Fálkinn - 20.06.1952, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Monica Ewer:
Lolðn mér að gráta
Saga frá Hollywood.
GEORGE NORTON gretti sig ergi-
lega og hallaði sér aftur í stólnum
— meðan hann var að svipast um í
klæðaklefa Paulu. Hún tók eftir að
liann var þreytulegur, og svo var liann
líka órakaður.
„Þetta byrjaði svo vel hjá þér, að
nú ertu að spila öllu úr höndunum
á þér,“ sagði hann og andvarpaði.
„Nei, það var þðru nær — é'g veit
hvernig best er að haga sér!“
Paula varð að liafa sig alla við til
að láta engan bilbug á sér finna. Helst
hefði hún vitjað halla höfðinu að öxl-
inni á honum og gráta eins og barn.
En hún mátti ekki táta undan, því
að í þetta skipti hafði hann að minnsta
kosti ekki rétt fyrir sér.
„Jæja.“ George stóð upp. „Háltu
bara áfram að eyðileggja fyrir þér
framtíðina, sem þig hafði dreymt um.
Það gildir einu fyrir mig.“
„Ef það er svo þá skil ég ekki
hvers vegna jþú ert að skipta þér af
þessu!“
Hann skellti hurðinni þegar hann
fór. Nú gátu allir í ganginum heyrt,
að þau höfðu verið að rífast, rétt einu
sinni.
Ó, George — George! Sem snöggv-
ast sárlangaði hana til að hlaupa á
eftir honum og lofa að gera allt, sem
hann bað hana um. Hún fleygði sér
á legubekkinn og lét tárin flæða. En
eftir dálitla stund hafði reiðin sigr-
að harminn. George var fyrir neðan
allar hellur. Hefði hann gagnrýnt
hvernig hún lék þá hefði hún lilust-
að á liann, því að hann var leiksviðs-
stjóri. Að vísu hafði hann ekki langa
reynslu, en liann þótti efnilegur. En
það var allt annað — það var hátta-
lag liennar sem hann var að finna
að, og það gat hún ekki liðið honum.
Það var nógu slæmt að láta hafa sig
fyrir hornreku, þó að George bætti
ekki gráu ofan á svart. Hún varð að
sætta sig við að láta undan í minni
háttar atriðum til þess að ná mark-
inu, sem hún hafði sett sér. Það liafði
George átt að skilja.
Hún settist fyrir framan spegilinn
og fór að lagfæra það sem tárin höfðu
spillt í andlitsfarðanum. Svo fór hún
aftur inn í myndasalinn. Þar var
varla nokkur manneskja. Úti í einu
liorninu stóð George og var í kapp-
ræðu við einn vélamanninn. Hvað
hann var fallegur, grannur og stælt-
ur þarna i upplituðu skyrtunni og
gráu, ópressuðu flauelsbuxunum.
Paulu hitnaði um hjartaræturnar. Það
var ómögulegt að vera reið honum
nema stutta stund í einu. Hann var
svo ákafur og fljótráður, og liann
hafði gát á því smæsta í liverri mynd
ekki síður en því stærra. Þess vegna
hlaut liann að verða merkur leikstjóri
með tímanum.
Allt í einu heyrði hún lága rödd
fyrir aftan sig: „Þú ættir að hvíla
þig dálítið — við eigum erfiðan dag
fyrir höndum.“
Eini maðurinn sem aldrei missir
jafnvægið hér í leiksalnum er hann
Jolin Carrington, hugsaði Paula með
sér. Hann var mesti leikarinn hjá
Melchior Film, og Paula lék á móti
honum í myndinni sem verið var að
vinna að. Hún settist hjá honum og
fumaði með fingrinum.
„Eg er hálfkvíðin fyrir hvernig
mér gangi í dag,“ sagði hún afsakandi.
„Þú þarft ekki að vera kvíðin þeg-
ar þú leikur á móti mér — ég skai
hjálpa þér!“
„Já, ég veit það, .Tohn, en ....“
, Kotiliansky, aðalleikstjórinn, kom
æðandi til þeirra. „Hefir enginn
•hugsað sér að gera eitthvað hérna í
dag?“
„Vertu óhrædd,“ hvislaði John
Carrington. „Eg skal sjá um að allt
fari vel.“
Og hann efndi það. Allan fyrri
hluta dagsins hjálpaði hann Paulu,
með því að hafa sig sem rnest frammi
sjálfur. Einlivern veginn gat hann
alttaf hagað því þannig, að hann
stæði bak við hana, svo að hún yrði
alltaf að snúa frá Ijósmyndavélinni.
En sá sem sneri að vétinni var Carr-
ington — hún festi á ræmuna hvert
einasta svipbrigði — ásamt hárinu og
öðru eyranu á Paulu! Og setningarn-
ar sem hún átti að segja, voru stytt-
ar sem frekast mátti. Þegar þati
föðmuðust var höfuðið á henni alltaf
upp að öxlinni á honum. Jú, það mátti
nú segja, að hann John Carrington
létti undir með henni.
Paula var eins og vax milli hand-
anna á Kotiliansky og Carrington.
Án þess að malda í móinn sættj hún
sig við að verða að engu eða örlitlu
gægsni i skugga leikarans mikla.
í hádegishléinu beið George eftir
henni fyrir utan myndasalinn. „Nú
borðar þú tvö egg og drekkur mjólk-
urglas meðan þú hlustar á það sem
ég verð að segja þér,“ sagði hann.
