Fálkinn - 18.07.1952, Blaðsíða 8

8
F ÁLKINN
jSbrítin hrimsókn
HERRA FARREL opnaði augun um
sjöleytið eins ogliann var vanur. Hann
lá um stund ó bakinu í breiðu gisti-
húsrúminu og hugurinn hvarflaði til
kvöldsins áður. Hann fór að
hugsa um Virginiu Moor, dansmeyna,
og að hann hefði lofað að hjálpa henni
til að komast að hjá Metro, að hún
liafði sagst elska hann. Os hann hugs-
aði til svásrar stundar á litlu gistihúsi
fyrir utan borgina.
Hugurinn hvarflar svo til konunnar,
frú Farrel, hennar góðu og tryggu
Maggie, sem nú var farin að verða
talsvert upplituð, en sem hann hafði
unnið með í verksmiðju endur fyrir
iöngu og sem hann hafði kvænst óður
en hann náði tvítugu. Nú var hún í
sveitinni ó stóra búgarðinum hans.
Herra Farrel leit inn í stóra sctu-
stofuna — þar var sólin farin að skína
— og renndi augunum um skrautlegt
svefnherbergið. Gluggatjöldin voru
dregin til hólfs fyrir gluggana.
Hann starði forviða. Þarna út við
gluggana sat ung, föl kona í stólnum.
Hún var í dökkum, snyrtilegum en
tvímælalaust mikið notuðum kjól.
Kápan liennar lá á stólbakinu og
brúna plast-taskan í glugganum hafði
ekki kostað marga dollara, það sá
hann strax. Það var vonleysissvipur
yfir mjóu andlitinu, en stúlkan var
einstaklega falleg. Hann var viss um
að hann hafði aldrei séð haua áður,
en þó fannst honum hann kannast
við svipinn, og hann sá að hún var
talsvert lík frú Farrel, eins og hún
var ung — lík Maggie í verksmiðjunni.
Konan leit hæglátlega til hans.
— Góðan daginn, ungfrú, sagði
liann glaðlega.
— Farið þér ekki ó fætur, herra
Farrel, sagði hún með öndina í hóls-
inum. Hann iiafði einmitt búist við
að röddin væri svona, dálítið há
stúlkurödd. Hún minnti hann á for-
tíðina.
— En ef ég færi nú fram úr rúm-
inu samt, sagði liann i sama gaman-
sama tóninum og áður. — Þér skjót-
ið vonandi ekki á mig? Þér eruð ekki
þessieg.
Hann sá að anditið varð enn föl-
ara og að höndin skalf þegar hún
studdi henni á stólbríkina og stóð
upp. Hún opnaði glerhurðina út að
svölunum og var óðamála og vafðist
tunga um tönn: — Eg leitaði til yðar
því að — þér verðið að gefa mér
— gefa mér tvö þúsund dollara.
Framburður hennar var fágaðri en
hjá Maggie, en röddin var sú sama.
Herra Farrel setti á sig stút og blístr-
aði lágt.
— Það getur hugsa^t að ég gæfi
yður ekki tvö þúsund dollara, sagði
hann mjúkt og dró seiminn. Hvað
munduð þér gera þá? Hoppa út um
gluggann? Þér eruð stödd á tíundu
hæð, ungfrú niin, og maður fríkkar
ekki á svo háu hoppi. Falieg stúlka
eins og þér. — —
Hún gcrði dálítið, sem hann hafði
ekki búisf við að hún gerði .........
tók grannri hendi yfir brjóstið og
teygði úr sér. Munnurinn titraði er
hún sagði: — Eg ríf kjólinn frá
brjóstinu á mér og svo hleyp ég —
lileyp þarna út og hrópa á hjálp, já
— já — það geri ég — ef þér gefið
mér ekki peningana, og---------—
Herra Farrel blistraði aftur.
—- Þér verðið dæmdur til að borga
mér stóra fúlgu — þegar ég — þegar
ég lögsæki yður fyrir að hafa ginnt
mig hingað upp í herbergið og —
ráðist á mig, og-------
— Ginnt yður liingað snemma
morguns, lofað að giftast yður og
nauðgað yður eða gert tilraun til
þess, ieiðrélti herra Farrel rólega.
Þér hafið ekki lært lexíuna nógu vel,
ungfrú.
— Þetta er alvara, hrópaði hún.
Þetta verður mesta hneykslismál, og
— ef til vill verðið þér settur í tugt-
liúsið þó að þér séuð mikill, og-----
hugsið yður livað blöðin segja!
Hún virtist svo spaugilega ósjálf-
bjarga þarna sem luin stóð við glugg-
ann og var að tína út úr sér hótan-
irnar. Hún virtist meira lifandi pn
óður 'þvi að sólin skein á liana, og
hún minnti hann svo mikið á Maggie,
eins og hún var þegar þau rifust i
gamla daga.
— Já, svei attan, sagði Farrel. Eg
er hræddur um að það verði vel þeg-
ið af blaðasnötunum, ungfrú, og þeir
gefa líklega út aukablað, því að það
ber taisvert mikið á mér núna, eins
og þér kannske vitið. Gerið þér svo
vel að tylla yður aftur, ég fer ekki
fram úr fyrr en þér gefið mér ieyfi
til þess.
Unga konan leit grunsemdaraugum
til lians og settist varlega á stólbrík-
ina.
