Fálkinn - 10.07.1953, Síða 6

6
FÁLKINN
Þessi enski herra er vissulega rétt
klæddur til þess að sitja brúðkaups-
veislu vinar síns. En það gæti hins
vegar verið mikið álitamál, hvort
bifhjólið svarar fullkomlega til
klæðnaðarins.
4
Herir S. Þ. í Kóreu hafa tekið mikið
af rússneskum vopnum og var nokkru
af þeim safnað saman og sýnt í Lon-
don. Hér sjáum við, hvar undirfor-
ingi nokkur er að útskýra fyrir
ungurn sýningargesti, hvernig þessi
rússneska vélbyssa virkar.
Irena Hollandsprinsessa, næstelsta
dóttir Júlíönu drottningar, er mjög
hrifin af reiðmennsku. Hún hefir all-
oft tekið þátt í kappreiðum fyrir
unglinga.
Framhaldssaga eftir Harton Estes:
Ur dagbók lífsins
12
.,Nei, eiginlega ekki,“ sagði faðir
hans. „Margt fólk, sem ég þekki tæp-
iega, hefir stöðvað mig á götunni
og óskað mér tii hamingju. Ernie
Dawford er á við fréttablað. Senni-
lega hafa aiiir Finfieldhúar fengið
fréttirnar núna.“
Eldhússdyrnar skelltust á eftir
Marcellu.
„Eg geri ráð fyrir, að þú hafir heyrt
fréttirnar,“ sagði hún. „Og ég vona
að þú sért ánægður. Vig ætlum að
kalla hann Willard annan — eða Bill
til styttingar, þangað til hann er orð-
inn eins stór og þið Rodney.“
Rodney sá tár í augum föður sins.
„En ef liann er nú telpa?"
„Kate,“ sagði hún.
Kate Sturtevard hljómaði þægilega.
Rodney sökkti sér niður í hugleið-
ingar um það, hvernig væri að eiga
dóttur. Nafnið ihafði persónugert
l)arnið — gert tilveru þess raunveru-
iega. Stjúpmóðir hans mundi vafalaust
rísa upp úr gröfinni, ef hún vissi, að
Ijarnabarn hennar yrði skýrt i höf-
uðið á frú Dawf-ord.
Góða veðrið hélst lengi. Einn besta
daginn sagði faðir Rodneys. að þau
ættu að fára upp í fjöll, hann og
Marcella. Þau gætu ekki búist við þvi
að fá foetra veður.
Marcella samþykkti uppástunguna
undir eins.
Þau fóru á lítið gistihús á fögrum
stað upp til fjaiia, þar sem faðir lians
hafði oft komið áður. Útsýnið var
dásamlegt. Þar voru þau þangað til
vika var iiðin af ágúst. Dvölin var
Marcellu til mikillar ánægju, en síð-
ustu dagana var hún þó orðin óró-
leg, þvi að hún gat lítið haft fyrir
stafni.
„Þetta hefir verið yndislegt, en nú
hlakka ég til að komast heirn. Gerir
þú það ekki iíka, Rod?“
Jú. Það var eins með hann. „Við
förum foeim á fimmtudaginn og dvelj-
umst í borginni um nóttina," sagði
hún. „Eg á að fara til læknisins kl.
10 á fösfudagsmorguninn og ég þarf
að þvo mér um höfuðið, heimsækja
mömmu og kaupa matarbirgðir. Will
ekur mér heiin um kvöldið, ef þú
nennir ekki að bíða éftir mér.“
Hann sagðist mundu biða og luigs-
nði sér að heimsækja Fliss og Lovat
á meðan hún lyki erindum sínum.
Það var þoka á fimmtudeginum. Þau
lögðu seint af stað og komust ekki
til Finfield fyrr en um kvöldið. Faðir
hans fagnaði þeim vel, spurði margs
um ferðalagið og sagði í óspurðum
fréttum, að Guy væri úti við vatnið.
Hann foefð.i búið þar einn i 10 daga.
Vinnukonan væri í sumarleyfi.
„En hafðu engar áhyggjur af því,
g<’)ða jnín. Það er ailt í röð og reglu
l)ar. Hann lagaði til hjá sér fyrir heig-
ina, því að liann bauð kvenmanni
til sín. Snotur stelpa. Brownie er hún
kölluð. Þú þekkir hana Marcella. Hún
segist hafa verið i skóla með ykkur
Fliss. Hazel Brownalt. Eg 'hlýt að
hafa séð hana oft, þó að ég hafi ekki
veitt henni athygli. Unga fólkið foér
í bænum eldist svo fijótt.“
„Þú verður að afsaka mig, Will,“
sagði Marcella. „Eg er svo þreytt og
syfjuð eftir ferðalagið, að ég verð
að fara að hátta.“
Þegar Rodney kom upp klukku-
stund siðar, var dimmt í herfoerginu.
