Fálkinn - 19.09.1952, Page 6

6
FÁLKINN
Virgin del Carmen heitir þessi litla Slökkviliðsmenn eru venjulega ágæt-
stúlka og er hún dótturdóttir Francos lega þjálfaðir og vel fimir, en samt
hershöfðingja. Hún er í heimsókn hjá munu varla margir geta farið í fötin
afa sínum í Pardohöllinni í Madrid þessara ágætu leikfimismanna, sem
og færir honum blóm. allir starfa í slökkviliðinu í París. —
Þessi litla bók, sem sést hér ásamt
venjulegu frönsku frímerki, er minnsta
bók í heimi. Það er bænabók og er um
þessar mundir á sýningu í París. —
Þessar þrjár þokkadísir drepa tímann
með því að iðka leikfimi í fjörunni,
meðan þær bíða eftir því, að svo vel
hitni í veðrinu að þær geti farið í sjó.
Þessi hersýningarmynd er ekki frá Rússlandi heldur frá Peking, en þar er
þjóðin líkt sett og í Rússlandi. í júlí hélt kínverski kommúnistaflokkurinn
hátíðlegt 30 ára afmæli sitt og er myndin tekin við það tækifæri. Var ekk-
ert til sparað að gera sýningaratriðin sem allra glæsilegust, enda tekur
kínverska hermannaskrúðgangan sig vel út. —
-A. W. £ Waton
FJÓRAR
1. ÓFRIÐAR-ENDURMINNINGAR.
Sutch liðsforingi var sá fyrsti af
gestum Fevershams hershöfðingja,
sem kom ó Broad Place í þetta sinn.
Hann kom um fimm-leytið á sól-
skinsdogi um miðjan júni, og gamla
tígulsteinshúsið glóði eins og rúbín-
steinn i dimmum furuskóginum. Sutch
haltraði í gegnum ársalinn milli veggja
sem voru alþaktir myndum af for-
feðrum upp undir loft, og hélt áfram
út á heltulagða stéttina bak við liús-
ið. Þar hitti hann húsbóndann, sem
sat og horfði yfir öldótta ásana i
Sussex.
— Hvernig er fóturinn? spurði
Feversham hersliöfðingi og ápratt upp
úr stólnum. Þetta var lágvaxinn mað-
ur og hnellinn, en ótrúlega ungleg-
ur í hreyfingum þrátt fyrir silfur-
hvitt hárið. Andlitið var magurt, enn-
ið mjótt og augun stálgrá og dauf-
leg.
— Hann bagaði mig talsvert i vet-
ur, sagði Sutch. — En það var ekki
við öðru að búast.
Hann rétti fram bæklaðan fótinn,
sem fyrir réttum fjórtán árum hafði
molast undir stiga, sem brotnaði í
tvennt.
— Það var gott að iþú komst á und-
an hinum gestunum, 'sagði Feversham.
— Því að mig langaði til að heyra
skoðun þina á dálitlum hlut. Fyrir
mínum sjónum er dagurinn í dag
meira en afmæli árásarinnar okkar á
Reden. Á sama augnabliki sem við
stóðurn alvopnaðir í myrkrinu. —
— Rétt fyrir vestan grjótnámuna,
man ég, tók Sutch fram í og varp
öndinni. — Hvernig ætti maður
nokkurn tima að gleyma þvi?
— Á sama augnabliki fæddist Harry
liérna í húsinu, sagði hershöfðinginn.
— Þess vegna datt mér í hug að hann
fengi kannske að 'borða með okkur
i kvöld, ef þú amast ekki við því.
I>að vill svo til að hann er heima
núna. Eins og þú skilur þá á hann
að fara á lierskólann, og ef til vill
gæti liann lært eitthvað í kvöld, sem
kæmi lionum að gagni síðar — það
er ekki gott að vita.
— Það er alveg sjálfsagt að hann
verði með okkur, sagði Sutcli. Hann
heimsótti aldrei Feversham liers-
höfðingja nema þennan eina dag á
árinu, og þess vegna hafði hann aldrei
hitt Harry Feversham.
Sutcli hafði orðið örkumla tiltölu-
lega ungur, og nú varði hann öllum
stundum til að gera athuganir í
mannfræði. Og nú viðurkenndi hann
með sjálfum sér að hann var forvit-
inn í að sjá, hvort Harry líktist frem-
ur, föður sínum eða móður.