— En lieyrið þér nú, væna mín,
sagði herra Farrel í mjúkum á-
hyggjuróm. Auðvitað getið þér sett
allt á annan endann, og blöðin lirifsa
í sig efnið með öllum sínum nefjum
og klóm, rífa það í sig, skal ég segja
yður. En hvað þetta fjárþvingunar-
mál snertir, jaá er það svo gamaldags,
að það er langt síðan lögreglan liætti
að gína við slíkum flugum. Eg man
ekki hvað þetta bragð var kailað
hérna i fyrndinni, en það var til al-
gengt og smellið nafn á því. Léleg
leikkona notaði það fyrir nálægt tutt-
ugu órum, man ég, og dómarinn
sleppti milljónamæringnum en dæmdi
konuna í nokkurra ára betrunarhús,
og siðan held ég að fáir hafi hætt sér
út á þessa galeiðu.
Konan hrópaði æst: — Eg geri það
samt! Fæ ég peningana eða fæ ég þá
ekki?
Herra Farrel sá að það munaði
minnstu að hún fengi krampaflog og
hann vissi að móðursjúkar konur
geta tekið upp á öllum þremlinum.
Hann hafði reynslu fyrir þvi.
— Þér skuluð fá peningana, sagði
hann ofur rólega, og röddin virtist
sannfærandi. Hann hafði æfingu í að
umgangast fólk, þvi að firnrn þúsund
manns störfuðu í öllum fyrirmyndar-
verksmiðjunum lians.
Nú var umferðarþysinn farinn að
aukast á götunni. — Takið þér nú
þessu skynsamlega, sagði hann fast
en vingjarnlega. Takið vel eftir þvi
sem ég segi. Eg hefi ekki svona mikla
peninga á mér, ég liefi alls ekki meira
en tuttugu dollara. Eg nota mest á-
vísanir, eins og þér munuð geta skilið.
— Maður eins og þér getið fengið
peninga neðan úr skrifstofu gisti-
liússins undir eins, sagði hún óðamála
og óró. — En — en, þó kærið þér
mig?
Gjaldkerinn kemur ekki fyrr en
klukkan átta, svaraði hann rólega.
Þér verðið að bíða, þá skal ég hringja
niður. Eg bið um að láta senda tvö
þúsund dollara upp til mín, og svo
ekki meira. Þér getið liaft gát á mér
meðan ég er að tala í símann og skor-
ist í leikinn, ef ég ætla að leika á yður.
En þér rnunuð skilja, að það mundi
ekki vekja traust á mér, ef þér æptuð
á hjálp, meðan ég væri að biðja um
peningana í simanum. Þér getið sagt
í réttinum að ég hafi ætlað að sletta
í yður tvö þúsund dollurum fyrir að
hnfa rofið hjúskaparloforð við yður.
Það mundi lita bærilega út, finnst yður
ekki?
Hún kipptist við, starði spyrjandi
á hann en svaraði ekki.
— Þér eruð i rauninni mjög sann-
gjörn, sagði hann vingjarnlega, flest-
irmundu liafa heimtað tifalt meira, já,
eða ennþá meira. Þér eruð ein um
lætta fyrirtæki, er ekki.svo?
— Jú, svaraði hún lágt.
— Þér hafið aldrei fengist við svona
áður?
— Nei, svaraði hún jafn lágt.
— Hvers vegna eruð þér svona ör-
væntingarfull? Þér lcomið austan að,
er ekki svo? Þér hafið ekki verið
lengi hérna í fegurðinni í Kaliforníu?
sagði hann vinalega, eins og hann væri
að tala við barn.
Með klókindum tókst honum að
veiða upp úr lienni fremur venjulega
en talsvert raunalega sögu. Hann vant-
aði peninga til að greiða skuld lieima
hjá sér. Hún hafði vænst að fá atvinnu
í Kaliforníu, en liðið neyð. Nú afbar
hún þetta ekki lengur, liún vildi kom-
ast heim og byrja nýtt líf.
— Heimurinn er fullur af ungum
stúlkum, sem dreymir um að komast
að kvikmyndum, og sem koma hingað
og verða fyrir vohb^igðum, sagði
lierra Farrel. Þetta er ekki hættulegt,
væna mín.
Hann gaut til liennar augunum og
varð forviða. Stúlkan virtist svo ærleg.
Það var enginn hægðarleikur að botna
í kvenfóikinu, sérstaklega því unga.
Það var tvímælalaust eitthvað merki-
legt við það, eitthvað sem kallað var
„irrationelt“, og vitanlega gátu þær
verið flón líka, eða að minnsta kosti
eins og börn og ón reynslu.
Hann renndi fingrunum með brún-
inni á náttborðinu, þrýsti á linapp og
brosti til hennar um leið. Hún roðnaði
og leit niður á gólfdúkinn.
Rétt á eftir opnuðust dyr bak við
liana og þreklegur maður i rauðum
slopp kom inn. — Morning, Bertie,
sagði hann kumpánega, veðrið er Ijóm-
andi eins og vant er, viltu fá morgun-
kaffið?
Nú tók hann eftir stúlkunni og
hleypti svörtum brúnunum. — Afsakið
þér, sagði liann liæverskega, ég Jiélt
að herra Farrel væri einn. Hann hafði
haft langa æfingu i þvi að láta sér
aldrei bregða.
— Þetta er sá frægi einkaritari minn,
herra Tom Ogley, sagði herra Farrel
mjúkt, hann er ekki i lögreglunni, þó
að maður gæti lialdið það.