tima i liann;
sem gæti aldrei liaft neina þýðingu
fyrir hana. Hann var dæmigerður
Ameríkumaður. Hún hristi höfuðið.
Þó að karlmenn hrifust fljótt af El-
isabetu, þá var bún i eðli sínu samt
ekki tilfinningarík, og ást vissi hún
ekki hvað var. Henni hafði þótt
vænt uin föður sinn vegna frægðar
hans, en um venjulegan föðurkær-
leik var ekki að ræða af hennar
hálfu: Og Elisabet hafði óljósan grun
um, að hún gæti ekki verið hrifin
af móður sinni. Faðir hennar hafði
aldrei viljað tala um hana við hana.
Það var eitthvað leyndardómsfullt
viðþað. Ungfrú Charlbury stóð líka á
sama um bana nema að því leyti,
sem hún kynni að hafa áhrif á fram-
tíð hennar. Hún kærði sig ekkert
um að kynnast henni. Ef til vill var
hún manneskja, sem betur væri að
þekkja ekki.
Meðan hún sat við gluggann i
gistihúsherbergi sínu, var komið
með bréfspjald til hennar. Það var
beiðni frá Briggs um að hún kæmi
og talaði við hann.
„Eg bíð yðar úti við minnismerk-
ið,“ sagði liann. „Ef þér komið ekki
niður til min, þá kem ég upp til
yðar, þvi að ég þarf að segja yður
dálitið, sem þolir ekki neina bið.“
Eftir stutta íhugun sá Elísabet að
hún varð að verða við bóninni.
Henni var gramt í geði, er hún gekk
niður stigann með sjal yfir herðun-
um. Það hafði róandi áhrif á liana
Hér sjást Peronistar fagna sigri Perons í kosningunum í vetur. —
Þeir ganga um aöálgötuna í Buenos Aires með risavaxna pappa-
mynd af Peron, sem „herra Justitius“. — 1 hjartanu á honum er
mynd af frú Evu Peron, hinni atkvœðamiklu konu forsetans. —
VAR EKKI DAUÐUR.
Áttræður bóndi í Charac í Frakk-
landi var nýlega úrskurðaður dauð-
ur úr hjartaslagi, og fjölskyldan fór
að undirbúa útförina. En hann var
ekki dauður. Meðan vinir og ættingj-
ar sátu yfir borðum og hámuðu í
sig alls konar krásir til heiðurs
líkinu lyfti það lokinu af kistunni
og spurði: „Hvað er nú þetta? Byrj-
ið þið að éta áður en ég er sestur
við borðið?“ Nærri má geta að fólk-
inu brá við. En dauðinn varð samt
yfirsterkari, þvi að tveim dögum
siðar sálaðist bóndinn fyrir fullt og
allt.
I