Fálkinn - 20.06.1952, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
í WIMBLEDON
í London halda veiðimenn árlega
meistaramót fyrir sína grein. Hér
sjást þrír frægir veiðimenn, frá v.
Barbara Bailey, ameríkanski meist-
arinn Márvin K. Hedge og Frakkinn
Creusevant.
DRYKKJARÞRÓ OG LISTAVERK.
Franskur listamaður hefir smíðað
þennan grip, sem hann ætlar í
skemmtigarða. Á sumrum á þetta að
vera drykkjarþró fyrir vegfarendur,
en á vetrum þegar frost koma, setur
hann helming af kvenbúk ofan á.
Þetta er geitakiðið „Roama“, sem á
heima í dýragarðinum í London. Það
er forvitið og hoppar stundum yfir
girðinguna og fer í rannsóknarferðir.
En það er á móti reglunum og áður
en varir er varðkonan komin til þess
að færa það aftur til síns heima. —
UÓS og SKUGGAR
Framhaldssaga eftir Adelaide Rowlands.
SKRÍTINN SÍMAÍÍLEFI.
Á Shepherds-gildaskálanum í Lon-
don er gamaB burðarstóll frá 8. öld
notaður sem símaklefi. Hann var eitt
sinn eign hertogans af Cumberland,
sonar Georgs II.
ANDSTÆÐUR.
Þessi kona heitir Annie Ebert, 55
ára gömul matselja í Berlín, vegur
190 kíló og kvað vera gildasta konan
í borginni. En maðurinn á myndinni
er einn þeirra, sem hún selur fæði
og heitir Joseph Spalthan og fæst við
að fasta og svelta sig. Einu sinni
svelti hann í 46 sólarhringa en þeg-
ar myndin var tekin var hann að
búa sig undir að svelta enn lengur.
Hann er 80 kíló en gerir ráð fyrir að
missa 30 meðan á föstunni stendur.
STAMARAFÉLAGIÐ.
í Boston var nýlega stofnaður
„stamara-klúbbur“. Stofnandi og
fyrsti formaður félagsins, John Bart-
lett, hefir mikil áform með hönd-
um og ætlar að stofna útbú í öllum
borgum Bandarikjanna, svo að
stamandi menn fái tækifæri til að
koma saman án þess að verða fyr-
ir spotti annarra. Sá sem vill gerast
meðlimur verður að ganga undir
próf. Hann á að lesa stuttan kafla
upphátt, og ef hann stamar ekki að
minnsta kosti 30 sinnum í lexíunni
þá er hann ekki talinn hæfur. í
samþykktum félagsins er það tekið
skýrt fram, að það sé ekki tilgang-
urinn að venja menn af að stama.
Fari svo að meðlimur verði óstam-
andi er hann rækur úr félaginu.
„Eg vil ekki láta yður eyðileggja
líf yðar vegna þessa eigingjarna kven-
manns,“ sagði Oppenshaw rólega.
„Þér verðið að leyfa mér að vera
yður hollráður og vernda yður, Paul-
ine. Viljið þér lofa mér því?“
„Eg er of göniul til þess að gefa
loforð, kæri vinur. Auk þess liefi ég
verið gift tvisvar, en í bæði skiptin
liefir það gengið illa. Roger varð að
þola meira en ég i fyrra hjónabandi,
en i þvi síðara fór ég ekki varhluta
af því. Þér hafið sennilega ekki
gleymt öllu þvi, sem ég varð að þola
í sambúðinni með Rudolf Ninetti?“
Þegar hún sá, að liún særði Oppen-
shaw með þessu, lagði hún liöndina
á handlegg hans.
„Eg hefði ekki átt að segja þetta
við yður, veslings Franklin. Rudolf
er dáinn og ég er frjáls. En ég get
ekki gefið yður neitt loforð, kæri
vinur. Eg er alls ekki sjálf viss um
liag minn og tilfinningar. Eg veit
hvorki upp né niður og botna alls
ekkert i dóttur minni. Eg vildi óska,
að ég skildi hana betur.“
Um leið og hún sagði þetta, kom
liún auga á Miohael Panister. Hún
hneigði höfuðið litið eitt og brosti.
Síðan hvislaði hún að Oppenshaw.
„Takið eftir unga manninum, sem
kemur þarna í áttina til okkar. Þér
hafið séð liann einu sinni eða tvisv-
ar. Hann heitir Michael Panister og
er frændi Sophie Martingate. Allir
töldu víst, að hann mundi erfa gömlu
konuna. Hann á bágt, því að hann
ber árangurslausan ástarliug til Elísa-
betar.“
Hún lieilsaði Michael með töfrandi
brosi á vörum. Hún leit snöggt yfir
að borðinu, sem Micliael kom frá, og
sagði: „Það er eins og því sé hvíslað
að mér, að konan þarna sé móðir
yðar, hin mikla listakona. Eg ætti að
fara og heilsa lienni.“
„Eg skal koma með hana hingað
til yðar,“ sagði Michael.
