Fálkinn - 18.07.1952, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Flautusláttur
fíflsins
Eftir W. Hope Hodgson.
FJÓRÐA SAGA CARNACKIS.
3.
í þrjár vikur samfleytt hélt ég á-
fram rannsóknum á herberginu og
allri austurálmu liallarinnar á þenn-
an hátt. Eg notaði rneðal annars
hljóðnema lil þess að geta aukið
hljóið, cf vera mætti, að þannig tæk-
ist mér að heyra, hvort l>að væri
framleitt með einhvers konar vél. En,
— þó að það kunni að þykja ótrúlegt,
— hljóðneminn brást mér; hann
virtist ekki geta aukið hljóðið. Eg
reyndi að koma fyrir grammófón,
sem taka skyldi hljóðið á plötu. En
gagnvart þessu tæki, var sem hljóðið
væri alls ekki til. Þetta þýddi þá það,
að þetta andstyggilega flautuhljóð
kom hljóðöldunum ekki á hreyfingu,
heldur barst það manni á hugrænan
liátt. Eg reyndi nú að fella vax í
eyrun á mér og margvafði síðan dúk
utan um höfuðið á mér. En liljóðið
heyrði ég engu að síður og alveg
eins skýrt. Eg þóttist nú alveg viss
um það, að þetta væri versta tegund
af Saiitii.
Nótt eftir nótt fór ég á fætur og
læddist fram í ganginn á sokka-
leistunum, í kolsvarta myrkri. Alltaf
gcrðist það sama: Um leið og ég kom
fram i ganginn óx hljóðið og kæmi
ég að hinum innsigluðu dyrum varð
það að djöfullegu argi og væli, eins
og sá, sem þessu olli, sæi til ferða
minna i myrkrinu, í gegnum múr-
veggina og eikarhurðina. Það var
eins og „liann“ vissi, að verið væri
að stofna til ráðstafana gegn honum.
Hann liæddi mig i getuleysi mínu,
og jafnan endaði hljóðið á sama hátt,
með óhemju argi, — áður en það dó
út. Líkamsgervingin, þarna inni í
herberginu, virtist vera að ná æ meiri
fullkomnun og jafnframt óx bræðin
og tryilingurinn.
Eina nóttina gekk þetta svo úr hófi,
að mér var að verða það alveg ó-
bærilegt. „Lagið“ var svo þrungið
'svíðandi háði, að ég réð mér ekki
og reif upp dyrnar. Drottinn minn
dýri! Það var eins og að eftir mér
væri seilst með ótal öngum og rétt
innan við þröskuldinn var grenjað
framan í mig svo ógurlega og tryll-
ingslega að ég flýtti mér að skella
hurðinni í lás aftur. Já, þið horfið á
mig vegna þess, að ég komst þannig
að orði, að seilst liefði verið eftir mér.
Að sjálfsögðu var það ímyndun. En
ég get ekki skýrt það betur.
Eitt kvöldið fékk ég símskeyti um
að koma til Lundúna í áriðandi erind-
um og varð að sinna þvi morguninn
eftir. Klukkan eitt um nóttina var ég
á gangi úti í trjágarðinum og rétt í
þvi að ég beygði inn í skugga af aust-
urálmu hallarinnar byrjuðu ólætin
uppi í draugaherbcrginu. Eg nam stað-
ar um stund og hlustaði, en heyrði þá
allt í einu, að einhver, sem var þar
rétt hjá mér, sagði: „Hvað segið þið
um þetta, piltar? Ekki myndi ég láta
mér til hugar koma að bjóða eiginkonu
minni heinúli, þar sem svona tónlist
væri!“
Mér varð ósjálfrátt á að hreyfa mig
eitthvað. Mennirnir heyrðu til mín og
)Knv3
V?AI A-Nri AxNíW
ÍA I XA/M
wé c iÁrzóFC áví|
urðu felmtraðir, og ég heyrði að þeir
hlupu á brott sém fætur toguðu.
Þetta var þá allur draugagangurinn.
Þegar öll kurl komu til grafar þá voru
það meðbiðlar Tassocs, sem stóðu fyr-
ir þessu og koniu siðan að næturlagi
heim að höllinni til þess að skemmta
sér yfir árangrinum af hrekkjabrögð-
um sínum. Eg rifjaði nú upp fyrir mér
í huganum málið allt, enn einu sinni,
og þóttist nú sjá ótal smáatriði, sem
staðfest gætu það, að draugagaugur-
inn ætti sér náttúrulegar orsakir. En
sjálfsagt var að rannsaka þetta til
botns, livort heldur var.