„Eg elska þig! Og hlustaðu nú á
mig .... “
„Ó, George, ætlarðu nú að byrja
aftur!“
„Já, það geri ég. Þú skilur, vina
mín, að ég veit livers virði þú ert.
þú ljósmyndast prýðilega og ég hefi
séð þig leika! Þess vegna verð ég
hamslaus þegar ég sé þennan sjálf-
byrgingsþursa stela öllum sýningun-
um,.sem þú átt að hafa yfirhöndina i!“
Paula andvarpaði. Henni þótti vænt
um að liann bar svona mikið traust
til hennar — en livers vegna gat hann
ekki litið á þetta mál frá hennar
sjónarmiði?
„Eg geri mér fyllilega ljóst að John
Carrington vill tielst fá átta spólur
af John Carrington," sagði hún þolin-
móð. „En liann er stjarnan. Það er
hann sem fólk borgar fyrir að sjá.
Og hann fer ekki í neinar grafgötur
um leiklist. Af hans hálfu er þetta
ekkert nema kaupsýsla. Þessu verð
ég að haga mér eftir, ef ég á nokkurn
tíma að komast úr kútnum. Ef ég
sætti mig við hann þá fæ ég að leika
í fleiri myndum á móti honum ....
og smátt og smátt ....“
„En sérðu þó ekki, að minnsta
kosti, að þú eyðileggur myndina?
Hlustaðu nú á mig.“ Hann ýtti disk-
inum frá sér og liallaði sér yfir borð-
ið til hennar. „Siðdegis í dag eigum
við að taka stóra atriðið, þar sem
hann fer frá þér og þú situr ein eftir.
Þá áttu að gráta eins og ....“ Hann
hugsaði sig um hvaða samlíkingu
Iiann ætti að finna. „Þú átt að gráta
eins og þú lialdir að ég sé ekki ást-
fanginn af þér lengur. 1 þeirri sýningu
hefir þú gott tækifæri! Ó, Paula —
lofaðu mér því að þú grátir verulega
sárt!“
„Jæja, George — ég skal lofa því!“
John Carrington leit ávítunaraug-
um til hennar þegar þau komu aftur
í myndasalinn. „Hvar hefirðu verið?
Eg ætlaði að bjóða þér að borða með
mér.“
„Eg fékk mér að borða inni í mötu-
neytinu."
„Við ljúkum við myndina í dag og
þess vegna finnst mér við verðum
að gera okkur dagamun. Hvað segir
þú um það — má ég sækja þig klukk-
an átta?“
„Þökk fyrir, það verður gaman.“
„Nú höldum við áfram!“ öskraði
Kotilansky.
Paula gekk inn fyrir leiktjöldin.
Kannske hafði George rétt fyrir sér
— kannske yrði dagurinn í dag úr-
slitastund fyrir framtíð hennar. í
þessari sýningu hafði lnin tækifæri
til að sýna hvað hún gæti.
Jú, hún skyldi gráta, hún skyldi
svei mér gráta eins og allur harmur
og örvænting veraldar væru á lierð-
um hennar ....
John Carrington kom til hennar.
„Þín vegna liöfum við gert dálitla
breytingu á handritinu,“ sagði hann
og brosti. „Það er til of mikils ætl-
ast að þú getir valdið stóra atriðinu
ein. Þess vegna höfum við Kotiliansky
breytt þessu þannig, að það verður
þú, sem ferð út, en ég verð eftir. Með
því móti verður þetta miklu auðveld-
ara fyrir þig.“
Paula starði á hann. Hann kippti
burt stóra atriðinu hennar, atriðinu,
sem hún ótti að vinna sigurinn í og
vinna frægðina á!
„En .... þetta atriði ....“ stam-
aði hún vandræðalega.
Hann klappaði hcnni á liandlegg-
inn. „Það fer allt vel, vertu óhrædd!
Þú hefir kviðið fyrir þessu atriði i
allan ílag, ég hefi tekið eftir því. Og
mig langar svo til að þú sért glöð
og ánægð.“
Fyrst í stað datt henni i hug að
gera uppreisn. Svo yppti hún öxlum.
Það þýðir ekkert. Það voru John
Carrington og Kotiliansky sem öllu
réðu. Og henni fannst hún myrða
framtíð sína með hrosinu sem hún
sendi Carrington.
Hún þorði ekki að hta til George.
„Gott og vel! Eins og þú vilt!“
Hálftíma síðar var tökunni lokið.
George beið eftir henni þegar hún
kom út. Hann var fjúkandi vondur.
„Er það svona sem þú heldur lof-
orðin þín?“
„Mér var nauðugur einn kostur,
George.“
„Nú er gengið fram af mér,“ sagði
hann. „Héðan í frá skaltu gera það
sem þér sýnist fyrir mér — ég skal
ekki hreyfa hönd eða fót! Það er þín
framtíð — þú ræður henni sjálf! Eg
hefi verið svo vitlaus að halda, að það
sem varðaði annað okkar varðaði
okkur bæði.“
„Þú hefir ekki gert annað en
skamma mig og finna að öllu, sem
ég hefi gert!“ sagði Paula. Hún var
orðin reið. „Ef það er þannig, sem
við eigum að vinna saman, þá vil ég
ekki meira af svo góðu!“
„Jæja, þó skiljum við vist hvort