En hún hristi höfuðið, stóð upp og
fór yfir að borðinu til Marcellu. Þær
tókust í hendur og leist vel hvorri
á aðra.
XV.
Árið var senn á enda. Jólin komu
og liðu. Greifaynjan var stöðugt í
London, þó að henni félli illa að dvelj-
ast í Englandi að vetrarlagi.
Það hafði tekist allgóð vinátta með
henni og móður Michaels, og greifa
ynjunni leið aldrei betur en þegar
hún sat í vinnustofu Marcellu.
En hversu innilega sem þær töl-
uðu saman, þá var það eitt sem þau
minntust aldrei á — ást Michaels til
Elísabetar. Það var eins og þegjandi
samkomulag milli þeirra að minnast
aldrei á það.
Frú 0‘Malley sá son sinn ekki oft
um þessar mundir. Micliael fór oft
að heimsækja ömmu sína, sem nú var
orðin mjög lasburða, þó að hún liefði
áður ávallt verið hraust. Læknarnir
ráðlögðu lienni að búa uppi í svcit.
En þetta var ekki ástæðan til þess,
hve sjaldan Michael sá móður sína.
Jane var ennþá uppi i sveit. Hún
kom endrum og eins í borgina til að
sjá stóra húsið, sem ennþá var óselt.
En lnin var svo áhyggjufull út af
hátterni bróður sins, að henni var ekki
alltaf létt i skapi, þegar hún fór aftur
úr borginni. Ef hún hefði getað haft
nokkur minnstu áhrif á Gerald, hefði
hún ekki farið frá honum. En hún
fann það, að hann fjarlægðist hana
meira og meira og fór sínar eigin
götur. Þess vegna ákvað liún með
sjálfri sér, að lnin skyldi láta hann
eiga sig fyrst um sinn að minnsta
kosti.
Jane tók það mjög sárt, að Michael
Panister og bróðir hennar virtust
ekki ætla að verða neinir vinir. Að
vísu hafði hún aldrei gert sér nein-
ar ákveðnar hugmyndir í þá átt, enda
var tæplega hægt að ætlast til slíks,
svo ólíkir sem þeir voru.
Öðru hvoru fékk Jane tilkynningu
frá lögfræðingum þeirra systkin-
anna. En þeir sögðu aldrei ncitt um
Gerald Briggs og háttalag hans. Samt
taldi hún víst, að hann væri eyðslu-
samari en svo, að þeir legðu bless-
un sína yfir það.
En svo fékk hún tilkynningu rétt
fyrir jólin. Þar báðu lögfræðingarnir
hana um að koma til borgarinnar hið
bráðasta. Sannleikurinn var, að fað-
ir þeirra hafði gengið þannig frá
hnútunum, að livorugt þeirra gat
skert stofnfjárhæðina, sem þau liöfðu
fengið í arf, án samþykkis hins.
Þegar Jane skrifaði um hæl og bað
um nánari skýringu á því, hvers
vegna lhin þyrfti endilega að koma
í bæinn, fékk hún það svar, að Ger-
ald Briggs liefði farið fram á að fá
að taka út mikla fjárupphæð án þess
að greina frá því, til hvers hann ætl-
aði að nota féð.
Jane Briggs liafði lengi grunað, að
það væri einhver ákveðin persóna,
sem hefði mikil álirif á Gerald, gagn-
stæð því, sem hún hefði kosið. Þess
vegna lagði hún stundum þá spurn-
ingu fyrir sjálfa sig, livort Gerald
hefði yfirunnið þann ástarhug, er
hann hafði fellt til stúlkunnar, sem
fór svo illa með hann í Boulogne. En
lnin reyndi að reka þessar hugsanir
á brott. Hún var viss um, að það
mundi aðeins verða til óvináttu milli
þeirra systkinanna, ef hún færi að
minnast á það við hann. Þar sem liún
vissi, að föður þeirra mundi hafa
fallið slíkt þungt — og henni sjálfri
mundi að vissu leyti falla það þungt
líka — þá talaði liún aðeins um létt-
vægari málefni þá sjaldan þau hitt-
ust.
Um jólin hafði hún boðið til sin
nokkrum ættingjum, sem voru búnir
litlum efnum, og glöddust þeir mjög
yfir gestrisni hennar. Hún hafði
reynt að fá Gerald til sín, en hann
hafði hafnað boðinu.
„Eg er ekki eins vitlaus og þú,"
hafði hann sagt. „Eg ætla nú ekki
að fara að angra mig á þessu leiðin-
lega fólki frá Yorkshire. Hvers vegna
kenmr þú ekki í horgina, svo að við
gctum slegið upp veislu og notið lífs-
ins?“
Systir lians hafði verið hvöss í