Fálkinn - 18.07.1952, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
ARNOLD BENNETT:
Silfurpeningarnir
^pemandi leifHilcgreyluAaga 4.
— Uhumm! sagði Craig aftur.
Þetta var einkennilegt tilsvar, en í munni
hans hljómaði það vingjarnlega.
Þetta gengur ágætlega, hugsaði Richard
aftur með sér.
— Mike! kallaði Teresa. — Micky!
Lítill, pervisalegur maður kom strax hlaup-
andi fyrir hornið á garðmúrnum og til þeirra.
Hann var niðurlútur svo að Richard sá ekki
vel framan í hann.
— Hvað vilduð þér mér, ungfrú? spurði
Mike.
— Taka þessa bíla og setja þá inn. Herra
Redgrave gerir kannske svo vel að hjálpa þér
með nýja bílinn.
Raphael Craig gekk að húsdyrunum. Eftir
nokkrar mínútur, þegar bílarnir voru komnir
inn í skúrinn, sem var hluti af gamla útihús-
inu, hitti Richard hann og Teresu inn í for-
salnum í íbúðarhúsinu. Kvöldverðurinn hafði
verið borinn fram þar, vegna þess að þar var
svalast í húsinu, sagði Teresa. Ekkert þjón-
ustufólk sá Richard þarna nema gamla, digra
konu, sem gekk upp stigann meðan þau voru
að eta. Þau fengu köld akurhænsni, posteik
og ágætt rauðvín. Áður en þau höfðu lokið
máltíðinni bað Craig um að hafa sig afsak-
aðan, bauð góða nótt og hvarf inn í eitt her-
bergið á neðri hæðinni. Richard og Teresa
sátu áfram. Ekki höfðu þau feðgin talað eitt
orð frekar um það sem gerðist hjá Teresu á
leiðinni. Ef yfirleitt var hægt að ráða nokkuð
af framkomu gamla mannsins þá var það
helst það, að Teresa væri alvön að koma
heim klukkan tvö á nóttunni eftir að hafa
lent í ævintýrum við fila og bíla. Richard
fannst skritið að gamli maðurinn skyldi ekki
' kippa sér neitt upp við það sem gerst hafði,
sérstaklega vegna þess að þeim virtist þykja
vænt hvoru um annað.
— Skrambi var gaman í sirkus í dag, sagði
Richard þegar samtalið virtist ætla að logn-
ast útaf.
— Hvað var það? spurði Teresa.
— I Dunstable.
— Jæja, sagði hún. — Eg hefi ekki heyrt
neitt um það.
Richard varð forviða er hann heyrði stúlk-
una ljúga svona blygðunarlaust. Þetta var
falleg stúlka, frískleg og heillandi. Hún gat
ekki verið mikið yfir tuttugu ára, og andlit
hennar virtist saklaust eins og lilja. Og þó
laug hún eins og forhetur prakkari. Skrítið!
Richard tók af sér gleraugun, þurrkaði af
þeim og setti þau upp aftur.
— Já, ég var á sýningunni eftir hádegið,
sagði hann. Trúðarnir voru ansi skemmtileg-
ir, og svo var þarna reiðmær, sesm heitir Ju-
ana, duglegasta reiðmær sem ég hefi nokkurn
tíma séð.
Teresa brá ekki svip. — Jæja, sagði hún
bara.
— Eg hélt kannske að þér hefðuð verið
með einhverjum kunningjum á kvöldsýning-
unni, sagði Richard.
— Æ, nei, svaraði Teresa. — Eg var í miklu
lengri ferð. En þegar ég ók fram á þessa fila
þarna í brekkunni þóttist ég vita að sirkus
væri einhvers staðar á næstu grösum.
Samtalið dofnaði aftur.
— Meira rauðvín, herra Redgrave? spurði
Teresa.
Hann þakkaði og sagðist gjarnan vilja ann-
að glas, og um leið og hann dreypti á því sagði
hann:
— Mér var sagt að hér um slóðir sé mikið
af kalki .... hér eru kalknámur, er ekki svo?
— Jú, sagði hún. — Það er hægt að sjá
þær hérna úr glugganum hjá okkur. Þær eru
nú ekki beinlínis til prýði. »
— Það dugar mér, hugsaði Richard með
sér. Hann hafði að minnsta kosti gengið úr
skugga um að Craigfjölskyldan hafði ein-
hverju að leyna.
Klukkan sló þrjú. Það var byrjað að birta
af degi.
— Þessi klukka gengur kortéri of fljótt,
sagði Teresa. — En það er kannske réttast
að fara að sofa. Þér eruð víst ekki vanur að
vaka lengi frameftir, herra Redgrave? En það
er ég. Micky! Micky!
Litli maðurinn kom tifandi út ganginn inn-
an úr húsinu.
— Micky, viltu sýna herra Redgrave her-
bergið hans . . hérna beint upp yfir. Bridget
hefir búið um þar. Líttu eftir að allt sé í lagi.
— Það skal ég gera, ungfrú, sagði Micky
eftir dáiitla þögn.
