Fálkinn - 05.06.1953, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
&&
Yinningurinn
sem hvarf
Ti/TAtíUR þurfti ekki aS þekkja don
Féderico de Monte-Chaosa sér-
lega vel til þess að skilja að hann
var griðarmikill hestamaður. Frá
bernslcu Jiafði hann þeyst á ölmum
Andalúsíugæðingum liins ríka frænda
síns. En eftir að gengið hafði af
frændanum liafði liann gerst blaða-
maður lijá aðalblaðinu i Lisboa, og
örlögin höfðu hagað því svo að hann
varð Lundúnafréttaritari blaðsins.. Og
nú varð hann að hætta virkri þátttöku
í reiðmennsku, en í staðinn var hann
orðinn einn af æstustu áliorfendum
og veðmálamönnum á öllum kappreið-
um — frá ómerkilegum point-to-point-
reiðum úti í sveitum og til sjálfra
Derby-kappreiðanna frægu.
Dálæti hans á öllu því sem eittJivað
kom liestum við, hafði mótað hann
smátt og smátt, svo að hann var orð-
inn eirðarlaus og síkvikandi eins og
veðreiðahestur. Mjótt ættarnefið stóð
eins og tindur i'ram úr mögru og
skörpu andlitinu, og þrátt fyrir að
liárið var farið að grána var hann
ckki þyngri nú én meðan liann var
i léttasta flokki reiðmannanna í
Portúgal. Þetta stafaði ef til vill af
því að hann var alltaf á ferð og flugi,
alltaf í peningavandræðum og þurfti
oft að jagast við konuna sína, sem
var allgild og virkjamikil. Þau liöfðu
skannnast síðast í dag, rétt áður en
bann fór að heiman.
— Ætlarðu nú að fara út og sól-
unda enn meiri peningum i þessi ei-
lífu veðmál, hafði hún sagt. — Þú
gætir nú gert eitthvað þarfara við
peningana þína — til dæmis keypt
loðkápuna, sem þú hefir verið að lofa
mér í mörg ár — eða borgað skuld-
irnar þinar. Eg get ekki þverfótað
fyrir rukkurum og lögtaksmönnum
þegar Iþú ert að heiman að snuðra
eftir fréttum eða sóar timanum og
peningunum á veðreiðabrautunum!
Þetta var orðið ástríða hjá honmn
— og með tímanum varð það dýr
ánægja — þessar ferðir hans á veð-
reiðarnar. En liann var haldinn þeirri
örlagatrú að einhverntíma mundi
liann vinna — verulega mikið. Og svo
hafði hún sagt að hann sóaði tíma
og peningum!
Reyndar hafði hún sagt miklu
meira í dag. Honum fannst Jiann heyra
i tálknunum á henni ennþá, þarna
sem Jiann sat á pöllunum úti í Epsom
og horfði yfir reiðvöllinn mikla. Loks
liafði hann skellt liurðinni á eftir sér
og farið Jeiðar sinnar — liann þoidi
ekki að hlusta á þennan skammavaðal
Jengur.
En nú iðraðist liann eiginlega eftir
það. — Þú gætir til dæmis keypt loð-
kápuna sem þú lofaðir mér, hafði
bún sagt. Jú, víst hafði liún rétt fyrir
Niér i því. iHenni veitti ekki af hlýrri
kápu, því að veturinn í London var
- bæði hryssingslegur og napur. Og
Jiann iiafði svarað: Já, ef ég vinn mik-
ið í dag .... Jæja, hann ætlaði að
lnigsa alvarlega um þetta.
En fyrst var nú að gera góða versl-
un við veðbankann, fá stóran vinn-
ing svo að liann gæti keypt sjálfum
sér góðan reiðhest, og leikið sér á
hestbaki eins og í Portúgal forðum.
J DAG gafst honum tækifærið. Þarna
var mertryppið „Donna Rosa“, ólík-
indatól sem hann hafði veitt eftirtekt
á mörgum veðreiðum á öðrum stöðum.
