Fálkinn - 20.06.1952, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
— Eg held varla að þetta sé rétta
leiðin að skíðastökkbrautinni.
Vormótið.
Handkuldi.
Hafmeyjan í heimskautaumhverfi.
LITLA SAGAN
Fritz Ruzicka:
Brottförin
Eg var að lcggja upp í ferðalag með
konunni minni.
„Klukkan 'hálfsjö fer lestin, Kitty.“
„Eg veit það.“
„Flýttu þér! Flýttu þér!“
„En klukkan er ekki tólf ennþá.“
„Einmitt þess vegna. Flýttu þér!“
Kitty flýtti sér. Ferðatöskurnar voru
teknar fram, kommóðuskúffurnar opn-
aðar. Kitty pakkaði. Hún lagði dót í
töskuna, tók það upp aftur, lagði það
niður aftur. Það sem var i liattaöskj-
unni var lagt í liandtöskuna. Það sem
var i handtöskunni var lagt í skó-
töskuna. Það sem var i skótöskunni
var lagt í liandtöskuna. En svo var
ýmislegt eftir. Þannig kom ég að henni
um fjögurleytið.
,,Ertu 'búin, Kitty?“
„Hvernig getur þér dottið það í
hug?“
„Lestin fer eftir tvo tíma.“
„Já, ég held að það sé nógur tíminn
ennþá!“
„Lestin biður ekki.“
„Hún skal ekki þurfa að bíða eftir
rnér.“
Þetta var vænlegt. Eftir tíu mínút-
ur Iiafði ég gengið frá smádótinu mínu.
K'tty var ekki inni í stofunni. Hún var
komin franr í eklhúsið og var að
straua blússu og silkitreyju, stoppa
sokka og sauma fellingu í pils.
„Það ekki tími til þess arna núna,“
kallaði ég.
„Á ég að fara götug og skítug?“
„Nei, vitanlega ekki. En ....
„Vertu ekki að tefja mig, Hans. Þá
verð ég aldrei búin.“
Klukkan hálfsex beið ég með hatt-
inn á höfðinu og stafinn i hendinni.
Það var hálftíma akstur á stöðina.
Eg leit óþolinmóður á klukkuna.
„Ferðu ekki að koma, Kitty?“
„Eftir eina sekúndu.“
„Eg bíð.“
„Eg kem.“
Kitty kom. Hún liljóp allsnakin fram
á ganginn.
„Kitty!“
„Iig kem eftir eina sekúndu."
„En þú ert ekki farin að klæða þig.“
„Eg er enga stund að þvi.“
En það var ekki gert í einni svip-
an. Eg beið og beið. Kitty kom ekki.
Eg fór inn til hennar. Hún var ekki
farin að klæða sig enn. Stóð hugs-
andi yfir töskunum, með fingurinn á
nefinu.
„Hvað er nú að, Kitty?“
„Á ég að hafa brúnu kápuna og
rauða hattinn, eða bláu kápuna og
svarta hattinn?“
„Taktu það sem þú vilt, en flýttu
þér.“
„Þú verður að segja mér það, Hans.
Góði Hans, lijálpaðu mér.“
„Taktu þá brúnu káþuna."
„Það cr ekki hægt. Hatturinn er i
töskunni.“
„Taktu þá bláu kápuna.“
„Það er ekki hægt heldur. Hún er i
töskunni. Eg hefi aðeins hattinn hér.“
Eg hljóðaði. Eg liljóða sjaldan. En
stundum verður maður að öskra.
„í guðs bænum, taktu eitthvað til að
fara i!“
„Það er gott ráð. Nú datt mér
nokkuð i hug!“ Eg tek gráu fötin og
brúnu blússuna.“
Kitty fór í pilsið. Hún fann hvergi
blúsuna.
Hún leitaði Iiátt og lágt, bak við
ofninn og undir rúminu.
Blússan var týnd. Og nú var klukk-
an orðin sex.
„Nú veit ég hvar hún er!“ lirópaðí
Kitty.
