Fálkinn - 10.07.1953, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
UNGUR maSur gekk óþreyjufullur
fram og aftur i biSsalnum á járnbraut-
arstöð. Hann var með 'blá gleraugu,
og þött ekki væri hann kvefaður var
hann í sífellu að nota vasaklútinn.
Hann var með litla svarta tösku i
vinstri hendi.
Stundum var hann að fara fram í
dyrnar og gægjast út, og þess á milli
tók hann upp úrið sitt og bar það
saman við stöðvarklukkuna. Lestin
átti ekki að fara fyrr en eftir hálfí
tíma, en sumt fólk er svo gert að það
heldur alltaf að það komi of seint.
í þessari lest voru fáir I. flokks klef-
ar. Þegar ferðafólkið færi að koma
mundi Parísarbúi álykta það af fram-
göngu þess að það væru bændur og
handverksmenn úr úthverfunum. Og
samt hoppaði hjartað í unga mann-
inum með bláu gleraugun í hvert
skipti sem einhver kom inn í biðsal-
inn eða hann heyrði skrölta í vagni
fyrir utan. Það mátti heita svo að
hann nötraði i hnjáliðunum og task-
an væri að detta úr höndunum á hon-
um og gleraugun að hrökkva af nef-
inu á lionum. En þau voru alls ekki
þar vegna þess að nokkuð væri að
sjóninni.
Ilonum varð enn órórra er hann sá
konu koma inn um hliðardyr sem
hann alls ekki hafði haft gát á. Hún
var svartldædd með þykka slæðu fyr-
ir andlitinu og með brúna tösku í
hendinni. Að því er síðar reyndist var
undurfagur silkisloppur og inniskór
úr silki í þessari tösku. Konan og
ungi maðurinn gengu hvort mót
öðru. Þau litu til hægri og vinstri en
aldrei beint fram. Þegar þau mættust
tókust þau i hendur og stóðu margar
niínútur án þess að segja orð.
— Leon, sagði unga konan er hún
hafði jafnað sig svo að hún fékk mál-
ið (annars he'fi ég gleymt að segja
að lnin var ung og mjög fríð). —
Leon, þetta var ágætt ráð. Eg mundi
aldrci hafa þekkt þig undir þessari
svörtu slæðu.
— Ágætt ráð, sagði hún aftur. Eig-
um við ekki að tryggja okkur sæti
strax. iHugsum okkur ef við yrðum
eftir af lcstinni (hún tók fast í liand-
legginn á honuni). Enginn grunar
okkur. Carla og maðurinn hennar eru
á leið út í sumarbústaðinn sinn, og
]>ar verð ég því miður að kveðja liana
á morgun, og — bætti hún við og liló
— hún fór fyrir klukkutíma, og á
morgun segjum við úr því að ég hefi
verið með henni kvöldið áður .....
snemma á morgun kveður hún mig
á stöðinni, þar sem ég á að hitta
Ursulu frænku, sem ég hefi sent á
undan til frænku minnar .... Ó, ég
hefi ráðstafað þessu öllu! Nú skulum
við ná okkur í farmiðana. Það er ó-
mögulegt að giska á hver við eruml
Herra minn trúr! Hugsum okkur ef
við verðum spurð að heiti á gistihús-
inu. Þvi gleymdi ég alveg ....
— Herra Duru og frú Duru.
— Nei, ekki Duru. Það var skóari
í matsölunni sem hét Duru.
— Dumont þá?
— Dumont.
— Ágætt. En það verður engin tli
að spyrja okkur nafns.
Iílukkan hringdi, dyrnar að bið-
salnum voru opnaðar, og hjúpaða
konan flýtti sér inn í klefa ásamt
förunaut sínum. Klukkunni var hringt
aftur, og dyrunum að klefanum lokað.
— Við er.um ein! hrópuðu þau
hrifin.
En i sömu andránni kom maður
á fertugsaldri inn og settist í eitt
hornið. Hann var svartklæddur og
virtist alvarlegur og styggur. Eimreið-
in blistraði og lestin fór að hreyfast.
Ungu lijúin færðu sig eins langt frá
hinum óvelkomna farþega og þau
gátu og fóru að pískra saman á ensku
til að vera öruggari.
— Herra minn, sagði samferðamað-
urinn á sama mé-li en með betri fram-
burði, —- ef þið eruð að tala laun-
ungamál þá er best að þið talið ekki
ensku, þvi að ég er Englendingur. Mér
þykir leitt að hafa orðið að gera ykk-
ur ónæði, en í hinum klefanum var
einn maður sér, og ég hefi það fyrir
reglu að vera aldrei í klefa með mönn-
um sem eru einir sér .... Það var
ógeðslegt Júdasarandlit á lionum, og
þessi 'hérna kynni kannske að freista
hans.
Hann benti á ferðatöskuna sína, sem
hann hafði sett í sætið við liliðina á
sér. — En annars ætla ég að lesa, og
blund.
Og sannast að segja gerði hann ítar-
lega tilraun til að sofna. Hann opnaði
töskuna, tók upp voðféllda húfu og
setti hana upp og sat með augun aft-
ur í margar mínútur. En þá opnaði
hann þau aftur óiþolinmóður, fór að
leita í töskunni og fann gleraugun
sín og griska bók. Svo fór hann að
lesa og virtist vera niðursokkinn í
bókina. Þegar hann tók bókina upp
hrærði hann öllu saman í töskunni.