Hann þóttist viss um að hún mundi
reka af sér slyðruorðið í dag, og
liann veðjaði hverjum eyri sem hann
liafði úr að spila á hana — sem vinn-
anda í stóraflatlilaupinu — og ef hon-
um misreiknaðist ekki hrapalega
biaut „Donna Rosa“ að gefa stór-
kostlegan vinning, þvi að allur fjöld-
inn veðjaði á „Bold Boy“, sem hafði
reynst afar liarðskeyttur í hlaupunum
undanfarið.
Þannig var röksemdarfærsla don
Fédericos og nú hafði liann keypt
veðmiðana sína og sat uppi á palli
og beið lilaupsins með mikilli eftir-
væntingu.
Nú höfst spretturinn. Eins og
gríðarstór torfa þeystu liestarnir úr
marki, bjrúnir, rauðir og jarpir og
æddu áfram. Þeir voru í einum linapp
fyrstu tvö Jiundruð metrana, en í
fyrstu beygjunni fór að togna úr þvög-
unni og þeir lilupu í lest eða fáir
saman. Það var auðséð að sá brúni,
fallegi, „Bold Boy“ var að taka for-
ustuna. En þarna var líka önnur
gæðaskepna, sem fólk veitti atliygli —
rauð meri. Hún hljóp glæsilega og
létt eins og fjöður, og rann fram úr
hópnum án þess að knapinn gerði
nokkuð til að livetja liana. Nú var
„Bold Boy“ kominn góðan spöl á und-
an öllum hinum og hafði forustuna
tvimælalaust. Fólk æpti. Don Féderico
nagaði neglurnar. Hann gat ekki kom-
ið upp nokkru hljóði, svo gagntekinn
var hann af spenningi. Skyidi liann
tapa aftur í dag? Nei, nú hafði „Donna
Rosa“ iiert á sér aftur, hún reif sig
fram úr næstu hestunum og flaug
áfram — nú var aðeins einn hestur
á undan henni —• fóik æpir og skræk-
ir — hún er fast við „Bold Boy“, sem
enn herðir á sér.
Don Féderico hefir tyllt sér á tær,
liann öskrar jiangað til hann er orð-
inn sótrauður í framan. „Donna Rosa“
sækir sig enn, nú er hún samsíða
„Boid Boy“ — hann bieypir henni
fram lijá sér — heldur sig rétt við
iiæiana á henni — herðir ekki á sér
hvernig sem knapinn hamast, en
hleypir ekki neinum hestunum á hak
við fram úr sér.
Þarna fóru þau yfir markið! Don
Féderico riðar á fótunum en svo ráf-
ar hann niður ti! að vitja um vinn-
inginn sinn — vafalaust mörg hundr-
uð pund! Eins og í draumi sér hann
sjálfan sig sitjandi uppi á eigin hesti!
EN hvað er nú orðið af vasabókinni?
Hann leitar í ölium vösum sinum, en
árangurslaust. Hann setti veðmiðana
í vasabókina undir eiiys og hann
liafði keypt þá! Hvað var nú þetta —
hann gat ekki hafa týnt vasabókinni
sinni? Hann leitaði hátt og lágt — á
pallinum, í göngunum og spurði í
hiunni, þar sem liann hafði keypt
miðana. Nei, enginn hafði séð vasa-
bó'kina. Hún hlaut að hafa runnið nið-
ur milli vestisins og jakkans í stað-
inn fyrir að ienda í vasanum innan
á jakkanum — þegar liann fór frá
iúunni eftir að bafa keypt miðana.
Og svo lent undir fótunum á fólkinu,
troðin undir fótum eða einhver hafði
fundið hana og stoiið henni! Og ein-
mitt núna ■— þegar hann hafði unnið
stóra vinninginn •— drottinn minn,
hvað átti hann að gera? Hann átti
varia aura fyrir strætisvagni heim.
Átti iiann að fara í síma og segja
konunni sinni hvernig komið var?
Nei, fyrr skyldi hann drepast — hún
mundi gera honum helvítið svo heitt.