Richard bauð ungfrúnni góða nótt með
handabandi og fór upp stigann og Micky á
eftir. Undir eins og hann var orðinn einn í
herberginu, sem var blátt áfram og með
þokkalegum húsgögnum, leit hann kringum
sig. Á veggjunum voru endurprentanir af
frægum málverkum.
Jæja, þetta hefir verið góður dagur, verð
ég að segja, og nú á ég skilið að fá góðan
svefn, hugsaði hann með sér um leið og hann
háttaði. Eg verð að reyna að verða hérna sem
lengst.
Varla hafði hafði hann iokað augunum fyrr
en varlega var drepið á dyr.
— Hver er þar? spurði hann.
— Bara ég, svaraði rödd Mickys.
— Komið þér inn, Micky, sagði Richard
kumpánlega. Hann kunni strax vel við Micky,
fannst líkast og hann hefði þekkt hann í
mörg ár.
Richard hafði dregið niður vindutjaldið svo
að dimmt var í herberginu. Það var rétt svo
að hann grillti manninn.
— Ungfrúin bað mig að minna yður á
að morgunverðinn er stundvíslega klukkan
sjö.
— Já, ég man það, svaraði Richard þurr-
lega. — En heilsið ungfrú Craig og þakkið
henni fyrir að hún minnti mig á það.
— Hm .... afsakið þér herra Redgrave,
en vitið þér hvar þér sofið í nótt?
— 1 augnablikinu sef ég alls ekki.
— Þér ættuð ekki að hafa það í flimting-
um, herra Redgrave. Featherstone svaf í
þessu herbergi. Þekktuð þér Featherstone?
— Hvað segið þér? sagði Richard og
spratt upp. — Eigið þér við manninn sem
fyrirfór sér?
— Já, einmitt. En hafið þér ekki hátt. Eg
hefði kannske ekki átt að minnast á það.
— Hvers vegna ekki? spurði Richard og
lækkaði róminn.
— Það er ekki víst að herra Craig líki
það.
— Hvers vegna eruð þér þá að segja mér
það?
— Það er sagt að óheill fylgi því að sofa
í herbergi, sem sjálfsmorðingi hefir verið í
síðustu nóttina sem hann lifði.
— Svo að Featherstone fyrirfór sér þá
daginn sem hann fór héðan?
— Já, hann gerði það. — Eg ætlaði bara
að aðvara yður.
— Þakka yður fyrir. En ég held varla að
það spilli svefninum fyrir mér. Góða nótt!
— Eg vildi óska að þér hefðuð fengið ann-
að herbergi, hvíslaði Micky. — Eg held að
það hefði verið betra.
— Nei, þökk fyrir, sagði Richard ákveð-
inn. — Það fer vel um mig hérna og ég á
mest á hættu sjálfur.
Micky andvarpaði og fór. Undir eins og
hann var kominn út úr dyrunum fór Richard
fram úr rúminu, dró upp gluggatjaldið og
skoðaði herbergið nákvæmlega. En hann gat
ekki fundið neitt grunsamlegt. Þarna var
kommóða og voru allar skúffurnar læstar.
Hann reyndi að draga hana fram og líta bak
við hana, en hann gat ekki bifað henni.
Hann lagðist fyrir aftur. 1 sömu svifum
heyrði hann hljóð, likast og hringlað væri í
peningum, eða verið væri að telja peninga-
mynt. Þetta hélt áfram stanslaust. Og honum
fannst hljóðið svo nærri, eins og það kæmi
undan rúminu. En það var óhugsandi. Svo
heyrðist honum hljóðið koma úr herberginu
til vinstri, og síðan úr herberginu til hægri.
Klink .... klink .... klink ....
— Hvers konar peningar geta þetta verið?
spurði hann sjálfan sig. Og hann komst að
þeirri niðurstöðu að það væru 2y2 shillings
peningar.
Hann reyndi að sofa, en það tókst ekki, því
hljóðið hélt áfram svo ergilega óslitið. Loks
kom á hann hálfgert mók og svo glaðvakn-
aði hann. Hljóðið heyrðist áfram. Klukkan
niðri sló fimm. Hann hljóp fram úr rúminu,
þvoði sér og fór i fötin og gekk hljóðlega nið-
ur stigann. Nú var þetta dularfulla hljóð
þagnað. Eftir dálitla stund tókst honum að
opna útidyrnar, og svo gekk hann út í garð-
inn.
Þetta var undurfagur morgun. Fuglarnir
sungu af gleði og mild gola fór um trén i
garðinum. Húsið var ofur einfalt að utan
.... laglegt enskt sveitahús. Engi, sem «.ð
hálfu leyti var garður, lá niður að þjóðveg-
inum. Spölkorn frá, fyrir handan kálgarðinn,
var röð af lágum húsum, sem byggð voru í
ferhyrning, og höfðu áður verið peningshús
á bænum. Þau voru orðin hrörleg. Richard
gekk með framhlið íbúðarhússins, þar voru
hlerar fyrir gluggunum, og að úthúsunum.