Eg gekk þegar upp til Tassoc og
skýrði honum frá því, sem fyrir mig
liafði borið og hann ’lofaði því, að
hann skyldi láta hafa vörð um allan
trjágarðinn á hverri nóttu, á meðan ég
væri fjarverandi. Ennfremur lofaði
hann mér því, að viðlögðum dreng-
skap, að hann skyldi ekki koma inn
fyrir dyr í draugaherberginu, iivorki
dag né nótt, og hvað sem á gengi.
Þetta taldi ég nauðsynlega varúðar-
ráðstöfun vegna þess, að enn var ég
í algerðri óvissu, og ef þetta væri
Saiitii, þá hefði Tassoc verið betra að
skjóta sig, heldur en fara inn fyrir
dyr í herberginu.
Jæja, þetta er nú sagan, svo langt
sem hún nær að svo komnu. Mig lang-
aði til að rifja hana upp í heyranda
lújóði, áður en ég hverf aftur til ír-
lands, og ég vænti þess, að þið skiijið
efasemdir rnínar, eða er ekki svo?
Annars vegar eru Írlendingarnir,
keppinautar Tassocs. En hins vegar
segir skynsemi mín mér, að þetta sé
Saiitii, og fyrst og fremst fæ ég ekki
skilið, að liljóðið skuli engin áhrif
hafa á hljóðnemann eða grammófón
plötuna, en heyrist þá undir öllum
kringumstæðum.
En hvað sem um það er, þá vænti ég
þess. að innan liálfs mánaðar muni
ég hafa fullráðið gátuna, og læt ég ykk-
ur þá vita. Þið getið nú hugsað um
þetta þangað til og reynt að skýra
það. Eg get ekki skýrt það, svo núkið
er vist, — að svo stöddu.
Nákvæmlega hálfum mánuði síðar
kom skeyti frá Carnacki. Við komum
allir á tilsettum tíma, og að loknum
miðdegisverði liélt hann áfram frá-
sögn sinni.
„Jæja, — þá er málinu lokið. Eg
lagði af stað liéðan morguninn eftir
að ég var hér með ykkur síðast. Eg
hafði ekki gert Tassoc aðvart um komu
•núna, þar eð ég hafði hugsað mér að
koma til Iastrae svo að litið bæri á.
Eg kom þangað að næturlagi og lædd-
ist inn í trjágarðinn. Eg varð livorki
var við Tassoc né bróður hans, og
taldi þvi sennilegt, að þeir hefðu ver-
ið orðnir þreyttir á varðmennskunni
og væru háttaðir.
Þelta var mánabjarta nótt og þegar
ég beygði að austurálmunni, glamp-
aði tunglsskinið á gafl liennar. En það
brást ekki, að í draugaherberginu voru
hljómleikarnir í fullum gangi, en nú
var allt annar hljómur í „flautunni“
en áður hafði verið. Nú var engin
bræði eða trýllingur í tónunum, held-
ur lýstu þeir öllu fremur eftirvænt-
ingarfullri ró og fullvissu. Mér varð
innanbrjósts svipað og mér hafði orð-
ið eitt sinn áður. Sá, sem þarna var
að verki, Iiafði tímann fyrir sér og
hafði ekki annað að gera, en að bíða
eftir bráð sinni, sem vissulega myndi
koma í færi, fyrr eða síðar. Mér datt
nú í hug að útvega mér stiga og reyna
að skyggnast inn í herbergið um glugg-
ann. í þessu bjarta tungtsskini, hlaut
að vera albjart í herberginu, og ég
myndi þá sjá það, sem þar væri að
sjá, ef nokkuð værið. Eg fann langan
stiga lijá einu útihúsinu og dró hann
aneð erfiðismunum upp að hallar-
veggnum og reisti Ivann upp. Skröngl-
aðist ég nú upp þrepin og gægðist inn
um gluggann.