En iögregian — vitanlega! í vasabók-
inni var bæði blaðamannasldrteinið
lians og ýms önnur skilríki.
I örvæntingu ráfaði hann á næstu
lögreglustöð og afréð að ná um leið
í einhvern kunningja sinn og fá ián-
aða hjá honum peninga, svo að hann
væri ekki alveg auralaus. Hann sim-
aði til Boh Bender og Paolo Casteilo.
Hvorugur þeirra var heima. Fyrir
síðustu pennyana sína ók hann í
sporvagni til James Clarkson, sem
hafði ekki síma, en sem var vanur
að vera oft heima. En í dag hringdi
bánn árangurslaust dyrabjöilunni hjá
iionum. Loksins, eftir þriggja kortéra
gang komst hann til ianda sins, Car-
los de Alvarez, sem bauð honum mið-
degisverð og iánaði honum svo
nokkra seðla á eftir, svo að hann
skyidi ekki koma’alveg staurbiankur
lieim til sín.
Samt var það framlágur maður sem
þarna var á heimleið. Þarna hafði
besta tækifærið á ævinni borist upp
i hendurnar á honum — og svo hafði
það gufað upp! Til vonar og vara fór
iiann inn í bjórkrá og fékk sér liress-
ingu til að sækja styrk áður en liann
liitti konuna sína.
ÞAD var farið að dimma þegar hann
gat eftir ianga mæðu opnað dyrnar
lijá sér og komist inn.
Sá hann o-fsjónir? Hafði liann
drukkið of mikið? Þarna stóð ljóm-
andi falleg bísamkápa fyrir framan
spegilinn, og hann gat ekki betur séð
en að hún ísabella hans væri innan
í kápunni!
Hann varð beinlínis mállaus af
undrun þegar hann sá bliðubrosið á
henni — hann gat ekki áttað sig á
hvort það var meðlíðunar- sigur- eða
þakklætisbros. Þarna stóð hann i
söniu sporum og góndi og góndi.
— Jæja, góði minn — hvernig gekk
hjá þér i dag? spurði hún undur
blitt.
— Mja — tja — ekki sem verst,
sagði hann og fór undan í flæmingi.
-— Þú lofaðir mér ioðkápu ef þú
fengir stóran vinning, var það ekki,
Rico?
— Jú, náttúrlega, en ....
— Eg keypti þessa bísamkápu í
dag. Eg liefi haft augastað á henni
lengi. IJún kostaði 200 pund. — Svona
— vertu nú róiegur. Hún er borguð.
—Ertu alveg gengin af göflunum?
sagði Féderico í öngum sínum.
— Og svo hefi ég borgað skuldirnar
sem mest lá á, borgað húsaleiguna,
koiin, rafmagns- og gasreikninginn
:ög .......
— En með livaða peningum ....
þvaðan fékkstu peningana — höfum
við fengið arf?
— Nei, sagði Isabella fastmælt, —
en það hringdi iiingað kona um miðj-
an dag í dag og sagðist liafa fundið
vasabókina þína úti í Epsom — og
að i henni væru veðmiðar sem væru
mikils virði. Eg sannaði lienni að ég
væri konan þín, fékk vasabókina og
gaf konunni fundarlaun til bráða-
birgða. Svo fór ég til Epsom, fékk
miðana greidda — þeir voru rúmlega
fimm hundruð punda virði, og svo
skilurðu betur það sem ég var að
segja þér.
Féderico varð klumsa.
— Og eftir að þessi hciðariega kona
iiafði komið Iiingað aftur og fengið
afganginn af fundarlaununum, tók ég
frá lianda mér mánaðarpeningana. Og
það eru ennþá eftir tíu sliillingar
handa þér! sagði hún og rétti honum
vasabókina.
Don Federico góndi út í bláinn.
Honum fannst hann sjá ljómandi fál-
legar hestfætur þjóta eittlivað út i
buskann.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Afgreiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík.
Opin kl. 10-12 og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir greiðist fyrirfram.
Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested. - IIERBERTSprent.