„Eg er ekki sofandi. Kveiktu ljós,“
sagði Marcella. „Eg er of reið til þess
að geta sofnað. Eg hefði ekki getað
trúað þessu, jafnvel ekki á Guy. Eg
hélt, að hann hefði einhverja sóma-
kennd. Það ætti að flengja hann.“
Rodney settist á rúmstokkinn hjá
henni. Hún var reið, en til allrar guðs
mildi ekki við hann.
„Þetta er það ósvífnasta, sem ég
hefi heyrt. Að koma með slíkan kven-
mann fram fyrir föður þinn! Sagð-
irðu 'honum, hver luin er, Rod?“
„Nei.“ Rodney minnist Hazel eins
og lnin var á skólaárunum. Drembi-
lát stelpa, tilgerðarleg og fasmikil.
Alls ekki aðalaðandi stúlka að hans
dómi.
„Jæja, segðu honum það aldrei,“
sagði Marcella. „Hann kemst von-
andi aldrei að því. Það er óvist, að
nokkrir viti það í bænum. Það yrði
dálaglegt hneyksli. Allir mundu hlæja
að einfeldni okkar.“
Rodney reyndi að gera gott úr
þessu og brátt voru þau bæði sofnuð.
ÞAU komu út að vatninu klukkan
sex næsta kvöld.
„Það fyrsta, sem ég geri, verður
að fara í sund,“ sagði Marcella. Hún
gekk á undan inn í eldfoúsið og svip-
aðist um. Allt var 'hreint. Á eldavél-
inni sauð í tveimur litlum pottum.
Guy var byrjaður að undirbúa mat-
inn.
„Hann er þó alltaf dálitið hugsunar-
samur,“ sagði hún, en hikandi þó.
Hún liélt áfram inn í dagstofuna.
Rodney og faðir hans komu á eftir.
Guy heilsaði stuttlega. Marcella nam
snöggl staðar. Hann sat í djúpum
stól og liafði fæturna upp á bríkun-
um. í sófanum sat Hazel Brownalt.
„Þið megið óska okkur til ham-
ingju,“ sagði Guy. „Við Brownie gift-
um okkur í fyrradag."
Marcella sagði, að það væri gaman
að lieyra og þess vegna ætluðu þau
að fara og láta þau fá að vera í næði.
Ef þú vilt vera eftir, Will, þá getur
Bod sótt þig á mánudagsmorguninn
eða Guy skotið þér heim.“
Að svo mæltu gekk Marcella til
dyra. Hurðinni var ekki skellt, en
lokað mjög ákveðið.
6. KAFLI.
FYRIR Lovat var vikan á prests-
setrinu, fyrsta heimsóknin þar með
Fliss, mjög ánægjuleg. Henni fannst
dvölin líka yndisleg. Henni fannst
lnin vera heima. Það var eins og
foreldrar hans ættu í henni fovert
bein.
Þeim hafði þótt vænt um Marcellu,
en Fliss varð þeim ennþá hjartfólgn-
ari.
Móðir hans hafði hverja teveisl-
una á fætur annarri fyrir hana. Alll
var gert til þess að gera þessa daga
sem skemmtilegasta fyrir Fliss. Loval
Liðin eru nú liðleg 100 ár síðan Kings
Cross-járnbrautarstöðin í London var
fyrst opnuð. I tilefni af aldarafmæl-
inu var haldiu sýning á gömlum eim-
reiðum og sést hér á myndinni öku-
hjól fyrstu hraðlestarinnar frá 1870.
Hjótið er geysistórt og miklu stærra
en tíðkast nú á dögum.
Mjólk er það besta sem maður fær,
segir Hanna við kisuna, sem virðist
vera henni alveg sammála. Myndin
er tekin í Salle Wagram í París á al-
þjóðlegri kattasýningu, sem þar var
haldin. Angorakötturinn kom frá
Þýskalandi og heitir „Arter von
Brosame".
sagði, að móðir sín hefði yndi af að
snúast í þess háttar. Hún gæti líka
gert það án þess að vera með of mik-
inn íburð og slíkt.
„Ef ég hefði hæfileika liennar, væri
ég orðinn mikill maður núna.“
„Langar þig til þess að verða mik-
ill maður?“ spurði Fliss.
„Nei,“ sagði liann og kyssti hana,
og þau hlógu bæði. Marcella hefði
ekki hlegið.
Heimsóknin var á enda. Móðir hans
hað þau að vera lengur, en Lovat
minnti hana á, að skólinn byrjaði
eftir þrjár vikur og hann ætti margt
ógert vegna sögukennstunnar.
Þegar þau koniu áftur út í kofann
sinn, þá flutti Lovat vinnutæki sín
út í garð — vinnustofuna hans, eins
og Fliss kallaði það. Þar var góð loft-
ræsting og hæfilegur skuggi eftir há-
degið.
Eftir að hafa setið þar stundar-
korn einn daginn, kom Marcella
gangandi eftir stígnum upp að kof-
anum. Á því hafði foann sist átt von,
að hún kæmi svona fyrirvaralaust í
heimsókn eins og góðkunningi. En