í fyrstu gat ég ekkert greint inni
i herberginu. Eg hyerði aðeins lágt og
tilbreytingarlaust flautulag, sem lýsti
ró, en var þó mengað, undir niðri,
sársauka og gremju. Það var enginn
efi á því, að það var einhver persónu-
leiki, sem liafði aðsetur í þessu her-
bergi, einhver yfirnáttúrulegur og ó-
náttúrulegur persónuleiki, sem beið
— en eftir hverjum eða tiverju?
En svo sá ég „hann“ allt i einu.
í miðju hinu stóra herbergi virtist
gólfið hafa bólgnað upp og myndaðist
þar einkennilega, mjúk dyngja, sem
hreyfðist, skipti sér, liækkaði og lækk-
aði, alveg eins og ferlegur munnur,
scm dró andann og blés frá sér með
einkennilegu flautuhljóði, þar sem
vottaði fyrir lagmynd. Eg starði og
rýndi: Ó-jú, þetta voru tvær ferlegar
varir, — varir Itifandi veru.
En allt í einu tók þetta fyrirbrigði
á sig ægilega mynd, — svo hryllilegá,
að ekki verður með orðuni lýst. Það
stækkaði og hækkaði í mannshæð frá
gólfi. Eg sá að hinar svarbtáu varir
opnuðust, og i kolsvörtu gininu þótt-
ist ég geta greint tvær tannaraðir.
Þetta voru oddhvassar, beittar tennur.
Úr gininu lieyrðist niér hást, dýrslegt
öskur, svo ægilegt að við sjálft lá, að
ég hrapaði ofan úr stiganum af skelf-
ingu. Eg þreifaði fyrir mér eftir hand-
festu og greip dauðahaldi í skreyt-
ingar á gluggaumgerðinni. En sýn
þessi hvarf samstundis. Eg sá nú ekki
annað en slétt, tiglað steingólfið og
glampaði á það í tunglsljósinu, en
hljóðið var þagnað.
Eg reyndi nú að komast niður stig-
ann, en mér fannst ég ekki geta hreyft
legg eða lið. Eg hélt mér dauðalialdi
í gluggaumgerðina og reyndi að kom-
ast í jafnvægi. En nú heyrði ég neyð-
aróp inni i herberginu: „Hjálp, hjálp!“
var kallað ,og þetta var rödd Tassocs!
Hann hafði þá, sarnt sem áður, geng-
ið á bak orða sinna við mig, og liætt
sér inn í berbergið. Og nú flaug mér
i hug sú fjarstæðuhugsun, að allt það,
sem ég hefði séð, hefði ekki verið ann-
að en sjónblekking, og að ráðist hefði
verið á Tassoc í herberignu, — að þar
væru hinir írsku óvinir hans að verki.
Aftur heyrði ég neyðarópið og í einu
vetfangi braust ég inn í herbergið og
hljóp að hinum stóra arni, því að það-
an heyrði óg ópin.
„Tassoc, Tassoc,“ kallaði ég, „hvar
eruð þér?“ Röddin bergmálaði á milli
steinveggjanna i herberginu og mér
var svarað nieð urri, eins og þar væri
óargadýr, sem væri að búa sig til á-
rásar á bráð sina. Samstundis varð mér
það ljóst, að ég hafði verið gintur í
gildru. Eg æddi eins og óður maður út
að gluggaum, einhvers staðar i her-
TÍSKUMYNDIR

Þetta er ekki kjóll heldur sumarfrakki
fró Pierre Balmain úr hvítu pique með
frönsku mynstri. Bolurinn er aðskor-
inn og frakkinn hnepptur að framan
með útábrotnum kraga og 3/4 löng-
um ermum með litluin uppslögum.
Neðan mittis er frakkinn þétt rykkt-
ur, eikum að ofan.
Stjörnu-kjóll. — Hvítur með örstuttum
svörtum stjörnum, valinn af Manguin
sem kvöldkjóll. Treyjan er þröng með
rikktu stykki um herðar og á brjóstinu.
Pilsið er vítt úr mörgum sólplyseruð-
urn dúkum. Mjótt svart belti er um
mittið og hanskarnir svartir. —
berginu var öskrað af ægilegri grimmd
og tryllingi. Veggurinn á milli eldstæð-
isins og gluggans virtist nú bólgna
gegnt mér, á sama hátt og gólfið, og
tæpum metra frá andliti mínu göptu
nú hinar andstyggilegu varir og svo
Frh. á bls. Í4.