Meðal annars tók hann upp þykkan
bunka af seðlum frá Englandsbanka.
Hann lagði þá á sætið á móti sér,
sýndi manninum þá og spurði hvort
hann mundi geta fengið þeim skipt
einhvers staðar í N...., og stakk þeim
svo í töskuna aflur.
— Það er liklegt af þvi að N....
er á leiðinni til Englands.
N.... var bærinn sem ungu hjúin
ætluðu til. Þar er gistihús sem besta
orð fer af, en sem sjaldan hefir gesti
að marki nema á laugardögum. Leslin
brunaði áfram. Englendingurinn las
í grisku bókinni sinni án þess að ldta
á samferðafólkið, sem talaði saman
i hálfum hljóðum, á þann hátt sem
elskendur einir gera. Það kemur varla
lesandanum á óvart þó ég segi að
þessi tvö voru elskendur í orðsins
sannasta skilningi, en því miður voru
þau ekki hjón, þvi að ýmisleg fyrir-
staða var á þvi.
Þau komu til N...., og Englend-
ingurinn fór fyrstur út. Meðan Leon
hjálpaði vinkonu sinni til að stíga
niður úr vagninum án þess að láta
sjást of langt uppeftir mjóaleggjun-
um á sér, hopjjaði maður úr næsta
vagni niður á stéttina. Hann var föl-
ur, að maður segi ekki gulfölur, aug-
un innfallin og blóðhlaupin og skegg-
ið úfið. Fötín hans voru hrein en
orðin slitin. Frakkinn, sem einu sinni
hafði verið svartur, en nú var því sem
næst grár á bakinu og olnbogunum,
var linepptur upp í liáls, liklega til
þess að"'ekki sæist í ennþá slitnari
jakka. Hann færði sig að Englendingn-
um og ávarpaði liann mcð undir-
gefni.
— Frændi, sagði hann.
— Iiypjaðu þig á burt, ræfillinn!
öskraði Englendingurinn og bláu
augun í honum skutu neistum af
vonsku. Ilann gekk nokkur skref i
áttina burt af stöðinni.
— Pindu mig ekki til örþrifaráða,
sagði hinn, biðjandi og ógnandi i
senn.
— Viljið þér gera svo vel að halda
sem snöggvast á töskunni minni, sagði
Englendingurinn og fleygði henni
fyrir framan tærnar á Leon. Svo tók
liann i handlegginn á manninum sem
hafði abbast upp á hann og leiddi
hann eða réttara sagt ýtti honum á
afvikinn stað, þar sem hann vænti
að enginn heyrði til þeirra, og talaði
þar við manninn um stund, auðsjáan-
lega mjög æstur.
Af því að eklei var nema eitt gisti-
hús, var það engin furða þó að allt
fólkið, sem nefnt hefir verið í sög-
unni, liittist þar eftir nokkra stund.
í Frakklandi er sá ferðamaður, sem
leiðir vel klædda dömu, viss um að
fá besta herbergið á hvaða gistihúsi
sem er. Það er þess vegna sem vér
Frakkar erum taldir kurteisasta ])jóð
í heimi.
Þó að herbergið sem Leon fékk
væri það besta, skorli talsvert mikið
á að það væri fullkomið! Þarna voru
rúm úr hnotviði með glitofnum á-
breiðum. Veggirnir voru með litskrúð-
ugu pappírsfóðri með útsýni yfir
Napoli óg fjölda af fólki. Því miður
höfðu gestir, sem ekki gátu fundið
sér annað til dundurs teiknað skegg
og pipur á allar mannsmyndirnar,
bæði karla og konur, og ýmis konar
flónska i bundnu máli og óbundnu
hafði vefið párað á himininn og haf-
ið. Þetta lierbergi var kallað „bláa
lierbergið" af því að hægindastólarnir
tveir, sinn hvoru megin við arininn
höfðu verið fóðraðir bláum dúk, en
fyrir mörgum árum hafði verið sett-
ur utanyfir það slitdúkur, bryddaður
rauðum snúrum.
Meðan frammistöðufólkið stjanaði
kringum nýju gestina fór Leon að
panta miðdegisverð, því að ekki var
hann alveg sviftur hugsunarseminni
þó ástfanginn væri. Ilann varð að
beita allri mælsku sinni og dálitlu í
tilbót til ])ess að fá loforð um að þau
skyldu fá að borða í herbergi ein sér.
Honum brá ónotalega er hann frétti
að foringjar þriðja húsararegiment-
isins, sem áttu að taka við af þriðja
veiðiliðareginmenti í N.... ætluðu að
lialda skilnaðarveislu i borðsal gisti-
hússins einmitt í dag, en borðsalur-
inn lá upp að herbcrgi Leons. Sú
veisla gat hæglega orðið hávær. Gest-
gjafinn sór við allt sem lieilagt var
að umfram ákveðinn gleðibrag sem
sérhverjum frönskum hermanni væri
eiginlegur, yrði allt i mesta hófi, enda
væri liðsforingjar þessarar sveitar
kunnir um allan bæinn fyrir liófsemi
og háttprýði.
Þegar Leon gekk inn í „Bláa her-
bergið!‘ aftur, ekki meira en svo ró-
legur yfir horfunum, tók hann eftir
að Englendingurinn . hafði fengið
næsta herbergi við. Dyfnar stóðu
opnar og Englendingurinn sat við
borðið og á því voru flöskur og glas.
— Hvað ælli það geri til þó að
PROSPER MERIMÉE:
Bláa herbergið