Harry Fverensham fékk að sitja
við miðdegisborðið og hann hlýddi
með athygli á sögurnar, sem hinir
eldri liðsforingjar voru að segja, en
Sutch. hafði alltaf gætur á honum.
Sögurnar voru allar frá dirnina vetr-
inum á Krím, og ný saga var jafnan
byrjuð áður en hinni fyrri lauk. Þær
snerust um manndráp og hetjudáðir,
hungursneyð og hryllilega kulda. En
ekki var gortað af hetjudáðunum.
Liðsforingjarnir töldu þær sjálfsagð-
an hlut, og svo voru þessir atburðir
orðnir svo fjarlægir.
7.
FJAÐRIR
En Harry Feversham sat og hlust-
aði svo hugfanginn, að það var því
líkast að atburðirnir væru að gerast
kringum hann. Dökk augu hans, sem
Hktust svo mjög í móðurættina,
hvörfiuðu frá einum sögumanninum
til þess næsta, og hugur hans virt-
ist fjötraður. Svipbrigði hans voru
svo skjót og breytileg, að Sutch virl-
ist, sem pilturinn heyrði hvininn af
kúlunum við eyrun á sér. Einn majór-
inn lýsti áreyn'slunni við að biða síð-
ustu nu'núturnar áður en onrusta væri
hafin, frá því að fylkingin væri orr-
ustubúin og þangað til skipunin kæmi
um að sækja fram. Þá var sem Harry
væri að örmagnast af þessari bið. Og
svo skein angist úr augum drengsins,
svo ferleg að Sutch lirökk við. Það
var engum vafa bundið að þetta var
sonur Muriels Graham, sem þarna sat.
Hann kannaðist við þennan svip
frá fornu fari. Hann hafði svo oft
séð ]>etta sama í augum nýliðanna í
fyrsta skipti, sem þeir voru i orrustu,
að ekki var um að villast. Eitt dæmi
var lionum sérstaklega minnisstætt.
Hersveit, sem var að æða fram við
Inkermann, og hár og digur hermað-
ur, sem hljóp fram úr röðinni til þess
að ná því fljótar til fjandmanna
sinna. En svo staðnæmdist hann allt
í einu, eins og það rynni snögglega
upp fyrir honum að hann var einn
þarna, og að ríðandi kósakkar sóttu
á móti honum. Sutch mundi vel skelf-
inguna í augnaráði stóra hermanns-
ins, er hann leit til baka til félaga
sinna. Og hann mundi líka afleiðing-
arnar af þessari hræðslu mannsin's.
Hann var með hlaðna byssuna og
stinginn á henni, en reyndi ekki að
verja sig þegar kósakki kom og rak
liann í gegn.
Sutch leit kringum sig, þvi að hann
var hræddur um að Fevcrsham eða
einhver af gestunum hefðu tekið eftir
því sama sem hann sjálfur. En eng-
inn virtist taka eftir drengnum. Allir
hugsuðu mest um að segja hver sína
sögu. Sutch létti og hann sneri sér
að Harry. En drengurinn sat með
olnbogana á borðdúknum og hendurn-
ar undir kinn og sá alls ekki borð-
stofuna og allan silfurborðbúnaðinn.
Hann var mitt í orrustugnýnum. Það
fór hrollur um liann þegar hann
heyrði lýsingarnar á hungrinu og
harmkvælunum í skotgröfunum. Og
andlitið varð fölt, eins og kuldinn
læstist um kroppinn á honum. Sutch
tók laust i ermina hans.
— Þú gerir söguna lifandi fyrir
mér, sagði hann. — Það er heitt liérna,
en samt finnst mér ég vera i kuld-
anum á Krím.
Harry ætlaði að reyna að svara,
en i sömu svifum heyrðist hvell rödd
Fevershams hershöfðingja frá borðs-
endandm: — Harry líttu á klukkuna!
Öllum varð litið á drenginn. Klukk-
an var langt gengin tólf, og síðan
klukkan átta hafði hann setið og
lilustað á sögur liðsforingjanna. Það
var auðséð að hann lét á móti sér
að standa upp.
— Þarf ég að fara, pabbi? spurði
liann, en gcstirnir báðu um að lofa
honum að sitja áfram. Hann hefði
gott af að heyra sem mest af þessu
— liann gæti lært af því.