„Ilvar er hún?“
„Hjá saumakonunni. Hún ætlar að
breyta henni fyrir mig.“
Nú fóru tárin að streyma. „Ó, Hans,
mikill klaufi er ég. Nú náum við ekki
í lestina. Ó, Hans, elskarðu mig ennþá?
Þú ert vafalausl hætlur að elska mig.
Það er ómögulegt að elska annan eins
bjána og mig. Það er ómögulogt. Hans,
segðu að þú elskir mig! Segðu j)að
fljótt.“
„Já, ég elska þig,“ sagði ég. „En
flýttu þér nú!“
„Kysstu mig.“
„Já, ég skal kyssa þig. En fljót nú!“
„Kysstu mig aftur, Hans. Nú náum
við ekki lestinni hvort sem er.“
„Við náum licnni samt, Kitty!“
„Gerum við það?“
„Já, við gerum það. Mig grunaði
á hverju ég ætti von, og þess vegna
flýtti ég klukkuiini um einn tíma.“
Kittý hljóp upp um hálsinn á mér.“
„Hans, þú ert indælasti, besti og
nærgætnasti eiginmaður í veröldinni.
Hans, ég má til að kyssa þig. Eg verð
áreiðanlega tilbúin nágu snemma."
Kittý varð ekki tilbúin. Klukkan
varð sex i annað sinn og við vorum
komin út á götuna, en þá mundi Kitty
að hún hafði gleymt úrinu sínu og
ekki tekið straujárnið úr sambandi.
Hún sneri við, þegar hún kom aftur
var klukkan orðin hálfsjö.
„Nú náum við ekki lestinni, Hans.“
„Við náum henni.“
„Klukkan er orðin hálfsjö.“
„Lestin fer ekki fyrr en klukkan
sjö,“ sagði ég. „Eg sneri á þig til þess
að við skyldum koma nógu snemma.“
„Þú ert ráðugur, Hans.“
Við ókum á stöðina. Komum þangað
tíu mínútum fyrir sjö.
„Guð hjálpi mér, Hans!“
„Hvað er nú að?“
„Kötturinn er heima. Eg gleymdi að
biðja liana grannkonu mína fyrir
liana.“
„Kötturinn!"
„Já, ég verð að fara heim. Veslings
skepnan."
Við náðum lestinni. Öld kraftaverk-
anna er ekki liðin enn, ]iví að þegar
konan mín kom aftur vantaði klukk-
una kortér í átta. En lestin átti ekki
að fara klukkan sjö, eins og ég hélt,
heldur klukkan átta. Friðrik mágur
minn bafði leikið á mig. Hann stóð
á stéttinni og sagði: „Eg vissi að þið
Kitty munduð ekki verða tilbúin i
tæka tið, þó að þú flýttir klukkunni.
Þess vegna laug ég til um einn tima.
Og það bjargaði ykkur.“
Bauna-þing.
Það var norski senatorinn Knute
Nelson, sem sá til þess að baunir urðu
fastur réttur á matseðlinum i veit-
ingasal Minnesotaþings árið 1907.
Hann át baunir á hverjum degi, og
eitt skipti er þær fengust ekki i veit-
ingasalnum varð hann reiður og kom
því til leiðar að fylkisþingið gerði
ályktun um, að baunir skyldu jafnan
fást í þinginu. Nú eru þær orðnar vin-
sælasti rétturinn þarna og þingmenn
éta um 100 lítra af þeim á dag.
TISKUMYNDIR
Þrátt fyrir það að hermelin og zobel
eru hvort um sig svo fín að ekki ætti
að þurfa sérstaka meðferð til þess að
þau gætu notið sín, þá hefir tískuhús
eitt í New York ekki staðist freist-
inguna, að búa til þessa hárfínu kvöld-
kápu. Kápan hefir aðeins eina ermi,
og kápan er rykkt um hina öxlina. —
Jacqucs Fath er mjög alhliða tísku-
frömuður. Hér er einn kjóll úr svörtu
ullarefni með sléttum, einföldum lín-
um, en þó fallegur. Kraginn er fram-
lengdur ofan að skásettri hneppingu
á annarri hlið og á hinni er stór vasi
með útábroti. —